Από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία μέχρι το υπουργείο Οικονομικών στην κάτω πλευρά της πλατείας Συντάγματος δεν είναι ούτε ένα τσιγάρο δρόμος.
Όσο απέχει σύμφωνα με τους κυνικούς, η χώρα από την επίσημη παραδοχή της χρεοκοπίας.
Από το πρωί της περασμένης Τετάρτης το 12μελες συνεργείο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που εγκαταστάθηκε στο ιστορικό ξενοδοχείο της Αθήνας, κατηφορίζει ευδιάθετο με τα πόδια μέχρι το υπουργείο, για να ξεσκονίσει αλαζονικά τα τεφτέρια του ελληνικού κράτους. Βλέποντάς τους, δεν μπορεί παρά να μη διακρίνεις την υπεροπτική άνεση των ανθρώπων που κινούνται σε μια χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας.
Αντίθετα από την διατεταγμένη ενημέρωση που γυρίζει ακόμα αμέριμνη τον πασχαλινό οβελία, εκείνοι στην πολιτική αγορά που στέκονται στην ρεαλιστική και ως εκ τούτου απαισιόδοξη όχθη των πραγμάτων, διαπιστώνουν ότι είναι μάταιο να επαναλαμβάνει κανείς τις πυκνές αστοχίες αυτής της κυβέρνησης που πρόλαβε μέσα σε μόλις έξη μήνες να στείλει τόσα αντιφατικά μηνύματα στον έξω κόσμο, φροντίζοντας να ξεκαθαρίσει «για όσους δεν κατάλαβαν», ότι έχουν να κάνουν με μια ξυλάρμενη χώρα.
Όμως ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση ο θαυμαστός εγχώριος πολιτικός κόσμος, δεν σ΄ αφήνει ν΄ αγιάσεις…
Την ώρα που ο ίδιος ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, για παράδειγμα, έδινε πρώτος το μήνυμα ότι η απόφαση του συμβουλίου κορυφής της Ευρωζώνης της 25ης Μαρτίου, δεν ήταν και τόσο βολική και ότι θα επιδιωχθούν «συμφέρουσες μεταποιήσεις», γεγονός που πυροδότησε νέο κύμα αμφιβολιών, αύτανδρη η κυβέρνηση αναζητούσε μηχανικά το «βαθύ λαρύγγι» που «κάρφωσε» την αδυναμία της χώρας στις αμείλικτες αγορές και τα επιτόκια δανεισμού πήραν την ανηφόρα!..
Λίγοι σκέφτηκαν ότι την εθνική καχεξία περιέφεραν, χωρίς πολλούς ενδοιασμούς εδώ που τα λέμε, πρώτοι και καλύτεροι ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, πότε μιλώντας απερίσκεπτα για μια χώρα «στο χείλος του γκρεμού» και πότε παρομοιάζοντας δραματικά την οικονομία με τον «Τιτανικό».
Αν παραβλέψουμε τον ερασιτεχνικό χειρισμό στην καταγραφή του ελλείμματος που πρόσθεσε ένα ακόμα ανυπέρβλητο εμπόδιο στους όρους δανεισμού, ο κανόνας κατά τα άλλα είναι απλός: άμα θέλεις δανεικά, δεν ενημερώνεις τον τοκογλύφο, ότι βρίσκεσαι στο έλεός του…
Αυτό, δυστυχώς, εξηγούν μπαρουτοκαπνισμένοι χρηματιστές, φαίνεται πως είτε το αγνοούν ασυγχώρητα στο Μαξίμου και την κυβέρνηση, είτε σε λίγα χρόνια θα χρειαστεί να γίνει φύλλο και φτερό το «Πόθεν Έσχες» ορισμένων κυβερνητικών στελεχών που σήμερα εμφανίζονται να χειρίζονται με αλλοπρόσαλλο και μάλλον ανεξήγητο τρόπο, τη μοίρα της χώρας.
Ένας δυτικοευρωπαίος διαχειριστής Ασφαλιστικών Ταμείων, λόγου χάρη, αλλά και όσοι κινούνται στην αγορά ομολόγων, δεν είναι τόσο αφελείς, ώστε να μην καταλάβουν ότι το ελληνικό κράτος αδυνατεί να αντλήσει κεφάλαια από τις αγορές όταν είδαν ότι οι εκδόσεις 7ετών και 20ετών ομολόγων στις αρχές της Μεγάλης Εβδομάδας, πήγαν σχεδόν άπατες.
Το χειρότερο ωστόσο, όπως υπογραμμίζουν οι άνθρωποι της οικονομίας, είναι ότι το ίδιο μήνυμα, έλαβαν και τα διεθνή «επιθετικά κεφάλαια», τα οποία περιμένοντας όπως οι γύπες τους μελλοθάνατους, αγοράζουν τώρα μισοτιμής το ελληνικό χρέος στην δευτερογενή αγορά, μέσω των ομολόγων που έντρομα ξεφορτώνονται ξένα ασφαλιστικά ταμεία και «θεσμικοί επενδυτές». Το τραπέζι έχει στρωθεί.
Ποιος ο λόγος άραγε να υποκύψει κανείς στην γελοιότητα της εύπεπτης ιστορίας για «βαθειά λαρύγγια» αναρωτιούνται οι σώφρονες, όταν η ίδια η κυβέρνηση, υποσκάπτοντας κι άλλο την αξιοπιστία της χώρας -την οποία όπως διακηρύττει, ανυπερθέτως υπερασπίζεται- δήλωνε ότι σε λίγες ημέρες σκοπεύει να κυκλοφορήσει ομόλογα δολαρίου, χτυπώντας την πόρτα των Ασιατικών και αμερικανικών αγορών;
Τι άλλο θέλει δηλαδή ένα έμπειρο μάτι για να αντιληφθεί ότι η Ελλάδα είναι ο αποσυνάγωγος του ευρώ;
Και πόσο παραπάνω να ακονίσει κανείς την καχυποψία του για τους «προαιώνιους εχθρούς του γένους», όταν τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη που διαχειρίζονται το χρέος- κάποια από αυτά με προηγούμενη θητεία στους σημερινούς τοκογλύφους…- κάνουν «κακές παρέες» συζητώντας διαρκώς τρόπους αναχρηματοδότησης των δανείων;
Είναι ποτέ δυνατόν, αν γνωρίζεις στοιχειωδώς τους νόμους της πιάτσας, να κοινοποιείς τις αδυναμίες σου μπροστά σε έναν αδίστακτο διαπραγματευτή; Μπορεί να συμβαίνει ακόμα κι αυτό, αλλά, η εκδοχή της αφέλειας στις μέρες μας, δεν αρκεί για να το εξηγήσει…
Όλα αυτά, σύμφωνα με τους εγκρατείς αναλυτές, σημαίνουν ότι η χώρα είναι έτοιμη να παραδοθεί στην στυγνή διαχείριση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Για όσους πιθανώς διερωτηθούν, «τι άλλο έχουμε να δώσουμε;», είναι αναγκαία η υπόμνηση, ότι στο «πιάτο», εκτός από τον δημόσιο πλούτο που τα δύο μεγαλύτερα κόμματα ήδη εκποίησαν, υπάρχουν ακόμα, λιμάνια, επικοινωνίες, μεταφορές και ανεξάντλητες πηγές ενέργειας.
Μην αντέχοντας να αναλάβει το κόστος, η πολιτική τάξη της χώρας, εθισμένη σε παληές συνταγές, στέκεται σε διαπιστώσεις «εδάφους- εδάφους», που λίγο συγκινούν, είτε αυτούς που παρασιτικά καρπώθηκαν τον πλούτο που παρήχθη τα προηγούμενα χρόνια, είτε εκείνους που ενσαρκώνουν χρόνια τώρα στωϊκά το μύθο του Σίσυφου. Μια λύση, προτείνουν οι γνωστικοί, θα ήταν η χώρα να πάψει να κυνηγά το χρέος της, το οποίο μόνο την τελευταία δεκαετία το έχει ξεπληρώσει μιάμιση φορά και να το επαναδιαπραγματευθεί, συσπειρώνοντας τους πολίτες σε κοινούς στόχους.
Αλλά αυτό φαντάζει για την ώρα δυσκολότερο κι από τον ίδιο τον δανεισμό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου