Βίωσα χρόνο με το χρόνο, μέρα με την ημέρα, ενίοτε και ώρα με την ώρα, την άνευ ορίων εξοντωτική κρίση, "κλεισμένος" σχεδόν μονίμως κατά την μεγαλύτερη διάρκεια του 24ώρου μέσα στις καταθλιπτικές μεγάλες αίθουσες των κοινοβουλευτικών συντακτών. Και εξακολουθώ να τη βιώνω...
Είδα νομοσχέδια να περνούν, προάγγελους στο σύνολό τους, ανεργίας και απόγνωσης, τρόμου και ανασφάλειας για ολοένα και περισσότερους πολίτες αυτής της χώρας. Ολα τα κατέγραφα και όλα τα καταγράφω,, με την κάθε χρήσιμη προς γνωστοποίηση "λεπτομέρεια". Ολα, εκτός από ένα: τις "παράπλευρες απώλειες" στο χώρο των ΜΜΕ που καθημερινά ήταν για μένα ορατές και αισθητές, καθώς στο χώρο εργασίας μου, στις δύο αίθουσες του Κοινοβουλίου για τις οποίες ήδη σου μίλησα, είναι "ανταποκριτές" από όλα τα Μέσα, έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου. Στην αρχή άδειαζαν καρέκλες συναδέλφων που απολύονταν. Στη συνέχεια άδειαζαν καρέκλες συναδέλφων των οποίων τα Μέσα έκλειναν. Μετά, ήρθε η σειρά εκείνων που δεν μπορούσαν οικονομικά να αντέξουν το πραγματικά άνευ τέλους ωράριο εργασίας, καθώς έμεναν απλήρωτοι ή μειωνόταν δραστικά ο μισθός τους, κι έτσι αναγκάζονταν για λόγους αυτοσυντήρησης να μην παρακολουθούν το σύνολο των εργασιών που ξεκινούσαν πια νωρίς το πρωί και τελείωναν έως και τις πρώτες πρωινές ώρες της επομένης, ή διαρκούσαν και ολόκληρα Σαββατοκύριακα. Τόσες ώρες εκεί μέσα, σήμαιναν πέραν των άλλων έξτρα γεύματα. Ποιός, σε τέτοιες συνθήκες, να άντεχε επιπλέον έξοδα; Πίσω υπήρχαν υποχρεώσεις ανελαστικές -δάνεια, ενοίκια, οικογένειες...
Εχουν απομείνει πολύ λίγοι. Κι από αυτούς, οι περισσότεροι υπό το φάσμα της εξάντλησης, ή υπό την απειλή της ανεργίας. Κάμποσοι απλήρωτοι εδώ και μήνες...
Προσωπικά νοιώθω ευλογημένος. Στην αρχή -δεν σου το κρύβω- πήγα να αισθανθώ έως και ντροπή ή τύψεις. Αλλά όχι! Το σωστό είναι πως νοιώθω ευλογημένος: εργάζομαι σε ένα Μέσο που εξακολουθεί, μέχρι που γράφω αυτές τις αράδες, να μην αφήνει σε αβεβαιότητα και απλήρωτους τους εργαζόμενους.
Ουδείς γνωρίζει τί θα γίνει αύριο, ή ακόμα και στις επόμενες ώρες.
Εκείνο, όμως, που ξέρω είναι πως αυτή η "πολυτέλεια" που έχω ως εργαζόμενος στο συγκεκριμένο ΜΜΕ, πέραν όλων των άλλων μου έχει δώσει την ευκαιρία να μπορώ να βλέπω, να παρατηρώ την ύπαρξη μιας παραμέτρου, που την θεωρώ μείζονος σημασίας. Μιλάω για την Αξιοπρέπεια.
Βλέπω Δημοσιογράφους που δεν λύγισαν. Που δεν άφησαν την ανασφάλεια να εξελιχθεί σε άλλοθι για κανιβαλισμούς. Βλέπω Δημοσιογράφους που δεν πούλησαν μα και που ούτε πουλήθηκαν. Βλέπω Δημοσιογράφους που σε κοιτούν με καθαρή ματιά, που σφίγγουν το χέρι με ψυχή. Βλέπω Δημοσιογράφους που δεν μετέτρεψαν το πληκτρολόγιο σε μηχανισμό παραγωγής μίσους.
Ανέκαθεν υπήρχαν. Και προ κρίσης. Τότε τους εκτιμούσα βαθύτατα. Τώρα τους θαυμάζω κιόλας!
Πικραίνονταν, τότε, που τους έλεγαν μαλάκες, μα δεν άλλαζαν. Μπορεί να πικραίνονται τώρα που τους λένε θύματα, μα δεν αλλάζουν.
Εχουν την ίδια ψυχή με όλους τους άλλους, από άλλα επαγγέλματα, που στραγγαλίστηκαν και στραγγαλίζονται εξαιτίας της κρίσης.
Δεν ξέρω τί θα γίνει αύριο, ή ακόμα και τις επόμενες ώρες. Δεν ξέρω αν θα φθάσω ως τα βαθιά γεράματα ως επαγγελματίας δημοσιογράφος. Εκείνο, όμως, που μπορώ -και θέλω- μετά βεβαιότητας να πω είναι πως έχοντας συμπληρώσει σχεδόν 30 χρόνια στο επάγγελμα, 22 στην εφημερίδα που είμαι τώρα, αισθάνομαι υπερήφανος που πορεύτηκα και πορεύομαι δίπλα σε τέτοιους Ανθρώπους. Υπερήφανος, χαρούμενος και δικαιωμένος που επέλεξα στους δρόμους της Δημοσιογραφίας να ταξιδέψω. "Λειτούργημα" δεν το έλεγαν κάποτε;
Οσο κι αν αμέτρητοι προσπάθησαν (κι εξακολουθούν να το προσπαθούν), είτε βρίσκονται εντός των τειχών - είτε απ'έξω, να απαξιώσουν, να διασύρουν, να ισοπεδώσουν, να στοχοποιήσουν μαζικά, είτε για να απαλλαγούν από τους Δημοσιογράφους, είτε ελπίζοντας να καταστήσουν τον εαυτό τους μη ορατό στο πλήθος, αφού αναγνώρισαν την ταυτότητά τους στα δύο πρώτα συνθετικά του διαστρεβλωμένου συνθήματος "Αλήτες - ρουφιάνοι - δημοσιογράφοι", ξέρω πια καλά πως δεν τα έχουν καταφέρει.
Γιώργος Σ. Μπουρδάρας
Κοινοβουλευτικός συντάκτης, εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ".
Είδα νομοσχέδια να περνούν, προάγγελους στο σύνολό τους, ανεργίας και απόγνωσης, τρόμου και ανασφάλειας για ολοένα και περισσότερους πολίτες αυτής της χώρας. Ολα τα κατέγραφα και όλα τα καταγράφω,, με την κάθε χρήσιμη προς γνωστοποίηση "λεπτομέρεια". Ολα, εκτός από ένα: τις "παράπλευρες απώλειες" στο χώρο των ΜΜΕ που καθημερινά ήταν για μένα ορατές και αισθητές, καθώς στο χώρο εργασίας μου, στις δύο αίθουσες του Κοινοβουλίου για τις οποίες ήδη σου μίλησα, είναι "ανταποκριτές" από όλα τα Μέσα, έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου. Στην αρχή άδειαζαν καρέκλες συναδέλφων που απολύονταν. Στη συνέχεια άδειαζαν καρέκλες συναδέλφων των οποίων τα Μέσα έκλειναν. Μετά, ήρθε η σειρά εκείνων που δεν μπορούσαν οικονομικά να αντέξουν το πραγματικά άνευ τέλους ωράριο εργασίας, καθώς έμεναν απλήρωτοι ή μειωνόταν δραστικά ο μισθός τους, κι έτσι αναγκάζονταν για λόγους αυτοσυντήρησης να μην παρακολουθούν το σύνολο των εργασιών που ξεκινούσαν πια νωρίς το πρωί και τελείωναν έως και τις πρώτες πρωινές ώρες της επομένης, ή διαρκούσαν και ολόκληρα Σαββατοκύριακα. Τόσες ώρες εκεί μέσα, σήμαιναν πέραν των άλλων έξτρα γεύματα. Ποιός, σε τέτοιες συνθήκες, να άντεχε επιπλέον έξοδα; Πίσω υπήρχαν υποχρεώσεις ανελαστικές -δάνεια, ενοίκια, οικογένειες...
Εχουν απομείνει πολύ λίγοι. Κι από αυτούς, οι περισσότεροι υπό το φάσμα της εξάντλησης, ή υπό την απειλή της ανεργίας. Κάμποσοι απλήρωτοι εδώ και μήνες...
Προσωπικά νοιώθω ευλογημένος. Στην αρχή -δεν σου το κρύβω- πήγα να αισθανθώ έως και ντροπή ή τύψεις. Αλλά όχι! Το σωστό είναι πως νοιώθω ευλογημένος: εργάζομαι σε ένα Μέσο που εξακολουθεί, μέχρι που γράφω αυτές τις αράδες, να μην αφήνει σε αβεβαιότητα και απλήρωτους τους εργαζόμενους.
Ουδείς γνωρίζει τί θα γίνει αύριο, ή ακόμα και στις επόμενες ώρες.
Εκείνο, όμως, που ξέρω είναι πως αυτή η "πολυτέλεια" που έχω ως εργαζόμενος στο συγκεκριμένο ΜΜΕ, πέραν όλων των άλλων μου έχει δώσει την ευκαιρία να μπορώ να βλέπω, να παρατηρώ την ύπαρξη μιας παραμέτρου, που την θεωρώ μείζονος σημασίας. Μιλάω για την Αξιοπρέπεια.
Βλέπω Δημοσιογράφους που δεν λύγισαν. Που δεν άφησαν την ανασφάλεια να εξελιχθεί σε άλλοθι για κανιβαλισμούς. Βλέπω Δημοσιογράφους που δεν πούλησαν μα και που ούτε πουλήθηκαν. Βλέπω Δημοσιογράφους που σε κοιτούν με καθαρή ματιά, που σφίγγουν το χέρι με ψυχή. Βλέπω Δημοσιογράφους που δεν μετέτρεψαν το πληκτρολόγιο σε μηχανισμό παραγωγής μίσους.
Ανέκαθεν υπήρχαν. Και προ κρίσης. Τότε τους εκτιμούσα βαθύτατα. Τώρα τους θαυμάζω κιόλας!
Πικραίνονταν, τότε, που τους έλεγαν μαλάκες, μα δεν άλλαζαν. Μπορεί να πικραίνονται τώρα που τους λένε θύματα, μα δεν αλλάζουν.
Εχουν την ίδια ψυχή με όλους τους άλλους, από άλλα επαγγέλματα, που στραγγαλίστηκαν και στραγγαλίζονται εξαιτίας της κρίσης.
Δεν ξέρω τί θα γίνει αύριο, ή ακόμα και τις επόμενες ώρες. Δεν ξέρω αν θα φθάσω ως τα βαθιά γεράματα ως επαγγελματίας δημοσιογράφος. Εκείνο, όμως, που μπορώ -και θέλω- μετά βεβαιότητας να πω είναι πως έχοντας συμπληρώσει σχεδόν 30 χρόνια στο επάγγελμα, 22 στην εφημερίδα που είμαι τώρα, αισθάνομαι υπερήφανος που πορεύτηκα και πορεύομαι δίπλα σε τέτοιους Ανθρώπους. Υπερήφανος, χαρούμενος και δικαιωμένος που επέλεξα στους δρόμους της Δημοσιογραφίας να ταξιδέψω. "Λειτούργημα" δεν το έλεγαν κάποτε;
Οσο κι αν αμέτρητοι προσπάθησαν (κι εξακολουθούν να το προσπαθούν), είτε βρίσκονται εντός των τειχών - είτε απ'έξω, να απαξιώσουν, να διασύρουν, να ισοπεδώσουν, να στοχοποιήσουν μαζικά, είτε για να απαλλαγούν από τους Δημοσιογράφους, είτε ελπίζοντας να καταστήσουν τον εαυτό τους μη ορατό στο πλήθος, αφού αναγνώρισαν την ταυτότητά τους στα δύο πρώτα συνθετικά του διαστρεβλωμένου συνθήματος "Αλήτες - ρουφιάνοι - δημοσιογράφοι", ξέρω πια καλά πως δεν τα έχουν καταφέρει.
Γιώργος Σ. Μπουρδάρας
Κοινοβουλευτικός συντάκτης, εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου