Μια Συμφωνία διόλου "ιστορική" που θα την βρούμε μπροστά μας 

Ανήμερα του κρίσιμου δημοψηφίσματος στα Σκόπια, αναδημοσιεύεται εδώ από την ελληνική έκδοση της Huff Post μια εξαιρετικά συγκροτημένη, ρεαλιστική και περιεκτική ανάλυση του Αλέξανδρου Π. Μαλλιά πρέσβη επί τιμή ο οποίος εκπροσώπησε επάξια τη χώρα υπηρετώντας ως Πρέσβης σε ΗΠΑ, Αλβανία και πΓΔΜ. (Ο πρόχειρος τίτλος δικός μας)

«Θα νόμιζε κανείς ότι η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας είναι ο «ομφαλός της γης» και ότι έχει ήδη κριθεί και αποφασισθεί ότι στην δική μας γειτονιά, με δική μας ευθύνη, συμβολή και συμμετοχή, κρίνεται η τύχη του «δυτικού» κόσμου. Ότι εδώ γίνεται η σύγκρουση Ανατολής ( Ρωσίας ) και της πολύ-διασπασμένης διατλαντικής Δύσης. Η οποία μάλλον έτσι θα παραμείνει ανεξαρτήτως του αποτελέσματος.

Ο καταιγισμός των δηλώσεων, επισκέψεων, νουθεσιών, πιέσεων και απειλών εκ μέρους κάθε επιπέδου και κατηγορίας ηγετών προς τους Σλαβομακεδόνες κυρίως – αλήθεια πως τους αποκαλούμε εφεξής μετά την Συμφωνία των Πρεσπών; - πιθανό να αποδώσει καρπούς. Κυρίως να οδηγήσει τους κατοίκους της γειτονικής μας χώρας στις κάλπες. Η συμμετοχή έχει μεγάλη σημασία. Την μεγαλύτερη ίσως σημασία. Ένα ηχηρό ΝΑΙ με μικρή συμμετοχή γύρω στο 50% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους πολιτών αποδυναμώνει την εμβέλεια του και ενδέχεται να προκαλέσει τριγμούς στην πορεία υλοποίησης των προβλεπομένων μετά τη κύρωσή της Συμφωνίας των Πρεσπών από το Κοινοβούλιο της π.Γ.Δ.Μ.

Ορθώς στην Ελλάδα παρακολουθούμε από κοντά ,με ανησυχία και με αγωνία το αποτέλεσμα.

Διακινδυνεύω την εύκολη άλλωστε εκτίμηση ότι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ενδόμυχες προσδοκίες …

Οι μόνοι αμέριμνοι για το δημοψήφισμα , αναμφίβολα είναι οι εκατοντάδες Έλληνες εκ Κεντρικής Ελλάδος και Κεντρικής Μακεδονίας -μην την συγχέουμε με την Βόρεια-ορμώμενοι. Τακτικοί και συνεπείς επισκέπτες των πολυδιάστατων πόλων έλξης που εδώ και χρόνια αναπτύσσονται και ευδοκιμούν ,πέραν του μεθοριακού σταθμού των Ευζώνων, στην Βορειο-Μακεδονικής «ενδοχώρα». Άλλα τα μνημεία του αλυτρωτισμού στα Σκόπια και άλλα τα ευαγή ιδρύματα της λύτρωσης …

Ενδοχώρα; Χρησιμοποιώ εσκεμμένα ένα αδόκιμο όρο που εδώ και 25 χρόνια με έπαρση και υπεροψία χρησιμοποιούμε για τις γειτονικές μας βορείως των συνόρων μας χώρες και αναμφίβολα ταλαιπωρούμε. Με την Ελλάδα εντός όσο και εκτός Μνημονίων. Ομολογώ ότι την στιγμή αυτή δεν έχω σαφή και αδιαμφισβήτητη εικόνα των διαθέσεων των πολιτών της γειτονικής μας χώρας. Δεν εμπιστεύομαι τις δημοσκοπήσεις. Έχουν άλλωστε ήδη αποτύχει στις προβλέψεις τους σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Το δημοψήφισμα της Κυριακής 30 Σεπτεμβρίου αποτελεί ένα κρίσιμο, ένα κομβικό σταθμό στην δύσκολη πορεία της κυρωτικής διαδικασίας και εν τέλει της εφαρμογής της Συμφωνίας των Πρεσπών. Η ολοκλήρωσή της στην γειτονική πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν θα αποτελούσε έκπληξη. Όπως έκπληξη δεν θα αποτελούσε και η εμπλοκή της. Αν όμως αναλύσουμε τις πιθανότητες, αναμφίβολα δεν είμαι ο μόνος που εκτιμά ότι οι πιθανότητες εμπλοκής είναι μεγαλύτερες στην Ελλάδα.

Εκείνο όμως που δικαιούμαι να αμφισβητώ είναι ο χαρακτηρισμός της ως «ιστορικής». Δεν γνωρίζω θα αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου, ενώ ο σκληρός της πυρήνας ( γλώσσα, ιθαγένεια/υπηκοότητα, εθνικότητα) προκαλεί σύγχυση και αντίδραση. Ειδικά στην Ελλάδα.

Αποτελεί αναμφίβολα και για τις δύο χώρες ένα επώδυνο συμβιβασμό. Στο βιβλίο μου «Ελλάδα και Βόρεια Μακεδονία – Η Αυτοψία της Δύσκολης Συμφωνίας των Πρεσπών » (Εκδόσεις Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ) με ένα εκτενή και βαθιά πολιτικό Πρόλογο του Ευάγγελου Βενιζέλου, επιχειρώ μία πρώτη αποτίμησή της.

Το βασικό μου συμπέρασμά μου όπως καταγράφεται στον Επίλογο είναι ότι: “Ήσσονος σημασίας είναι αν στην Ελλάδα ολοένα περισσότερο ενισχύεται η θέση ότι η Συμφωνία στον σκληρό της πυρήνα δεν εξασφαλίζει την καθαρότητα και την απόλυτη σαφήνεια .Θεμελιώδεις δηλαδή προϋποθέσεις για μία τόσο σημαντική, κομβική Συμφωνία…

…Μείζονος εν τούτοις σημασίας δεν είναι αυτή η εσωτερική πτυχή. Είναι η διεθνής. Το πρόβλημα αφορά στην θεμελιωδώς διαφορετική ερμηνεία των εν λόγω συστατικών της Μακεδονικής ταυτότητας όρων ( γλώσσα ,ιθαγένεια/ υπηκοότητα / εθνικότητα) μεταξύ Κυβερνήσεων της Ελλάδος και της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

Τούτο συμβαίνει πριν καν ολοκληρωθεί η διαδικασία κύρωσής της από τις δύο γειτονικές χώρες. Η εκ διαμέτρου αντίθετη πλέον επίσημη και δημόσια ερμηνεία που δίδεται από τις δύο κυβερνήσεις φοβούμαι ότι ενισχύει και εμβαθύνει τις εκτιμήσεις και φόβους εκείνων που αμφισβητούν την βιωσιμότητα της Συμφωνίας. Κυρίως όμως αποδυναμώνει την εμβέλεια της. Οι τρίτοι επίσης θα επιλέγουν κατά συμφέρον την ερμηνεία που επιθυμούν.

Στην καλύτερη περίπτωση θα πορευόμαστε με μία Συμφωνία η οποία, ας το ομολογήσουμε, με την επιτυχή επίλυση του ονοματολογικού ελαφρύνει μεν τα βάρη και της ελληνικής πολιτικής, μεταφέρει όμως ταυτόχρονα στις επόμενες γενιές τις σύγχρονες βασικές γενεσιουργές προκλήσεις του Μακεδονικού ζητήματος. ..”

Γνωρίζοντας από μέσα τα ρεαλιστικά όρια και τις αντοχές του πολιτικού συστήματος, συνεχώς υπενθυμίζω εδώ και ένα χρόνο ότι η έλλειψη συνεννόησης και η επικράτηση πολωτικού πολιτικού κλίματος αναιρεί στην πράξη ακόμη και τα αναμφίβολα θετικά στοιχεία ( εννοώ το όνομα Βόρειος Μακεδονία) που έχει η Συμφωνία.
Κυρίως όμως ερεθίζει ακόμη περισσότερο την κοινή γνώμη που εδώ και δέκα χρόνια είναι απαισιόδοξη, θυμωμένη και απογοητευμένη. Αν αντί των υποτιμητικών χαρακτηρισμών στελεχών του κυβερνητικού συνασπισμού κατά των πολιτικών τους αντιπάλων και των προηγουμένων κυβερνήσεων, είχε τεθεί ήδη από τον Ιανουάριο 2018 ένα σοβαρό πλαίσιο πραγματικής συνεννόησης με τις πολιτικές παρατάξεις της Βουλής, αναμφίβολα η κατάσταση σήμερα θα ήταν διαφορετική. Ευκολότερη τόσο για την κυβέρνηση όσο και για την αντιπολίτευση».

Μάθε παιδί μου γράμματα...

"Παρεμπιπτόντως φοράω το χαμόγελο που μου χάρισες" κοινοποιεί στα μέσα μια από αυτές τις "γυάλινες" ψώλες, αυτές οι φτηνές βίζιτες, που ακκίζονται σε πρωινάδικα και παντρεύονται μετά κάποιον πλούσιο μαλάκα (τις έχει ξεσκίσει στο μεταξύ με το αζημίωτο όλη η αραπιά και η ρωσική ολιγαρχία κατά παραγγελία στις Σαντορίνες και στις Μύκονες...) και περιφέρουν μετά στα κοσμικά περιοδικά την μητροσύνη τους. Προφανώς, λέω εγώ, ήτανε πετυχημένη η πίπα... Ή ενδεχομένως θα΄ ταν καλό τo μεροκάματο. Ή και τα δυό. Άλλως δεν εξηγείται...

Απογευματινή ανάλυση, (σχετικά ήπιας) συμφοράς…

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς περισσότερο εμπαθής απ΄ όσο η ζωή επιβάλλει όταν ανοίγει τον υπολογιστή του. Έτσι κι αλλοιώς, το μέλλον μας περιμένει για να μας πετσοκόψει. Τι να προσθέσεις; Μερικές ακόμη χυδαίες βρισιές και την απόγνωση του ανθρώπου που τον γδέρνουν;

Χειρότερα δεν μπορούσε να τα πάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι τόσο υπερβολικά υπαρκτές οι υποχωρήσεις του, ώστε να μην ημπορείς πλέον- όπως θα θέλανε, και το λένε και αξιώνουν κι οι ίδιοι άλλωστε - να τους αντιμετωπίζεις, (παρά το σεβαστικό τους παρελθόν πολλών από αυτούς), ως Αριστερούς, αλλά ως προσκυνημένους. Πολιτικά ατιμωτικό, μεν, αλλά, ό,τι συνομολόγησαν κι εφάρμοσαν δε χωνεύεται ρε γαμώ το συκώτι μου… Υποσχέθηκαν μια νέα Πίστη κι έφτασαν να υποστηρίζουν με μεγαλύτερη συνέπεια από το παλαιό κομματικό σύστημα, τις ίδιες διαλυμένες εποχές. Άσε που μας φέραν σε δεινά απολογητική θέση για την Αριστερά...  

Φτάσαμε, ώστε, η περηφάνεια των προηγούμενων κοινών συγκινήσεων,  να βουλιάζει στον σημερινό οχετό. Ε, πώς να το κάνουμε… Δεν βγήκαμε τέως σύντροφοι απ΄ τα Μνημόνια. Κι αν αυτό συνέβη, εμείς, οι πολλοί, οι όποιοι, που δεν κάναμε ακρότητες στη ζωή μας και χάσαμε κι άλλα τόσα επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ, δεν το πήραμε καν χαμπάρι. Από τα «εύκολα» Προγράμματά των δανειστών βγήκαμε, για να περάσουμε τώρα στη Χάρυβδη των Αγορών. Τι να μας πει αυτό εμάς που τρώμε τόσα χρόνια τώρα χώμα και- παρά τις ανθρώπινες υπερβολές μας- ζήσαμε τη ζωή μας με μέτρο;  

Κι από την άλλη, έχεις αυτούς, τους προηγούμενους, ΝΔ- ΠΑΣΟΚ λέμε,  που μέσα στους αφρούς της αποτυχίας τους και της κανιβαλικής τους λύσσας που χάσανε τα κόλπα, παράγουν κάθε μέρα μίσος μέσα στον παροξυσμό τους και στη μανία τους να εμφανιστούν δικαιωμένοι για τις ιδιοτελείς τους στάσεις και την ανικανότητά τους κι εμφανίζονται τώρα χωρίς καμία προγραμματική πρόταση της προκοπής- οι ίδιοι που μας φέραν ως εδώ!- σαν η σωτηρία της Πατρίδας!!!

Αφού είδαν κι απόειδαν ότι δεν έχουν κάποια διαφορετική πρόταση , τουλάχιστον στα μεγάλα, στη ΝΔ, έριξαν στη μάχη το… βαρύτερο χαρτί τους: «Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να φύγει γιατί έχει κουράσει»! Πότε πρόλαβε; Ό,τι επιχείρημα εκτοξεύουν κατά του Τσίπρα- κι αυτό δεν δείχνουν να το καταλαβαίνουν, γυρνά κατευθείαν απάνω τους. Φρονίμως ποιών ο Β. Βενιζέλος- ότι είναι έξυπνος, αυτό είναι εκτός συζήτησης- άλλο οι μέτριες πολιτικές του ικανότητες…- το κατάλαβε καιρό τώρα, και μετρίασε τους τόνους.

Οι άλλοι- τύπου Κεγκέρογλου, ας πούμε, για να μείνω στα χαμηλά ράφια της πολιτικής και της γραφικότητας…- επιμένουν να κορυβαντιούν, υποτιμώντας τη μνήμη των πολιτών που δεν λέει δυστυχώς γι΄ αυτούς ακόμη να ξεθωριάσει και να ξεχάσει ποιοι μας οδήγησαν μέχρι εδώ.

Γι΄ αυτό, λέω εγώ με το φτωχό μυαλό μου τώρα, παρά την (νέα) κόπωση που παράγει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Κυριάκος δεν δείχνει έτοιμος για την πολυπόθητη αυτοδυναμία. Δεν του την δίνει ο κόσμος ρε, πώς να το πούμε; Γιατί, άμα σταματήσεις δέκα ανθρώπους στον δρόμο και τους ρωτήσεις τι ξέρουν από το πρόγραμμα της ΝΔ, οι…ένδεκα θα σηκώσουν με αμηχανία τους ώμους. Δεν έχει ελπίδα ο απλός κόσμος από αυτόν. Δεν περιμένει τίποτε. Η δυσαρέσκεια που παράγει ο ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζει τις δικές τους καταγωγικές πολιτικές αμαρτίες…

"Να γυρίσουμε εμείς στην εξουσία γιατί αυτό συμφέρει", είναι η μόνιμη επωδός τους. Αλλά- ακόμη κι αν το δεχτούμε-  όταν αυτό προβάλλεται από τα ίδια, οικτρά αποτυχημένα πρόσωπα, προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη απάθεια. Όθεν οι απανωτές εκκλήσεις που απευθύνει εσχάτως ο αρχηγός για να προσέλθει ο κόσμος στις κάλπες. Για να ψηφίσει άραγε ποιον;

Υ.Γ: Προσθέτω εκ των υστέρων σε αυτήν την κακοχρονισμένη ανάρτηση και κάτι περισσότερο και ολότελα αυθεντικό για μας που δεν έχουμε που να σταθούμε κι από αυτήν την έκπληξη μάλλον χορεύουμε στα βαρειά κι υπερήφανα σακατεμένοι, "στον τόπο"- από σεβασμό στον ίδιον τον Τόπο που μας κρατεί. Γιατί πλέον μονάχα από αυτόν μπορούμε, κάπως αόρατα, κι εμείς να σταθούμε.

https://www.youtube.com/watch?v=raN1Rtvc4tk

Το είχα γράψει για ένα site που με ελάχιστες βοήθειες κρατούσα τότε -με το αζημίωτο για να΄ μαι δίκαιος-  για έναν καιρό. Το θυμήθηκα αυτό το θεματάκι, και το έψαξα, γιατί έπεσα ξαφνικά σήμερα πάνω σε κάτι δικά της, παληά λαϊκά τραγούδια… Το είχα γράψει το πρωί του θανάτου της, στις 8 Αυγούστου του 2017.

Η Μπέμπα Μπλανς στις πίστες του Ουρανού

Για μας τους συννεφιασμένους μέτοικους που χαλάσαμε αναρίθμητα είδωλα στους δρόμους και  τώρα παρατηρούμε οδυνηρά αμέτοχοι ό,τι συμβαίνει σε ένα άχρονο λυκόφως, η Μπέμπα Μπλανς ήταν μια από τις εγκατεστημένες θεότητες που κουβαλούσαμε στις πόλεις όπου ζούσαμε τότε γεμάτοι πυρετό και αδιανέμητη θέρμη.

Ένα απελευθερωμένο θηλυκό στις πρωτόγονες πίστες μιας στερημένης σεξουαλικώς Ελλάδας, που κόβανε φλέβες-κυριολεκτικά αυτό- οι άνδρες μπροστά στις σκιστές της τουαλέτες, κάτω από τις οποίες φόραγε μόνο τα εντελώς απαραίτητα, μήπως και κεντρίσουν το ενδιαφέρον της ή έστω να εκμαιεύσουν κάποια ψήγματα συμπάθειας και οίκτου.

Βεβαίως, η αληθινή της εικόνα ήταν αρκετά διαφορετική. Η Χαίηγουορθ έλεγε ότι «οι άνδρες το βράδυ νομίζουν πως κοιμούνται με την “Τζίλντα”. Όμως το πρωί, ξυπνάνε με τη Ρίτα». Το ίδιο συνέβαινε και με τη Μπλανς. Όλοι, όπως έλεγε, την αντιμετώπιζαν «σαν ένα κομμάτι κρέας»- και ιδίως τα λαϊκά παιδιά.

«Μόλις τους γνώρισα, πήρα πάλι το ασανσέρ κι ανέβηκα αμέσως» είχε πει κάποτε απογοητευμένη απ΄ το ήθος τους, με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Τουλάχιστον στα κοινωνικά ρετιρέ, ο νταλκάς που προκαλούσε ήταν ίδιος, αλλά, οι εξαρτήσεις πιο εκλεπτυσμένες. Εφοπλιστές, βιομήχανοι και μεγαλοεπιχειρηματίες στα κέντρα που εμφανιζόταν, χρύσωναν το όνομά της στη μαρκίζα με ακριβά κοσμήματα, ανοιχτές επιταγές κι αναρίθμητες σαμπάνιες.

Στο μεταξύ, στα πνιγηρά στέκια όπου εμείς εκτίαμε τότε τη θητεία της πρώιμης εφηβείας, αγνοούσαμε ότι την μακέλευαν όσοι είχαν βαρύ πορτοφόλι. Μπορεί, αν το ξέραμε, πάνω στην έξαρση των ανεκπλήρωτων επιθυμιών, όπως συνήθως συμβαίνει, να είχαν υποβιβαστεί και να είχαν φθαρεί όλα και πριν απ΄ όλα ο αχαλίνωτος θαυμασμός.

Αλλά και πάλι, και πολύ περισσότερο τώρα που έχουμε χάσει την πίστη μας σε πολλά πράγματα, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να πάψουμε να ακούμε τη νοσταλγική και σαν ξενική φωνή της στο«Μόνο για μένανε καράβι/ δεν έχει πια να ταξιδέψω» του ανεπανάληπτου Ζαμπέτα.

Αυτή η αλανιάρα Μπέμπα Μπλανς, ένα αειθαλές κορίτσι «με φωνή βελούδο, αλλά δίχως καθόλου μυαλό», όπως έλεγε ο ακριβής και δίκαιος Ζαμπέτας, μια σπάνια λαϊκή τραγουδίστρια από αυτές που δεν υπάρχουν σήμερα, η οποία απογείωσε δημιουργίες μεγάλων συνθετών, όπως των Μητσάκη, Καλδάρα και Σπανού, αυτή που έχασε τα πάντα στο Χρηματιστήριο κι έζησε μια ζωή χωρίς αληθινούς φίλους και που στα τελευταία της έκανε μια καινούργια αρχή στο θέατρο, έφυγε από τη ζωή ξημερώματα Παρασκευής στις 8 Αυγούστου 2017, αφήνοντας ένα ρήγμα στο χρόνο και στην ψυχή μας, όπως τα σκιστά της φορέματα που ανέμιζε σαν ερωτική παντιέρα άλλοτε, όταν όργωνε στο φως των εφήμερων θαυμάτων τις πίστες.

Αναδημοσιευμένη από το site imerodromos.gr (Ν.Μπογιόπουλος) η ανάλυση/ ρεπορτάζ του πάντα μάχιμου και εξαιρετικού ρεπόρτερ Γιώργου Καραγιάννη.

Τίτλος: Ο Βαρθολομαίος και η εκκλησιαστική πλευρά του ζητήματος των Σκοπίων

Στις 30 του περασμένου Μαΐου κι ενώ οι συζητήσεις για το Σκοπιανό έμπαιναν στην πιο κρίσιμη φάση τους κάτω από την ασφυκτική πίεση των αμερικανών (κυρίως, γιατί επείγονται ως γνωστόν να κλείσουν τη νατοϊκή λαβίδα γύρω από τη Ρωσία), αλλά και των Ευρωπαίων «εταίρων» μας, ανακοινώθηκε επισήμως πως (εκτός από το υποστηριζόμενο από την φιλοφασιστική κυβέρνηση Ποροσένκο «Πατριαρχείο» της Ουκρανίας) και η «σχισματική», και μη αναγνωριζόμενη από καμιά άλλη ορθόδοξη Εκκλησία, «Εκκλησία της Μακεδονίας» έστειλε γράμμα στο Φανάρι, «υποστηριζόμενο», όπως ανέφερε η επίσημη ανακοίνωση και από προσωπική επιστολή του πρωθυπουργού της ΠΓΔΜ Ζάεφ προς τον πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Με το γράμμα αυτό η Εκκλησία των Σκοπίων ζητούσε να υπαχθεί στο Οικουμενικό πατριαρχείο με το παλιό της όνομα της «Αρχιεπισκοπής Αχριδών» εγκαταλείποντας το σημερινό «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία- Αρχιεπισκοπή Οχρίδος».

Απλή σύμπτωση; Όχι βέβαια. Όπως αναφέραμε και στο προηγούμενο σημείωμά μας για το ουκρανικό εκκλησιαστικό ζήτημα από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και του διατάγματος των Μεδιολάνων μέχρι σήμερα πίσω από κάθε σημαντική εκκλησιαστική απόφαση βρίσκονται τα γεωπολιτικά παιχνίδια.

Γιατί βιάζονται οι Αμερικανοί;

Γι αυτό και οι Αμερικανοί, παραφράζοντας τη γνωστή λαϊκή ρήση, «τώρα που βρήκαν παπά…» ( και στη συγκεκριμένη περίπτωση τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο) βιάζονται να λύσουν και τις υπάρχουσες εκκλησιαστικές εκκρεμότητες, ώστε να είναι σίγουροι πως όλα θα είναι ελεγχόμενα στις καθοριστικές για το γεωπολιτικό παιχνίδι περιοχές.

Έτσι και η απάντηση του Φαναρίου , στο αίτημα των Σκοπιανών ιεραρχών ήταν κάτι παραπάνω από ενθαρρυντική: «Η Ιερά Σύνοδος, ανέφερε το επίσημο ανακοινωθέν, απεφάσισε να επιληφθή αυτού και να διενεργήση τα δέοντα υπό τους απαραβάτους όρους των ιστορικοκανονικών αρμοδιοτήτων και προνομίων του πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου».

Ο επιφυλακτικός αρχιεπίσκοπος…

Ξεκίνησε λοιπόν μια συζήτηση που μας ενδιαφέρει άμεσα. Άλλωστε
την εκκλησιαστική πτυχή του Σκοπιανού είχαν επισημάνει από την αρχή των συζητήσεων και προσωπικά ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος καθώς και οι περισσότεροι μητροπολίτες.

Το ζήτημα αυτό, μαζί με το ουκρανικό, συζήτησε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος στο ταξίδι του στην Αθήνα στις αρχές του Ιουνίου. Στόχος των φαναριωτών ήταν και είναι η «εναρμόνιση» της πολιτικής της Εκκλησίας της Ελλάδος με αυτή του πατριαρχείου τόσο στο Σκοπιανό όσο και στο ζήτημα της Ουκρανίας.
Κι αν στο ουκρανικό ζήτημα υπάρχουν αρκετές δυσκολίες, λόγω των σχέσεων μεγάλου αριθμού μητροπολιτών με την κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας που είναι αυτόνομη υπό το Πατριαρχείο Μόσχας, πολύ περισσότερες υπάρχουν στο θέμα του εκκλησιαστικού καθεστώτος στα Σκόπια.

Το Φανάρι το απασχολεί κυρίως η στάση των μητροπολιτών της Βόρειας Ελλάδας («Νέες Χώρες» που υπάγονται πνευματικά στο Πατριαρχείο αλλά διοικητικά στην Εκκλησία της Ελλάδος) οι οποίοι στο σύνολό τους είτε γιατί το πιστεύουν οι ίδιοι είτε γιατί επηρεάζονται από τις διαθέσεις των πιστών και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις και στα συλλαλητήρια.

Από τη μεριά του ο αρχιεπίσκοπος παίρνει υπόψη του και το μετέφερε στον Πατριάρχη ότι στα Σκόπια αυτή τη στιγμή υπάρχει ο αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Ιωάννης που ορίστηκε από το πατριαρχείο Σερβίας, αναγνωρίζεται από όλες τις ορθόδοξες Εκκλησίες και έχει πολύ καλές προσωπικές σχέσεις με τους περισσότερους Έλληνες μητροπολίτες , οι οποίοι του συμπαραστάθηκαν στα χρόνια που η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ τον είχε κλείσει στη φυλακή για υποκίνηση εθνοτικού και θρησκευτικού μίσους και διχόνοιας.

…και οι ενθουσιώδεις Τσίπρας και Κοτζιάς

Σε αντίθεση με τον αρχιεπίσκοπο που ήταν και είναι πολύ προσεκτικός στις κινήσεις και τις δηλώσεις του ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος βρήκε ένα ενθουσιώδη υποστηρικτή των πρωτοβουλιών του στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός τον ευχαρίστησε για τις προσπάθειες επίλυσης των διαφορών με την «σχισματική» Εκκλησία των Σκοπίων προσθέτοντας ότι αυτό θα προσφέρει σταθερότητα στην περιοχή.

Καθαρά υποστηρικτική στις κινήσεις του πατριάρχη ήταν και η θέση που εξέφρασε σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ εκείνες τις μέρες ο υπουργός Εξωτερικών. Ο Κοτζιάς αναφερόμενος στους μητροπολίτες που αντιδρούν είπε ότι «δεν είναι δικό τους αντικείμενο διότι το αν θα αναγνωριστεί η Αυτοκεφαλία, και οτιδήποτε άλλο μιας Εκκλησίας αυτό είναι θέμα του Οικουμενικού Πατριάρχη, δεν είναι θέμα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, δεν είναι αντικείμενο τους».

Για να προσθέσει: « ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έχει τη σοφία, την νηφαλιότητα και την ηρεμία να αναστοχαστεί πάνω σε αυτό το ζήτημα και νομίζω ότι και ο ίδιος μέσα του βαθιά, εν τη χριστιανική του πίστη, θα έχει καταλήξει, ότι αυτό που κάνει το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο ζήτημα της Εκκλησίας των Σκοπίων είναι καλό».

Έτσι είχαν τα πράγματα , μέχρι τις αρχές του μήνα, οπότε στο ζήτημα παρενέβη η σερβική Εκκλησία. Μετά από συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου της Σερβίας ο Πατριάρχης Ειρηναίος έστειλε ένα αυστηρό πολυσέλιδο γράμμα στον Βαρθολομαίο στο οποίο με τον πιο καθαρό τρόπο του έλεγε πως δεν έχει καμία δουλειά να ανακατεύεται σε εσωτερικά ζητήματα άλλων Εκκλησιών, αφού εκκλησιαστικά η ΠΓΔΜ υπάγεται στο Πατριαρχείο Σερβίας και χωρίς τη γνώμη του δεν μπορεί το Φανάρι να δώσει την Αυτοκεφαλία. Γράμμα- προειδοποίηση γιατί στο Βελιγράδι φοβούνται πως οι Φαναριώτες ετοιμάζουν ανάλογες κινήσεις Αυτοκεφαλίας και στο Μαυροβούνιο που κι αυτό εκκλησιαστικά υπάγεται στο Πατριαρχείο Σερβίας ( Και μια λεπτομέρεια που έχει τη σημασία της: Το Μαυροβούνιο είναι ήδη μέλος του ΝΑΤΟ).

M’ αυτά τα πολιτικοθρησκευτικά παιχνίδια που παίζονται σήμερα στην Ουκρανία και στα Σκόπια και αύριο σε μέρη, όπως για παράδειγμα σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης που υπάγονται στο Πατριαρχείο της Μόσχας μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε μια ανεξέλεγκτη κατάσταση με άμεσο τον κίνδυνο μιας βαθιάς διάσπασης στον Ορθόδοξο κόσμο. Ένας κίνδυνος που μπορεί ουδόλως να ενδιαφέρει ( αντίθετα τον επιδιώκουν) τους κάθε λογής προτεστάντες φονταμενταλιστές της Ουάσινγκτον, ενδιαφέρει όμως τα εκατομμύρια των ορθοδόξων σ’ όλο τον κόσμο. Και όχι μόνο αυτούς…

Πάνε καλά;

Στον «Φιλελεύθερο» δούλεψα για ενάμιση περίπου φεγγάρι.

Αρκετός χρόνος όμως για μένα, μετά από τόσα χρόνια στη δουλειά, ώστε να έχω ακριβή άποψη για τον πολιτικό προσανατολισμό της εφημερίδας- μάλλον η μοναδική που στηρίζει ανεπιφύλακτα και με το αζημίωτο βέβαια, τον Κυριάκο- τις οικονομικές της δυνατότητες (και εξαρτήσεις…), τα όρια και τις μανίες του εκδότη, αλλά και την ποιότητα των φίλεργων δημοσιογράφων, διορθωτών και φωτοσυνθετών (παληά αμαρτία να έχω άμεση σχέση με όλους στις εφημερίδες) που εργάζονται εκεί μέσα.

Αν εξαιρέσεις κάποιους εμπαθείς, σχολιογράφους /«λομπίστες» επί τω πλείστον- αλλά και σε ποιο μέσον δεν υπάρχουν;-  έχεις να κάνεις με σκληρούς επαγγελματίες που ξέρουν οι περισσότεροι να κάνουν τη δουλειά τους και είναι ασκημένοι στο ρεπορτάζ. Οι υπόλοιποι απλά πουλάνε γνώμη. Αδιάφορο…Μπορώ όμως να μιλήσω για όσα ξέρω.

Γνωριζόμαστε με τον διευθυντή του εντύπου, Παναγιώτη Λάμψια και γνωρίζει επίσης καλά ο ένας τα "φυτίλια"  και την ιστορία του άλλου…Δεν παύει όμως να είναι- και το λέω με την καρδιά μου!- ένας από τους πιο συναδερφικούς και αγχολυτικούς ανθρώπους που συνάντησα στη δουλειά. Ένας που δεν ξέρει την άχαρη επαγγελματική ζωή μας, δεν μπορεί να καταλάβει πόση ανακούφιση σου δίνει κάποιες ώρες η χαλαρή προτροπή του αρχισυντάκτη "Γραψ΄ τους στ΄ αρχίδια σου!"... 

Όσο για την Κατερίνα Γαλανού μόνο δύο λέξεις: είναι σπαθί! Όποιοι εκτιμούν αξιακές στάσεις και ηθικές συμπεριφορές στους εργασιακούς χώρους μπορούν να καταλάβουν τη σημασία της διατύπωσης γι΄ αυτήν την ικανότατη δημοσιογράφο.

Τώρα γιατί τα λέω αυτά; Γιατί μου ανακατεύει το στομάχι η εικόνα να τους παίρνουν δακτυλικά αποτυπώματα στο αστυνομικό τμήμα, λες κι είναι τίποτε φτωχοδιάβολοι κλεφταράκοι. Δεν αντιμετωπίζεται έτσι η δημοσιογραφία ρε! Είτε με πεζό, είτε με κεφαλαίο κι αν τη γράψεις…

Y.Γ: Δεν μπορώ να το αφήσω ασχολίαστο... Η κομψότητα με την οποία η Γαλανού υψώνει το αριστερό της χέρι την ώρα που βρίσκεται μπροστά στη μελάνη, ακυρώνει αυτόχρημα και γελοιοποιεί όλα τα καθεστωτικά επιχειρήματα!.. Άμα είσαι Κυρία, είσαι παντού! 

      

Εμπάργκα…

Δεν χρειάζεται και πολλή ανάλυση για τις (υστερικές) επιλογές των ΣΥΡΙΖΑ- ΝΔ να επιβάλουν εμπάργκο, ο μεν πρώτος στον Σκάϊ, η δε δεύτερη στην ΕΡΤ. Η ευθύβολη λαϊκή σοφία λέει σε αυτές τις περιπτώσεις: «θύμωσε ο Αρμένης και δάγκωσε τ΄ αρχίδια του»…

Βεβαίως και διαφωνώ με την εντεταλμένη αγένεια του κάθε…καψοκαλύβα, όπου κι αν εργάζεται. Αλλά, αρκούμαι να την σημειώσω, και ως εκεί.

Υ.Γ: Αν έψαχνε στο άμεσο περιβάλλον του ο Κυριάκος, είναι πιθανόν να έβρισκε μερικούς αφοσιωμένους ανθρώπους στην Οικογένεια-με την μαφιόζικη έννοια ο όρος- που έχουνε δυό δράμια μυαλό για κάτι καλύτερο…

Υ.Γ2 : Όσο γι΄ αυτόν τον τσόγλανο- που και το επίθετό του ακόμα ακούγεται σαν βρισιά- ο οποίος ζήτησε, το θρασίμι, να κλείσει η ΕΡΤ και να σβυστεί από τον χάρτη των ΜΜΕ, μία ποινή του αξίζει: δημόσιο βίτσισμα με τσουκνίδες στα ασπριδερά του κωλομάγουλα και επ΄ αόριστον εξορία στη Μύκονο.  

Λιγότερη εμπάθεια. Θα πνιγείτε στους αφρούς σας ορισμένοι(ες)

Στην ηλικία του ο Κώστας Γαβρόγλου, θυμίζει έναν συμπαθή παππού που κανονικά, θα έπρεπε να κάθεται με μια «πικέ» κουβέρτα στα πόδια και να διαβάζει στα ανιψάκια του παραμύθια μέχρι να τον πάρει ο ύπνος στην μπερζέρα. Ατυχώς, είναι υπουργός Παιδείας.

Τρέμοντας μπροστά στην κίνηση της πράξης, φαίνεται πως αυτό που τον καθοδηγεί, δεν είναι τόσο τα ίδια τα γεγονότα, όσο η ιδέα να συμμετέχει σε αυτά, πράγμα που αποκαλύπτει στην τελική, έναν άνθρωπο χωρίς καμία ικμάδα. Έτσι εξηγούνται και οι κατά καιρούς αλλοπρόσαλλες «συλλήψεις» του για την Εκπαίδευση, οι οποίες με την περιοδική συχνότητα εποχικού φαινομένου, σπέρνουν ανησυχία σε γονείς, εκπαιδευτικούς και μαθητές. Τον συνηθίσαμε όμως πλέον κι έτσι κανείς δεν τον παίρνει και τόσο σοβαρά…

Τον κοιτάζω με συμπάθεια και βλέπω να λάμπει επί της κεφαλής του το φωτοστέφανο μιας επιμελώς καλυμμένης αφασίας σε προχωρημένο στάδιο. Κι όμως, παρόλα αυτά, ανάμεσα στις αμέτρητες μπούρδες που με ευκολία εκστομίζει, είπε, παραδόξως και κάτι απόλυτα, κατά την γνώμη μου, σωστό: να ανοίγουν τα σχολεία το πρωί μία ώρα αργότερα. Και, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, πέσανε να τον φάνε!..

Διαβάζω ,φερ΄ ειπείν, μια κυρία στο Protagon.gr που απ΄ ό,τι καταλαβαίνω στη δημοσιογραφία μπήκε με σεβρά παπούτσια, (σ.σ: ας ψάξει η-και- συγγραφεύς παρακαλώ να βρει τι σημαίνει ο όρος…)η οποία εξανίσταται και γράφει: «Σσσσς! Τα παιδιά συμφέρουν κοιμισμένα

Έρμε Ηράκλειτε που χώριζες τους πολίτες σε αφυπνισμένους και καθεύδοντες. Σε αφυπνισμένους και κοιμώμενους, κοιμισμένους. Τα παιδάκια συμφέρουν κοιμισμένα.

Και οι γονείς τους το ίδιο. Κοιμηθείτε και παρήγγειλαν στην πόλη τα προικιά σου, κοινωνία. Ο πλανήτης, πάντα θα περιμένει υπομονετικά εμάς να ξυπνήσουμε. Σσσσσσσς! Το μέλλον της πατρίδας μας κοιμάται».

Ιδέα μουσικής! Ανάθεμά με αν όλοι αυτοί οι αυτοβαρυσήμαντοι αναλυτές έχουν ποτέ συζητήσει με κανέναν μάχιμο εκπαιδευτικό. Γιατί φοβάμαι ότι οι εμπειρίες τους βουλιάζουν στις μπουρμπουλήθρες της ωραιότητάς τους και στα ρηχά νερά όπου συνήθως τσαλαβουτάνε, ανυποψίαστοι για το βάθος των θεμάτων που προσεγγίζουν...

«Η πρώτη ώρα στα σχολεία, είναι μια εντελώς χαμένη εκπαιδευτική ώρα» λένε στα ίσα κι απερίφραστα οι Καθηγητές- αυτοί τουλάχιστον που φλέγονται για τα παιδιά και κρατούνε όρθια τα σχολεία. Γιατί με απλά λόγια, για να το καταλάβουν και οι «φοβεροί κριτές», δε δουλεύει ρε, το μυαλό τους εκείνη την ώρα! Πως το λένε;

Λιγότερη εμπάθεια όθεν, δεν βλάφτει. Είναι το μόνο σωστό που έχει πει ο ανεκδιήγητος Γαβρόγλου. Αλλά, άμα είναι κανείς προκατειλημμένος και προσπαθεί με τις μικρές, μοχθηρές του λεξούλες να υγράνει τον στεγνό και άνυδρο κόσμο του, όπου τα πάντα είναι selfie- τέλεια! Περνάμε τέλεια!..-, πέφτει σε λάθη από κεκτημένη κακοήθεια για να μην πω τίποτε χειρότερο και χαλαστούμε πολιτισμένοι άνθρωπες μέρες που΄ ναι...  

Η Θεσσαλονίκη, έτσι, δεν θα γίνει ποτέ, τίποτε!

Στη Σαλονίκη, κατέβαινα από την Καστοριά παιδιόθεν, συνήθως μαζί με τη μάνα μου κι επισκεπτόμασταν έναν γιατρό για τον προγναθισμό μου. Μας έβγαζε ο αδελφός της ο μπάρμπας μου ο Σωτήρης, για φθηνό ψαράκι στην Αρετσού και στο Καραμπουρνάκι, από όπου έχω και μια ασπρόμαυρη φωτογραφία.

Χειμώνας καιρός με δριμύ Βαρδάρη, η μάννα μαυροφορεμένη μέσα- έξω, πλην όμως, από τις λίγες φορές ανεπαίσθητα χαμογελαστή, κι εγώ 12χρονος και με μακρύ παντελόνι κι ανοιχτό στο στέρνο πουκάμισο- κοντό παντελονάκι, όπως και κοντομάνικο πουκάμισο δεν φόρεσα ποτέ κι ας με σκοτώνανε!- ανεβασμένος με ολάκερο το λειψό μου χαμόγελο στην κουπαστή μιας ψαρόβαρκας που έγραφε στην πλώρη «Ευτυχία».

Ξαναπήγα σε αυτήν την αγαπημένη και σκοτεινή πόλη, πολύ αργότερα φοιτητής, για να συνειδητοποιήσω με τραυματική σχεδόν έκπληξη πόσο πίσω από τον κόσμο ζούσα μέχρι τότε και να προσγειώσω την αλαζονική εφηβεία μου στις συνήθειες και τους τρόπους ανθρώπων καλλιεργημένων που με βάλανε στα σπίτια τους και με στοργική ανοχή με βοήθησαν να απαλλαγώ κάπως από στερεότυπα και απωθητικές συμπεριφορές.

«Άνδρας κατ΄ ανάγκην, δεν είναι όποιος φτύνει σαν χασάπης στον δρόμο ή όταν μιλά με τους άλλους πιάνει τα΄ αρχίδια του» μου είπε φερ΄ ειπείν, ένας ηθοποιός -μυθική persona της πόλης κι αντίζηλος του Μαρωνίτη- που γνώρισα ένα βράδυ στην ταβέρνα του "Λιμανιώτη" κάτω στον Ερυθρό Σταυρό και το΄ βαλα καλά στο μυαλό μου. Τα λέω αυτά, όχι σαν έστω βραχύ απολογισμό, άλλωστε θα είχα να διηγηθώ άπειρα κωμικά και τραγικά επεισόδια από τις αλητείες μου στην πόλη.

Τα λέω, γιατί με ενοχλεί που τόσα χρόνια το αθηναϊκό σύστημα αντιμετωπίζει την Θεσσαλονίκη και τους ανθρώπους της σαν ευκολόπιστους παρίες κι αυτοί δυστυχώς, είτε μασάνε, είτε τους έχει κατακλύσει τέτοια κόπωση και βάρυνε με τα χρόνια η ψυχή τους, που ούτε να διαμαρτυρηθούνε τους κάνει κέφι πλέον…

Στα 57 μου χρόνια, κι από τότε που παρακολουθώ τις ομιλίες των πρωθυπουργών-και επαγγελματικά την τελευταία 28ετία- από το βήμα της ΔΕΘ μπούχτισα να ακούω ότι η Θεσσαλονίκη «θα καταστεί (σ.σ: Έτσι ακριβώς! Θα…καταστεί!) το επίκεντρο της βαλκανικής ενδοχώρας» κι αρχίδια χαρτοπόλεμος!  Και διαβάζω τώρα το πρωί, ότι στις προθέσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα είναι να διακηρύξει -τι πρωτότυπο!- στην ομιλία του πως η Σαλονίκη θα γίνει «το οικονομικό και εμπορικό κέντρο των Βαλκανίων»!

Ρε παιδιά γιατί δεν κόβετε την πλάκα; Τόσες προτάσεις- όχι όλες ανυστερόβουλες, εντάξει ας το παραδεχθούμε…- έχετε στα χέρια σας από φορείς μέχρι απλούς πολίτες γιάντα δεν κάνετε κάτι; Αφήνετε τον κόσμο να σαπίζει στην διαβρωτική του συνήθεια (μια βδομάδα τον περσινό χειμώνα χωρίς νερό η, «ανεργομάνα» τώρα από «φτωχομάνα» Σαλονίκη κι άλλη μια χωρίς συγκοινωνίες κι άλλες τόσες μέρες, πολλές περιοχές χωρίς ρεύμα! Που να το πεις για ντεμέκ "Συμπρωτεύουσα"…) και μοιράζετε κάλπικες υποσχέσεις, με αντιστάθμισμα το υπνωτικό χάπι του υπουργείου Μακεδονίας- Θράκης που δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει! Ολούρμου ρε, που λέμε στην Τούμπα, εκεί όπου ο ΠΑΟΚ είναι μια ακμαία ιαχή σ΄ αυτό το κουρασμένο κράτος!

 Υ.Γ: Βεβαίως και έχω άποψη περί του τι ακριβώς είναι η ΔΕΘ. Συνοπτικά, ένα φτηνό πανηγυράκι μιας οικονομίας κρατικοδίαιτης και των κυβερνήσεων που την στήριζαν και ανηφόριζαν στην πόλη με έναν πολιτικό και δημοσιογραφικό εσμό καβλαντίζοντας και πουλώντας μούρη στα Σαλονικιώτικα στέκια.

Υ.Γ 2 : Ε, ναι! Οι Αμερικανοί τώρα είναι φίλοι μας… Διότι, όπως έλεγε ο σοφός παππούς μου που μου μίλαγε κυρίως με παροιμίες: «Άμα το παντελόνι κατέβει μέχρι το γόνατο, μετά πέφτει μόνο του»…   

Τυχαία συναπαντήματα

Δεν θέλω να κάνω τον καμπόσο, γι΄ αυτό και το εξομολογούμαι με σχετική καθυστέρηση αλλά, Δεκαπενταύγουστο ανήμερα εγώ, ενόσω οι περισσότεροι λείπατε, τράκαρα πάνω στον Γιόζεφ Ροτ. Χαρές και πανηγύρια!

«Που χάθηκες αδερφέ μου;» τον αρωτώ την ώρα που του ίσιωνα τον γιακά, όπου είχε κάτι έντονα κοκκινάδια και το ξεχαρβαλωμένο του παπιγιόν. «Με τρέχαν κάτι αλανιάρες εδώ στα σοκάκια της Συγγρού» μ΄ απαντά ανόρεχτα κι από διακριτικότητα, δεν ρώτησα τίποτε παραπάνω. Άνοιξα απλώς την πόρτα να γυρίσουμε σπίτι.

Δεν είμαι ακριβώς σίγουρος αν φτάσαμε, και που. Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν καν δίπλα μου. Εκείνη την ώρα ξημέρωνε στη λεωφόρο, το πατσατζίδικο «24 Ώρες» ήταν γεμάτο ξενύχτες, στο ζαχαροπλαστείο του Αγίου Σώστη φλυαρούσαν οι τελευταίοι αργόσχολοι θαμώνες τρώγοντας παγωτό κι εγώ που νόμιζα κάποτε πως είχα ένα σωρό ταλέντα, έψαχνα την τέταρτη είσοδο της Νέας Σμύρνης μακριά από αυτήν που μόλις είχα χωρίσει και που μ΄ έκανε να νοιώθω ότι είμαι τόσο περιττός, όσο κανένας άλλος στον κόσμο.

Η μίρλα και η ντίρλα. Αυτές οι κακόηχες αδελφές…

Γράφει κάπου ένας, ότι πρέπει να μην έχουμε μίρλα και γενικώς να είμεθα χαρούμενοι και «θετικοί», όχι όμως στο χαζό τέμπο, διότι, έστω και λίγος χρόνος χαράς αξίζει τη ζωή που ζήσαμε. Η μίρλα, του απαντώ κι εγώ, είναι το θερμοκήπιο των λεπταίσθητων ψυχών. Και μας αφήνει παγερά αδιάφορους!

Δεν είναι όμως μίρλα αγαπητέ να λες ότι ξυπνάς από τ΄ αχάραγα ενώ αγαπάς παράφορα τη ζωή και ξέρεις ότι εκείνη την ώρα θα μπορούσες να έχεις το χέρι σου ανάμεσα στους τρυφερούς μηρούς μιας Καλλιθιώτισσας- λέω εγώ τώρα…- τη στιγμή που εκρήγνυται το ξυπνητήρι.

Δεν είναι ούτε μίρλα, ούτε μοίρα, μ΄ όλο που συχνά φοβάσαι το πρωί ότι η ζωή μοιάζει να παίρνει μια τέτοια δυσοίωνη τροπή.

Είναι πολύ άσχημα τα πρόσωπα των ανθρώπων εκείνη την ώρα. Δεν έχουν αποκτήσει ακόμη κάποιο συμβατικό σχήμα. Δεν ξέρεις καν σε ποια κατηγορία ανήκουν. Είναι συναισθηματικά αδιαβάθμητοι. (Όταν ξημερώνει και παίρνεις στη δουλειά τις πρώτες βαθειές ανάσες με καφέ και τσιγάρο αναθαρρείς κάπως κι όλα φωτίζονται αλλοιώς).Υπάρχουμε βαθειά μέσα σ΄ αυτόν τον κόσμο. Αστεφείς και άδοξοι βεβαίως. Αλλά, διάολε, όχι χωρίς χαρές!

Όθεν, ούτε πεσιμιστές, ούτε χαζοχαρούμενοι. Χλευάζουμε λοιπόν, (με το αίμα μας…) αυτό το καρναβάλι στο οποίο εν τέλει προσωρινά παρευρισκόμαστε σε κατάσταση σχετικής νηφαλιότητας. Οι ηθικές μας κρίσεις, οι χαμέρπειες και οι μικρότητες, οφείλονται απλά, στον μέθυσο χαρακτήρα μας.

Αναδημοσίευση από το ηλεκτρονικό «Ποντίκι».

Άρθρο του Δημήτρη Μηλάκα

Τίτλος: «Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη»… αξιοπρέπεια

Το 1999, στο βιβλίο του «Το Λέξους και η Ελιά», ο Αμερικανός δημοσιογράφος (και ιδρυτής του περίφημου ινστιτούτου στρατηγικής πρόβλεψης stratfor) Τόμας Φρίντμαν διατύπωσε τη «Θεωρία των Χρυσών Αψίδων για την Αποτροπή Συγκρούσεων». Υποστήριξε τότε, παροτρύνοντας και υμνώντας την παγκοσμιοποίηση/αμερικανοποίηση του κόσμου  ότι ποτέ δύο χώρες που έχουν στο έδαφός τους McDonlalds (εξ ου και οι χρυσές αψίδες, που είναι το λογότυπο της εταιρείας) δεν έκαναν πόλεμο.

Έκτοτε ο εν λόγω ισχυρισμός καθ ότι  έχει διαψευσθεί επανειλημμένα συμπληρώθηκε από μια κυνική αλλά ειλικρινή διαπίστωση του Αμερικανού αναλυτή: «Το αόρατο χέρι της αγοράς δεν θα λειτουργήσει ποτέ χωρίς μια κρυφή γροθιά. Η McDonald's δεν μπορεί να ανθίσει χωρίς τον McDonnell Douglas, τον σχεδιαστή του F-15. Και η κρυφή γροθιά που κρατά τον κόσμο ασφαλή για τις τεχνολογίες της Silicon Valley για να ανθίσει ονομάζεται Αμερικανικός Στρατός, Πολεμική Αεροπορία, Πολεμικό Ναυτικό και πεζοναύτες».

Πίσω λοιπόν από τους Αμερικανούς επενδυτές που υποδέχεται μετά βαΐων και κλάδων (οι ΗΠΑ είναι τιμώμενη χώρα φέτος) η ελληνική  «αριστερή» κυβέρνηση στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης βρίσκεται ήδη αναπτυγμένη η «κρυφή» αμερικανική γροθιά:

·                                 Στη Σούδα (βάση)

·                                 Στη Σύρο (ναυπηγείο για τον 6ο στόλο)

·                                 Στη Λάρισα (βάση drones)

·                                 Ακτιο (AWACS)

·                                 Αλεξανδρούπολη (τερματικός αγωγός για το αμερικάνικο φυσικό αέριο και βάση ελικοπτέρων)

Η δημιουργία / ενίσχυση των αμερικανικών στρατιωτικών προγεφυρωμάτων έτσι ώστε να λειτουργήσει το «αόρατο χέρι της αγοράς» υπέρ, προφανώς, των αμερικανικών συμφερόντων προβάλλεται από  την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως επιτυχία επιβράβευση  και επιβεβαίωση της αμερικανικής προστασίας προς τη χώρα.

Ωστόσο, κοιτώντας τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία αυτό που βλέπει κάποιος είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη προσφέρει γη και ύδωρ (βάσεις) στην αμερικανική «κρυφή γροθιά» λαμβάνοντας σε αντάλλαγμα υποσχέσεις πακτωλού αμερικανικών επενδύσεων. 

Την ίδια στιγμή που η αριστερή κυβέρνηση ζει (και πουλά) το εν λόγω παραμύθι κλιμακώνεται η σύγκρουση των ισχυρών για την επιρροή στα Δυτικά Βαλκάνια. Οι ίδιοι οι Αμερικανοί (stratfor) προβλέπουν ένταση και πιθανότητες εκρήξεων το προσεχές εξάμηνο εξ αιτίας των διευθετήσεων που ίδιοι προσπαθούν να επιβάλλουν μεταξύ (Σερβίας -Κοσσόβου και Ελλάδας- ΠΓΔΜ). Στόχος των έντονων αμερικανικών δραστηριοτήτων στην περιοχή (δεν είναι τυχαία η επιστολή Τραμπ στον πρόεδρο της  ΠΓΔΜ με την οποία επιχειρεί να τον επαναφέρει στην τάξη της Συμφωνίας των Πρεσπών) είναι ο αποκλεισμός της Ρωσίας από την περιοχή. 

Εχοντας επιβιβαστεί στο αμερικανικό άρμα η κυβέρνηση της «αριστεράς» έχει τοποθετήσει τη χώρα στο  επίκεντρο μιας σφοδρής (αμερικανορωσικής) αντιπαράθεσης η οποία μόλις το προηγούμενο διάστημα εκδηλώθηκε σε διπλωματικό επίπεδο, ενώ ήδη αποτιμώνται οι οικονομικές (τουρισμός, ελληνικές εξαγωγές) ζημιές.

Όλα αυτά, θα μπορούσε κάποιος (κυνικός πραγματιστής) να τα χαρακτηρίσει και να τα κρίνει ως πολιτικές επιλογές οι οποίες προέκυψαν κάτω από βασανιστικό σχεδιασμό με την εξέταση των δεδομένων και των δυνατοτήτων της χώρας. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο η «αριστερή» κυβέρνηση και τα εξαπτέρυγά της στα media πανηγυρίζουν για την άφιξη των αμερικανικών «lexus» στη Θεσσαλονίκη εκτός από την απώλεια κάθε είδους αξιοπρέπειας περιγράφει και κάτι ακόμη: την κυβέρνηση μιας χρεοκοπημένης χώρας «παιχνίδι» στα χέρια της αμερικανικής πρεσβείας  να πανηγυρίζει σαν τα κορίτσια μιας άλλης εποχής… «κορίτσια ο στόλος». 

Σημείωση: δεν είναι οι παπάδες και το φασισταριό που εκδηλώνουν την αηδία τους για τους Αμερικανούς φίλους της κυβέρνησης όπως θέλουν να μας πείσουν κάποια «έγκυρα»  φερέφωνα «ενημέρωσης». Φασίστες και παπαδαριό εξ άλλου πάντα χέρι – χέρι τη βρώμικη δουλειά αναλαμβάνουν…

Τρεις υπουργοί παραιτήθηκαν μετά το τροχαίο με τους 17 νεκρούς! Ε, μην τρομάζετε! Στη Βουλγαρία... 

Για το Μάτι, μόνο ο φιλότιμος Τόσκας παραιτήθηκε- ως μη όφειλε εδώ που τα λέμε, μιας και εκείνη  ακριβώς την ημέρα έτυχε να υποβληθεί σε εγχείρηση και οι γιατροί του είχαν συστήσει οικουρία. Και δεν το "πούλησε" ο άνθρωπος καν... Εξ ου και τα ενοχικά σχόλια που ακολούθησαν, της Αντιπολίτευσης... Ανθρωποφάγα είναι η πολιτική. Αλλά που να το΄ ξερε ο συνετός Τόσκας...  

"Ρατσιστικό" σχόλιο... 

Άμα μπαίνεις απομεσήμερο στο τραμ, μετά από νυχτερινή δουλειά και ακούς έναν μαλάκα Άραβα να ωρύεται στο κινητό του την ώρα που πας λίγο να κοιμηθείς μέχρι την γαμημένη σου στάση και βλέπεις γύρω σου όλοι να δυσανασχετούν αλλά να μην τον παρατηρεί ΚΑΝΕΝΑΣ και όταν το κάνεις εσύ να τσαμπουκαλεύεται κι από πάνω, μάλλον ζεις σε λάθος χώρα. Μήπως να το μαζέψουμε λίγο το πράγμα αδέρφια; Μήπως ορισμένοι από αυτούς έχουνε σηκώσει τη μύτη ψηλότερα από όσο πρέπει; Φιλοξενούμενοι είναι εδώ. Υπό την ανοχή μας. Όχι διαχειριστές!
Επειδή η χώρα είναι μπουρδέλο, δεν σημαίνει οτι χωράει καινούργιους πελάτες. Μήπως είναι καιρός να δούμε- μαζικές μάλιστα!- απελάσεις;