Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2019

Ευτυχώς, λέω, μας απενοχοποίησε ο καλός Μανώλης Αναγνωστάκης. 

"Πέθανες — κι έγινες και συ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.

(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος".

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2019

Για μας τα απαρηγόρητα ΠΑΟΚια!

Παρασκευή βράδυ. Βγαίνω απ΄ τον οδοντοτίατρο που έλεγε ο πρόωρα χαμένος κολλητός μου ο Μιχαλάκης κι ανηφορίζω φορτωμένος τον Ιλισό προς Καλλιθέα. Γαμημένη ποδαράδα και κοντοστέκομαι σ΄ ένα ουζερί. Να πιω ένα τσίπουρο αδερφέ, να φύγει το μούδιασμα. Κι ο μάγκας τυχαίνει να΄ ναι, ΠΑΟΚ και Καζαντζίδης! Τα υπόλοιπα δεν με ενδιέφεραν. Βρήκε ο κουτσός κατήφορο...

-Θα το πάρουμε καρντάση φέτος;
-Θα το πάρουμε αήττητοι μ΄απαντά με βεβαιότητα
-Ρε,μας κυνηγάει ο "γαύρος"...
-Έλα τώρα με τους χαϊδοκώληδες... Αήττητοι λέμε!
- Ώστε θα το σηκώσουμε στην Άγια Τούμπα;
 -Όπως σε βλέπω!
-Λες να μας πιάσει ο ίλιγγος του ύψους, επιμένω
-Δεν είσαι καλά! Μονάχα ο ΠΑΟΚ μας κάνει ν΄ αντέχουμε τα Σαββατοκύριακα.

Τον κοίταζα εξεταστικά την ώρα που μαγέρευε και σκεφτόμουν ότι η ιδέα της απόγνωσης θα πρέπει να γεννήθηκε την πρώτη φορά που έχασε ο ΠΑΟΚ.

Τα συγχαρητήρια ενός γελοίου.
(σ.σ: Συγχαίρει τον Τσίπρα, καθ΄ ομολογίαν του,  όλος ο ντουνιάς για την [προβληματική] Συμφωνία των Πρεσπών)

Δεν κλείνουν έτσι οι ιστορικές εκκρεμότητες ρε βλαμμένο! Αν ήταν έτσι, θ΄ άφηνα κι εγώ τον γείτονά μου στο χωριό ν΄ ανοίξει παράθυρο στη βορεινή μεριά, όπως παρακαλετά κι αναξιοπρεπώς μου ζητάει χρόνια τώρα, χωρίς όμως να μου δίνει αποζημίωση! Θα του ΄κανα το χατήρι. Γιατί είμαι γιος του μπαμπά μου! Αλλά, είναι κλαψομούνης και ανυπόληπτος. Και τον αφήνω χρόνια τώρα να τσιγαρίζεται. Οι αμάχες κληρονομούνται λέω. Κι από την άλλη, δεν τρέχει και τίποτε όταν δεν επείγουν οι λύσεις... Κι εσύ πήγες και την έδωσες μαλάκα! Ξεχνώντας ότι για μας ορισμένα πράγματα έχουν σημασία.
Το ξέρουμε πως η εξωτερική πολιτική πρέπει να ασκείται με επαγγελματισμό και συνέπεια. Τίποτε εσύ από αυτά. Ιδέα μουσικής. Και πήγες και μας πείραξες, μετά από τρία μνημόνια που φάγαμε αδιαμαρτύρητα –καλοί κι εμείς οι μαλάκες, δε λέω-με το τελευταίο μας απομεινάρι. Το όνομά μας!

Δεν κλείνουν οι ιστορικές εκκρεμότητες με τέτοιες ευκολίες ρε ανιστόρητοι βολεμένοι κοσμοπολίτες. Δεν βιαζόμασταν εμείς πάρεξ των ΗΠΑ και Γερμανίας. Ο κόσμος που ζούμε δεν είναι ιδανικός. Αυτονόητο. Όμως χαράχτηκαν με αίμα αυτά τα σύνορα. Κι ό,τι υπογράψατε, θα το βρούνε μπροστά τα παιδιά μας. (αν υπάρχουν κι αυτά). Σας υπερβαίνουν ρε όρνια αυτές οι παρτίδες.

Αυτό είναι και το χάλι μας. Ψηφίζουμε πολιτικούς που διαχειρίζονται τη μοίρα μας απερίσκεπτα, με μόνη επιδίωξη το κομματικό κέρδος. Γαμώ την αστική δημοκρατία τους μέσα…  

Βαρύ Επιμύθιο

Χαθήκαν στη φωτιά στο παληό μας σπίτι- το καινούργιο είναι του 1929- τα εννιά παράσημα ανδρείας του πάππου μου Ευάγγελου («Γκέλιος»για τους φίλους του όταν βγήκαν στην πόρτα και τον ξεπροβόδιζαν για την άλλη όχθη) Χατζηδημητρίου με τ΄ όνομα, που πολέμησε όπως όλη εκείνη η ανυποψίαστη για ό,τι τους έμελλε, χάλκινη γενιά, πολλά χρόνια για να ελευθερώσει την Ελλάδα που ξέρουμε.
Τις λεγόμενες Νέες Χώρες- μόλις το 1911 απελευθερώθηκε η γενέτειρα Καστοριά.

Από τη Μελούνα, λίγο έξω απ΄ τη Λάρισα ( την έδειχνα κάθε φορά που ανηφορίζαμε στα παιδιά μου αλλά στ΄ αρχίδια τους. Ούτε που τους έλεγε τίποτε, γιατί χάζευαν μηχανικά στο κινητό) μέχρι τον θολό Σαγγάριο και το άξενο Αφιόν Καραχισάρ και λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω απ΄ την Άγκυρα, φτάσανε, όπου θα τους γαμούσαμε τα πέτα!, φτάσανε προδομένοι και πεισματάρηδες αυτοί οι ταπεινοί και αλληλέγγυοι μαχητές. Και γυρίσανε πίσω με τον Πλαστήρα τον «μαύρο καβαλάρη»,δια πυρός και (γερμανικού) σιδήρου, μαύροι κι αυτοί οι ίδιοι μέσα βαθειά στην ψυχή τους, αλλά, συντεταγμένοι και πάντοτε με έγνοια κι ας καμώνεται τώρα ο ανισόρροπος Ερντογάν ότι μας πέταξαν στη θάλασσα. Ποιους ρε; Τα γυναικόπαιδα στον «συνωστισμό» της Σμύρνης;
  
Ε, και; Θα πει κανείς. Ε, ναι. Αυτό το "ε, και" σήμερα εμάς τους αμήχανους  επιγόνους, βαρειά μας χαλάει. Γιατί, όπως διηγιόταν με την δική του αυτοδίδακτη Δικαιοσύνη ο παππούς μου ο «Γκέλιος», ο πατέρας του πατέρα μου, που άφησε εκεί το μεγαλύτερο κομμάτι της ψυχής του, «Στο μέτωπο, να ξέρεις μονάχα εμείς οι Μακεδόνες και οι Κρητικοί πολεμήσαμε καλά. Οι Παληολαδίτες μας κλέβαν στον ύπνο, οι πούστηδες!, τις αρβύλες».
Γύρευε τώρα, σε λίγα χρόνια, ποιοι ακριβώς Μακεδόνες… Γατί οι χαμούρες οι «Παληολαδίτες» εξακολουθούν να μας κλέβουν. Κι αυτήν τη φορά στον ξύπνιο.

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2019

Μήπως να την λέγαμε «Νατοϊκή Μακεδονία»;

Κινδυνεύει η Ελλάδα από τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων; Θα ήταν αστείο κανείς και να το υποστηρίξει. Απειλείται όμως από εκείνους που έχουν την ισχύ να αλλάζουν βίαια τον γεωπολιτικό χάρτη παίζοντας εν ου παικτοίς με σύνορα τα οποία έχουν χαραχθεί αιματηρά στα πεδία των μαχών.

Είναι οι ίδιοι-μην κρυβόμαστε πίσω από τα προφανή, οι ΗΠΑ και η Γερμανία…- που επέβαλαν αυτήν τη προβληματική σε πολλά σημεία της Συμφωνία, με στόχο την εσπευσμένη ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ και την ανάσχεση της ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια.

Σε τούτη την ενοχλητική «λεπτομέρεια» αποφεύγουν επιμελώς να αναφέρονται «εθναμύντορες» και «εθνοπροδότες» σύμφωνα με την άκρως κατασκευασμένη και απωθητικά διχαστική ρητορική του συρμού.

Παρακολουθώντας πως καταρρέει μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας το μέχρι χθες γνώριμο πολιτικό σκηνικό, με αήθεις μεταγραφές και εξευτελιστική εξαέρωση κομμάτων- τα οποία εδώ που τα λέμε, δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιων υπαρκτών κοινωνικών αναγκών- μας διαφεύγουν μερικά ουσιώδη.

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, χρησιμοποίησε ένα θέμα στο οποίο επί τρεις δεκαετίες με ερασιτεχνικούς χειρισμούς, υπό συνθήκες παροιμιώδους απομόνωσης και εθνικής φοβίας, η χώρα σπατάλησε πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο, σαν όχημα επίτευξης μικροπολιτικών επιδιώξεων στον εσωτερικό κομματικό ανταγωνισμό.

Το διακήρυξε από τον περασμένο Σεπτέμβριο ο πολύπειρος στην πολιτική καμαρίλα πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης και το επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Τσίπρας μιλώντας την περασμένη εβδομάδα στο Κοινοβούλιο για τεκτονικές ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό μετά τις Πρέσπες.

Έχοντας αποσπάσει με απανωτές και ανέμελες διολισθήσεις την εύνοια των Αμερικανών και της Εσπερίας η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, υπολόγιζε ότι θα μεταφέρει το πρόβλημα στην αυλή της ΝΔ και θα σύρει, επιπλέον, εκόντα- άκοντα τα μικρότερα κόμματα στο κομματικό της άρμα, γυαλιστερά τρόπαια στην συγκρότηση με όρους ηγεμονικούς της μεγάλης σοσιαλδημοκρατικής παράταξης.

Η συγκυρία βεβαίως, μιας και η Ελλάδα δεν είναι η επισπεύδουσα χώρα, ήταν ευνοϊκή, ώστε, αποφεύγοντας μαξιμαλιστικούς στόχους να πετύχει τα αυτονόητα. Πρυτάνευσε όμως ο κομματικός καιροσκοπισμός κι έτσι ο Τσίπρας ουδέποτε συγκάλεσε Εθνικό Συμβούλιο, ώστε να καθίσει με ακόμα μεγαλύτερη αυτάρκεια και κύρος στο τραπέζι, αποσπώντας έναν έντιμο συμβιβασμό που θα απέτρεπε τις σημερινές εκδηλώσεις εθνικής υστερίας. Δρέπει τώρα ό,τι έσπειρε.

Κι αφετέρου, είναι αξιοθρήνητη η στάση της ηγεσίας της ΝΔ. Παγιδευμένος στον σκοτεινό χυλό των ακραίων της παράταξης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης σύρεται άβουλος σε έναν «κόντρα ρόλο» και θέσεις τις οποίες δεν συμμερίζεται, διαψεύδοντας οικτρά τις προσδοκίες που καλλιέργησε η εκλογή του ότι μπορεί να εκσυγχρονίσει ένα βαθειά κουρασμένο και παρακμιακό κόμμα.


Λυπηρό ότι οι επιλογές μεγάλου τμήματος των πολιτών, είναι εγκλωβισμένες ανάμεσα στην διαδρομή αυτών των μοιραίων και ανεπαρκών πόλων του εθνικού εκκρεμούς. 

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2019

Για την Μαρίτσα Μαυραπίδη, την εμβληματική γιαγιά της Λέσβου που δίδαξε ανυπόκριτη ανθρωπιά και μας θύμισε από ποιο ύψος πέσαμε κι έφυγε πριν από δυό μέρες απ΄τη ζωή, η κυρία Πέπη Ραγκούση έγραψε (σε αυτά τα ανυπόφορα και αγνώριστα πλέον "ΝΕΑ") τα εξής: 

Την ξέρω τη Μαρίτσα Μαυραπίδη κι ας μην τη γνώρισα ποτέ. Κατάλαβα ποια είναι όταν την είδα σε εκείνη την εμβληματική φωτογραφία του Λευτέρη Παρτσάλη στη Σκάλα της Λέσβου. Μαζί με τη Μηλίτσα και την Ευστρατία, να ταΐζουν με το μπιμπερό ένα ξένο γι’ αυτές βρέφος, ενώ δίπλα η νεαρότατη πρόσφυγας μητέρα του προσπαθούσε να ανασυνθέσει, με το δέσιμο της μαντίλας της, τη στραπατσαρισμένη από την προσφυγιά θηλυκότητά της.
Τις ξέρω τις Μαρίτσες, τις Μηλίτσες και τις Ευστρατίες αυτού του κόσμου. Μπορώ να τις αναγνωρίζω όταν έμαθα να διακρίνω τη «λάμψη» τους πίσω από τα γκρίζα φορέματά τους (πάντα θα υπάρχει κάποιος να πενθήσουν) που μοιάζουν με ρόμπες. Με τα λιγοστά μαλλιά τους τραβηγμένα προς τα πίσω, τα σκεβρωμένα από τη δουλειά και την αρθρίτιδα χέρια, τις πρησμένες από τους κιρσούς γάμπες, τις χαμηλές μάλλινες κάλτσες και τα παντοφλοπάπουτσα.
Μέσα στην Κατοχή μεγάλωσαν οι Μαρίτσες της Ελλάδας, με γονείς πρόσφυγες πολλές από αυτές. Και στη δύσκολη δεκαετία του 1950 έγιναν μάνες. Και δούλεψαν σαν τα σκυλιά, σε σπίτι και σε χωράφια για να αναστήσουν μια γενιά που θα ζούσε καλύτερα από εκείνες. Με το υστέρημά τους σπούδασαν τα παιδιά τους. Καινούργιο φόρεμα έραψαν, ύστερα από χρόνια, όταν παντρεύτηκε το παιδί ή βαφτίστηκε τα εγγόνι τους. Και θυμούνται με λεπτομέρειες τις δεκαπέντε – είκοσι φορές σε όλη τους τη ζωή που πήγαν σε ταβέρνα. Ετσι οι Μαρίτσες έμαθαν να παίρνουν χαρά από την προσφορά. Και να αισθάνονται αμήχανα όταν κάποιος προσφέρει στις ίδιες κάτι. Ντροπαλές σαν κορίτσια και δυνατές σαν γίγαντες. Να αναγνωρίζουν το αυτονόητο εκεί που εμείς ανιχνεύουμε το μεγαλείο.
Σαν να τη βλέπω τη Μαρίτσα να σηκώνεται από το παγκάκι της και, κρατώντας το μπαστούνι της, να ξεκινάει για τον μεγάλο δρόμο. Θυμίζοντάς μας πως αυτή, η μία, είναι τόσο πολλοί ενώ εμείς, οι πολλοί, τόσο λίγοι.
Αναδημοσίευση άρθρου του καλού και έντιμου δημοσιογράφου Δημήτρη Μηλάκα στο "Ποντίκι". 
Οι διεθνείς Συμφωνίες κατά κανόνα αποκρυσταλλώνουν τον συσχετισμό δύναμης μιας συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής. Περιγράφουν με άλλα λόγια τον συμβιβασμό που είναι διατεθειμένοι ή υποχρεωμένοι να κάνουν οι εμπλεκόμενοι σε συνάρτηση με τη δύναμη που διαθέτουν  σε ένα δεδομένο διεθνές περιβάλλον.  Ας δούμε λοιπόν  αυτό το Διεθνές Περιβάλλον που γέννησε τη Συμφωνία των Πρεσπών. 
Τα Δυτικά Βαλκάνια είναι ένα από τα σημεία τριβής  της αμερικανο- ρωσικής αντιπαράθεσης. Μετά την ανοιχτή σύγκρουση στη Ουκρανία που ουσιαστικά έχει ακρωτηριάσει (κατάληψη από τους Ρώσους της Κριμαίας) και διχοτομήσει τη χώρα, οι διευθετήσεις στα δυτικά Βαλκάνια είναι επείγουσα προτεραιότητα για τους Αμερικανούς.  H τοποθέτηση  της περιοχής κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ εξασφαλίζει στην Ουάσιγκτον την ρυμούλκηση του συνόλου των ευρωπαίων συμμάχων της στην αντιρωσική της ατζέντα. 
Πέρα ή παράλληλα με τη διευθέτηση του «μακεδονικού» οι Αμερικανοί πραξικοπηματικά φρόντισαν να ρυμουλκήσουν στην νατοική σφαίρα το Μαυροβούνιο και  προετοιμάζουν ανάλογες κινήσεις και στο Κοσσυφοπέδιο. Η ενσωμάτωση και της Σερβίας αποτελεί το τέλος αυτού του σχεδιασμού ο οποίος θα προκύψει αφού ολοκληρωθούν οι υπόλοιπες διευθετήσεις και περάσει ο απαραίτητος χρόνος για να ατονήσουν  οι μνήμες του σερβικού λαού τόσο όσο χρειάζεται να αιτηθούν την ένταξή τους στη συμμαχία που τους βομβάρδισε. 
Η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας υπάρχει όλα αυτά τα χρόνια ως αμερικανικό προτεκτοράτο . Οι Αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις βρίσκονται επί τόπου, οι Αμερικανοί σταμάτησαν τον «εμφύλιο» μεταξύ Σλάβων και Αλβανών, στους Αμερικανούς δίδουν διαπιστευτήρια οι κυβερνήσεις της ΠΓΔΜ προσφέροντας συμβολικά στρατιωτικές δυνάμεις για τις αμερικανικές εκστρατείες. Οι Αμερικανοί τέλος μαγείρεψαν το σημερινό πολιτικό στα Σκόπια και αυτοί φρόντισαν να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες κύρωσης της Συμφωνίας από αυτήν τη χώρα.  
Η καλλιέργεια μιας στρατηγικής ελληνοαμερικανικής σχέσης όπως αυτή προέκυψε μετά την συνάντηση Τραμπ Τσίπρα στην Ουάσιγκτον  συμπίπτει με την ανάγκη της Ουάσιγκτον να διατηρήσει τα στρατιωτικά της προγεφυρώματα στην περιοχή ειδικά μετά την καχυποψία που χαρακτηρίζει τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις και της έντασης του αμερικανο ρωσικού ανταγωνισμού. Η δύσκολη (οικονομικά) θέση της Αθήνας και η ανάγκη της ελληνικής κυβέρνησης για ισχυρή υποστήριξη έκανε εφικτή την επαναβεβαίωση και από την κυβέρνηση της αριστεράς των δεσμών εξάρτησης της χώρας από την Ουάσιγκτον. 
Υπάρχουν πολλές αφετηρίες από τις οποίες μπορεί κάποιος να ξεκινήσει να  παρατηρεί την εξέλιξη των πραγμάτων  στην γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας. Κάποιοι ξεκινούν από τα χρόνια του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου.  Γι άλλους το σημείο εκκίνησης είναι ο Παύλος Μελάς κι ο Ελευθέριος  Βενιζέλος. Η ασφαλέστερη ωστόσο οδός για την εξαγωγή συμπερασμάτων (και την διαμόρφωση θέσεων) είναι η τοποθέτηση του «μακεδονικού» στο σημερινό διεθνές περιβάλλον και η χωρίς ψευδαισθήσεις ανάλυση και κατανόηση των συσχετισμών δύναμης. Πρόκειται για μια απαιτητική διαδικασία την οποία θα πρέπει να παραδεχτούμε έχει αποφύγει να αναλάβει το ελληνικό πολιτικό σύστημα (κυβέρνηση- αντιπολίτευση) καθ ότι συνεπάγεται πολιτικά κόστη.  Ειναι λοιπόν προφανές και αναμενόμενο ότι εκεί που διαπιστώνεται αδυναμία και έλλειψη στρατηγικής να εμφανίζεται ο καιροσκοπισμός και τα επακόλουθά του. 
Η κυβέρνηση εμφανίζεται να αναλαμβάνει την πρωτοβουλία επίλυσης του «μακεδονικού» κρύβοντας ότι ουσιαστικά το μόνο που ανέλαβε ήταν η προώθηση της αμερικανικής ατζέντας. 
Η αξιωματική αντιπολίτευση εμφανίζεται να διαφωνεί με αποτέλεσμα (Συμφωνία των Πρεσπών) παρ ότι αυτή προκύπτει ως αποτέλεσμα (και) των δικών της στρατηγικών επιλογών που συνεπάγονται από την αποδεκτή εξάρτηση της χώρας από την αμερικανική βούληση και το ΝΑΤΟ. 
Η ελληνική κοινωνία αναζητά απαντήσεις ανατρέχοντας σε ...μεγαλέξανδρους,  παρακολουθώντας ταυτόχρονα τις πιρουέτες των βουλευτών που διαμορφώνουν τους πολιτικούς συσχετισμούς με κριτήριο μια καρέκλα, μια θητεία, ένα πόστο... 
Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι λοιπόν ένας συμβιβασμός για τον οποίο ούτε το πολιτικό σύστημα προετοιμάστηκε να τον αντιμετωπίσει συντεταγμένα ούτε η ελληνική κοινωνία για να τον αποδεχτεί.  Το κόστος αυτής της προχειρότητας (και πολιτικού καιροσκοπισμού)  για την αντιμετώπιση ενός ζητήματος με ιστορικό βάθος είναι ήδη προφανές στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και τη διχασμένη ελληνική κοινωνία. Ωστόσο το πραγματικό τίμημα θα εμφανιστεί προς είσπραξη μεταχρονολογημένο στο (όχι και τόσο μακρινό) μέλλον. 

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2019

Αδιόρθω Αναρχί! 

Δεν πάνε να γαμηθούνε όλα λέω. Δεν  είμαστε τίποτε εξαιρετικοί. Κι απ΄ την άλλη, αυτό ακριβώς είμαστε! Εξαιρετικοί! Σύντομα την βγάζουμε σε αυτήν την αλλοπρόσαλλη  περιπέτεια. Αρκεί, ενδιαμέσως, να μην γινόμαστε απρεπείς.
https://youtu.be/lr3wQwjtj1w?t=70

Κατάντια

Δεν γνώριζα εδώ που τα λέμε, τότε, τι ακριβώς αηδίαζε τον αγαπημένο παππού μου, ώστε κάθε φορά που βρισκόμασταν μπροστά σε κάτι ευτελείς συμπεριφορές ανθρώπων που αθετούσαν τις συμφωνίες όπου τους δουλεύαμε και τους χτίζαμε τα σπίτια, -τυχαίναν και αυτά - τους γαμούσε το κέρατο μετά, λέγοντας "να πάτε να γαμηθείτε κι εσείς και τα λεφτά σας!". Κι έφευγε αφήνοντας όλο το συνεργείο αμανάτι.
Στάσου ρε κυρ- Παναγιώτη!..
Αμετάπειστος αυτός. Δυό μέτρα φούρκα και ποιος να του κολλήσει

Πυρ και μανία μετά στο σπίτι η γιαγιά "γιατί δεν πήρες έστω και αυτά!". Αμίλητος αυτός.
Βάλε να φάω

Βγαίναμε μετά στην αγορά για την πρέφα του
Κλείνοντας την αβέβαιη οξώπορτα, μονολογούσε ο απερήφανος Αρβανίτης την πιο βαρειά βρισιά του: "Κατάντια...". Ε, παρακάτω για όσα ζούμε, δεν έχει.








Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2019

Ήθελε να ξέρουν όλοι πως ήταν καλός μαθητής

skitso-italia-ena

Ένας 14χρονος πρόσφυγας, που ξεκίνησε από το Μάλι για να βρει την τύχη του στην Ευρώπη, δεν τα κατάφερε: Πνίγηκε στη Μεσόγειο, ανοιχτά της Ιταλίας, όπως εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι τα τελευταία χρόνια.

Η ιστορία του 14χρονου παιδιού όμως ξεχώρισε γιατί στα ρούχα του βρέθηκε ραμμένος ο σχολικός του έλεγχος: Ήθελε όλοι να ξέρουν πως ήταν καλός μαθητής.


Ήταν ραμμένο στο εσωτερικό μέρος του μπουφάν που φορούσε το αγόρι, είπε η ιατροδικαστής Χριστίνα Κατάνεο, που ήταν εκείνη που εντόπισε το έγγραφο στα ρούχα του παιδιού, καθώς μετέχει σε πρόγραμμα αναγνώρισης νεκρών μεταναστών.

Ο σκιτσογράφος Makkox δημιούργησε ένα έργο για την ιστορία αυτή: Το παιδί είναι καθισμένο στο βυθό και γύρω του τα ψάρια του δίνουν συγχαρητήρια για τις επιδόσεις του- όλα τα «άριστα» που δεν ήταν αρκετά...

(Από το "Πρώτο Θέμα")


Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2019

Περιμένοντας την Επανάσταση... 

Δεν είναι δα και καμιά μεγάλη σύλληψη... Αλλά σκέψου για μια φορά μονάχα, αντί να επαναπαύεται στις αστικές θωπείες,  να κατέβαζε αποφασισμένο τον συγκινητικό του κόσμο στους δρόμους το ΚΚΕ και να αξίωνε "Θέλουμε ρε χαμούρες ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!!!".  Ε, θα τους παίρναμε σβάρνα!.. 
"Σεντουκιασμένοι Φλώροι"
Αποτέλεσμα εικόνας για αγαπημένο τρίχορδο Ισίδωρος Παπαδάμου

Εντάξει, αδέρφια. Ας το παραδεχθούμε. Λευκή πετσέτα στο ρινγκ. Ο Τσίπρας είναι μια λεία επιφάνεια όπου δεν πιάνει απάνω της τίποτε. (για το τι είναι ο Κυριάκος, ας το αφήσωμε καλύτερα…). Οπότε, λέω, δεν έχει νόημα να θυμώνει κανείς μαζί του. Κι ας το παραδεχτούμε για να μην χαλιόμαστε στην τελική.

Σε (πολύ) ανύποπτο χρόνο ο Ισίδωρος Παπαδάμου, ο οποίος από το 1970 περίπου σχημάτισε με τον Αργύρη Μπακιρτζή τους «Χειμερινούς Κολυμβητές» και έχει μια αυστηρά ασκητική άποψη για την τέχνη, ένας άνθρωπος υπέρτατου ήθους και πάθους, είχε βγάλει σε «οικογενειακή κατάσταση» έναν δίσκο, γιατί έτσι πάντα κάνει και ειρήσθω, είναι εξαίρετος οργανοποιός (δες trixordo.gr), που μπορεί να τον προμηθευτεί κάποιος φτηνά από το site του και τον ονόμασε, «Σεντουκιασμένοι Φλώροι».

Εκεί λοιπόν, λέει τα εξής συγκλονιστικά (και πάσα ομοιότης με Τσίπρα- Μέρκελ διόλου κατ΄ εμέ και με το συμπάθειο άγνωστε μαέστρο, συμπτωματική):

«Οι παθιασμένοι λάτρεις του κελαηδήματος των άγριων πουλιών ενίοτε καταφεύγουν σε σκληρές μεθόδους προκειμένου να ικανοποιήσουν την επιθυμία τους.
Εφαρμόζουν για τα δύσκολα πουλιά, τα πιο άγρια, τα πιο ατίθασα, τη διαδικασία του σεντουκιάσματος.

Ως πιο κατάλληλος για σεντούκιασμα συνήθως κρίνεται ο φλώρος (carduelis chloris). Τον κλείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα σ’ ένα σεντούκι στο απόλυτο σκοτάδι, στην απομόνωση.
Εκεί το πουλί –αν καταφέρει να επιζήσει μετά από τέτοιο σοκ– αλλάζει φτέρωμα, μεταμορφώνεται και ημερεύει. Λησμονεί το παρελθόν του και προσαρμόζεται στη νέα πραγματικότητα.

Τιθασεύεται, πειθαρχεί, υποτάσσεται. Κελαηδάει άφοβα, ανέμελα και παθητικά συμφιλιωμένο απόλυτα με αυτό που το ένστικτο του δίδαξε να φοβάται, τη στέρηση της ελευθερίας.


Με μια γρήγορη ματιά εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι η μέθοδος αυτή εφαρμόζεται και στους ανθρώπους ακούσια ή εκούσια, από την κοινωνία. Πολλοί άνθρωποι "σεντουκιασμένοι" κυκλοφορούν ανάμεσά μας χωρίς αιδώ και ενοχή, πολλές φορές μάλιστα και με υπερηφάνεια κελαηδούν αυτό που τους δίδαξαν οι δεσμοφύλακές τους. Φθάνουν ακόμη και στο σημείο να το αγαπήσουν και να ταυτιστούν απόλυτα μαζί του».

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2019

Αποπνικτικά Θερμοκήπια...

Θυμό. Σκοτεινό και βαρύ σαν επιστολή ανεπίδοτη. Μονάχα αυτό παράγει η σημερινή πολιτική τάξη. Ήθελα πολύ μα τον Θεό να απαρατήσω σήμερα αυτήν την απλήρωτη δουλειά όπου είμαι και να κατεβώ να χτυπηθώ με τους μπάτσους στον δρόμο.
"Σκυλιά, φυλάτε τ΄ αφεντικά σας!"!!!
Ε, και; αναρωτιόμουν μετά γυρνώντας άπραγος και με ολάκερο το φαρμακωμένο φορτίο μου σπίτι. (Ακούω βερεσέ το επιχείρημα ότι "κι αυτοί οι αστυνομικοί, μάνες έχουνε". Τις ξεχνάνε όταν δέρνουν κοριτσάκια...). Πέντε δεκαετίες μαλάκας όμως, και δεν έμαθες τίποτε ακόμα, σκέφτομαι...

Αγκιστρώθηκα παρηγορητικά στην σκέψη ότι όλα σε αυτόν τον τόπο- και δεν μου φταίνε προφανώς οι μπάτσοι- μας οδηγούνε στην αυτοδικία, επειδή δεν υπάρχει Δικαιοσύνη. Η ανοχή στους τύπους που τα σπάνε, είτε "τις παίζουν", είναι βαθειά κοινωνική, δεν είναι πολιτική... Γιατί, ρε, δεν υπάρχει Δικαιοσύνη!

"Στάση Αγίας Φωτεινής", λένε τα μεγάφωνα. Μια πιπίλα για τον Τσίπρα επειγόντως! Γιατί έφυγε η Μέρκελ και το παιδί κλαίει. Μεγάλε- και μοιραίε...- Αλαβάνε.
Τσιγάρα στο περίπτερο και τσούλησε η μέρα... 

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2019

Τότε και Τώρα... 

Γενάρη του 2004 στην πρώτη επίσκεψη της Γερμανίδας καγκελαρίου Άγγελας Μέρκελ στην Αθήνα, ο σημερινός πρωθυπουργός, ήταν μαζί μας (τρόπος του λέγειν...) στα πεζοδρόμια και δήλωνε στην ΕΤ-3. 

«Την απόφαση για το αν θα γίνουν και πότε θα γίνουν εθνικές εκλογές δεν θα την πάρει ο Αντώνης Σαμαράς. Θα την πάρει η κ. Μέρκελ, που έρχεται να τον στηρίξει, τώρα που έχει προβλήματα. Έρχεται να στηρίξει τους μερκελιστές της. Και αναμένεται ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος να την καλωσορίσουν και να της πουν “κυρία καγκελάριε ιδού η αποικία σας, είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε στην υλοποίηση των μέτρων που εσείς ζητάτε”».

Τέσσερα χρόνια και οκτώ μήνες από τότε, η Μέρκελ ξανάρχεται. Ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο ανήκουν σε μια ειδική πολιτική κατηγορία υπό τον ακριβή όρο "υλικά κατεδαφίσεως", ο Τσίπρας είναι πρωθυπουργός, έστω υπό προθεσμία κι εμείς από χειρότερες θέσεις και πάλι στα πεζοδρόμια.
Οπότε υποθέτουμε ότι έχει όλη τη άνεση να μας εξηγήσει από τη θέα που έχει, τον λόγο της επίσκεψης της καγκελαρίου, μιας και τότε, όπως και τώρα, οι εκλογές ήταν κοντά...  

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2019


Στις εκλογές ψηφίζουμε την καλύτερη ανία.
«Οι Έλληνες έχουν απηυδήσει με τον κ. Τσίπρα», υπογράμμισε χθες ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης μιλώντας σε εκδήλωση του βαυαρικού Χριστιανοκοινωνικού Κόμματος (CSU). 

Άμα έχεις προγραμματική πρόταση, δεν κρύβεται λέμε...