Δίχως γυναικός φιλί
Όλα τα παράθυρα είναι κλειστά
Αθέλητος θάνατος
Σαν φως που σιγοκαίει
Να περιμένεις ένα χτύπημα του κινητού
Και να μιλάς απρόθυμα στους άλλους
Περιμένοντας ένα μήνυμα απ΄ την άλλη όχθη
Χρονιάρες μέρες να μην σου χαρίζουν
Ένα πολύτιμο βλέμμα
Δε γαμιέται
Θνητοί είμαστε
Μας πνίγει η συγκατάβαση
Στα κρατητήρια των αισθημάτων
Μας βρέχουν τα νερά
απο τον κάτω κόσμο
Άγνωστοι μας δίνουν το χέρι
Κι ο θάνατος μας γνέφει
Άρχοντας και γιός ανυποψίαστος
Ωραίο ποίημα! μου λέει μια καμπόσα. Τι να πεις σε γυναίκες που δεν ξέρουν απο Χρέη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπεράσαμ' όμορφα, όμορφα, όμορφα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά τι μας περιμένει τώρα, δεν λέγεται... Όταν λέω Καλή Χρονιά, νομίζω πια πως κοροιδεύω το συνομιλητή μου...
Αμαν mes enfants, τι μαυρίλα είναι τούτη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπαμε οι γιορτές μας κατευάζουν αλλά όχι κι έτσι!
Δεν συνηθίσατε ακόμη;
νταούλια στα αυτιά μου ακόμα ακούγονται
ΑπάντησηΔιαγραφή