Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Κεστρίνη



Θα μας πάρει καμιά φορά ο θάνατος στα πλάγια, λέω και θα μας βρούνε μετά από καμιά σαρανταριά αιώνες στις ερημιές του Γράμμου, ν ασπρίζουνε τα κόκκαλά μας, υπό βροχήν.
Ασκεπείς και άφοβοι καθώς θα είμαστε, δε θα μας κλάψει κανείς.
Βαρειά μπεράτια θ΄ ακούγονται απ΄ τα βόρεια της Κεστρίνης για μας τους έρμους.
«Ήρθε ο καιρός να φύγωμε, Ροδιά μου, Ροδιά μου…».
Τόσους καλούς, τόσην ξενητειά πως την αντέχει άραγε ο κάτω κόσμος;
 Στα γυαλιά απαρηγόρητοι τώρα χορεύουμε
Κάθε φορά που αποχαιρετάμε κάθε τόσο τους αγαπημένους
Τόσο πολύ είναι πια το πένθος μας, που φτάσαμε να ζούμε με τη νοσταλγία του θανάτου.
Άντε μωρέ Κατερίνα. Πουλί ξενητεμένο, πουλάκι μου.
Να πας στο καλό κούκλα μου και χαιρετίσματα στους δικούς μας.
Κρίμα, που τελειώσανε τόσο νωρίς οι επινοήσεις...

Y.Γ! "Ποιος είδε τέτοιον πόλεμο
να πολεμούν τα μάτια
δίχως ντουφέκια και σπαθιά
να γίνονται κομμάτια"

Δεν υπάρχουν σχόλια: