Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2019

("παράξενο πως χαμηλώνουν/ όλα τριγύρω κάθε τόσο"...)

Γιώργος Σεφέρης

Ο Γυρισμός του ξενητεμένου  

Παλιέ μου φίλε τι γυρεύεις;
χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
με εικόνες που έχεις αναθρέψει
κάτω από ξένους ουρανούς
μακριά απ’ τον τόπο το δικό σου

Γυρεύω τον παλιό μου κήπο·
τα δέντρα μου έρχονται ως τη μέση
κι οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
κι όμως σαν ήμουνα παιδί
έπαιζα πάνω στο χορτάρι
κάτω από τους μεγάλους ίσκιους
κι έτρεχα πάνω σε πλαγιές
ώρα πολλή λαχανιασμένος

Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου
σιγά σιγά θα συνηθίσεις·
θ’ ανηφορίσουμε μαζί
στα γνώριμά σου μονοπάτια
θα ξαποστάσουμε μαζί
κάτω απ’ το θόλο των πλατάνων
σιγά σιγά θα `ρθούν κοντά σου
το περιβόλι κι οι πλαγιές σου

Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
με τ’ αψηλά τα παραθύρια
σκοτεινιασμένα απ’ τον κισσό
γυρεύω την αρχαία κολόνα
που κοίταζε ο θαλασσινός.
Πώς θες να μπω σ’ αυτή τη στάνη;
οι στέγες μου έρχονται ως τους ώμους
κι όσο μακριά και να κοιτάξω
βλέπω γονατιστούς ανθρώπους
λες κάνουνε την προσευχή τους

Παλιέ μου φίλε δε μ’ ακούς;
σιγά σιγά θα συνηθίσεις
το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
κι αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
σε λίγο οι φίλοι κι οι δικοί σου
γλυκά να σε καλωσορίσουν

Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου;
σήκωσε λίγο το κεφάλι
να καταλάβω τι μου λες
όσο μιλάς τ’ ανάστημά σου
ολοένα πάει και λιγοστεύει
λες και βυθίζεται στο χώμα

Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
σιγά σιγά θα συνηθίσεις
η νοσταλγία σου έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρκτη με νόμους
έξω απ’ τη γης κι απ’ τους ανθρώπους

Πια δεν ακούω τσιμουδιά
βούλιαξε κι ο στερνός μου φίλος
παράξενο πώς χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα


Είχε μια ευκαιρία η Αριστερά, όταν ο πολιτικά και ψυχολογικά ασταθής Αντώνης Σαμαράς έκλεισε την ΕΡΤ να ενώσει ξανά τον κόσμο σε κοινά δημοκρατικά αιτήματα. Κι είναι αλήθεια πως τα πρώτα 24ωρα έξω απ΄ το Μέγαρο της Κρατικής Τηλεόρασης στην Αγία Παρασκευή συνυπήρξαμε όλοι μαζί, έστω για λίγο. Ύστερα, επικράτησαν οι ηγεμονισμοί και οι κομματικές ιδιοτέλειες που δημιουργούν τις αναπόφευκτες πολώσεις. Κι έτσι, αραιώσαμε κάπως, όσοι από εμάς παρά την κούρασή μας, ανηφορίζαμε μετά τη δουλειά μέχρι εκεί πάνω και πήραν το πάνω χέρι οι ιδιοτελείς "Καλφαγιάννηδες" που θεωρούσαν πάντοτε την ΕΡΤ μαγαζί τους. Στην ΕΡΤ δεν παγαίναμε για να βγει στην τελική το όνειδος της Ακριβοπούλου και του Καψώχα. Προσωπικώς, ανηφόριζα για κείνην την βιολίστρια που έπαιζε δακρύζοντας. Έκανε μια κριτική χθες ο Τσακαλώτος. Και βγήκε αυτός ο μπουχέσας ψευτοτραμπούκος ο Πολάκης που ντροπιάζει τους Κρητικούς και ανάρτησε το εξής σχόλιο:

"Κοφτε το για την ΕΡΤ!!! Κάποιοι σφίγγουμε τα δόντια για να μη μιλήσουμε δημόσια! Θα μιλήσουμε εκεί που πρεπει και θα πράξουμε αυτά που πρεπει!! ΤΕΛΟΣ .
Δε θέλω σχόλια ,που αναπαράγουν την επιθυμητή απο κάποιους κλαψουροσυζητηση εσωστρέφειας.Ο εχθρός ειναι απέναντι και καραδοκεί και ο λαός περιμένει και απαιτεί να αναμετρηθούμε με αυτόν!!!
ΥΓ Κατερινα και Σωτήρη ευχαριστούμε για αυτά που προσφέρατε και βέβαια πληρώσατε.....Η επόμενη φορά θα ειναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ .....».

Αυτά πιστεύει αυτό το παράσιτο, αυτά λέει. Κατερίνα και Σωτήρη, όπως φαίνεται δεν θα χαθείτε... 


Δηλαδή ρε...ΣΥΡΙΖΑ;

Ο Άκης Σκέρτσος, που ανέλαβε υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, αρμόδιος για τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου, ήταν Γενικός Διευθυντής του ΣΕΒ από τον Ιούνιο του 2014 μέχρι πρόσφατα. Στην τελευταία του ομιλία στον ΣΕΒ, είχε τονίσει:


«Κατά τον προηγούμενο χρόνο, χάρη στις συστηματικές παρεμβάσεις του Συνδέσμου, από τα 96 νομοθετήματα και τις 280 διατάξεις που ψηφίστηκαν με επίδραση στην επιχειρηματικότητα, το 62% εκπληρώνουν θέσεις του ΣΕΒ».
Πρωτάθλημα στον 6ο Στόλο!..

Εμείς τα ΠΑΟΚια, έχουμε τα σεκλέτια μας. Απαρηγόρητοι στις δικές μας έγνοιες είμαστε. Δεν περιμένουμε εκπλήξεις. Μας εξάπτει όμως ενίοτε, το ενδιαφέρον, η έκπτωση των άλλων. Όπως, ας πούμε, η δήλωση Μαρινάκη, ότι το πρωτάθλημα που πήρε ο ΠΑΟΚ αήττητος πέρυσι, ήταν πρωτάθλημα Πρεσπών. Κι ας έχασε δύο φορές- την πρώτη από τύχη μας, για να είμαι δίκαιος- μέσα/ έξω... (Παρεμπιπτόντως: Τώρα που ο Κυριάκος γίνηκε πρωθυπουργός τι απέγινε η διαφωνία του; Εμείς οι Μακεδόνες που αναρωτιόμασταν και επί Τσίπρα, από που θα λέμε πως είμαστε τώρα; Άντε ρε Μαλάκες...)
Δεδομένης της ευφυΐας του Μαρινάκη, κάποιος θα του το σφύριξε. Δεν ημπορεί ο επίδοξος Μπερλουσκόνι της Ελλάδας να σκέφτεται τέτοια σύνθετα πράγματα... Αν ήμασταν σε κανονικό κράτος, στις ΗΠΑ ας πούμε, όπου ο Θεός είναι τυπωμένος στο δολάριο, η Επιτροπή Ανταγωνισμού, θα του γαμούσε την κούνια! Αλλά, εδώ είναι Ελλάδα και ο υπόδικος του Noor 1 γυροφέρνει με δηλώσεις που παράγουν οπαδικό μίσος, ψευτοτσαμπουκαλεύεται με τη συνοδεία των μπράβων του και βαριανασαίνει σαν ετοιμοθάνατος χοίρος που θέλει να μας παρασύρει στη λάσπη του.
Θα είναι πρόβλημα για τον Κυριάκο να τον τιθασεύει. Δεν είναι ποδοσφαιρικό το ζήτημα, για τους βιαστικούς. Είναι πολιτικό. Ακούμε ήδη αυτό το αναιδές παχύδερμο που δεν πληρώνει φόρους στην Ελλάδα, να μιλάει για αξίες και για ηθικό ξεπεσμό. Ελπίζω ότι αυτή η χωλαίνουσα αστική δημοκρατία, δεν θα κωφεύει για πάντα.
Εκτός αν προτιμά να δει, εν μέσω παντοίων κινδύνων, μια χώρα κομμένη στα Τέμπη, επειδή, ντε και καλά ο ολυμπιακός πρέπει φέτος να πάρει πρωτάθλημα.
Προάγει εχθροπάθεια και μίσος ο δημόσιος λόγος αυτών των υπανθρώπων. Και πάει πολύ να ζητήσει κανείς από τα επαγγελματικά σωματεία των δημοσιογράφων να υπερασπιστούν την αξία του γραπτού λόγου. Μοιρασμένοι σε τιμάρια είναι.

Υ.Γ: Ένας βλάκας από αυτούς, όπως διάβασα, έκανε πλάκα με τον ΠΑΟΚ, ασπαζόμενος την άθλια λογική Μαρινάκη, κι ύστερα απολογούνταν επιθετικά πως δεν ξέρει ο κόσμος να εκτιμήσει το χιούμορ του. Και παρίστανε μετά και τον μάγκα, διότι κάποιοι θερμοκέφαλοι τον απείλησαν.
Εντάξει... Μπορεί να καταλάβει κανείς, ότι μεταγραφή ήθελε ο φουκαράς στο κανάλι του Noor 1. Αφού, άλλοι πηδάνε το στεφάνι του, γυρεύει ο δόλιος οικονομική καταξίωση...








  

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2019

Αυτά είναι…

Διαβάζω στο διαδίκτυο: «Σύμφωνα με την τελευταία ανάλυση του ναυλομεσιτικού οίκου Clarksons αυτή την περίοδο ναυπηγούνται για λογαριασμό ελληνικών συμφερόντων 244 πλοία συνολικής χωρητικότητας 9,2 εκατομμυρίων τόνων.

H Ελλάδα βρίσκεται στην τρίτη θέση του καταλόγου στον οποίον πρώτη είναι η Ιαπωνία με 579 παραγγελίες και δεύτερη η Κίνα με 480».

Κανένα από τα πλοία αυτά, δεν "χτίζεται" στην Ελλάδα. Η πρώτη δύναμη του πλανήτη στην Εμπορική Ναυτιλία, χωρίς εθνικό ναυπηγείο ανάλογου βεληνεκούς. Πως θα δημιουργηθούν "νέες και καλά αμειβόμενες" θέσεις εργασίας που υπόσχονται τα δύο μεγαλύτερα κόμματα; Ξεπουλώντας, κανείς δεν είδε προκοπή...  


Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2019

Άρθρο του καλού δημοσιογράφου Μωυσή Λίτση, από την έντυπη «Ναυτεμπορική». Τίτλος: "Η κατάρα του πετρελαίου". 

«Για μία ακόμη φορά η ανθρωπότητα κρατά την ανάσα της, καθώς η γεωπολιτική αβεβαιότητα στη Μέση Ανατολή κτυπά κόκκινο. Η επίθεση κατά πετρελαϊκών εγκαταστάσεων της Σαουδικής Αραβίας, από τους αντάρτες Χούτι στην Υεμένη, οι οποίοι υποστηρίζονται από το Ιράν, δίνει το κατάλληλο πρόσχημα στον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ να εντείνει τις απειλές για στρατιωτικό κτύπημα κατά του Ιράν.

Μέχρι στιγμής ούτε οι ΗΠΑ ούτε κάποια άλλη χώρα της Δύσης έχει παρουσιάσει στοιχεία που να αποδεικνύουν την άμεση ανάμιξη του Ιράν στην επίθεση αυτή. Παρ’ όλα αυτά η Ουάσιγκτον έσπευσε από την πρώτη στιγμή να κατηγορήσει ανοικτά την Τεχεράνη, θυμίζοντας το προηγούμενο του Ιράκ, όταν διατριβές φοιτητών βαπτίζονταν «αποδείξεις» για την ύπαρξη «όπλων μαζικής καταστροφής».

Η στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ το 2003 φυσικά στηρίχτηκε σε ένα μεγάλο ψέμα, προκαλώντας περαιτέρω αποσταθεροποίηση στη χώρα. Τώρα η πιθανότητα ενός ανάλογου χτυπήματος εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους αποσταθεροποίησης, σε μια περιοχή που ταλανίζεται από συγκρούσεις και περιφερειακούς ανταγωνισμούς.

Η φτωχή Υεμένη σφαγιάζεται ανηλεώς τα τεσσεράμισι τελευταία χρόνια από τη Σαουδική Αραβία, χωρίς ούτε ένα συλλαλητήριο να έχει πραγματοποιηθεί. Το Ιράν προβάλλεται στα δυτικά ΜΜΕ ως η επιτομή του «θρησκευτικού σκοταδισμού», την ώρα που ο εξίσου επικίνδυνος εκπορευόμενος από το βασίλειο των Σαούδ θρησκευτικός σκοταδισμός αποσιωπάται...

Μια στρατιωτική ενέργεια κατά του Ιράν απειλεί να επιδεινώσει ακόμη περισσότερο την ήδη κακή κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, αν υπάρξει μία παρατεταμένη άνοδος των τιμών του πετρελαίου.
Πέρα όμως από τις όποιες οικονομικές επιπτώσεις απειλεί με εκατόμβες νεκρών -η Υεμένη ήδη μετρά 100.000 νεκρούς και κοντά στα 8 εκατομμύρια στα πρόθυρα λιμοκτονίας- και ευρύτερη ανάφλεξη, με άγνωστο μέχρι πού θα μπορούσε να φτάσει.

Η αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ το 2003 πυροδότησε ένα ρωμαλέο αντιπολεμικό κίνημα, το οποίο μπορεί να μην κατόρθωσε να σταματήσει τον πόλεμο των Μπους-Μπλερ, αφύπνισε ωστόσο συνειδήσεις για το αίμα που επρόκειτο να χυθεί στον βωμό των νέων διεθνών πετρελαϊκών ανταγωνισμών.
Τα όσα συμβαίνουν γύρω από τη φτωχή αλλά «άτυχη» γεωστρατηγικά Υεμένη, που έτυχε να βρίσκεται στους δρόμους του πετρελαίου (Κόλπος του Άντεν), υπενθυμίζει για μία ακόμη φορά την κατάρα του «μαύρου χρυσού».


Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2019

Μερικές απλές παρατηρήσεις. 

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα από αυτό που επιθυμούσαν κάτι "εξωνημένες " όπως θα΄ λεγε κι η "17 Ν" δημοσιογραφάρες, του υπόδικου για το Noor1  Μαρινάκη και του Αλασκούζου, ΔΕΝ υπέστη συντριπτική ήττα! Οι πολίτες , έχουν διαφορετικά κριτήρια από τις επιθυμίες τους. Και μάλλον αυτοί οι ατάλαντοι- πως βγάζουνε μεροκάματο ρε φίλε;- υποδαύλισαν τα αντίθετα. Οπότε τζάμπα το μεροκάματο...

2. Ο ΣΥΡΙΖΑς, δεν έχει καμιά αμηχανία. Τις εκλογές χάσανε. Απλώς για την ώρα, δεν υπάρχει αντιπολιτευτική ύλη. Σιγά- σιγά ο Κυριάκος και η μικρή αγορά του θα δώσουνε (και ήδη δίνουνε...) βαρειά θέματα

3. Το κορυφαίο πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι δεν καταλαβαίνει πως οι πολίτες περιμένουν από αυτόν ένα σήμα. Στην τελική- κι ας είμαι κυνικός- ας τους δώσει τα λεφτά στις ανυπόληπτες "Τάσεις" γιατί δεν νομίζω πως βρίσκονται εκεί για κάτι περισσότερο από τον μίζερο παραγοντισμό και τα λεφτά, κι ας προχωρήσει να κάνει τη νέα σοσιαλδημοκρατία στη χώρα.

$. Χάνεται το παιχνίδι, για μερικούς καλούς ή και κακούς ανθρώπους, επειδή δεν έβαλαν σε πρώτη θέση τα γαμημένα τα λεφτά... Όμως αυτή είναι στη χώρα η κυβερνητική εναλλαγή. "Σήμερα εμείς- αύριο εσείς".Το κυνήγι των Τροπαίων. Κάποιοι είναι στη μια όχθη, κάποιοι αλλοι στην απέναντι και αρκετοί με ευκολία- τους βλέπω τόσα χρόνια αφού- πατάνε και στις δυό. Ο ΜΑΛΑΚΑΣ που αλέθεται στο μεσοδιάστημα αηδιασμένος κι όχι γιατί δεν έχει άκρες αλλά εξαιτίας αρχών, λέγεται μισθωτός...

Γι΄ αυτό ο κόσμος στην Ελλάδα γούσταρε την "17 Ν". Γιατί στο μπουρδέλο αυτό όπου ζούμε, όλα σε οδηγούν στην αυτοδικία.



Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2019

Συνηθισμένα πράγματα

Ακούγοντας στις τεσσεράμισι τα χαράματα τον μεταλλικό ήχο της αφύπνισης η πρώτη σκέψη που σου περνά απ΄ το νου, είναι ότι δεν αφορά εσένα. Η δεύτερη ακολουθεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα: αν δεν σηκωθείς τώρα βλάκα, το παιχνίδι το΄ χεις χαμένο. Οπότε παραμερίζεις τους δόλιους πειρασμούς και κατευθύνεσαι μηχανικά στην καφετιέρα. Εκείνη την ώρα, μές΄ στο κατράμι, ακόμα κι ο ουρανός της Αθήνας, άμα κοιτάξεις ψηλά, έχει κάτι παρήγορα αστέρια που τρεμοσβήνουν. Δεν είναι για σένα, ξεκόβεις. Τα υπόλοιπα έχεις καιρό να τα ξεδιαλύνεις.
Αρχίζει να ξαλεγράρει κάπως το πράγμα στο πρώτο δρομολόγιο του τραμ. Τέμνονται εκεί για λίγο, περιστασιακά, δύο κόσμοι, σε καθεστώς αμοιβαίας αδιαφορίας. Τα βαγόνια είναι κατακλυσμένα από θορυβώδη πιτσιρικαρία που γυρνάνε απ΄ τα ορθάδικα της παραλιακής. Όμορφα κορίτσια με κοντά φορέματα και ψηλές γόβες που γέρνουν αποκαμωμένα και με επιτήδευση στο πλάϊ του διπλανού με τις κιλότες να φωσφορίζουν κι ανυποψίαστα αγόρια –κάποια λιγωμένα με ανεκπλήρωτο πόθο στο βλέμμα- όλα τους με χίλιες δυο έγνοιες. Αντί να ερωτεύονται, συζητάνε για τριτοβάθμιες εξισώσεις και για την  ύλη της αυριανής Ιστορίας. Γενιές που βγάζουν το προσωπικό τους «Βιετνάμ» στην άχαρη διαδρομή Σπίτι- Σχολείο- Φροντιστήριο. Την εφηβεία και τις εκρήξεις της που τώρα είναι σε καταστολή, την μεταθέτουν μετά, στο πρώτο έτος. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχει καταργήσει την εφηβεία. Όμως οι σκέψεις αυτές είναι βαρειές για τέτοια ώρα. Οπότε επικεντρώνεσαι στη δική σου συνομοταξία.

Αποκαμωμένες καθαρίστριες και νυσταγμένες «αποκλειστικές» από τις Ανατολικές χώρες ως επί το πλείστον που γυρνάν απ΄ την φύλαξη, άχρωμοι σεκιουριτάδες που δεν τους δίνει καμία αίγλη η στολή εκείνες τις ώρες, η πρωινή βάρδια των αγουροξυπνημένων περιπτερούχων, πετσοκομμένα, δίχως καμία έπαρση αρσενικά και θηλυκά σερβιτοράκια-οι γυναίκες κοιτάζουν με μια μακρινή αδιαφορία τα νύχια τους- κωμικά αλεξίσφαιροι θαρρείς λαχειοπώλες, έτσι όπως φοράνε τα φτενά φωσβοριζέ γιλέκα τους, ρεμάλια που πηγαινοέρχονται χωρίς προορισμό γιατί στο τραμ έχει δροσιά, κομψές και «μη μου άπτου», ή και κωλοπετσομένες σε στυλ "δεν ανήκω εδώ"- αεροσυνοδοί ντυμένες στην πένα που κατηφορίζουνε με τα υπηρεσιακά καλτσόν τους τραβηγμένα για το μετρό του Συντάγματος με ιδιαίτερη επιμέλεια και οπωσδήποτε τα μαλλιά κοτσίδα από το σπίτι, όλα στην τρίχα, κάτι αταξινόμητες περιπτώσεις ανθρώπων που κρατούν συνήθως σφιχτά έναν φορητό υπολογιστή στα χέρια, ή κάτι τελοσπάντων, έτσι που νομίζεις πως άμα τους τον αφαιρέσεις δεν θα έχει μετά κανέναν προορισμό η ζωή τους, αλάνια σημαδεμένα που πηγαίνουν για ύπνο κρατώντας για ξεκάρφωμα έναν φραπέ στο χέρι, μπορεί και να μην  έχει στάση γι΄ αυτούς, και πρωινοί δημοσιογράφοι, που παρατηρούν όλον αυτόν τον ετερόκλητο εσμό που υπογείως φλέγεται και φανερά μιλάει - για όποιον έχει μάτγια- και μάλλον δεν έχουν τρόπο να τον περιγράψουνε και τραβάνε μετά υπηρεσιακώς για τη δουλειά τους επειδή συνήθως πρέπει αργότερα να κλείσουν κάπως οι σελίδες κι ο αρχισυντάκτης έχει τα χούγια του κι αδιαφορεί βαρύτατα κάθε φορά να λογαριάζει ξένα φορτία.
Μας πάει όλους εμάς στο μεταξύ, ο αυτάρεσκος τραμβαγέρης. Κανείς δεν τον μελετάει. Την πλάτη του όλοι βλέπουμε. Κι από τον τρόπο του συντονιζόμαστε κι εμείς. Έτσι κι αποφασίσει ξαφνικά να πατήσει φρένο, γύρευε τώρα ποιος θα σωθεί απο τις μετέωρες χειρολαβές. 
Άντε γαμήσου κυρά- Κεραμο- Κοντολέοντος. 

Η Σαλονίκη πρέπει να γίνει ξανά ένας σεισμός- χωρίς θύματα,λέω αυτήν τη φορά, όπως του ΄79, στην οικοδομή που έμενε το αδερφάκι μου στην Ιπποδρομίου- και να καταστραφεί. Να θαφτούνε οριστικά όλα της τα ερείπια. Να παγαίνει το παιδί μου με κανονικό λεωφορείο, το 24, στην Τούμπα. Να μην παγαίνει καν στην τελική! Μαλάκες... Να γυρίσει πίσω στην πρωτεύουσα να πίνουμε μπύρες καλύτερα, κι άμα γουστάρουμε, τα Σάββατα στην πλατεία της Νέας Σμύρνης... Μαλάκες! Διεφθαρμένοι! Ούτε ένα μετρό δέκα χιλιόμετρα κι ενώ στη Σαλονίκη είχετε τόσες λύσεις: Τραμ, καραβάκια κι άλλες τόσες που λένε οι μαστόροι. Κι έχει ντεμέκ,διχαστεί η πόλη για τ΄ αρχαία. Τώρα τους πήρε ο πόνος. Αυτούς που γαμήσανε τα αγάμητα.
Κι η άλλη η ανέκαβλη η υπουργός Παιδείας; Πρώτο μέλημα το Άσυλο; Κι όχι η Φοιτητική Στέγη; Για να λένε μετά τα τουρκοκάναλα τύπου Σκαϊ, πόσο κοστίζει η Παιδεία τη σήμερον; Ρε, θέλετε πολύ ξύλο!!! Και καλά σας κάνουνε και σας καίνε όπου σας βρίσκουν αυτοί οι οργισμένοι πιτσιρικάδες. Το κακό είναι που μας παίρνει η μπάλα όλους και δεν γίνονται διακρίσεις

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2019

Απορία...

Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Ευάγγελος Βενιζέλος; Για ποιον λόγο; Μας λείπουν οι αστείοι;
(Υ.Γ: Κοίτα Ευάγγελε, μην πάει χαράμι το γλείψιμο. Δεν γίνεται το 2016 να υπογράφεις πρώτος την πρόταση νόμου του κόμματός σου για την καθιέρωση της απλής αναλογικής και τώρα να βγαίνεις λάβρος εναντίον...). Ενώνει κανέναν άλλον αυτός ο αποτυχημένος εκτός από τους θλιβερούς θαυμαστές του στη χώρα;


Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2019

Τι να διδάξεις ρε καϋμμένε... 

Αρνήθηκε, λέει, ένας δάσκαλος που διορίστηκε στο Καστελόριζο να τσακιστεί να πάει και να υπηρετήσει στο νησί, επικαλούμενος την ελληνοτουρκική ένταση. Δεν είναι Δάσκαλος. Και δεν θα είναι καλός οπουδήποτε και να διοριστεί, αν διοριστεί, αυτό το τομάρι.
Ο Αριστοφάνης λέει στους «Αχαρνείς» ότι εντεταλμένοι φύλακες, κρατώντας σκοινιά βαμμένα κόκκινα («μεμιλτωμένα»), κυνηγούσαν όσους απέφευγαν να πάνε στην Εκκλησία του Δήμου, ως όφειλαν, προτιμώντας άλλες ασχολίες. Τους κοκκίνιζαν λοιπόν το χιτώνα, σαν τεκμήριο της απροθυμίας τους, που συνεπαγόταν πρόστιμο. Αυτά τότε... 



Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2019

Από την έντυπη έκδοση της "Ναυτεμπορικής"
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη (σ.σ: που κρατά μαζί με λιγοστούς, το χρονογράφημα)
"Ωδή στον τζίτζικα
O Τιθωνός ήταν θνητός που είχε γίνει αθάνατος από τους θεούς μετά από παράκληση της Ηούς, η οποία όμως ξέχασε να ζητήσει να παραμείνει και νέος.
Όταν ο Τιθωνός έφθασε σε έσχατο γήρας, η θεά της αυγής δεν μπορούσε πια να τον βλέπει. Τότε οι θεοί τον λυπήθηκαν και τον μεταμόρφωσαν σε ένα ζαρωμένο έντομο που μιλά ακατάπαυστα, το τζιτζίκι. 
Κατασυκοφαντημένο, λοιπόν, το τζιτζίκι; Είναι του Αισώπου νίκη με του Λαφοντέν το δεκανίκι. Τόσα χρόνια είχαμε συνδέσει τα τζιτζίκια με τους ρέμπελους, που τραγουδούν, για όλα αδιαφορούν, για το χειμώνα δεν προνοούν. Τόσα χρόνια το μόνο που μαθαίναμε είναι ότι νοιάζονται μόνο για το κέφι τους και το ντέφι τους. Ήρθε και η οικονομική κρίση, βρέθηκε η εύκολη λύση. 
Ο μύθος ζει; Κι όλ’ (από το ΔΝΤ και τους Βορειοευρωπαίους ως τους αναλυτές και άλλους σπουδαίους) αποκρίνονταν μαζί: - Ζει ζει ζει ζει ζει ζει ζει ζει. 
Όλοι και ο τζίτζικας μονάχος του. Μονάχος πορεύεται στον έρωτα και το θάνατο. Σκάβει για χρόνια τη γη η προνύμφη για να τραφεί κι όταν στην επιφάνεια βγει, για λίγο, τέσσερις πέντε εβδομάδες, με ένταση ζει. 
Τραγουδά, καλώντας την τζιτζικίνα και μετά το ζευγάρωμα πάει για κρίνα. Πέφτει στο χώμα και πεθαίνει. 
Έξω απ’ το χορό, καλά τα λέει ο μύθος. Για τα εργατικά μυρμήγκια που όλο το καλοκαίρι μαζεύουν τροφές, ενώ ο ανέμελος τζίτζικας χαίρεται τη ζωή, για τις δύσκολες μέρες του χειμώνα, που τα μυρμήγκια τον ειρωνεύονται, για τη συστηματικά οργανωμένη ομαδική εργασία, για την πρόληψη, για την ξόδεψη. Του χρόνου. Αυτό προπάντων. 
Πώς αλλιώς, όμως, να κάνουν τα τζιτζίκια; «Δεν αποταμιεύεται η ένταση. Μια μέρα να τη φυλάξεις χαλάει». Πώς αλλιώς να κάνουν οι τζίτζικες; Ετοιμοθάνατοι είναι, μα φεύγουν τραγουδώντας".  

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2019

Για να μην τα μπλέκουμε...

Παγαίνω στον ΕΦΚΑ Καλλιθέας να κάνω μια επικαιροποίηση ενσήμων να τα πάω μετά στο Ταμείο να δω που βρίσκομαι. Και μου λένε έλα μετά από ενάμιση χρόνο γιατί έχωμε έναν υπάλληλο για Καλλιθέα, Π. Φάληρο, Μοσχάτο και δε συμμαζεύεται. Κάνε μια αίτηση αν θες, αλλά, θ΄ αργήσει, ή αλλοιώς τράβα στα Κεντρικά στην 3ης Σεπτεμβρίου να βρεις καλύτερα άκρη, εκεί ίσως κάνουν λιγότερο. Ευχαρίστησα κι εγώ ευγενικά και βγήκα στη Θησέως. Περιμένοντας το λεωφορείο για τη στάση Δαβάκη και μετά να πάρεις το 219 για Νέα Σμύρνη, έχεις όλη τη μέρα μπροστά σου για να περάσουν εύκολα τα νεύρα. Η εξουθένωση και όχι η "Αγωγή του πολίτη" λέω, θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία.