Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018


Περί καταλήψεων…

Οι καταλήψεις σχολείων για τη Συμφωνία των Πρεσπών ανοίγουν νέο έδαφος για να επιδοθούμε στο αγαπημένο εθνικό σπορ: τους διχαστικούς αφορισμούς.
Υπάρχει θέμα; Ε, προφανώς. Όμως λύνεται αυτό, νομίζω, εντός ορίων της σχολικής κοινότητας και της οικογένειας, έστω στις συνθήκες κρίσης που βρίσκονται και οι δύο.

Διαφωνώ με μια προσέγγιση που υποστηρίζει ότι οι μαθητές είναι διχασμένοι σε «Εθνίκια» και «Αντίφα». Δεν είναι αυτή η πραγματική εικόνα των δημόσιων σχολείων.
Περισσότερα προβλήματα αντιμετωπίζουν οι δάσκαλοι, όπως μου μεταφέρει ένας ευρύς κύκλος φίλων και φίλεργων καθηγητών από αυτούς που κρατάνε ακόμα όρθια την Εκπαίδευση, από «προβληματικά» παιδιά οικογενειών που τις σάρωσε η οικονομική κρίση, ακόμα και σε οικονομικά εύρωστες (δηλαδή μεσοαστικές) προηγουμένως περιοχές.

Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν φερ΄ ειπείν ότι οι Σύλλογοι καθηγητών συνεδριάζουν με τις ώρες μετά τη λήξη του προγράμματος για να συζητούν πως θα επιλύσουν προβλήματα σίτισης ή ενδοοικογενειακής βίας που αντιμετωπίζουν πολλοί μαθητές και τους φέρνουν μπροστά σε πρωτόγνωρα επιθετικές καταστάσεις.

Διαφωνώ επίσης και με την πατερναλιστική προσέγγιση των Καψώχηδων, ότι περίπου «τα παιδιά δεν ξέρουν». Μα σε αυτά τα παιδιά έδωσαν δικαίωμα ψήφου από τα 17 οι εργοδότες σου μωρέ καϋμμένε…

Μην ξεχνάμε, ότι υπάρχουν παιδιά που βγαίνουν στους δρόμους, ακολουθώντας αυτό που έγραψε ο Μανώλης Αναγνωστάκης «εμείς που θέλαμε να πιστέψουμε σε κάτι πολύ και να πεθάνουμε».

Μην παραβλέπουμε τον παράγοντα του χαβαλέ και της νομιμοποιημένης κοπάνας από τα (εντελώς όμως) αδιάφορα μαθήματα, αλλά και την ορμή μιας οργισμένης από πολλά εφηβείας που βιάζεται να ενηλικιωθεί και να αποδείξει ότι μπορεί να σηκώσει στις πλάτες της μεγάλου μεγέθους υποθέσεις.

Όλα αυτά την ίδια στιγμή που κάθε σοβαρός άνθρωπος που σέβεται τη νοημοσύνη του, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι η Συμφωνία των Πρεσπών που επιβλήθηκε από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, είναι προβληματική. Γνωρίζουν οι μαθητές αυτήν πλευρά της τρέχουσας ιστορίας;
Και γνωρίζουν επίσης το εγκληματικό ποιον των ναζί της Χρυσής Αυγής που σιγοντάρουν αυτό το ετερόκλητο κίνημα, ώστε να εισβάλλουν ύπουλα στις σχολικές αίθουσες σταλάζοντας το μίσος στις (διόλου αθώες, αλλά άμαθες και ως εκ τούτου εύπλαστες κατ΄ εμέ…) ψυχές των μαθητών; Διδάχθηκαν άραγε ότι οι ιδεολογικοί μέντορες των σημερινών ναζήδων παρέδωσαν την Μακεδονία στους Βούλγαρους στην Κατοχή;  

Και εξίσου σημαντικό: αντιλαμβάνονται τα παιδιά την διάκριση ανάμεσα στον εθνικισμό και την αποτρόπαια ναζιστική ιδεολογία, την οποία πρώτοι σαν κοινά κλεφτρόνια απαρνιούνται προκαλώντας αηδία οι Χρυσαυγίτες στα κρατητήρια και στον Πατριωτισμό; Μην τα υποτιμάμε λέω, αυτά.

Και τέλος ας μην συντηρούν αυτήν την διαίρεση περί εθνομηδενιστικής Αριστεράς και πατριωτικής Δεξιάς, όσοι στηρίζουν την καριέρα τους και βγάζουνε μεροκάματο παίζοντας εν ου παικτοίς. Η Αριστερά του Πατριωτισμού και της Αλληλεγγύης, γιατί περί αυτού απλά πρόκειται, ήταν πάντοτε εδώ στους λαϊκούς αγώνες, όταν άλλοι μήδιζαν ή μπαίνανε στα βαπόρια κάνοντας... αντίσταση κάτω από την ασφαλή μπέρτα των προστατών τους.

Αυτά τα ολίγα- και το πιθανότερο βέβαια, είναι να κάνω κι εγώ λάθος- αλλά αυτά πιστεύω.




Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018


Μια ανάλυση για τον φετεινό Προϋπολογισμό από τον Βασίλη Ζήρα στην «Καθημερινή», τη μία λέω από τις τρεις εφημερίδες που διαβάζονται πλέον στη χώρα…

"Τι είναι ο προϋπολογισμός που κατέθεσε στη Βουλή η κυβέρνηση; Είναι αναπτυξιακός ή αντιαναπτυξιακός; Είναι προϋπολογισμός-ανάσα ή προϋπολογισμός του «πάρε κόσμε»;
Νομίζω ότι τα βασικά χαρακτηριστικά του είναι τα εξής:
Remaining Time-0:00
Fullscreen
Mute
1. Είναι ο πιο ελληνικός προϋπολογισμός των τελευταίων ετών, επειδή δεν γράφτηκε υπό την πίεση καταβολής δόσης από τους πιστωτές.
2. Είναι ο προϋπολογισμός του «κουμπούρα», του ανεπίδεκτου μαθήσεως. Δείχνει πως δεν μάθαμε τίποτα ύστερα από τόσα χρόνια κρίσης και, μόλις αποκτήσαμε κάποιο βαθμό ελευθερίας στην άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής, αρχίσαμε τα ίδια. Λίγη μείωση φόρων εδώ κι εκεί, ένα επίδομα σε κάποιους άλλους. Παροχές δεξιά κι αριστερά, χωρίς στόχευση, χωρίς στρατηγική ή με στρατηγική μέχρι τις εκλογές.
3. Είναι ο προϋπολογισμός του «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Το βασικό στοιχείο αυτού του προϋπολογισμού είναι πως δεν περιλαμβάνει την περικοπή των συντάξεων που είχε συμφωνήσει (και είχε ψηφίσει) η κυβέρνηση με τους θεσμούς. Αυτή ήταν η βασική στόχευσή της, δεδομένου ότι σε μια δημοκρατία συνταξιούχων, που λέει κι ο Τάσος Γιαννίτσης, ο καλύτερος πελάτης είναι ο συνταξιούχος. Προκειμένου να μην κόψει συντάξεις, η κυβέρνηση αρχικά περιέκοψε τις δημόσιες επενδύσεις κατά 300 εκατ., το επίδομα στέγασης κατά 350 εκατ., τη μείωση του ΕΝΦΙΑ, τη μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις και διάφορα άλλα. Η Κομισιόν είπε ότι είναι κοροϊδία να δώσεις για επίδομα στέγασης μόνον 150 εκατ. ευρώ και απαίτησε να αυξηθεί το κονδύλι στα 400 εκατ. Προκειμένου να κλείσει την τρύπα που δημιουργούσε η απαίτηση της Επιτροπής, η κυβέρνηση έκοψε ακόμη 250 εκατ. ευρώ από τις δημόσιες επενδύσεις και 50 εκατ. ευρώ (σε σύνολο 102 εκατ.) από την επιχορήγηση των ασφαλιστικών εισφορών των νέων έως 25 ετών. Για κάποιο λόγο, κανένα πολιτικό κόμμα δεν θεωρεί τους πολύ νέους καλούς πελάτες. Πιθανώς γιατί λόγω υπογεννητικότητας ή μετανάστευσης φθίνουν ταχύτερα από τους συνταξιούχους. Ο Τσακαλώτος, που είναι αριστερός οικονομολόγος, υποστήριξε πως με την επιχορήγηση των ασφαλιστικών εισφορών απλώς δίνεις λεφτά στο κεφάλαιο, κι αυτό δεν είναι αριστερό. Προφανώς αριστερό είναι να δίνεις λεφτά στον συνταξιούχο κι αυτός να χαρτζιλικώνει με τη σειρά του τον άνεργο εγγονό του. Κι αν δεν είναι αριστερό, δεν πειράζει. Φέρνει ψήφους.
4. Είναι ο «κι εγώ αν ήμουν κυβέρνηση έτσι θα τον έφτιαχνα» προϋπολογισμός. Νομοτελειακά. Από τη στιγμή που δεν μειώνεται η μισθολογική δαπάνη ή η δαπάνη για τις συντάξεις, το μόνο που απομένει να κάνει κανείς είναι ό,τι κι ο Τσίπρας: λίγη μείωση φόρων εδώ κι εκεί, ένα επίδομα σε κάποιους άλλους. H δαπάνη για μισθούς και συντάξεις αποτελεί περίπου το 50% των συνολικών δαπανών της γενικής κυβέρνησης. Σενάριο συγκράτησης κρατικών δαπανών, χωρίς να επηρεαστούν αυτά τα κονδύλια, είναι άσκηση για μαθητευόμενους μάγους. Εξ όσων ενθυμούμαι, κανένας δεν προτείνει μείωση των δύο αυτών κονδυλίων, η δε αντιπολίτευση έσπευσε να καταθέσει νομοθετική ρύθμιση ακύρωσης των περικοπών των συντάξεων για να προλάβει τη συμφωνία της κυβέρνησης με τους πιστωτές.
Σε εκείνη την προ διετίας παρέμβαση για τη δημοκρατία των συνταξιούχων, ο Τάσος Γιαννίτσης είχε αναφέρει το εξής: «Με μέσο εισόδημα από απασχόληση 1.000 ευρώ και ένα ποσοστό αναπλήρωσης 60% (δηλαδή σύνταξη 600 ευρώ), το μέσο εισόδημα κάθε απασχολουμένου διαμορφώνεται στα 800 ευρώ προ φόρου, αν η αναλογία απασχολουμένων προς συνταξιούχους είναι 3:1. Ομως, αν η αναλογία είναι 1,3:1, τότε το εισόδημα μετά τις εισφορές πέφτει στα 550 ευρώ. Στην περίπτωση αυτή, φθάνουμε μάλιστα στο παράδοξο, να πρέπει ένας εργαζόμενος να επιβαρύνεται με τέτοιες εισφορές ή και φόρους για τα ελλείμματα του ασφαλιστικού συστήματος, που οι καθαρές απολαβές του (550 ευρώ) φθάνουν να είναι χαμηλότερες από τις καθαρές απολαβές του μέσου συνταξιούχου (600 ευρώ). Πόσο βιώσιμη και πόσο δίκαιη είναι μια τέτοια σχέση και τι επιδράσεις ασκεί στην οικονομία, στην ανάπτυξη, στις επενδύσεις, στη φυγή ενεργού πληθυσμού, στη μαύρη οικονομία, στη φοροδιαφυγή;». Αν αυτό είναι το παρόν και το μέλλον, τότε ο προϋπολογισμός δεν είναι ούτε αναπτυξιακός, ούτε αντιαναπτυξιακός, ούτε «ανάσα», ούτε του «πάρε κόσμε». Δεν είναι καν ο προϋπολογισμός του 2019, είναι ο προϋπολογισμός του χθες, το οποίο αρνούμαστε πεισματικά να ξεπεράσουμε".


Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

«Δικαιοσύνη»- Ιαβέρης…

Η πανελλήνια οργή που προκλήθηκε από την πρωτοφανούς σκαιότητας καταδίκη της φτωχής καθαρίστριας που σε τελική ανάλυση τα χρήματα που εισέπραξε τα δούλεψε, απέδειξε ότι παραμένει ακόμα σε ισχύ το αξίωμα, ότι η Δημοσιογραφία προβάλλοντας θέματα μεγάλης σημασίας, δεν μπορεί βεβαίως να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί όμως να συμβάλλει ώστε να γίνει λίγο περισσότερο υποφερτός.

Κι αποδείχθηκε ακόμα ότι όσο πιο αδύναμος οικονομικά και κοινωνικά είσαι, τόσο δυσανάλογα ξεσπά στην καμπούρα σου με κτηνώδη και ωμό τρόπο η νόμιμη βία των αστικών θεσμών.

«Αναρωτιέμαι πως κοιμήθηκαν χθες το βράδυ αυτοί δικαστές» δήλωσε το πρωί στην εκπομπή του Παύλου Τσίμα στον Σκάϊ ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Θανάσης Διαμαντόπουλος. Γιατί να μην κοιμηθούν; Ο ιδρυματισμός από τον οποίον είναι βέβαιο ότι πάσχουν οι συγκεκριμένοι δικαστές του πενταμελούς Εφετείου Λάρισας, (!) όπως και αυτοί που επέβαλλαν την πρωτόδικη ποινή, τους εμποδίζει να αντιληφθούν το μέγεθος της ύβρεως και της μοχθηρής τους μανίας που προκαλεί αηδία.


Περιμένουμε από την Δικαιοσύνη, την κανονική, όχι την «Δικαιοσύνη Ιαβέρη», να διορθώσει τo άδικο. 

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2018

Τι (δεν) ξέρουμε για την ΑΟΖ.

Πόσο βάσιμες είναι οι τουρκικές αξιώσεις για τις ΑΟΖ της Μεσογείου; Μια ενδιαφέρουσα και κατατοπιστική ανάλυση δημοσιεύθηκε στην "Καθημερινή της Κυριακής" από τον Άγγελο Συρίγο, αναπληρωτή καθηγητή Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Τις τελευταίες εβδομάδες ο Tούρκος υπουργός Aμυνας, Χουλουσί Ακάρ, παρουσιάζει διάφορους χάρτες με ακραίες τουρκικές διεκδικήσεις εις βάρος των ελληνικών θαλασσίων ζωνών. Οι χάρτες αυτοί δημιουργήθηκαν την περίοδο 2010-12. Είχε προηγηθεί η υπογραφή συμφωνιών μεταξύ Κυπριακής Δημοκρατίας με Αίγυπτο (2003), Λίβανο (2007) και Ισραήλ (2010). Με αυτές η Κύπρος οριοθέτησε την αποκλειστική οικονομική ζώνη της στις νότιες και νοτιοανατολικές της θάλασσες. Ακολούθως, διαχώρισε το μεγαλύτερο τμήμα των θαλάσσιων περιοχών της σε 13 ερευνητικά τεμάχια και προχώρησε σε διεθνείς διαγωνισμούς. 
Η Τουρκία θεώρησε ότι οι συμφωνίες είναι νομικά άκυρες και κατά συνέπεια μη δεσμευτικές. Διεκδίκησε όλες τις θαλάσσιες περιοχές δυτικά της Κύπρου ως τμήμα της τουρκικής υφαλοκρηπίδας. Στην Κύπρο αναγνώρισε μόνον τα χωρικά της ύδατα. Νοτίως και νοτιοανατολικώς του νησιού η παρέμβαση της Τουρκίας υποτίθεται ότι έγινε για λογαριασμό των Τουρκοκυπρίων που απαίτησαν ό,τι είχε απομείνει. Δικαιώματα, όμως, επί της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ ασκούνται από κράτη και όχι από ομάδες στο εσωτερικό των κρατών, όπως είναι οι Τουρκοκύπριοι.
Τον Απρίλιο του 2012, λίγες ημέρες πριν από τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές, δημοσιεύθηκαν στην τουρκική εφημερίδα της κυβερνήσεως εκχωρήσεις θαλασσίων περιοχών δυτικώς της Κύπρου και νοτίως της Ρόδου και του Καστελλόριζου στην κρατική τουρκική εταιρεία πετρελαίου ΤΡΑΟ. Το τμήμα της Ανατολικής Μεσογείου ανάμεσα στην Κύπρο και στη Ρόδο κατέστη και επισήμως αντικείμενο διεκδικήσεως από την Τουρκία. Ολα αυτά δεν αποθάρρυναν τις ξένες πετρελαϊκές εταιρείες που αποφάσισαν να επενδύσουν στα τεμάχια της κυπριακής ΑΟΖ.
Σε εκείνη τη φάση Tούρκοι στρατιωτικοί προχώρησαν σε ασκήσεις επί χάρτου με ακραία σενάρια διεκδικήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο. Βασικός εμπνευστής των περισσοτέρων είναι ο νυν υποναύαρχος του γενικού επιτελείου ναυτικού, Γιαϊτσί, που δημοσίευσε και σχετική μελέτη (Cihat YAYCI, «Dogu Akdeniz’de Deniz Yetki Alanlarinin PaylasIlmasi Sorunu ve Türkiye»).
Τα βασικά σημεία αυτών των χαρτών είναι τα ακόλουθα: 
(α) Η Τουρκία εμφανίζεται να είναι το κράτος με το οποίο πρέπει να γίνουν όλες οι οριοθετήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο. 
(β) Οι χαράξεις βασίζονται στη μέση γραμμή ανάμεσα στις ηπειρωτικές ακτές της Τουρκίας και απέναντι κράτη. 
(γ) Κατά την οριοθέτηση αγνοούνται απολύτως όλα τα νησιά ανεξαρτήτως μεγέθους. Eτσι αγνοούνται η Ρόδος, η Κάρπαθος, η Κρήτη, ακόμη και η Κύπρος που είναι κράτος. Στα νησιά «αφήνονται» ως θαλάσσια ζώνη μόνον χωρικά ύδατα. 
(δ) Το δέλεαρ για τις παράκτιες χώρες της Ανατολικής Μεσογείου είναι, ότι εάν υπογράψουν συμφωνίες με την Τουρκία, θα «κερδίσουν» σημαντικές θαλάσσιες εκτάσεις εν συγκρίσει με οριοθετήσεις με Ελλάδα και Κύπρο.
Συνολική απεικόνιση της καταστάσεως στην Αν. Μεσόγειο
Με κίτρινο σημειώνονται οι επίσημες τουρκικές εκχωρήσεις δικαιωμάτων έρευνας και εκμεταλλεύσεως επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και της κυπριακής ΑΟΖ ήδη από τον Μάιο του 2012. Με την κόκκινη γραμμή απεικονίζονται οι νέες διεκδικήσεις που προβάλλει ο Tούρκος υπουργός Aμυνας Χουλουσί Ακάρ και εκτείνονται νοτίως της Κρήτης σε περιοχές που η Ελλάδα έχει ήδη διαχωρίσει σε ερευνητικά τεμάχια.
Πρόταση οριοθετήσεως Τουρκίας με Λίβανο
Η Τουρκία προτείνει στον Λίβανο να καταγγείλει τη συμφωνία που υπέγραψε με την Κύπρο (2007). Με πορτοκαλί χρώμα σημειώνονται οι περιοχές που θα κερδίσει εν συγκρίσει με τη σημερινή οριοθέτηση. Για τις ανάγκες της τουρκικής προτάσεως αγνοείται η Κύπρος. Το ενδιαφέρον είναι ότι η προτεινόμενη οριοθέτηση παραβιάζει τη συριακή υφαλοκρηπίδα, αφού εισέρχεται εμφανώς σε τμήμα της.
Πρόταση οριοθετήσεως Τουρκίας με Ισραήλ
Πρόκειται για τον πιο ακραίο από πλευράς συλλήψεως χάρτη. Η Τουρκία βασίζεται σε ένα μικρό τμήμα της ακτογραμμής της για να αμφισβητήσει την ελληνική υφαλοκρηπίδα και την κυπριακή ΑΟΖ. Η πρόταση παραβιάζει ελαφρώς και την υποτιθέμενη πρόταση οριοθετήσεως Τουρκίας – Αιγύπτου. Το δέλεαρ για τους Ισραηλινούς είναι ότι το προτεινόμενο όριο τοποθετείται δεκάδες μίλια δυτικότερα του σημερινού.
Πρόταση οριοθετήσεως Τουρκίας με Αίγυπτο
Η Τουρκία ζητεί από την Αίγυπτο να αποκηρύξει την κατατεθειμένη στον ΟΗΕ συμφωνία της με την Κύπρο (2003). Προτείνει οριοθέτηση ανάμεσα στις τουρκικές και αιγυπτιακές ακτές, αγνοώντας την Κύπρο. Επειδή επιλέγει τη μέση γραμμή, αφήνει εκτός των διεκδικήσεών της (δηλ. «εκχωρεί» στην Αίγυπτο) το επίμαχο τεμάχιο 10, όπου κάνει γεωτρήσεις η ExxonMobil. Η Αίγυπτος εμφανίζεται να «κερδίζει» πολλές χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα θαλάσσιας περιοχής (με πορτοκαλί χρώμα).
Τουρκικές διεκδικήσεις νοτίως της Κρήτης
Μέχρι το 2011 οι τουρκικές διεκδικήσεις ορίζονταν δυτικά από τα χωρικά ύδατα Ρόδου – Καρπάθου – Κάσου και ανατολικά από τα χωρικά ύδατα της Κύπρου. Οι Tούρκοι χαρτογράφοι πρότειναν να μην περιοριστούν οι Τουρκοκύπριοι στις περιοχές βορείως και ανατολικώς του νησιού (10.600 τετρ. χλμ.) αλλά να διεκδικήσουν και τις θάλασσες νοτίως (24.500 τετρ. χλμ.). Αυτό έγινε τον Σεπτέμβριο του 2011. Ο χάρτης με τις τουρκικές διεκδικήσεις νοτίως της Κρήτης (8.900 τετρ. χλμ.) εμφανίστηκε από τον Ακάρ τον Οκτώβριο του 2018.
Οι θαλάσσιες ζώνες των νησιών και το «δέλεαρ» για τη Λιβύη
Οι χάρτες αυτοί παρουσιάστηκαν από τον Ακάρ κατά την επίσκεψή του στη Λιβύη. Στον χάρτη αριστερά οι Τούρκοι προτείνουν να αγνοηθεί η υφαλοκρηπίδα Ρόδου, Καρπάθου, Κάσου και Κρήτης και να θεωρηθούν ως αντικείμενες ακτές για οριοθέτηση αυτές της Τουρκίας. Ετσι η Λιβύη θα «κερδίσει» 16.700 τετρ. χλμ. Στον χάρτη δεξιά οι Τούρκοι δεν περιορίζονται στις περιοχές που έχουν οι ίδιοι όφελος. Προτείνουν στους Λίβυους να συνεχίσουν την οριοθετική γραμμή δυτικά σε όλο το μήκος της Κρήτης, αυξάνοντας κατά 39.000 τετρ. χλμ. την περιοχή τους. Το σύνολο των προτεινόμενων τουρκικών οριοθετήσεων παραβιάζει στοιχειώδεις κανόνες του διεθνούς δικαίου για τις θαλάσσιες ζώνες των νησιών. Κατ’ αναλογίαν, σύμφωνα με την τουρκική λογική, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ιρλανδία ως νησιά δεν έπρεπε να έχουν θαλάσσιες ζώνες στον Ατλαντικό ωκεανό. Η επίκληση των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων είναι εντελώς προσχηματική. Οι Τουρκοκύπριοι έχουν «εκχωρήσει» τα σχετικά δικαιώματα στην τουρκική κρατική εταιρεία πετρελαίου ΤΡΑΟ.
Οι χάρτες που υιοθετεί με καθυστέρηση 7-8 ετών από τη δημιουργία τους ο Ακάρ, επιχειρούν να ανατρέψουν το σύνολο των συμφωνιών οριοθετήσεως στις οποίες προχώρησε η Κύπρος με τις γειτονικές της χώρες. Η αμφισβήτηση συμπεφωνημένων θαλασσίων ορίων δεν διαφέρει επί της ουσίας από την αμφισβήτηση χαραγμένων χερσαίων συνόρων. Η προσπάθεια ανατροπής του πολιτικού χάρτη της περιοχής αποτελεί εντελώς τυχοδιωκτική επιλογή, που δυναμιτίζει τη σταθερότητα όλης της Ανατολικής Μεσογείου. Το χειρότερο είναι ότι η Τουρκία αντιμετωπίζει τις θαλάσσιες ζώνες της Ελλάδας και της Κύπρου ως λεία που προτείνει γενναιόδωρα να τη μοιραστεί με τα υπόλοιπα κράτη της περιοχής.

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018

Στη μνήμη του

Δεν του βρήκαν τίποτε! Καμιά κατάχρηση. Οπότε, ενός λεπτού χαζοί. Γι΄ αυτόν τον έρμο, τον αξιοπρεπή Ζακ που δολοφονήθηκε. Κι ανάθεμάμε αν την πληρώσουνε ποτέ αυτά τα πουσταριά που τον κλωτσούσανε νεκρό κάτω στα αδιάφορα πλακάκια της Ομόνοιας. Αν δεν αποδοθεί Δικαιοσύνη, ας μην ψάχνουνε μετά οι αναλυτές πως παράγεται το μίσος... 

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Το Πολυτεχνείο Ζει!

Όταν η μνήμη υποβιβάζεται στο επίπεδο της τελετουργίας, οι πολιτικοί αγώνες αντιμετωπίζονται σαν φτηνά πανηγυράκια. Με την –αναγκαία;- πινελιά εκείνων που τα σπάνε στο κέντρο, ώστε αρκετοί να αναρωτιούνται σήμερα «μήπως ήρθε η ώρα να καταργηθεί η καθιερωμένη πορεία;».

(Ε, κάνουν ό,τι μπορούν γι΄ αυτό και τα «καθεστωτικά ενημερωτικά» μέσα που χτυπάνε, όπως άλλοτε οι μπάτσοι με τα στειλιάρια,  στο ψαχνό της συλλογικής κόπωσης…).  

Όμως την κατάργηση της πορείας επιθυμεί διακαώς τόσα χρόνια και η πρεσβεία των ΗΠΑ όπου καταλήγουν χρόνια τώρα οι διαδηλωτές και δεν έπαψε ποτέ να εκφράζει την ενόχλησή της, επειδή ίσως υπάρχει ακόμα (πολύς) κόσμος που θυμάται, κι άλλοι τόσοι- οι νέες γενιές βασικά- που πληροφορούνται στην πορεία της πολιτικής τους ενηλικίωσης τις βαρειές ευθύνες και την συμμετοχή-κέντρων και παράκεντρων- της αμερικανικής διοίκησης στο χουντικό πραξικόπημα και στην προδοσία της Κύπρου.

Δεν ταιριάζει σε αξιοπρεπείς ανθρώπους η λήθη. 

Γιατί, το Πολυτεχνείο, δεν τελείωσε το ΄73. Και τα αιτήματά του παραμένουν σε ισχύ. Όσο τουλάχιστον υπάρχουν Πολίτες που αγωνίζονται –πολύ περισσότερο στις μέρες μας, για Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία- Εθνική Ανεξαρτησία- καθώς δεν έχουμε τίποτε από αυτά κι έχουμε αντίθετα μετατραπεί με ευθύνη αυτής της απροκάλυπτα γονατισμένης κυβέρνησης σε αμερικανικό υποζύγιο. 

Θα «σκαλώνουν» μπροστά σε αυτά τα αιτήματα, όλες οι σημερινές αλλά και οι επόμενες γενιές που αξιώνουν Δικαιοσύνη στην διαβατάρικη ζωή που ζούμε κι όχι σε κάποιο μεταφυσικό σύμπαν που καταστέλλει τα πάθη και τις αρετές των ανθρώπων.

Υ.Γ: Ήταν μαζική η χθεσινή πορεία. Εντούτοις, τα "καθεστωτικά μέσα" σταθήκανε στις -συνήθεις και αναμενόμενες- μολότοφ.....

Υ.Γ 1: Εν παρόδω: Δεν υπάρχει, ούτε και υπήρξε ποτέ κάποια...διαβόητη "γενιά του Πολυτεχνείου"στην οποία εντέχνως επιχειρήθηκε να φορτωθεί το μεταπολιτευτικό άγος. Μειοψηφία αγωνιστών φοιτητών, κάποιοι (στατιστικά ανυπολόγιστοι) πλην όμως συγκλονιστικοί μαθητές, εργαζόμενοι πολλών κλάδων, απο οικοδόμους μέχρι μισθωτούς και πολίτες της Αθήνας που προσέτρεξαν εν κινδύνοις. Αυτοί ήσαν.

Για τη σημερινή κατάντια μας και τα δικά μας χαΐρια, όθεν, ας ψάχνουμε αλλού εχθρούς να τα φορτώσουμε... 




ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΩΣ Η «ΕΚΠΛΗΞΗ» ΠΟΥ ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΕΙ   
      Η ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΥΣ
                                                                 
                                                                   της Νάντιας Βαλαβάνη
       
           Δημοσιεύτηκε την Κυριακή, 18.11.2018 στην Ειδική Έκδοση της
             εφημερίδας Documento «Τα αιρετικά Νο 5» με τίτλο «Εδώ Πολυτεχνείο»
             20+4 μαρτυρίες & (αντι)θέσεις πρωταγωνιστών για την εξέγερση του
            Νοέμβρη 1973

Όταν ξέσπασαν τα γεγονότα ήμουν πρωτοετής. Τότε δίναμε Εισαγωγικές τον Σεπτέμβρη και οι σχολές άνοιγαν το Νοέμβρη. Θυμάμαι τι σοκ δοκίμασα όταν στις 12 Σεπτεμβρίου 1973, πηγαίνοντας για να δώσω Έκθεση, διάβασα στους κεντρικούς τίτλους των εφημερίδων για το πραξικόπημα στη Χιλή και τη δολοφονία του Αλιέντε.
                                      1973: Πριν το Πολυτεχνείο

Είχα τελειώσει το γυμνάσιο το 1972 και βρέθηκα να δίνω Εισαγωγικές για πρώτη φορά ένα χρόνο αργότερα με «εντολή» ΚΝΕ: Αρχές Ιανουαρίου 1973 είχα γυρίσει από την Αγγλία μετά από ένα εξάμηνο, παρατώντας τις σπουδές μου με στόχο να οργανωθώ στην Ελλάδα – έχοντας όμως γευτεί προηγουμένως στο Λονδίνο μια πολιτιστική έκρηξη και δυο τεράστιες διαδηλώσεις, ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ και για τερματισμό της διοικητικής κράτησης χωρίς κατηγορίες (Internment) στη Βόρεια Ιρλανδία. Τέλος Γενάρη η Τασία Σταματοπούλου, φοιτήτρια της Παντείου, μου πρότεινε να γίνω μέλος της Αντι-ΕΦΕΕ. Τους επόμενους μήνες έγινα μέλος του ΠΑΜ Νέων και την ΚΝΕ.

Είχα επιστρέψει εγκαίρως: Η περίοδος αυτή ήταν ένα μεγάλο σχολειό παράνομης, αλλά και ανοιχτής μαζικής πάλης σε εξαιρετικά συμπυκνωμένο πολιτικό-αγωνιστικό χρόνο. Συμμετείχα κατευθείαν στις παράνομες διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, που διαλύονταν με συλλήψεις, και σχεδόν σε κάθε συνέλευση στα σκαλάκια της Νομικής και στο προαύλιο του Πολυτεχνείου. Δήλωσα «σπουδάστρια στις Σχολές Σταυράκου» για να γίνω μέλος της Φοιτητικής Ένωσης Κρητών, όπου προέδρευε η Ιωάννα Καρυστιάνη συντονίζοντας όλο το δίκτυο των Τοπικών Σπουδαστικών Συλλόγων, πραγματική «πασιονάρια»  του «στρατηγείου» κατάστρωσης των σχεδίων για το μαζικό αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα (ρόλο που έπαιζαν αυτοί οι Σύλλογοι). 

Ωστόσο, για ν’ αποχωρήσεις απ’  οποιοδήποτε τέτοιο γεγονός έπρεπε να γλυτώσεις απ’ το ξύλο και τις συλλήψεις παρακρατικών κι ασφαλιτών που καραδοκούσαν στο δρόμο. Όταν στρατεύτηκαν οι «συνδικαλιστές», βρέθηκα ως δήθεν φοιτήτρια Νομικής και μέλος της Επιτροπής Αγώνα να μαζεύω από τα δικηγορικά γραφεία με την ψυχή στο στόμα υπογραφές για την επιστροφή τους. 

Συμμετείχα στις δυο καταλήψεις της Νομικής και όταν η αστυνομία μπούκαρε στη δεύτερη, εγκλωβίστηκα ανάμεσα στη μεγάλη ομάδα κοριτσιών στην ταράτσα: Προκειμένου να φτάσουμε στο κεφαλόσκαλο, μας ανάγκασαν να τρέξουμε σκυφτές ανάμεσα σε δυο σειρές αστυνομικών που βάραγαν με κλομπ. Με τη βοήθεια ενός άγνωστου φοιτητή της Ιατρικής βρέθηκα με σπασμένο κεφάλι στο «Ρυθμιστικό», όπου η μοναδική ερώτηση του γιατρού πριν τα ράμματα  ήταν: «Σιδερένιο ή ξύλινο κλομπ;». Ολόγυρα οι ασφαλίτες συλλάμβαναν τραυματίες σε κατάσταση αμόκ, καθώς είχαν μεταφερθεί συνάδελφοι τους τραυματισμένοι από οικοδόμους στην Ομόνοια.

Αυτό ήταν και το πρόβλημα μου: Αν ήσουν φοιτητής χωρίς φάκελο και σε έπιαναν σε οποιοδήποτε τέτοιο γεγονός, μπορούσες να πείσεις ότι είσαι πολιτικά «άσχετος» και να τη γλυτώσεις - στη χειρότερη περίπτωση,  μ’  ένα χέρι «προειδοποιητικό» ξύλο.  Αν δεν ήσουν φοιτητής, όμως, ήταν σαν να είχες στο μέτωπο σου γραμμένη τη λέξη «οργανωμένος». Έτσι η καθοδήγηση μου έβαλε  καθήκον να μπω σε σχολή – και το καλοκαίρι βρεθήκαμε να διαβάζουμε μαζί, χωρίς φροντιστήρια,  εγώ και ο δεύτερος απ’ την τριμελή μας οργάνωση της ΚΝΕ, ο Αρκάδης Μανουσάκης, που είχε μόλις τελειώσει το γυμνάσιο. Ο Αρκάδης πέρασε στο Φυσικό Αθηνών κι εγώ στο Οικονομικό Τμήμα της ΑΣΟΕΕ. 

Την ίδια περίοδο κάναμε δουλειά για το ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα, στην οποία διέπρεψε ο τρίτος του πυρήνα μας: Ο Στέλιος Ορφανός, επίσης Ηρακλειώτης κι ένα χρόνο μεγαλύτερος, δευτεροετής στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών ΕΜΠ, μαζί με τον φοιτητή της Γεωπονικής Κώστα Καμπιτάκη έκαναν τέτοια φασαρία έξω απ’  το εκλογικό τμήμα, ώστε να χρειαστεί να τους φυγαδεύσει απ’  την ΕΣΑ ολόκληρο το χωριό περνώντας τους σπίτι-σπίτι, ενώ το βράδυ οι Βούτες αναδείχθηκαν στο μοναδικό(;) χωριό στην Ελλάδα που έβγαλε επίσημα ΟΧΙ!
                
Ένα συλλογικά και ατομικά «βιωμένο» Πολυτεχνείο

Χωρίς τα προηγούμενα – και την άρση του στρατιωτικού νόμου στην προσπάθεια της χούντας «να φορέσει πολιτικά» – δε θα υπήρχε Πολυτεχνείο. Χωρίς το Πολυτεχνείο, δύσκολα θα τινάζονταν στον αέρα τα σχέδια «πολιτικοποίησης» της χούντας, που προχωρούσαν με συνέργεια μεγάλου μέρους του «παραδοσιακού» πολιτικού κόσμου, αλλά και του παράνομου ΚΚΕες, που ακολουθούσε Realpolitik «προσαρμογής». 

Χωρίς Πολυτεχνείο, οι εξελίξεις θα ήταν πιθανότατα ανάλογες με τη Χιλή: Η «υπό επίβλεψη πορεία προς τη δημοκρατία» μέσω  «πολιτικοποίησης» της χούντας του Πινοσέτ είχε ως αποτέλεσμα να κυριαρχεί σήμερα η λήθη. Η πλειοψηφία των νεώτερων ανθρώπων δεν έχουν ιδέα για την εποποιία της λαϊκομετωπικής Unidad Popular και το αιματοβαμμένο πραξικόπημα για την ανατροπή της. Στην Ελλάδα, αντίθετα, παρ’  όλα τα προβλήματα μας κι ενώ μας χωρίζει απ’  το Πολυτεχνείο η ίδια χρονική απόσταση με το στρατιωτικοφασιστικό    πραξικόπημα στη Χιλή, χτυπάει ακόμα το ρολόι μιας μνήμης συλλογικής:  Τα μικρά παιδιά μαθαίνουν κάτι ουσιαστικό για τη χούντα, το ρόλο των Αμερικάνων και την αξία του αγώνα, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης. Χάρη στο γιορτασμό του Πολυτεχνείου μέσα στα σχολεία και στον μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά «θεσμό» μιας - αδιάλειπτα επί 43 χρόνια και σε κάθε πόλη - διαδήλωσης μνήμης μιας λαϊκής εξέγερσης, που στην Αθήνα καταλήγει στην Αμερικάνικη Πρεσβεία.

Όπως είναι γνωστό, στις μαζικές συνελεύσεις σχολών Τετάρτη βράδυ οι δυο μεγαλύτερες παράνομες οργανώσεις, ΚΝΕ/Αντι-ΕΦΕΕ και «Ρήγας», υποστηρίξαμε την ίδια «γραμμή», από άλλη σκοπιά ο καθένας: Να μη μείνουμε, γιατί θα εξελιχθεί σε μετωπική σύγκρουση, για την οποία λαός και  κίνημα δεν έχουν ακόμα πιθανότητες νίκης. Όλες οι άλλες φοιτητικές αντιδικτατορικές οργανώσεις  και προπαντός το «αυθόρμητο» κίνημα ήθελαν κατάληψη. 

Η αλήθεια είναι ότι δώσαμε με κρύα καρδιά μια χαμένη μάχη: Υπήρχε ήδη η αίσθηση ότι τα γεγονότα ξεπερνούσαν όχι μόνο το κεντρικό αίτημα πάλης όλης αυτής της περιόδου για ελεύθερες φοιτητικές εκλογές, αλλά και το δικό μας μέτρο ανάλυσης της κατάστασης και των διαθέσεων του κόσμου. Αυτό μετέφερα και στον καθοδηγητή μου Αντώνη Οικονόμου, που τον συνάντησα πολύ ανήσυχο την επόμενη μέρα, Πέμπτη πρωί, στο μοναδικό δίωρο που έλειψα απ’  το Πολυτεχνείο. 

Απ’  τον Αντώνη, που τον ήξερα με ψευδώνυμο, έμαθα ότι θα με συναντήσει στο προαύλιο «κάποιος γνωστός μου» για να μας  εφοδιάσει με προκηρύξεις της Αντι-ΕΦΕΕ και της ΚΝΕ. Και μου ζήτησε κάτι που ακόμα τώρα με συγκινεί όταν το θυμάμαι, ν’  αγοράσω μερικές κονσέρβες γάλα και κρέας για την Καρυστιάνη και άλλους, που είχαν απολυθεί πρόσφατα απ’ την ΕΣΑ. Σωστή, αλλά παντελώς ανεφάρμοστη αποδείχτηκε και η κατεύθυνση για «συγκροτημένη απαγκίστρωση με διαδηλώσεις» το απόγευμα της Πέμπτης. 

Από τη στιγμή που είχε κριθεί το θέμα της παραμονής, ο μόνος τρόπος για να «νικήσει» το Πολυτεχνείο ήταν να οργανωθεί η κατάληψη ως «συλλογικός οργανωτής και καθοδηγητής», με κρίσιμο το ρόλο του ραδιοσταθμού - και να «κρατήσει» μέχρι το πικρό τέλος. Σε αυτή την κατεύθυνση τα δώσαμε όλα.

Ως «γνωστός μου», παραδίδοντας μου μια σακούλα γεμάτη πακέτα προκηρύξεων, εμφανίστηκε ο Θανάσης Σκαμνάκης, δημοσιογράφος στα «ΝΕΑ», «ύποπτος» για οργανωμένος. Μέχρι τη στιγμή όμως που τον βρήκα να με περιμένει έξω απ’  τις Φυλακές Κορυδαλλού κατά την αποφυλάκιση μου μετά την κατάρρευση της χούντας, έχοντας ο ίδιος μόλις βγει μέσα από πολύμηνη παρανομία, δεν είχα την παραμικρή υποψία ότι ήταν μέλος του Γραφείου 
Σπουδάζουσας και καθοδηγητής του καθοδηγητή μου! 

Οι προκηρύξεις αποτέλεσαν πολιτικά ένα πρόβλημα: Παρόλο που πέρασα το μεγαλύτερο μέρος τους στον Αρκάδη και στον Στέλιο για να τις μοιράσουν παραπέρα στο 20μελές κλιμάκιο της Αντι-ΕΦΕΕ που «κρατούσαμε», αυτές που είχα κρατήσει η ίδια έμειναν να «καίνε» τις τσέπες μου μέχρι τις πρώτες μεταμεσονύχτιες ώρες της Παρασκευής: Εκτυπωμένες πριν την κατάληψη, το βασικό τους σύνθημα ήταν «Ελεύθερες φοιτητικές εκλογές» σ’  ένα πολιτικό τοπίο που έβαζε ζητήματα για την τύχη της χώρας, για δημοκρατία κι ανεξαρτησία, ΝΑΤΟ κι Αμερικάνους. Τις ξεφορτώθηκα τελικά στο περιστύλιο της Σχολής Καλών Τεχνών όταν τα τανκς ζώσανε το Πολυτεχνείο προκειμένου  να μην τις βρουν πάνω μου.

Σε διάφορες συλλογικές εκδόσεις, ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικές συζητήσεις έχω αναφερθεί στη μια ή την άλλη πτυχή της θαυμαστής οργάνωσης της κοινωνικής ζωής μέσα μέχρι τη συνταγμένη έξοδο μας από το Πολυτεχνείο, όπως και γι’  αυτό που βίωσα ως ένα συμβάν ανεπανάληπτο: Το μαζικό ηρωισμό στη διπλή αλυσίδα των μικρών μαθητών, που επί ένα δίωρο το απόγευμα της Παρασκευής κρατούσαν ανοιχτό ένα διάδρομο από το ιατρείο μέχρι την κεντρική πόρτα για να μεταφέρει η ομάδα της περιφρούρησης τους χτυπημένους από τους ελεύθερους σκοπευτές στους γύρω απ’ το Πολυτεχνείο δρόμους – τραγουδώντας αδιάλειπτα! Έχω αναφερθεί επίσης στην αίσθηση μας ως έγκλειστων μέσα στα χημικά και τις φωτιές στο προαύλιο την ώρα που οι νέοι εργαζόμενοι κατέβαιναν από τις συνοικίες στο κέντρο μετατρέποντας μια φοιτητική σε λαϊκή εξέγερση.  
                           Να μιλάς δημόσια, αλλά να μην εκλέγεσαι
Υπάρχει ωστόσο μια απ’  τις πιο οδυνηρές εμπειρίες της ζωής μου, για την οποία δεν έχω γράψει ποτέ: Όταν στη συνέλευση της ΑΣΟΕΕ μες στο Πολυτεχνείο, με πάνω από 1.000 φοιτητές παρόντες, με πρότειναν ως ένα απ’ τα δυο μέλη για τη ΣΕ του Πολυτεχνείου που εξέλεγε κάθε σχολή (ο άλλος ήταν ο Στέλιος Παππάς του «Ρήγα», πρόσφατα αποφυλακισμένος) - κι εγώ αρνήθηκα.

Αυτό δύσκολα γίνεται κατανοητό σήμερα. Ωστόσο, η μικροσκοπική οργάνωση της ΚΝΕ, που ήμουν Γραμματέας, και το κλιμάκιο της Αντι-ΕΦΕΕ που κρατούσαμε, οικοδομημένα από την άνοιξη 1973, ήταν μια οργάνωση «εφεδρική». Αυτό σήμαινε ότι δεν κάλυπτε κάποια συγκεκριμένη σχολή, συνοικία ή κλάδο, αλλά ασχολούνταν με τα γενικά καθήκοντα σε όποιους χώρους είχαν πρόσβαση τα μέλη της (μαζικό κίνημα, προκηρύξεις, στρατολογία, οικονομική δουλειά, σπίτια για παρανόμους κλπ) περιμένοντας ν’  αντικαταστήσει κάποια οργάνωση «χτυπημένη» απ΄ την Ασφάλεια. 

Μόλις το Σεπτέμβρη, μας ζητήθηκε να οικοδομήσουμε ξανά την ΚΝΕ στους Τοπικούς Φοιτητικούς Συλλόγους χωρίς κανένα από τα προηγούμενα μέλη της, καθώς όλα τα «μαζικά στελέχη» της είχαν πιαστεί ή ήταν στην παρανομία και δεν ήταν σίγουρο ποιοι ακόμα είχαν γίνει γνωστοί από τους υπόλοιπους. Η κατεύθυνση για όλους μας παρέμεινε:  Συμμετέχουμε στο μαζικό κίνημα χωρίς να βγαίνουμε μπροστά,  χωρίς να παίρνουμε το λόγο. Όταν το Νοέμβριο όμως μπήκα στην ΑΣΟΕΕ, οι οδηγίες προσωπικά για μένα άλλαξαν: Η τότε ΑΣΟΕΕ ήταν σχολή κυρίως εργαζομένων, με αποτέλεσμα όσοι στρατολογούνταν να στέλνονται εκτός και η Σχολή να είναι η μοναδική χωρίς οργάνωση στην Αθήνα. Στο εξής, θα έπρεπε να μιλώ στις συνελεύσεις -χωρίς ωστόσο να εκλέγομαι σε οποιοδήποτε όργανο.

Το έκανα για πρώτη φορά στη συνέλευση της ΑΣΟΕΕ ελάχιστες μέρες πριν το Πολυτεχνείο. Με την πρώτη δημόσιαεμφάνιση, ωστόσο, τιναζόταν στον αέρα η «περιφρούρηση». Επιπλέον, όπως είχα ήδη διαπιστώσει με κατάπληξη, όποιος μιλούσε δημόσια – και ήταν πολύ λίγοι αυτοί -, εκλεγόταν. Στην πρώτη συνέλευση της ΑΣΟΕΕ είχα μιλήσει για τα πάντα, όταν όμως προς έκπληξη μου με πρότειναν στα 5-6 μέλη της Επιτροπής Αγώνα της Σχολής,  αρνήθηκα με τη δικαιολογία ότι είμαι πρωτοετής και δεν ξέρω ακόμα τα προβλήματα… 

Αυτή η «ακροβατική» οδηγία ερχόταν, ταυτόχρονα, κόντρα σε όλη τη λογική της Σπουδάζουσας, που σε κάθε οργάνωση «κρατούσε» χωριστά τα «μαζικά στελέχη» από τους υπόλοιπους, τους «περιφρουρημένους». Στη συνέλευση της ΑΣΟΕΕ στο Πολυτεχνείο, πολύ μαζικότερη απ’  αυτή της Σχολής,  αιφνιδιάστηκα: Δεν περίμενα με τίποτα να με προτείνουν ως μία από τους δυο, καθώς στη συνέλευση συμμετείχαν μεγαλύτεροι φοιτητές καταδικασμένοι για κινητοποιήσεις της Σχολής και αρκετοί πρόσφατα αποφυλακισμένοι. Εγώ ήμουν φοιτήτρια δεκαπέντε ημερών και παντελώς άγνωστη. 

στόσο, αφού είχαμε κονταροκτυπηθεί διάφοροι με πολύ πάθος για την πολιτική διέξοδο, με πρότειναν   –   και χρειάστηκε πάλι ν’  αρνηθώ. Δε θυμάμαι τι ακριβώς δικαιολογία βρήκα, με καίει ακόμα τώρα όμως η θύμηση της ντροπής μου: Ήθελα ν’  ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ήταν σαν ν’ «άδειαζα» ό,τι είχα προηγουμένως υποστηρίξει. Πώς να μη σκεφτούν πως όλα αυτά δεν ήταν παρά λόγια, όταν την στιγμή της κρίσιμης  «δέσμευσης» τραβούσα το κεφάλι απ’ τον τορβά;
Το περίεργο είναι ότι μεταγενέστερα κυριάρχησε η εντύπωση ότι υπήρξα μέλος της ΣΕ του Πολυτεχνείου. Μέχρι σήμερα ακόμα σε μαθητικές εκδηλώσεις με προσφωνούν έτσι - κι εγώ αναγκάζομαι να διαψεύδω και να επιχειρώ να εξηγήσω τ’ ανεξήγητα… 
               «Η Γενιά του Πολυτεχνείου. Αυτή η εθνική, ηθική φρίκη»
Σε λίγους αγωνιστές στη σύγχρονη ιστορία έχουν αποδοθεί τα εύσημα που συγκέντρωσε η «γενιά του Πολυτεχνείου» (που δεν αποτέλεσε «γενιά», 100.000 ήταν οι άνθρωποι που βγήκαν στους δρόμους πανελλαδικά το βράδυ της Παρασκευής). Και λίγοι, μετά την εξάντληση του αφηγήματος περί «κατσαπλιάδων» και «κομμουνιστοσυμμοριτών» του ανώμαλου μετεμφυλιοπολεμικού καθεστώτος, δέχτηκαν τέτοιας έντασης επιθέσεις.

Μέχρι τέλος του 20ου αιώνα ο πανελλαδικός γιορτασμός με εμβληματική την πορεία στην Πρεσβεία στην Αθήνα, βρισκόταν στο στόχαστρο ενός μετώπου εστέτ της διανόησης, που «αισθητικοποιώντας» την πολιτική πάλη απεύθυνε τις γνωστές περιφρονητικές αποστροφές για «τσίκνες» και «πανηγυράκια». Η πορεία ωστόσο απόδειξε διαχρονικά ότι όποτε συνδέεται αποτελεσματικά με τα τρέχοντα κεντρικότερα ζητήματα πάλης, γίνεται και πάλι ποτάμι.
Δεκαετίες μετά η «Χρυσή Αυγή» ανέλαβε ν’  αναβιώσει τους ισχυρισμούς παλιότερων νοσταλγών της χούντας περί «παραμυθιού για νεκρούς στο Πολυτεχνείο». Είχε βεβαίως προηγηθεί η έκθεση του ΕΚΚΕ που ταυτοποιεί όλους τους γνωστούς νεκρούς - για όποιον μπαίνει στον κόπο να την αναζητήσει στο διαδίκτυο.

Πριν και κατά τη διάρκεια της μνημονιακής εποχής «έπαιξε» το παραμύθι περί «ανταλλαξιμότητας των αγώνων» της γενιάς με πολιτικές καριέρες. Από την προηγούμενη δεκαετία «παίζει» η «γενιά στην εξουσία» ως συνώνυμο της «λαμογιάς». Λες και 100.000 άνθρωποι ταυτίζονται με μερικές δεκάδες ονόματα σε πελατειακούς μηχανισμούς και pay-roll της ολιγαρχίας. Όσοι είδαν τα «Κορίτσια της βροχής» της Αλίντας Δημητρίου με 50 ενδεικτικές «πρωταγωνίστριες» από  τα μπουντρούμια βασανιστηρίων της Ασφάλειας, οι περισσότερες με πολύχρονες φυλακίσεις – ο «σκληρός πυρήνας» της «γενιάς» - θα διαπίστωσαν ότι ελάχιστα ονόματα τους λένε κάτι…

Στο απώτερο μνημονιακό παρελθόν ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ επίχαιρε για τον «ενταφιασμό των ψευδοαξιών του Πολυτεχνείου» (Βορίδης, «Βήμα», 17.2.2013). Ενώ ο Αντιπρόεδρος της τότε κυβέρνησης Βενιζέλος, γενικεύοντας την κυρίαρχη αντίληψη περί της πολιτικής πάλης ως «φαίνεσθαι», μιλούσε στη Βουλή για αγώνες-«θέατρο» και για κείνους που «φαντασιώνονται ότι η πύλη του Πολυτεχνείου είναι ίδια με τα κάγκελα της ΕΡΤ».

Όλα τα ρέστα «παίχτηκαν» ωστόσο από τον Ιούλιο 2015, όταν η πλειοψηφία μιας κυβέρνησης με αρκετά μέλη της «γενιάς» στη σύνθεση και στήριξη της, που είχε εκλεγεί για ν’  αποδεσμεύσει τη χώρα από τα μνημόνια, μετέτρεπε ένα συγκλονιστικό (και συνταγματικά δεσμευτικό) Όχι σε Τρίτο Μνημόνιο σε Ναι, ενώ η διάδοχος της υπέγραφε την «έξοδο» από το μνημονιακό σε ένα «μεταμνημονιακό μνημονιακό» καθεστώς μέχρι το 2060... Εγκαθιδρύοντας ένα νέο, μνημονιακό δικομματισμό με το ίδιο θατσερικό επιχείρημα, ιστορικά «σημαία» της πιο βίαιης νεοφιλελεύθερης ισοπέδωσης της ζωής των εργαζόμενων ανθρώπων: There Is No Alternative – Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος).

Σε αυτές τις συνθήκες «ξεχνιούνται» τα πάντα – ο καπιταλισμός και η ελληνική ολιγαρχία, η νεοφιλελεύθερη μνημονιακή καταλήστευση ανθρώπων και δημόσιου πλούτου, η  Τρόικα και η ΕΕ: Η «γενιά» δαιμονοποιείται ως κύρια δύναμη καταστροφής της Ελλάδας, πρακτικά αλλά και από ηθική άποψη. Με τα λόγια της διεισδυτικής, συστημικής Λυσιάνθης: «Η γενιά του Πολυτεχνείου είχε την ευκαιρία ν’ αλλάξει την Ελλάδα. Δεν την άλλαξε… Ο ιστορικός του μέλλοντος θα την προσεγγίσει με αποστροφή. Για τα ιδανικά που ξέχασε, προσπέρασε, καπηλεύτηκε. Η Γενιά του Πολυτεχνείου… Η μοιραία για το εθνικό μέλλον γενιά. Αυτή η εθνική, ηθική φρίκη.» («Υστερόγραφο», 17.11.2017)

Στις σημερινές περιστάσεις, όταν μετά το συλλογικό σοκ του Ιούλη 2015 η πλειοψηφία της εργαζόμενης κοινωνίας εμφανίζεται να έχει χάσει ό,τι είχε κερδίσει ως μαζική κοινωνική συνείδηση τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, βιώνοντας  και πάλι μια συλλογική τραγωδία ως ατομική, αξίζει ο αναστοχασμός πάνω σε μια απ’  τις πολλές όψεις του Πολυτεχνείου: Ως η έκπληξη που επιφυλάσσει η πανουργία της ιστορίας στους απαισιόδοξους.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2018

Ώρα να κλείσουν όσοι προάγουν το οπαδικό μίσος!

Αναδημοσίευση από το αθλητικό- ειδησεογραφικό site SNDA. Το υπογράφει ο Δημοσιογράφος Κώστας Κεφαλογιάννης που πρώτος ανέδειξε την βαρύτητα του (προβλήματος) ζητήματος. Προσθέτω μόνο την απορία μου: Αλήθεια, ο Σύνδεσμος Αμειβομένων Καλαθοσφαιριστών, ή οι συναθλητές λόγου χάρη του Θανάση Αντετοκούμπο στην ΅Εθνική Ελλάδος, όπου αυτό το φιλότιμο παιδί τιμά τον κόπο του, δεν ΝΟΙΩΣΑΝΕ;  ΔΕΝ ΝΟΙΩΣΑΝΕ όπως φαίνεται.  Λίγη ΤΣΙΠΑ δεν θα έβλαφτε. Αλλά ας γνωρίζουν, επειδή αυτοί φοβούνται τους άθλιους παράγοντες και τα μπραβηλίκια τους, ότι για (όσους από) μας, δεν νοείται Εθνική Ελλάδος στο μπάσκετ χωρίς τον Ελληνο-Νιγηριανό Θανάση Αντετοκούμπο που μπαίνει στο παρκέ και δίνει την ψυχή του γι΄ αυτήν τη θλιβερή πατρίδα. 

Ιδού το άρθρο:

"Δεν περίμενα το ποστάρισμα του Γιάννη Αντετοκούνμπο σχετικά με τη ρατσιστική επίθεση που δέχτηκε ο αδελφός του,  για να μάθω από τι πάστα είναι φτιαγμένος.  Ο  μπασκετμπολίστας των Μιλγουόκι Μπακς αποτελεί εδώ και χρόνια μια προσωπικότητα που τιμά την Ελλάδα όσο ελάχιστοι. 
Κατά την προσωπική μου άποψη και με απόλυτο σεβασμό σε πολλούς και σημαντικούς Έλληνες, οι οποίοι αποτελούν την καλύτερη δυνατή διαφήμιση για την ταλαιπωρημένη χώρα μας, εντός και εκτός συνόρων (από τον καθηγητή του ΜΙΤ Κωνσταντίνο Δασκαλάκη μέχρι τον μεγάλο Λευτέρη Πετρούνια,  και από τον αδικοχαμένο λιμενικό Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο που έσωσε χιλιάδες ζωές μέχρι τους δασκάλους στα ορεινά χωριά που κάνουν σπουδαία δουλειά υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες), ο Αντετοκούνμπο είναι ό,τι καλύτερο μας έχει συμβεί την τελευταία πενταετία.
Διότι κοιτάξτε πώς τα έφερε η τύχη: ο πρώτος Έλληνας που όχι απλώς διακρίνεται αλλά εξελίσσεται  σε απόλυτο σούπερ σταρ στο κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου, είναι γιος μεταναστών και με σκούρο δέρμα.  Και κατά σύμπτωση, η δική του μετεωρική άνοδος συνέπεσε με την θλιβερή και εξόχως ανησυχητική άνοδο του φασισμού και του ρατσισμού στην Ελλάδα και την Ευρώπη και με την είσοδο και την παγιοποίηση της Χρυσής Αυγής στη Βουλή!
Σκεφτείτε ,λοιπόν, κάτι απλό: υπάρχει τη δεδομένη στιγμή πιο ισχυρό ανάχωμα ανάμεσα σε ένα νέο παιδί που λοξοκοιτάζει προς τα μούσκουλα και την μάτσο, μισαλλόδοξη και ψευδεπίγραφη πατριδοκαπηλεία του Κασιδιάρη, από την λάμψη, την επιτυχία και την ειλικρινή, ανεπιτήδευτη αγάπη του Γιάννη για την Ελλάδα;
Νομίζω πώς όχι.
Η επιρροή  του αθλητισμού είναι τεράστια και δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο στον κόσμο – μονάχα με την θρησκεία.  Ένας   Έλληνας με Νιγηριανούς γονείς, αστέρας του ΝΒΑ,  ο οποίος τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο μαζί με χιλιάδες ομογενείς στις κερκίδες των αμερικάνικων γηπέδων,  αποτελεί μια παντοδύναμη εικόνα που μπορεί διεισδύσει βαθιά στην ψυχή ενός ανθρώπου και να επαναπροσδιορίσει όσα  θεωρεί δεδομένα περί διαχωρισμών και συνόρων.
Για αυτό ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι κατά τη γνώμη μου ο πιο χρήσιμος Έλληνας των τελευταίων ετών. Το γεγονός ότι έχει το θάρρος να μιλήσει δημόσια για τον ρατσισμό,  όταν οι συνάδελφοι του εντός συνόρων κάνουν την πάπια, έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει τη σημασία της ύπαρξής του.
Αν δεν υπήρχε ο Γιάννης, έπρεπε να τον εφεύρουμε.
Ευτυχώς τον έχουμε. Κι έτσι,  έχουμε και τουλάχιστον μια φωνή, δυνατή και καθαρή, για να θυμίζει σε όλους ότι ο πατριωτισμός δεν αποτελείται από μίσος και οργή.  Αποτελείται από αγάπη , γενναιοδωρία και θάρρος. 
Πρόκειται για μια σκέψη που δεν θα γίνει αντιληπτή ή αποδεκτή από τους περισσότερους. Έστω κι ένας να το καταλάβει όμως,  έστω και ένας να στρέψει το κεφάλι του μακριά από την Χρυσή Αυγή εξαιτίας του Γιάννη, τότε η έτσι κι αλλιώς μεγάλη προσφορά του Αντετοκούνμπο στην Ελλάδα, αναβαθμίζεται αμέσως σε ανεκτίμητη". 

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2018

Άντε μωρέ καϋμμένοι... 

Ποιο είναι βαρόμετρο του πολιτικού σθένους; Να ανακοινώνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ότι υποψήφιος- όχι με επίσημο χρίσμα( ακόμα και σε αυτό φόβος...)- της ΝΔ στον Πειραιά ( στον Πειραιά όχι όπου κι όπου λέμε!) θα είναι ο Πρόεδρος των Εμπόρων Βασίλης Κορκίδης και μόλις τα στυλώνει ο κουμπάρος της Οικογένειας Βαγγέλης Μαρινάκης που έχει απλώσει τα (καταθλιπτικά) πλοκάμια του στο Λιμάνι και δηλώνει δημόσια "εμείς στηρίζουμε τον Μώραλη, για τον οποίον έδωσα μάχη για να εκλεγεί", να παραιτείται!

Καμένο χαρτί βέβαια ο "σιγουρατζής", όπως τον χαρακτηρίζουν τώρα σε μια ανεπίσημη ανασκευή στην Πειραιώς ο Κορκίδης. Αλλά σε αυτήν την περίπτωση ο Κυριάκος τι στο διάβολο είναι; Αυτά είναι τα όρια της ανεξαρτησίας του; Ε, ναι...

Δεν τρέχει όμως, τίποτε με αυτήν την σκαιότητα ρε μάγκες της "Οδού Πειραιώς"; Και πως την καταπίνουν άραγε οι επικοινωνιολόγοι σας και η αγορασμένη σας "δημοσιογραφία" αυτήν την ωμή επίδειξη δύναμης που παράγει πολιτικά γεγονότα μεγάλης σημασίας;

Φταίω μετά εγώ να συμπεράνω ότι αυτή η τραυματισμένη αδυναμία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποκαλύπτει θεαματικά και τα όρια των (διάτρητων) αντοχών του;.. Και μετά, αναρωτιούνται ορισμένοι, που δεν παίρνει κεφάλι η ΝΔ στις δημοσκοπήσεις και κάνει πάρτι ο Τσίπρας με δαύτους...



Πόσο απέχει η επικοινωνιακή καταγγελία από την αυθεντική μαρτυρία; 


Εν αρχή το Δελτίο Τύπου της ΝΔ: "Ο Τομεάρχης Προστασίας του Πολίτη της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Λάρισας, κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος για την επίθεση που δέχθηκαν αστυνομικοί της Ομάδας ΔΙΑΣ από δεκάδες αναρχικούς στο Πρωτοδικείο Αθηνών, (σ.σ: της περασμένη Δευτέρα) που είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό τριών αστυνομικών, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

On Camera

«Μετά τις επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα και τον έλεγχο ταυτοτήτων σε αστυνομικούς από τον Ρουβίκωνα, φτάσαμε στην επίθεση εναντίον ανδρών της ΔΙΑΣ από δεκάδες αναρχικούς στο Πρωτοδικείο Αθηνών. Η απαράδεκτη ανοχή της κυβέρνησης στη βία, όχι μόνον έχει αποθρασύνει τις φιλικές της “συλλογικότητες”, αλλά θέτει πια σε κίνδυνο την ίδια την ασφάλεια των πολιτών και των αστυνομικών. Tι άλλο πρέπει να συμβεί για να αναλάβουν οι κυρίες Γεροβασίλη και Παπακώστα τις αυτονόητες ευθύνες τους;»

Off Camera


«Και ο πιο δύσπιστος συνειδητοποιεί ότι η κατάσταση πλέον είναι εκτός ελέγχου, ενώ σοβαρά ερωτήματα προκύπτουν από το γεγονός ότι δεν υπήρξε καμία σύλληψη. Τα σημερινά έκτροπα έχουν ηθικό αυτουργό, και αυτός δεν είναι άλλος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που συστηματικά εδώ και μια σχεδόν τετραετία παραδίδει τη χώρα στην ανομία. Για ό,τι συμβαίνει δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Αυτή η κυβέρνηση ούτε μπορεί ούτε θέλει να αποκαταστήσει το αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες. Μοναδική υπηρεσία που έχει να προσφέρει, πριν προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά, είναι να προκηρύξει το ταχύτερο εκλογές».

Και η μαρτυρία: Ο δημοσιογράφος Αυγουστίνος Ζενάκος που ήταν μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου όπου έγιναν τα επεισόδια μεταξύ αστυνομικών και αντιεξουσιαστών περιγράφει στο Facebook όσα είδε. Ιδού το γράφει: 

"Βλέπουμε από χθες το βράδυ τα «ρεπορτάζ» για την «επίθεση κουκουλοφόρων» σε αστυνομικούς μπροστά στο Ειρηνοδικείο και αναρωτιόμαστε πόσες ανακρίβειες και ανενδοίαστα ψεύδη μπορούν να χωρέσουν σε λίγα λεπτά. Φυσικά, κανένας από τους συναδέλφους που τα μετέδωσαν δεν ήταν εκεί. Οι μόνοι δύο δημοσιογράφοι παρόντες στο περιστατικό ήμασταν η Mariniki Alevizopoulou κι εγώ. Ας δούμε λοιπόν τι (δεν) συνέβη:

Πρώτον, δεν υπήρξαν «κουκουλοφόροι». Κανένας δεν φόραγε κουκούλα και κανένας δεν είχε καλυμμένο το πρόσωπο. Πού είδε κουκούλες η Σία Κοσιώνη και ο νεαρός συνάδελφος ρεπόρτερ δεν το ξέρουμε – ιδιαίτερα, καθώς είπαμε, αφού δεν ήταν εκεί.

Δεύτερον, δεν υπήρχαν «καδρόνια». Οι συνάδελφοι μπορούν να φαντάζονται ό,τι θέλουν στα εξ αποστάσεως ρεπορτάζ τους, όμως οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος δυσκολεύεται να αντιληφθεί πώς στην ευχή μπαίνουν μερικές δεκάδες άτομα με «καδρόνια» στα δικαστήρια.

Τρίτον, δεν πρόκειται απλώς για «αντιεξουσιαστές» που είναι κατηγορούμενοι για μια «επεισοδιακή μοτοπορεία», όπως ανέφεραν οι καλοί συνάδελφοι. Πρόκειται για τους διαδηλωτές που έχουν καταγγείλει ότι η αντιφασιστική μοτοπορεία τους στον Άγιο Παντελεήμονα—στις 30 Σεπτεμβρίου 2012, μια διαμαρτυρία για τις συνεχείς επιθέσεις της Χρυσής Αυγής στην περιοχή—διεμβολίστηκε απρόκλητα από αστυνομικούς της ομάδας ΔΕΛΤΑ. Έχουν καταγγείλει ακόμη τον βασανισμό τους από τους αστυνομικούς επί μια ολόκληρη νύχτα, στον διάδρομο της κρατικής ασφάλειας, μέσα στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής. Με δεδομένη την ιστορία της ΕΛ.ΑΣ. στο ζήτημα των βασανιστηρίων (την οποία τεκμηριώνουμε διεξοδικά εδώ: https://www.opendemocracy.net/…/killing-of-zak-astonishing-… ), προκύπτουν πολύ σοβαρές ενδείξεις ότι οι διαδηλωτές λένε την αλήθεια.

Τέταρτον, οι παρόντες αστυνομικοί δεν είναι απλώς «μάρτυρες» για την «επεισοδιακή μοτοπορεία». Είναι οι αστυνομικοί που οι διαδηλωτές αναγνωρίζουν ως τους βασανιστές τους.

Πέμπτον, ο «πολίτης» που ήταν μαζί με τους αστυνομικούς δεν είναι απλώς ένας «πολίτης» αλλά ένας χρυσαυγίτης, στην αρχική κατάθεση του οποίου στηρίχτηκε μεγάλο μέρος των κατηγοριών που φορτώνονται οι διαδηλωτές. Υπάρχει κι άλλος χρυσαυγίτης, καταδικασμένος μάλιστα για εμπρησμό, μάρτυρας κατηγορίας, ο οποίος ωστόσο για κάποιο λόγο δεν εμφανίζεται στο δικαστήριο και χτες τιμωρήθηκε για απείθεια.

Έκτον, οι αστυνομικοί δικάζονται στην παράλληλη δίκη—δικάσιμος την ερχόμενη εβδομάδα—για βασανιστήρια. Ωστόσο, έχουν επί της ουσίας ήδη απαλλαγεί, από τη στιγμή που αφενός η ΕΔΕ τους έχει βγάλει λάδι, αφετέρου οι κατηγορίες που τους αποδόθηκαν είναι πλημμεληματικές. Πρόκειται δηλαδή για το ίδιο μοτίβο ατιμωρησίας, για το οποίο η Ελλάδα έχει ήδη καταδικαστεί πλειστάκις στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και για το οποίο είναι αυτή τη στιγμή σε «αυξημένη επιτήρηση» από το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Έβδομον, αυτοί λοιπόν που ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο χθες στα δικαστήρια ήταν διαδηλωτές που καταγγέλλουν ότι βασανίστηκαν και αστυνομικοί που κατηγορούνται ότι τους βασάνισαν. Διαδηλωτές που βλέπουν αυτούς που αναγνωρίζουν ως τους βασανιστές τους να κορδώνονται στο δικαστήριο—όπως συμβαίνει πάντα με την ΕΛ.ΑΣ—βέβαιοι για την ασυλία τους. Τα γελάκια και τις πλακίτσες των αστυνομικών στο ακροατήριο μπορεί να τα αντιληφθεί ο καθένας—αρκεί βεβαίως να είναι εκεί. Σε τελική ανάλυση, αν ήταν εκεί, θα αντιλαμβανόταν επίσης ότι δεν επρόκειτο παρά για μια αψιμαχία, όχι τελείως αναπάντεχη, αν έχει κανείς υπόψη του τα πραγματικά δεδομένα.

Όγδοον, ουδείς εμπόδισε τους αστυνομικούς να «κάνουν μήνυση». Ήταν στα δικαστήρια. Ούτε στην πρόεδρο του δικαστηρίου πήγαν ούτε στον εισαγγελέα υπηρεσίας. Αλλά βέβαια, δεν έχουν κάνει και καμία άλλη μήνυση—ούτε λόγου χάρη για ψευδή καταμήνυση εναντίον των διαδηλωτών ούτε για δυσφήμιση. Αλλά πού να τα ξέρουν αυτά οι ρεπόρτερ που δεν ήταν εκεί;

Ένατον, είναι φανερό τι είδους κλίμα φτιάχνεται ενόψει της δίκης των αστυνομικών για βασανιστήρια. Παρακολουθούσαμε τους αστυνομικούς για ώρα να συζητούν πώς θα το παίξουν. «Βάζω στολή και πάω 401» είπε κάποιος. Τελικά, είδαμε το ασθενοφόρο στα πάντα πρόθυμα ΜΜΕ μας.

Δέκατον, «την επόμενη φορά με κράνη και γάντια» ακούσαμε έναν από τους αστυνομικούς να φωνάζει. «Αφού αυτή την αστυνομία θέλετε, αυτήν θα έχετε». Μα αυτή την αστυνομία έχουμε, αγαπητέ. Δεν μπερδεύεται κανένας—εκτός αν πιστεύει τα ρεπορτάζ που βλέπει στα ελληνικά ΜΜΕ".