Δε γαμιέται, λέω...

Δεν είχαμε να ζηλέψουμε πολλά από τους Ιταλούς και τον νεορεαλισμό τους. Δεν είχαμε Βιτόριο Ντε Σίκα, φερ΄ ειπείν, αλλά είχαμε εμείς τον δικό μας Μητσάκη, που σήκωσε τον Άνθρωπο από την εμφύλια τέφρα. Αυτόν που έφερε στο προσκήνιο τους «αρνητικούς» ήρωες και τους έδωσε δικαίωμα να υπάρχουν...

Με μιαν ευγένεια που κληρονομήσαμε από τους παληούς, τους δικούς μας, κι από την συστολή των τρόπων τους, στην δική τους μικρή Ιστορία όπου τίποτε δεν ημπορούσε να διορθώσει τις αδικίες που πάθανε, μας έμεινε εμάς έπειτα μια στεναχώρια καμιά φορά και λέμε τώρα «γαμώ την τύχη μου γαμώ!», όχι επειδή είμαστε τίποτε άπραγοι θεατές σε τούτο το γαμημένο σύμπαν, αλλά, επειδή μας χαλάει υπερβολικά  η επιτήδευση αυτών των υστερικών καιρών που μας κόβουνε τη θέα προς τα άφθαρτα άστρα.

Δεν είναι της ώρας, αλλά, συμβάλλανε πολλά, ώστε αντί να γεννούμε αυτεξούσιοι Μάγκες, καταλήξαμε κλαψιάρηδες «Ξανθόπουλοι»…

https://www.youtube.com/watch?v=qyty1slhV7k