Συνταγματική Αναθεώρηση: Στο ίδιο έργο θεατές…

Υπό κανονικές και προβλέψιμες συνθήκες τα κόμματα του αστικού πολιτικού κορμού -στα οποία προφανώς ανήκει και ο ΣΥΡΙΖΑ-θα έπρεπε να συζητούν σε ατμόσφαιρα ευρείας συναίνεσης  το Σύνταγμα της χώρας, διαμορφώνοντας, ανάλογα πάντα με τον συσχετισμό των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων και το ισχύον Πολίτευμα, τα όρια στην άσκηση της κρατικής εξουσίας.

Δυστυχώς στα μέρη μας, τα αυτονόητα είναι πολυτέλεια…

Κατά τα ειωθότα, οι πρωθυπουργοί και τα ρετιρέ της πολιτικής εκτιμούν ότι, επιβάλλεται να έχουν στον ατομικό τους φάκελο οπωσδήποτε μια Αναθεώρηση του Συντάγματος, ως επιστέγασμα της προσφοράς τους στον τόπο, μια φωτεινή προτεραιότητα που θα πρέπει απαραιτήτως να στέφει την πολιτική τους διαδρομή όταν θα χρειαστεί να σταθούν χωρίς επικοινωνιακές επινοήσεις μπροστά στην κρίση της ιστορίας.

Παρακολουθώντας συστηματικά κανείς τα κίνητρα αλλά και τις συνέπειες των τελευταίων Συνταγματικών Αναθεωρήσεων στον κομματικό ανταγωνισμό, μένει με την ζωηρή εντύπωση ότι μας έχουν εγκαταλείψει προ καιρού οι ψυχρές αρετές της Δημοκρατίας.

Οι αλλαγές του Καταστατικού Χάρτη, που είναι ο θεμελιώδης νόμος της χώρας, θα έπρεπε φυσιολογικά να συμβαδίζουν θεσμικώς με την ταχύτητα των παγετώνων. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια απέκτησαν μια προβλέψιμη περιοδικότητα, όπως περίπου οι τροποποιήσεις του συστήματος εισαγωγής στην τριτοβάθμια Εκπαίδευση που θεωρεί υποχρέωση να εξαγγέλλει ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας.

Στην πολιτική Αγορά, είναι πλέον κοινή αντίληψη ότι αυτή η αδικαιολόγητη αλλά ευεξήγητη συνήθεια οφείλεται στην ανελέητη δικομματική αντιπαλότητα της Μεταπολίτευσης, την αμοιβαία καχυποψία και την απουσία σεβασμού σε κοινά αποδεκτούς κανόνες οργάνωσης του παιχνιδιού.

Μπροστά στην ασυγχώρητη αδυναμία τους να αυτορυθμιστούν με απλούς κανόνες δικαίου και να αποκτήσουν δημοκρατική οργάνωση, οι στυλοβάτες του πελατειακού κράτους κατάφεραν να αναγάγουν απερίσκεπτα σχεδόν τα πάντα σε άκαμπτους περιορισμούς Συνταγματικής Περιωπής. Όποιος έχει μάτια το βλέπει: το Σύνταγμά μας, δεν αναπνέει…   

Καταλήξαμε όθεν, σχεδόν μοιραία, σε μια κατάσταση θεσμικής ασφυξίας όπου ακόμη και τα στοιχειώδη, όπως για παράδειγμα η ποινική δίωξη ενός πολιτικού να έχει καταστεί απαγορευτική, όταν δεν γίνεται έρμαιο αηδιαστικών μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων.

Διαχύθηκε κατά συνέπεια στους πολίτες η διαβρωτική αντίληψη που πέφτει στις πλάτες δικαίων και αδίκων, ότι ο πολιτικός κόσμος είναι μια συνένοχη συντεχνία και ίσως το πιο κλειστό επάγγελμα στην Ελλάδα που μεριμνά μονάχα για την αναπαραγωγή του και έχει εξασφαλισμένο όπως μέχρι σήμερα συμβαίνει το ποινικό ακαταδίωκτο.

Στην «ανίδεη» Εσπερία είναι κατακτημένο έδαφος του πολιτικού και νομικού πολιτισμού η εικόνα ακόμα και πρώην πρωθυπουργών ή Προέδρων να καταθέτουν ενώπιον της Δικαιοσύνης για πολύκροτες υποθέσεις πολιτικής διαφθοράς και σκανδάλων.    

Στην «φωτισμένη» Ελλάδα που περιφέρει (και) σήμερα σαν διεθνής παρίας τα ένδοξα ράκη της προκαλώντας τον οίκτο και τις ελεεινολογίες των ξένων, θεωρείται ανοίκεια η εμφάνιση ενός πολιτικού στον φυσικό δικαστή ακόμα και για εξόφθαλμα σκάνδαλα, όπως οι αφανείς χρηματοδοτήσεις της Siemens η οποία σύμφωνα με τον επικεφαλής της, Μιχ. Χριστοφοράκο που αφέθηκε με προκλητική άνεση να δραπετεύσει στη Γερμανία, διοχέτευε το 2% κάθε σύμβασης σε κόμματα και πολιτικούς.

Στον μέσο εξωτισμό της εγχώριας πολιτικής καθημερινότητας, όπου η εργαλειοποίηση και η μεροληπτική ερμηνεία του Συντάγματος και των νόμων αναγορεύει σε αυτοσκοπό την πολιτική εξόντωση του αντιπάλου, αποθεώνεται η κομματική εμπάθεια και ξεθωριάζει ραγδαία η «εν ψυχρώ» λειτουργία της Δημοκρατίας, τινάζοντας στον αέρα τις ζωτικές προϋποθέσεις για την καλλιέργεια «Συνταγματικού Πατριωτισμού» μεταξύ των πολιτών. 

Οι δύο προηγούμενες Αναθεωρήσεις πνίγηκαν στα στάσιμα νερά της θεσμικής πλαδαρότητας, αφήνοντας πίσω τους, σοβαρές εκκρεμότητες. Με ελαφρές βελτιώσεις και μερεμέτια, στα ίδια άχαρα τοπία προβλέπεται να κινηθεί και η προσπάθεια που ξεκίνησε τώρα από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Βεβαίως, χαιρετίζεται καθολικά η επικείμενη κατάργηση της κατάπτυστης διάταξης για την ευθύνη των υπουργών και την αναμόρφωση του θεσμού της βουλευτικής ασυλίας. Αλλά, την ίδια στιγμή δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει ότι,  δύο αιώνες μετά την εθνική χειραφέτηση, η χώρα δεν έχει ακόμα βγει στο κατώφλι του αστικού εκσυγχρονισμού, όταν μια –κατά τον ισχυρισμό της…- «αριστερή» κυβέρνηση, τρέμει να εισηγηθεί για παράδειγμα τον χωρισμό Κράτους- Εκκλησίας ή αποφεύγει επιμελώς να αγγίξει με τρόπο καθοριστικό το μείζον ζήτημα της Δικαιοσύνης και της Παιδείας.  

Απουσιάζει κοντολογίς, μια διαυγής πολιτική φιλοσοφία και μια στρατηγική αιχμή στην κατεύθυνση της αποδυνάμωσης του υφιστάμενου πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος που θα αναβάθμιζε το καταρρακωμένο στα μνημονιακά χρόνια κύρος της Βουλής και των οξειδωμένων αντιπροσωπευτικών θεσμών, αναχαιτίζοντας την κτηνώδη ισχύ της εκτελεστικής εξουσίας και της εκάστοτε κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που περιορίζει τα υπόλοιπα κόμματα σε ρόλο πλανόδιων φωνασκούντων θιάσων.

Συνεχίζοντας το ίδιο ρεπερτόριο, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει με τη σειρά του, να «στριμώξει» την αξιωματική αντιπολίτευση και να ανακτήσει την οριστικά χαμένη αριστερή του φυσιογνωμία, επιχειρώντας να επινοήσει (ανύπαρκτες επί της ουσίας) ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, αφού στην πραγματικότητα και τα δύο κόμματα-και μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ με μεγαλύτερη, όπως αποδείχθηκε άνεση…- παίζουν στην ίδια πλευρά του γηπέδου.

Στην πινακοθήκη της θεσμικής μελαγχολίας (ή φαιδρότητας, όπως το δει κανείς), επαξίως κατακτά περίοπτη θέση η ΝΔ και η ηγεσία της, η οποία θυμίζει με την αμφίθυμη συμπεριφορά της, τον γνωστό Πόντιο ο οποίος βλέποντας την μπανανόφλουδα στο πεζοδρόμιο, συλλογίζεται πανικόβλητος: «Όχι ρε πούστη μου, πάλι θα την πατήσω!»…

Στο προσκήνιο της επικαιρότητας τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να αναδείξει τα ευπώλητα, όπως θεωρεί μπεστ- σέλερ του άρθρου 16 για την Παιδεία και του 32 για τον τρόπο εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Πιστεύω ακλόνητα και από θέση, ότι η Αριστερά δεν πρέπει ποτέ να υποστείλει τη σημαία για καθολική, δημόσια και δωρεάν Παιδεία. Αλλά, με το χέρι στην καρδιά, μπορεί κάποιος από την «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, να μας πληροφορήσει τι σόϊ Παιδεία έχουμε σήμερα όπου η κατάσταση πνέει τα λοίσθια και η ιδιωτική δαπάνη για να μορφωθούν τα βλαστάρια μας (όπως και στην Υγεία) είναι η υψηλότερη στην Ευρώπη;

Για ποιόν λόγο να μην προβλεφθεί η συγκροτημένη και ελεγχόμενη οργάνωση τμημάτων με δίδακτρα, λόγου χάρη για κλασσικές σπουδές που θα προσήλκυαν μιλιούνια φοιτητές από όλον τον πλανήτη; Δηλαδή, είναι καλύτερα τώρα που, προσποιούμενοι ότι δεν βλέπουμε τι γίνεται, εξάγουμε εμείς φοιτητές αντί να εισάγουμε, σε κάθε πιθανή και απίθανη χώρα, στέλνοντας παιδιά να σπουδάζουν με αιματηρές οικονομίες των γονέων, ακόμα και… Ιατρική στα Σκόπια;

Ή μήπως είναι δημόσια και δωρεάν αυτή η Παιδεία, όπου, και συγγνώμη για το προσωπικό παράδειγμα, για να σιτίζεται ο γιος μου στη λέσχη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη, υποχρεώθηκε η θυγατέρα μου να υποβάλλει υπεύθυνη δήλωση ότι παραιτείται αυτού του δικαιώματος στο Καποδιστριακό στην Αθήνα; Και πως να διαλέξω εγώ ποιο από τα δύο παιδιά θα (υπο) σιτίζεται; Ή πάλι, γιατί να μην τρώνε εκ περιτροπής; Γελοιότητες…

Για να μην μιλήσουμε για εξίσου σοβαρά θέματα, όπως η άγρια υποχρηματοδότηση όπου οι φοιτητές αγοράζουν ακόμα και τις κόλλες εξέτασης ή τουρτουρίζουν στην Εξεταστική του χειμώνα μέσα σε παγωμένα αμφιθέατρα, τις άθλιες συνθήκες στέγασης, τα πανάκριβα (λόγω Airbnb και κατάρρευσης της οικοδομής) ενοίκια, τα σχεδόν ανύπαρκτα κονδύλια για την έρευνα, τα συγγράμματα, τις βιβλιοθήκες, την καθηγητική συντεχνία, τις κλονισμένες υποδομές και άλλα ων ουκ έσται τέλος που συνθέτουν παρέα με την εκτεταμένη ανομία σε πανεπιστημιακούς χώρους το σημερινό πνιγηρό περιβάλλον.

Όσο για την εκλογή Ανώτατου Άρχοντα, από την στιγμή που οι αρμοδιότητές του οριοθετήθηκαν αυστηρά σε πλαίσια ενός αποστειρωμένου συμβόλου εθνικής ενότητας, θα ήταν πράγματι, παράδοξο να εκλέγεται από τον λαό, αποκτώντας μια πολιτική νομιμοποίηση υπέρμετρα άνιση ως προς τα όρια των καθηκόντων και του ρόλου του. Αυτά…