Περί καταλήψεων…

Οι καταλήψεις σχολείων για τη Συμφωνία των Πρεσπών ανοίγουν νέο έδαφος για να επιδοθούμε στο αγαπημένο εθνικό σπορ: τους διχαστικούς αφορισμούς.

Υπάρχει θέμα; Ε, προφανώς. Όμως λύνεται αυτό, νομίζω, εντός ορίων της σχολικής κοινότητας και της οικογένειας, έστω στις συνθήκες κρίσης που βρίσκονται και οι δύο.

Διαφωνώ με μια προσέγγιση που υποστηρίζει ότι οι μαθητές είναι διχασμένοι σε «Εθνίκια» και «Αντίφα». Δεν είναι αυτή η πραγματική εικόνα των δημόσιων σχολείων.

Περισσότερα προβλήματα αντιμετωπίζουν οι δάσκαλοι, όπως μου μεταφέρει ένας ευρύς κύκλος φίλων και φίλεργων καθηγητών από αυτούς που κρατάνε ακόμα όρθια την Εκπαίδευση, από «προβληματικά» παιδιά οικογενειών που τις σάρωσε η οικονομική κρίση, ακόμα και σε οικονομικά εύρωστες (δηλαδή μεσοαστικές) προηγουμένως περιοχές.

Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν φερ΄ ειπείν ότι οι Σύλλογοι καθηγητών συνεδριάζουν με τις ώρες μετά τη λήξη του προγράμματος για να συζητούν πως θα επιλύσουν προβλήματα σίτισης ή ενδοοικογενειακής βίας που αντιμετωπίζουν πολλοί μαθητές και τους φέρνουν μπροστά σε πρωτόγνωρα επιθετικές καταστάσεις.

Διαφωνώ επίσης και με την πατερναλιστική προσέγγιση των Καψώχηδων, ότι περίπου «τα παιδιά δεν ξέρουν». Μα σε αυτά τα παιδιά έδωσαν δικαίωμα ψήφου από τα 17 οι εργοδότες σου μωρέ καϋμμένε…

Μην ξεχνάμε, ότι υπάρχουν παιδιά που βγαίνουν στους δρόμους, ακολουθώντας αυτό που έγραψε ο Μανώλης Αναγνωστάκης «εμείς που θέλαμε να πιστέψουμε σε κάτι πολύ και να πεθάνουμε».

Μην παραβλέπουμε τον παράγοντα του χαβαλέ και της νομιμοποιημένης κοπάνας από τα (εντελώς όμως) αδιάφορα μαθήματα, αλλά και την ορμή μιας οργισμένης από πολλά εφηβείας που βιάζεται να ενηλικιωθεί και να αποδείξει ότι μπορεί να σηκώσει στις πλάτες της μεγάλου μεγέθους υποθέσεις.

Όλα αυτά την ίδια στιγμή που κάθε σοβαρός άνθρωπος που σέβεται τη νοημοσύνη του, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι η Συμφωνία των Πρεσπών που επιβλήθηκε από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, είναι προβληματική. Γνωρίζουν οι μαθητές αυτήν πλευρά της τρέχουσας ιστορίας;

Και γνωρίζουν επίσης το εγκληματικό ποιον των ναζί της Χρυσής Αυγής που σιγοντάρουν αυτό το ετερόκλητο κίνημα, ώστε να εισβάλλουν ύπουλα στις σχολικές αίθουσες σταλάζοντας το μίσος στις (διόλου αθώες, αλλά άμαθες και ως εκ τούτου εύπλαστες κατ΄ εμέ…) ψυχές των μαθητών; Διδάχθηκαν άραγε ότι οι ιδεολογικοί μέντορες των σημερινών ναζήδων παρέδωσαν την Μακεδονία στους Βούλγαρους στην Κατοχή;  

Και εξίσου σημαντικό: αντιλαμβάνονται τα παιδιά την διάκριση ανάμεσα στον εθνικισμό και την αποτρόπαια ναζιστική ιδεολογία, την οποία πρώτοι σαν κοινά κλεφτρόνια απαρνιούνται προκαλώντας αηδία οι Χρυσαυγίτες στα κρατητήρια και στον Πατριωτισμό; Μην τα υποτιμάμε λέω, αυτά.

Και τέλος ας μην συντηρούν αυτήν την διαίρεση περί εθνομηδενιστικής Αριστεράς και πατριωτικής Δεξιάς, όσοι στηρίζουν την καριέρα τους και βγάζουνε μεροκάματο παίζοντας εν ου παικτοίς. Η Αριστερά του Πατριωτισμού και της Αλληλεγγύης, γιατί περί αυτού απλά πρόκειται, ήταν πάντοτε εδώ στους λαϊκούς αγώνες, όταν άλλοι μήδιζαν ή μπαίνανε στα βαπόρια κάνοντας... αντίσταση κάτω από την ασφαλή μπέρτα των προστατών τους.

Αυτά τα ολίγα- και το πιθανότερο βέβαια, είναι να κάνω κι εγώ λάθος- αλλά αυτά πιστεύω.