Είναι σημαντικό, οι άνθρωποι που έχουνε δουλειά και κάποια λεφτά στην άκρη, αντί να μας δείχνουν πόσο ωραίο δέντρα στόλισαν να μας δείχνανε μερικές φωτογραφίες από κοινωνικά κέντρα όπου πήγαν και μαγείρεψαν με δικά τους έξοδα. Και όχι άπαξ, για να συνεννοούμαστε...     

Πίσω απ΄ τις λέξεις "κρύβεται" ο Αλέξης...

Ο ακραία επιθετικός και ομοφοβικός τρόπος με τον οποίον ο γνωστός Κούγιας απευθύνεται στους μάρτυρες στη δίκη για την δολοφονία του Μένη Κουμανταρέα, αποκαλύπτει έναν άνθρωπο που θέλει να απαλλαγεί απεγνωσμένα από έναν "εφιάλτη" που τον καταδιώκει.

 Επειδή συμβαίνουν πράγματα

Το προπερασμένο Σάββατο ο υπόδικος υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής Ηλ. Κασιδιάρης που φιλοδοξεί να διαδεχθεί στην ηγεσία της ναζιστικής- εγκληματικής οργάνωσης τον οριστικά ξεπεσμένο «φυρερίσκο» Νίκο Μιχαλολιάκο, επικεφαλής μιας μικρής ομάδας ανυπόληπτων, μισάνθρωπων και αξιοθρήνητων μπράβων ανηφόρισε στη Σαλονίκη.

Μπροστά από το άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου στην παραλία, κάπου 250 ναζήδες, ακροδεξιοί συνταξιούχοι και κυρίες με ξεβαμμένο μαλλί δώσανε μια θλιβερή παράσταση και κατευθύνθηκαν μετά σαν μια κωμική οπισθοφυλακή, μια υστερική κουρελαρία, προς το Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο, όπου επρόκειτο να μιλήσει ο Κυρ. Μητσοτάκης. Οι Φίλιες αστυνομικές δυνάμεις που τους παρακολουθούσαν διακριτικά με αγνά αισθήματα, τους απαγόρευσαν με βαρειά καρδιά την προσέγγιση.

Αυτό όμως δεν εμπόδισε τα ανυπόληπτα μπραβάκια να βρωμίζουν και να λερώνουν στο διάβα τους, τους χώρους από όπου προηγουμένως περνούσαν με νοσηρά και απειλητικά συνθήματα του τύπου «Θα έχετε την τύχη του Φύσσα» και να ζωγραφίζουν στους τοίχους της νέας παραλίας σβάστικες και τα αποκρουστικά σύμβολα των Ναζί, κάτι που διόλου ανεξήγητα δεν φάνηκε να ενοχλεί τα «αδέλφια» τους των ΜΑΤ.

Τέσσερις ημέρες αργότερα, (16 Σεπτεμβρίου απόγευμα) ξεκίνησε από το «Μακεδονία Παλλάς» λίγο πιο κάτω μια ειρηνική πορεία παιδιών. Επειδή την επομένη επρόκειτο στην πόλη-όπως άλλωστε συνέβη σε πολλές περιοχές ακόμα και νησιωτικές της χώρας- να διαδηλώσουν οι πολίτες στη μνήμη του Παύλου Φύσσα, περίπου 200 πιτσιρικάδες, φοιτητές στην συντριπτική τους πλειοψηφία οργάνωσαν μια δική τους αντιφασιστική πορεία, στην διάρκεια της οποίας έσβησαν από τους τοίχους τα εμετικά συνθήματα των Ναζί.

Εκεί στον Λευκό Πύργο, την ώρα που το διαλύανε κι ο καθένας ετοιμαζόταν να πάει στη δουλειά του, εφόρμησαν με πρωτοφανή βιαιότητα οι Πραιτοριανοί του Χρυσοχοΐδη με στόχο να μακελέψουνε ανελέητα, νέα παιδιά, κορίτσια κι αγόρια- ένα κι ένα όπως τα έκοψα κοιτώντας τα καθαρά πρόσωπά τους!- μεταξύ 19 έως το πολύ 24 ετών.

Δύο από αυτά κατέληξαν με άγριες κακώσεις στο νοσοκομείο και άλλοι 51 στα κρατητήρια της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης (Γ.Α.Δ.Θ), ενώ ένας… «άνδρας» των ΜΑΤ, ο οποίος σύμφωνα με το ελεεινό ρεπορτάζ των διαύλων του Πέτσα τραυματίστηκε σοβαρά, είχε απλώς στραμπουλίξει το χέρι του και του συστήθηκε κρυοθεραπεία… (αποφεύγω τα σχόλια…).

Εκεί στη Γ.Α.Δ.Θ σε έναν χώρο «δύο επί τρία» στοιβάχτηκαν αυτά τα 51 παιδιά υπό άθλιες συνθήκες και σε καθεστώς αυστηρών επιδημιολογικών μέτρων και επιπλέον χωρίς τροφή και νερό «για να μάθουν»! Παραβιάζοντας τον νόμο και τις Διεθνείς Συμβάσεις με κάθε πιθανό τρόπο, οι δεσμοφύλακες, τους δώσανε όλα κι όλα για 51 κρατούμενους 4 (ολογράφως, τέσσερα!) μικρά μπουκαλάκια νερό! Τα αντιπαρήλθαν όλα με χιούμορ βέβαια, κι όταν κάποιοι από τους νεαρούς ζητούσαν να πάνε τουαλέτα και γέμιζαν με την ευκαιρία νερό από τις βρύσες –ένα νερό που μύριζε έντονα χλώριο και δεν πινόταν, όπως λέγανε- οι ανθρωποφύλακες σχολιάζανε βλοσυρά: «μην τα αφήνετε τα τσογλάνια να πάνε για κατούρημα. Γεμίζουν με νερό τα μπουκάλια»!.. Σε έναν πιτσιρικά δε που του είχανε σπάσει τρία δάχτυλα, απαντήσανε χλευαστικά «τι μας πέρασες ρε; Για νοσοκόμες;», όταν ζήτησε μια καινούργια γάζα να δέσει το πληγωμένο χέρι του.

Εν κατακλείδι: Η πορεία ήταν άοπλη. Στους ειρηνικούς διαδηλωτές, ούτε στυλιάρια, ούτε μολότωφ, ούτε και κάτι που να δήλωνε «προδιάθεση να τα κάψουν» βρέθηκε απάνω τους. Η κατηγορία λοιπόν μέχρι εκείνη την στιγμή, ήταν πλημμεληματικού χαρακτήρα κι έφτανε μέχρι τα όρια της «διατάραξης κοινωνικής ειρήνης».

Την επομένη το πρωί ωστόσο, κατέφτασε ασθμαίνων ένας αρχαιολόγος που κατέθεσε πρόθυμα ότι οι νεαροί αντιφασίστες έγραψαν συνθήματα πάνω στον Λευκό Πύργο-μνημείο ιδιαιτέρου κάλλους και αξίας- δίνοντας έτσι την δυνατότητα, στο «σικέ» τρίγωνο Αστυνομία- Αρχαιολογική Υπηρεσία- Εισαγγελία, να μετατρέψουν την κατηγορία σε κακούργημα!..

Η αλήθεια είναι ότι οι αντιφασίστες, έγραψαν κάποια δικά τους συνθήματα. Μόνο που αυτό συνέβη στον περιβάλλοντα χώρο του Λευκού Πύργου, πάνω σε κάτι πέτρες που έχουν τοποθετηθεί εκεί πριν από 10 περίπου χρόνια. Τόσο αρχαίες!.. Στα κρατητήρια του Δικαστικού Μεγάρου που μεταφέρθηκαν την περασμένη Παρασκευή οι συνθήκες συνωστισμού δεν ήταν καλύτερες. Και χρειάστηκε να δώσουν κανονική μάχη οι αγωνιστές Δικηγόροι και λίγοι αποφασισμένοι γονείς για να επιτραπεί στους κρατούμενους να πάρουν από ένα μπουκαλάκι νερό και κάτι φτηνά φαγώσιμα.

Το κατηγορητήριο- φως φανάρι ότι είχε κατασκευαστεί με άνωθεν πολιτική υπόδειξη, καθώς ζυγώνει η μέρα της απόφασης για την Χρυσή Αυγή στις 7 Οκτωβρίου, (τ΄ ακούς απόκοσμε και έρμε Χρυσοχοΐδη;)- δεν μπορούσε να ήταν πιο σαθρό, όπως θέλοντας και μη αναγνώρισαν ακόμα και οι εκπρόσωποι της Αστικής Δικαιοσύνης. Καμία εξατομικευμένη κατηγορία, τίποτε συγκεκριμένο εις βάρος κανενός. Έδρασαν-λέει…- όλοι από κοινού και με κοινούς στόχους κλπ, κλπ, οπότε, αφού δεν υπήρχε τίποτε στέρεο, πάρτε (σαν κλομπιά στο κεφάλι) μια συλλογική ευθύνη μπας και φοβηθείτε και για να σας κρατάμε τουλάχιστον για το επόμενο διάστημα σε κατάσταση ποινικής ομηρείας. Αλλά, πως γίνεται να μπουκάρεις και να συλλαμβάνεις μια ολόκληρη (ειρηνική, ξαναλέω!) πορεία; Ακόμα και το ΚΚΕ- προς τιμή του-όπως κι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι καθηγητές στα τμήματα των φοιτητών, έβγαλαν καταδικαστικές ανακοινώσεις, βλέποντας ότι η απροκάλυπτη καταστολή χτυπά χωρίς διακρίσεις την πόρτα καθενός.

Αργά το βράδυ της Παρασκευής, για να διασώσουν τα προσχήματα αυτού του νομικού αίσχους, άφησαν τα παιδιά ελεύθερα με τον περιοριστικό όρο της παρουσίας στο Α.Τ της γειτονιάς τους μια φορά το μήνα. Απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, παρότι αιωρήθηκε για κάμποση ώρα απειλητικά στον αέρα, τελικά δεν επιβλήθηκε. Θα γελούσαν και τα τσιμέντα της Τούμπας, όταν στον μέγα υπόδικο του Noor -1, Βαγγέλη Μαρινάκη ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέστρεψε σεβαστικά το διαβατήριο.

Τόσα κωλόπαιδα να φανταστείς, και δεν είχαν απάνω τους, ούτε μπάφο…

 Ο Μεγάλος Υπεύθυνος

Αναρωτιέμαι πόσο κακομαθημένος, μεγαλομανής, αδιάφορος για τα προβλήματα των ασθενέστερων συμπολιτών του και το δημόσιο χρήμα, ιδιοτελής παρτάκιας και ανεπίγνωστος μπορεί να είναι ένας πολιτικός νέας κοπής υποτίθεται, όπως ο Δήμαρχος Αθηναίων Κωστάκης Μπακογιάννης. Μιλώντας στον Σκάϊ για τον ανεκδιήγητο «μεγάλο περίπατο», δήλωσε αφοπλιστικά και σαν να μην τρέχει τίποτε ότι η πρωτοφανής ταλαιπωρία στην οποία υπέβαλε τον κόσμο το τελευταίο τρίμηνο, ήταν μια «πιλοτική» προσπάθεια, «μια προσομοίωση που βγήκε και δεν βγήκε», ένας «πρόχειρος και προσωρινός τρόπος» για ένα έργο μεγαλύτερο (ωχ…) που όταν θα έρθει θα κάνει, όπως… απείλησε την Πανεπιστημίου αγνώριστη!.. Τα λεφτά βεβαίως, γύρω στα 2 εκ. ευρώ, βγήκαν και δεν ξαναμπαίνουν στο ταμείο.

Κι από το μυαλό αυτού του ατάλαντου, ούτε σαν υποψία περνά ότι με τα έξοδα αυτής της παρωδίας, θα έστηνε μερικούς ξενώνες για αστέγους, ώστε να φύγουν από τους αφιλόξενους δρόμους και να βρούνε τροφή και στέγη κάμποσοι από αυτούς τους αόρατους ανθρώπους.

Το χειρότερο με τον… Κωστάκη, είναι δεν πρόκειται να συντριβεί κάτω από το βάρος των πράξεών του. Θα δώσει ανελέητη μάχη το σύστημα της μητέρας του Ντόρας, για να μας πείσει ότι αξίζει να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Βέβαιο είναι ότι θα μας προσφέρει καινούργια… ομηρικά επεισόδια η Οικογένεια, αφού ο Κυριάκος βγάζει όχι και τόσο ανεπαίσθητα στον αφρό τον δικό του γιό, Κωνσταντίνο.

Και οι θλιβερές ζαρντινιέρες; Και οι μαραμένες Ουασιγκτόνιες; «Βεβαίως θα αποσυρθούν!» δήλωσε αποφασιστικά χωρίς να σηκώνει μύγα στο σπαθί του ο Κωστάκης. Λες και τις τοποθετήσαμε εμείς…  

Σαν από ειρωνεία, την ώρα που έγραφα βιαστικά το σχόλιο, ακουγόταν κάτω από το παράθυρο η φωνή του γύφτου «Όλα τα παληά μαζεύω…».

Από τη σημερινή "Δημοκρατία" όπου εργάζομαι  

Οι ανοιχτοί λογαριασμοί που υπάρχουν στην Κουμουνδούρου και επιτείνονται εξαιτίας της αναβολής (και λόγω της πανδημίας, του Συνεδρίου) ανοίγουν στον ΣΥΡΙΖΑ τον ασκό του Αιόλου. Προσωπικές, ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές που δεν συζητήθηκαν εγκαίρως και τώρα εκκρεμούν, συνθέτουν πλέον ένα εξαιρετικά εύφλεκτο «χαρμάνι» που τροφοδοτεί απανωτά επεισόδια στο διαδίκτυο εκθέτοντας σε κοινή θέα ένα δυσάρεστο θέαμα το οποίο εν πολλοίς, αφήνει αδιάφορους τους χειμαζόμενους από την τριπλή κρίση (οικονομία, κορονοϊός, Ελληνοτουρκικά) πολίτες. Στο μεταξύ η αντιπολίτευση στις βαρειές κυβερνητικές αστοχίες, μπορεί (;) να περιμένει.  

Το τελευταίο διάστημα και μάλιστα με γεωμετρική πρόοδο, μαίνεται ένας ιδιότυπος πόλεμος ανάμεσα σε εσωκομματικές φατρίες που προϊδεάζουν για μια εξοντωτική εσωκομματική αναμέτρηση στην οποία κυοφορείται ήδη ο σπόρος μιας ραγδαίας επερχόμενης διάσπασης. Προς το παρόν, οι εχθροπραξίες περιορίζονται σε πρόθυμους «αναλώσιμους» και σε στελέχη «από τα κάτω ράφια» της κομματικής ιεραρχίας. Εντούτοις, δεν ξεφεύγει την προσοχή ότι οι τροχιοδεικτικές βολές φθάνουν στα ενδιαιτήματα της ηγεσίας και στρέφονται απευθείας στον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος αποφεύγει την μετωπική σύγκρουση για όσο καιρό τουλάχιστον δεν βγαίνει κάποιος θαρραλέα απέναντί του σε τούτον τον ιδιότυπο πόλεμο φθοράς.

Στην ιστοσελίδα commonality.gr που απηχεί τις απόψεις της εσωκομματικής αντιπολίτευσης των «53+», εμφανίστηκαν χθες κείμενα οξείας κριτικής κατά της ηγεσίας στα οποία γίνεται λόγος για απροκάλυπτες καταστατικές παραβιάσεις-προκειμένου να εξηγηθεί το άνοιγμα προς την Κεντροαριστερά-και έλλειψη Δημοκρατίας στο κόμμα. Την ίδια στιγμή, ασκείται και έμμεση κριτική στην ηγεσία μέσω της επίθεσης στον Παύλο Πολάκη ο οποίος υποστηρίζει σταθερά ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ευθύνεται για το ρήγμα στην μεσαία τάξη που κόστισε εκλογικά.   

 Και τέλος, επαναλαμβάνεται η δυσανεξία του «ιστορικού ΣΥΡΙΖΑ» απέναντι στους φερέοικους του πρώην ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι κατά γενική ομολογία, μην έχοντας άλλη επιλογή στις κάλπες, κράτησαν παρ΄ ελπίδα όρθιο το κόμμα, όταν όλα έδειχνα να έχουν χαθεί, στις πρόσφατες εθνικές εκλογές.

«Θα τα δούμε όλα αυτά, από την Δευτέρα» δηλώνουν στην «Δημοκρατία» αρμόδιες πηγές, αναγνωρίζοντας ότι το Συνέδριο –για την διεξαγωγή του οποίου πρυτανεύουν σκέψεις μικτής διεξαγωγής, ήτοι και δια ζώσης και δια ψηφιακού τρόπου…-δεν μπορεί πλέον να αναβάλλεται επ΄ αόριστον.  

Δέκτης αυτού του νοσηρού κλίματος που έχει αρχίσει να εγκαθίσταται πάνω από την Κουμουνδούρου ο Γραμματέας του Κόμματος Πάνος Σκουρλέτης, στηλίτευσε χθες («105.5 στο Κόκκινο») τα εκφυλιστικά φαινόμενα «ενός υποτιθέμενου διαλόγου ο οποίος έχει ανοίξει κυρίως στον χώρο του διαδικτύου, που μόνο διάλογος δεν είναι» και τόνισε ότι τα στελέχη του κόμματος πρέπει να επιβεβαιώσουν αυτό που γνωρίζει όλος ο κόσμος, ότι «είναι ένα κόμμα το οποίο ξέρει και συζητάει με όρους δημοκρατίας, αλληλεγγύης και συντροφικότητας».

Εν Θερμώ

Οι ανεπίσημες πληροφορίες για το περιεχόμενο της Συμφωνίας με την Αίγυπτο δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση το πανηγυρικό κλίμα που έσπευσαν να καλλιεργήσουν η κυβέρνηση και οι πρόθυμοι με το αζημίωτο- αγιογράφοι της.

Πηγές του ΥΠΕΞ σε μια προσπάθεια να προληφθούν οι αντιδράσεις έλεγαν πως «η παρούσα οριοθέτηση είναι τμηματική, δηλαδή αποτελεί τμήμα συνολικής οριοθέτησης μεταξύ των δύο χωρών» που θα ολοκληρωθεί σε μεταγενέστερο χρόνο. Στην παρούσα φάση, όπως προκύπτει από τον σχετικό χάρτη που δημοσιεύθηκε, η «τμηματική οριοθέτηση» αφορά στο δυτικό τμήμα των ΑΟΖ Ελλάδας-Αιγύπτου και ο απώτερος στόχος της, κάτι που με πρωτοφανή σπουδή επιδίωξε η κυβέρνηση, είναι, όπως αναγνώρισε ο Νίκος Δένδιας, να ακυρωθεί το τουρκολιβυκό σύμφωνο. Η άποψη δεν στερείται λογικής. Οι εκπτώσεις όμως που γίνονται όπως και στην περίπτωση της Συμφωνίας με την Ιταλία, ανοίγουν νέα προβληματικά μέτωπα.

Στον χάρτη αποτυπώνεται το γεγονός ότι η ελληνο-αιγυπτιακή συμφωνία αφήνει εκτός το Καστελόριζο, για το οποίο αναφέρεται προκειμένου να μετριαστούν οι αρνητικές εντυπώσεις, ότι θα υπάρξουν περαιτέρω διαπραγματεύσεις, αφού όπως διατυπώνεται ρητά στη συμφωνία και οι δύο πλευρές αναγνωρίζουν πως τα νησιά διαθέτουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.

Η Συμφωνία όμως δεν περιλαμβάνει ούτε καν ολόκληρη την Ρόδο την οποία τέμνει ο 28ος μεσημβρινός προκειμένου να μην δυσαρεστηθεί η Τουρκία η οποία τον θεωρεί απαράβατο δυτικό όριο κυριαρχίας. Οριοθετώντας μια λειψή ζώνη δυτικά του 28ου μεσημβρινού, η Ελλάδα αναγνωρίζει δικαιώματα της Τουρκίας στην ανατολική πλευρά του. Είναι ιδιαιτέρως σημαντικό επίσης ότι η Ελλάδα εγκαταλείπει την αρχή της μέσης γραμμής, πάγια ελληνική θέση, και παραχωρεί θαλάσσιες εκτάσεις στην Αίγυπτο το εύρος των οποίων μένει να αποσαφηνιστεί. Ομοίως άγνωστη προσώρας παραμένει η τύχη του νησιωτικού συμπλέγματος των Δωδεκανήσων και ειδικά των Κάσου και Καρπάθου. 

Αφήσαμε για το τέλος την σημαντικότερη πτυχή αυτής της Συμφωνίας που αφορά την Κρήτη. Εάν επαληθευτεί η (ανεπίσημη) πληροφορία πως η Ελλάδα αναγνώρισε ότι το μεγαλύτερη νησί της χώρας και ένα από τα μεγαλύτερα της Μεσογείου έχει μειωμένη επήρεια, (έστω κατά 10%)τότε τινάζεται στον αέρα η υπερασπιστική γραμμή όλων των ελληνικών κυβερνήσεων ότι τα νησιά του Αιγαίου διαθέτουν ακέραιη υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και θα μιλάμε για τη νέα «Κερκόπορτα» στην εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.

Δυό λόγια για τον… ανασχηματισμό

Θα μπορούσε να διαπιστώσει στερεότυπα κανείς ότι το… νέο κυβερνητικό σχήμα που ανακοίνωσε (με το ίδιο πάντα άδειο βλέμμα του ροφού…) ο Στέλιος Πέτσας ήταν κατώτερο των προσδοκιών και να καθαρίσει. Είναι άλλωστε φανερό σε όσους έχουν δυό δράμια μυαλό και δεν τρώνε ατελώνιστο το κουτόχορτο που σερβίρει η θηριώδης επικοινωνιακή προπαγάνδα, ότι η κυβέρνηση αυτή μπάζει από παντού. Πρόκειται συνοπτικά για μια πινακοθήκη αδιάφορων πολιτικών όπου απουσιάζει το ταλέντο και περισσεύει η ιδιοτέλεια. 

Ούτε ένας υπουργός στον χρόνο που πέρασε δεν έκανε κάτι της προκοπής, που αξίζει να μνημονεύουμε. Αντίθετα, οι περισσότεροι είτε βαρύνονται –στην καλύτερη περίπτωση…-με απραξία, είτε έχουν προλάβει να νομοθετήσουν μικρά και μεγαλύτερα εγκλήματα που ευνοούν με ταξικό και μεροληπτικό τρόπο τα ιδιωτικά συμφέροντα στα οποία αναφέρεται και από τα οποία χρηματοδοτείται η ΝΔ.

 Όσο για τους υφυπουργούς αν βρεθεί έστω ένας πολίτης που να θυμάται απέξω, όχι πολλά, δύο μόλις ονόματα από αυτό το «τσούρμο των αφανών» θα πρόκειται για φαινόμενο. Εδώ είναι απολύτως αδιάφοροι ακόμα και σε μας τους δημοσιογράφους, αφού δεν έχουνε αρμοδιότητες και χτυπάνε μύγες…
Εντούτοις αυτός ο ιδιότυπος ανασχηματισμός, που ακυρώνοντας τα πολιτικά ειωθότα... προαναγγέλθηκε, έχει την πολιτική σημασία του.

1. Είναι εκλογικός. Έχοντας κατά νου πάντα τον εκλογικό αιφνιδιασμό ο πρωθυπουργός αποφεύγει να ανακατέψει γενναία την τράπουλα, περιμένοντας τις εξελίξεις του Σεπτεμβρίου βασικά στο μέτωπο της πανδημίας. Το ξέρουν στο Μαξίμου πως εάν καθυστερήσουν οι εκλογές, το πράγμα από φθινόπωρο στην κοινωνία δεν θα μαζεύεται.
2. Μαρτυρά, όσο και αν αυτό ακούγεται φαινομενικά μόνο αντιφατικό, την αποκαλυπτική αδυναμία του Μητσοτάκη να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές, έρμαιο παραλυτικών ισορροπιών που επιβάλλουν στο εσωτερικό του κόμματος κραταιά τζάκια και φεουδάρχες
3. Το κλειδί βρίσκεται στην αναβάθμιση του Θεόδωρου Σκυλακάκη, ενός αγόγγυστου αχθοφόρου των επιδιώξεων της Οικογένειας και τώρα του Κυριάκου. Από τη θέση του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, θα ελέγχει για λογαριασμό του πρωθυπουργού τη ροή του κοινοτικού χρήματος, δεδομένου ότι στην Ελλάδα, αν όλα πάνε καλά, υπολογίζεται να εισρεύσουν γύρω στα 50 δισ. ευρώ την προσεχή εφταετία (προϋπολογισμός και κοινοτικά ταμεία) και ο Μητσοτάκης δεν θέλει επ΄ ουδενί αυτά τα λεφτά να πέσουν σε ξένα χέρια. Καταλαβαινόμαστε όλοι θαρρώ… Όποιος διαθέτει το χρήμα σε τούτη την καθυστερημένη χώρα, διαμορφώνει ή καλύτερα αγοράζει και το πολιτικό κλίμα. Για σχέδιο ούτε λόγος...
4. Η αναβάθμιση του Παπαθανάση στο υπ. Ανάπτυξης και η τοποθέτηση του συντηρητικού και άκρως συστημικού καθηγητή Π. Τσακλόγλου στο Εργασίας, θα μπορούσαν να εκληφθούν και σαν «κίτρινες κάρτες» στους Άδωνη και Βρούτση που τα έχουν προκόψει, αλλά, δεν πρόκειται να έχουν ευεργετικά αποτέλεσμα καθόσον η πολιτική δεν αλλάζει. Συνιστούν συνοπτικά, μια έμμεση, μεν, αλλά υποκριτική αναγνώριση του Μαξίμου ότι οι συγκεκριμένοι υπουργοί, αντιστρόφως ανάλογα από την πληθωρική και άκρως ενοχλητική τηλεοπτική τους παρουσία, δεν τραβάνε.
5. Η μη πλήρωση της θέσης του υφυπουργού Δικαιοσύνης που παραιτήθηκε επειδή δεν… έκανε τίποτε και δεχόταν επίμονες και ανυπόφορες πιέσεις, όπως γράφηκε, από το σύστημα Μαρινάκη προκειμένου να κλείσει εξωδίκως πολύκροτες δικαστικές υποθέσεις, δείχνει ότι ο Κυριάκος διατηρεί τις σχέσεις του με τον κουμπάρο σε μια ισορροπία τρόμου. Αφήνει πάντως το θέμα για την ώρα να σέρνεται, μέχρι να σκεφτεί- αν σκεφτεί…- κάτι αποδοτικότερο (για την αφεντιά του, πάντα…). Επιπλέον ο Τσιάρας, θα επιδοθεί απερίσπαστος τώρα στις διώξεις των πολιτικών αντιπάλων.
6. Συνεχίζεται το άγος των Γενικών και Ειδικών Γραμματέων. Πρόκειται για θέσεις οι οποίες στον εγχώριο πολιτικό ανταγωνισμό, έχουν αμιγώς κομματικό χαρακτήρα και λειτουργούν σαν γραφεία προσλήψεων. Ήδη στον πρώτο χρόνο της, η ΝΔ βόλεψε πάνω από 2.800 μετακλητούς, ξεπερνώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος μέσα σε πέντε χρόνια είχε τοποθετήσει γύρω στους 2.700.
7. Δεν έχουμε σωσμό. Αν η κυοφορία τόσων εβδομάδων κατέληξε σε αυτό το οικτρό αποτέλεσμα, δεν είναι μονάχα ένδειξη δεινή λειψανδρίας ικανών στελεχών εντός της πολιτικής. Δείχνει τις περιορισμένες δυνατότητες της πολιτικής ελίτ που κινείται εντός του νεοφιλελεύθερου στρατοπέδου και απειλεί να μας συμπαρασύρει αύτανδρους στους αφρούς της αποτυχίας της.

Χειμώνα του 2000, ό,τι έχει γεννηθεί ο γιος μου με δανεικά και μπουκάρει ο Αλιβιζάτος στην αίθουσα των κοινοβουλευτικών συντακτών (εννοείται στη Βουλή).«Σήκω όπως είσαι» μου λέει επιτακτικά «σου έχω βρει ένα πικ- απ Thorens λαχείο που ο τύπος το γύρισε πίσω μόλις το΄ βγαλε απ΄ το κουτί! Έκανε τετρακόσα και τώρα έπεσε στα διακόσα χιλιάρικα!».
Τον κοιτάζω εξεταστικά. Το εννοούσε. «Άσε με ρε Νίκο» του λέω, «εμένα βρήκες τέτοιαν ώρα; Δεν έχω μία…».
«Έχω εγώ ρε» μου λέει «μη σε νοιάζει, μου τα δίνεις όποτε» και με τραβάει δυνατά απ΄ το χέρι…
Σηκώθηκα πιο πολύ από περιέργεια να δω που θα το φτάσει. Παγαίνουμε σε μια Τράπεζα στη Σέκερη και κάνει ανάληψη. Κι ύστερα σταματά ένα ταξί κι ανηφορίζουμε Μαυρομιχάλη πριν την Αλεξάνδρας σε κάτι αλάνια. Το εργαλείο- που το ΄χω ακόμα κι εννοείται το ξεπλήρωσα- στην πένα. Γελούσαν και τα μουστάκια μου. Κι ο Νικόλας με μιαν έγνοια μην γίνει καμιά ζημιά, με πρόσεχε στη χαρά μου, αλλά με τρόπο να μη γίνει η φάση μελό.
Την άλλη μέρα, Σάββατο, κατηφόρισε στη Νέα Σμύρνη και το συνδέσαμε με τον ενισχυτή. Έναν παληό χειροποίητο εγγλέζικο Magnum που είχα αγοράσει με σκληρές οικονομίες. Κρατούσε πεσκέσι δυο δίσκους: Βάν Μόρισον και Βέρντι με τον οποίον ειδικά κοίμιζα τον αχάριστο υιό αγκαλιά όταν τον πιάνανε αφόρητοι κολικοί. (σ.σ: αυτόν τον υιό που αργότερα ένας άλλος Φίλος γενναιόδωρα και με ανιδιοτέλεια όταν πέρασε Πανεπιστήμιο φρόντισε…).
Ο Νίκος ήταν δεινός συλλέκτης βινυλίων. Και είχε πληρώσει πολλά λεφτά για δίσκους. Άσε την τελειομανία του με τα «εργαλεία» και τους λαμπάτους ενισχυτές… Ως εκ τούτου, έχοντάς τον συνοδέψει όταν γνωριστήκαμε περισσότερο στα στέκια αυτών των ιδιαίτερων ανθρώπων φρόντιζε να με προφυλάσσει. «Μη αγοράζεις τίποτε. Θα σου τα γράψω εγώ σε CD». Κι αυτό συνήθως γινότανε.
Μιλώ κι εγώ τώρα, σαν να μιλάω σε ανθρώπους που τον ξέρανε… Ο Νίκος Αλιβιζάτος ήταν ένας σπουδαίος Δημοσιογράφος. Αλλά και, αφού λίγοι τον θυμούνται, δεν ήταν. Και προφανώς αυτό δεν είναι νεκρολογία. Για την «Μακεδονία» έγραφε της Θεσσαλονίκης –μαζί με κάτι σπουδαίες Δημοσιογράφους (επίτηδες το Δ, κεφαλαίο) ας πούμε σαν την Λασκαρίνα Γερασίμου- που τώρα, κοτζάμ… συμπρωτεύουσα, δεν έχει της προκοπής Εφημερίδες.
Στο μεταξύ, ένα βράδυ, έχουμε ανέβει με τον Αλιβιζάτο στο σπίτι του στου Γκύζη από ένα μπαρ κι από όλους τους δίσκους που είχε σε δυο δωμάτια, επέλεξε να βάλει τον συγκεκριμένο με την Λίτσα Διαμάντη. Όταν τον βγάλαμε απ΄ το πικ- απ το πρωΐ δεν είχαμε τι να πιούμε. Και λίγο καιρό μετά πήγαμε να αποχαιρετήσουμε τα μάτια του στου Ζωγράφου για τελευταία φορά.

https://www.youtube.com/watch?v=4oCHvX2EKpg

Εμείς και οι μπακάληδες...

Λίγες μέρες μόνο μακριά απ΄ το χρόνια νοικιασμένο σπίτι της Αθήνας κι ανηφορίζοντας στον Βορά και αποχή από το facebook σου δείχνουν ότι οι συγκινήσεις της μεγάλης πόλης βουλιάζουν σε μικρές και μεγάλες ιδιαιτερότητες ανθρώπων που θέλουν οπωσδήποτε να μιλήσουν. Αυτοί χρειάζονται ατομικές ερήμους για να ουρλιάζουν την ωραιότητά τους, σκέφτομαι.
Εμείς οι επαρχιώτες εκείνες τις ώρες-σύγχρονοι Ξανθόπουλοι- χαϊδεύουμε το χέρι της μάνας, μαζεύουμε τις δαμασκηνιές της αυλής κι έπειτα πίνουμε τσίπουρα με αυτούς που υπερασπίζονται πράγματα και συνήθειες που αξίζει να υπάρχουν.
Υπό αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει λόγος να μισείς κανέναν.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα ήθελες εκείνην ακριβώς την ώρα να εξαφανιστούν απ΄ την ταλαίπωρη ζωή μας οι συσπάσεις του Αδ. Γεωργιάδη ή του Λοβέρδου και των Σαμαροβενιζέλων και του υστερικού Κεγκέρογλου φερ΄ ειπείν- δεν είμαστε τόσο γενναιόδωροι ώστε να κάνουμε τόσο μεγάλες εκπτώσεις... Θα έπρεπε να μην μας ταλαιπωρούν τόσο αυτές οι οικτρές προσωπικότητες που βράζουν στους αφρούς της αποτυχίας τους. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι λέω να περιγράψουμε την φθορά από την δική τους υστεροβουλία που υπερασπίζεται μια κάθιδρη ενοχή που μας βύθισε στα Μνημόνια και την βαρειά παρακμή.
Μας έχουν εγκλωβίσει όμως αυτές οι περιπτώσεις της πολιτικής αγυρτείας στην χωρίς νόημα αοριστία και το ζοφερό κενό τους όπου ευδοκιμούν μονάχα αυτοί οι προσκυνημένοι που μας πουλάνε συστήματα ελπίδων και όνειρα που ούτε καν θα μπορέσουμε να αγγίξουμε.
Υπερασπίζονται μια γλώσσα που μυρίζει Θάνατο. Κι έχουνε ξεμείνει πλέον από τεχνάσματα. Και το μόνο που έχουμε απέναντί τους, είναι να βαδίσουμε τον δρόμο της Βίας κατάστηθα σε αυτούς τους μπακάληδες.