Εμείς και οι μπακάληδες...

Λίγες μέρες μόνο μακριά απ΄ το χρόνια νοικιασμένο σπίτι της Αθήνας κι ανηφορίζοντας στον Βορά και αποχή από το facebook σου δείχνουν ότι οι συγκινήσεις της μεγάλης πόλης βουλιάζουν σε μικρές και μεγάλες ιδιαιτερότητες ανθρώπων που θέλουν οπωσδήποτε να μιλήσουν. Αυτοί χρειάζονται ατομικές ερήμους για να ουρλιάζουν την ωραιότητά τους, σκέφτομαι.
Εμείς οι επαρχιώτες εκείνες τις ώρες-σύγχρονοι Ξανθόπουλοι- χαϊδεύουμε το χέρι της μάνας, μαζεύουμε τις δαμασκηνιές της αυλής κι έπειτα πίνουμε τσίπουρα με αυτούς που υπερασπίζονται πράγματα και συνήθειες που αξίζει να υπάρχουν.
Υπό αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει λόγος να μισείς κανέναν.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα ήθελες εκείνην ακριβώς την ώρα να εξαφανιστούν απ΄ την ταλαίπωρη ζωή μας οι συσπάσεις του Αδ. Γεωργιάδη ή του Λοβέρδου και των Σαμαροβενιζέλων και του υστερικού Κεγκέρογλου φερ΄ ειπείν- δεν είμαστε τόσο γενναιόδωροι ώστε να κάνουμε τόσο μεγάλες εκπτώσεις... Θα έπρεπε να μην μας ταλαιπωρούν τόσο αυτές οι οικτρές προσωπικότητες που βράζουν στους αφρούς της αποτυχίας τους. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι λέω να περιγράψουμε την φθορά από την δική τους υστεροβουλία που υπερασπίζεται μια κάθιδρη ενοχή που μας βύθισε στα Μνημόνια και την βαρειά παρακμή.
Μας έχουν εγκλωβίσει όμως αυτές οι περιπτώσεις της πολιτικής αγυρτείας στην χωρίς νόημα αοριστία και το ζοφερό κενό τους όπου ευδοκιμούν μονάχα αυτοί οι προσκυνημένοι που μας πουλάνε συστήματα ελπίδων και όνειρα που ούτε καν θα μπορέσουμε να αγγίξουμε.
Υπερασπίζονται μια γλώσσα που μυρίζει Θάνατο. Κι έχουνε ξεμείνει πλέον από τεχνάσματα. Και το μόνο που έχουμε απέναντί τους, είναι να βαδίσουμε τον δρόμο της Βίας κατάστηθα σε αυτούς τους μπακάληδες.