Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2019

Για μας τους αυτόχθονες της Νότιας γεωγραφικής πλευράς του δεύτερου συμβαλλόμενου μέρους...

Αηδία! Είναι η μόνη λέξη που εκφράζει εμάς τα ΠΑΟΚια για τις αντιδράσεις που προκαλούνται από τη συμμορία που λυμαινόταν κι εξακολουθεί να δίνει λυσσαλέες μάχες για να διαιωνιστεί η στυγνή δικτατορία της στο ποδόσφαιρο, επειδή αλλάξαν τα μερομήνια και ο ΠΑΟΚ χαλάει τη συνταγή του ΠΟΚ και του τοπικού παρατήματος στη Θεσσαλονίκη (βλέπε Άρης) και πάει σφαίρα να κατακτήσει το πρωτάθλημα.

Πέρυσι που ήρθανε έντρομοι στην ιερή γη της Τούμπας, ο γαύρος και η ΑΕΚ, χαμένοι ήδη εντός τους, όπως παληά από τα Τέμπη, ο ΠΑΟΚ έχασε –και δίκαια λέω εγώ- στα χαρτιά, ένα πρωτάθλημα που πήρε μάγκικα μέσα στα γήπεδα, κι ας ολοφυρόταν το πληρωμένο Σύστημα του γαμημένου ΠΟΚ ότι «ο Τσίπρας χαρίζει τον τίτλο στη Θεσσαλονίκη»…

Φέτος πάλι τα ίδια. Κι ας παίζουν τα παραρτήματά τους -στα οποία έχουνε δώσει ένα σκασμό παίκτες δανεικούς και γύρευε πόσες εξυπηρετήσεις- με τον ΠΑΟΚ σαν να μην υπάρχει αύριο, κι ας κρατάνε πεισματικά τις άκρες τους στην διαιτησία που δίνει ρεσιτάλ κάθε Κυριακή. Είχανε καλομάθει στις εποχές που η ομάδα του «Εσκομπάρ» και τα «βαποράκια» του, σε όλες τις βαθμίδες της αθλητικής (τρόπος του λέγειν) «ενημέρωσης» φρόντιζαν να καθαρίζουν τη μπουγάδα από τον Νοέμβριο, οδηγώντας το ελληνικό πρωτάθλημα και τις υπόλοιπες ομάδες στην καταστροφή.

Δεν ήταν ότι η ομάδα των εξαγορασμένων τίτλων εξασφάλιζε απλώς το πρωτάθλημα από τόσο νωρίς, ήταν και ότι ήθελε την ίδια ώρα να αφανιστεί και κάθε δυνατότητα αντίδρασης από όλες τις υπόλοιπες. Οι συνέπειες αποτυπώνονται ανάγλυφα στον χάρτη της ποδοσφαιρικής ανυποληψίας της χώρας, όπου την οδήγησαν ο «φαταουλισμός» του Μαρινάκη και νωρίτερα η άθλια παράγκα του Κόκαλη. Ο γαύρος να τα παίρνει κι ας μη φυτρώνει χορτάρι!.. Έψαχνε για αμυντικό χαφ με το κιάλι ο Σκίμπε στην Εθνική κι ελληνοποιήσαμε (και δεν το λέω αυτό καθόλου ρατσιστικά! Καλώς έγινε!) τον Ζέκα... 

Κάτι τρισάθλια υποκείμενα που μαγαρίζουν το επάγγελμα του αθλητικού συντάκτη (δεν θα αξίζανε για παράδειγμα, ούτε το σάλιο του Πέτρου Λινάρδου, ή του ογκόλιθου Διακογιάννη και του σεμνού Βαγγέλη Φουντουκίδη) και εκφράζονται χειρότερα από τους υστερικούς καραγκιόζηδες τύπου Τσουκαλά και των μονίμως μαστουρωμένων συνοδοιπόρων τους, ανακάλυψαν τώρα με τον ΠΑΟΚ τις αξίες και τις αρχές της αμερόληπτης δημοσιογραφίας.
Βέβαια, έτσι δικαιολογούν τον μισθουλάκο τους στο «Εσκομπάρ- αφεντικό» που λυμαίνεται τον Πειραιά.
Οι πιο έξυπνοι, όμως, τύπου Καρπετόπουλου, -ο οποίος τρομάρα του είναι και…σινεφίλ!..- πουλάνε τις υπηρεσίες τους πιο έντεχνα. Όταν πάντως τα γάλατα πήζουν οι μάσκες πέφτουν. Όταν αυτό το θρασίμι ο εκπρόσωπος Τύπου της ΠΑΕ ο Καραπαππάς που μεταφέρει προς τα έξω το θλιβερό ήθος αυτής της ομάδας με κατάπτυστες, εμετικές και ευθέως απειλητικές και εμπρηστικές ανακοινώσεις πέρασε από την Ευελπίδων όπου εισέπραξε μια καμπάνα για υποκίνηση αθλητικής βίας (δυστυχώς με αναστολή, αντί να του απαγορευθεί ισοβίως ακόμα και η διέλευση έξω από γήπεδο…), ο Καρπετόπουλος, στον οποίον παλαιά, δεν το κρύβω, είχα μιαν εκτίμηση, πήγε μάρτυρας υπεράσπισης… Αυτοί είναι και αυτό το κάλπικο ήθος κουβαλάνε οι Καραπαππάδες και οι αυλικοί τους που δεν πάνε πουθενά χωρίς μπραβάκια.

Έχω φυσικά ιδίαν πείραν όταν μαζί με τους εμβρόντητους και θορυβημένους συντάκτες της εξαιρετικής εφημερίδας Live Sport, όπου έβγαλα κι εγώ κάμποσους μήνες στα χρόνια της ανεργίας τον είδαμε να καταφθάνει με το πλαδαρό βάδισμα του μπουχέσα παρέα με κάτι σκατόφατσες κάτω στην Αγίας Άννης, ένα απόγευμα στην Κοκκινιά, όπου ήσαν τότε τα γραφεία, για να υπογραμμίσει την δυσφορία των αφεντικών του, απέναντι στην δημοσιογραφική εντιμότητα των συναδέλφων. Έτσι δούλευε τότε το σύστημά τους. Κι έτσι, όπως καταγγέλλουν όσοι ξέρουν περισσότερα από μένα, εξακολουθεί και σήμερα να δουλεύει: όπου δεν πίπτει pay roll, πίπτουν κάτι βαρειά και ξεγυρισμένα ερυθρόλευκα «δαφνόξυλα»…

Λοιπόν ας το χωνέψουν ότι η μπογιά τους πέρασε! Η αηδία που προκαλούν και οι μεθοδεύσεις τους, δεν θα μας χαλάσουν τη γιορτή. Εμείς τα ΠΑΟΚια άλλωστε όπως το συνόψισε ο δικός μας χαμογελαστός γίγαντας και Ολυμπιονίκης στην άρση βαρών ο Σαλτσίδαρος δεν γινήκαμε ΠΑΟΚ για τους συνήθεις λόγους. Κι οι τίτλοι μας ξενερώνουν!.. Ολούρμου το λοιπόν χαϊδοκώληδες Νότιοι!..

Υ.Γ: Ο Πανιώνιος, είναι από τα Σωματεία- κάτι δηλαδή, παραπάνω από απλές ομάδες- που γουστάρω, όπως κι όλα τα ΠΑΟΚια ιδιαίτερα. Φαίνεται αυτό από την θερμή υποδοχή που μας επιφυλάσσουν στη Νέα Σμύρνη και την επίσης ανυπόκριτη δική μας φιλοξενία, αφού ακόμα και στη «Θύρα 4» τους δεχόμαστε σαν αληθινά αδέρφια.

Κάτι κωλοπαίδια που πήγανε την περασμένη Τετάρτη στο ματς του Κυπέλλου και προκαλούσανε τις εξέδρες, επειδή τους έχει τάξει μεταγραφή ο «Εσκομπάρ» όπως ο Ντουρμισάϊ, κάτι ξεπεσμένοι πρώην παίκτες του ίδιου αφεντικού όπως ο Μανιάτης και κάτι ανίδεα τσογλάνια όπως ο Κόρμπος (και είναι και αρχηγός της ομάδας…) ρίξανε τον «Ιστορικό» πολύ χαμηλά. Το παλεύουνε καιρό τώρα οι άνθρωποι του «Εσκομπάρ» να βάλουνε φυτίλια ανάμεσα στους φιλάθλους και τους οπαδούς των δύο ομάδων. Έφτασαν ακόμα να στέλνουν σε ειδικές αποστολές το σώμα των οργανωμένων σε παιχνίδια στη Νέα Σμύρνη, με μοναδική αποστολή να βρίζουν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό τον ΠΑΟΚ και τη Θεσσαλονίκη. Τζάμπα χάνουν τον καιρό τους. Οι ομάδες της προσφυγιάς, άμα είναι να τα βρούνε ή να τα χαλάσουνε θα το κάνουν μόρτικα και με σεβασμό, μεταξύ τους.

Ναζήδες και μισάνθρωπους ενδιάμεσους δεν χρειάζονται!    

Υ.Γ1: Εφημερίδες, όπως ο «Πρωταθλητής», θα έπρεπε να είναι μόνιμοι θαμώνες του εισαγγελέα. Και να μπει λουκέτο! Ή τουλάχιστον ο ΣΔΟΕ μπας και δούμε με ποιον τρόπο συντηρούνται, σε εποχές κυκλοφοριακής κατρακύλας με μοναδικό σκοπό να αναπαράγουν τα ξερατά του «Εσκομπάρ» και να καλλιεργούν οπαδικό μίσος.
(σ.σ: Αφήνω σκοπίμως εκτός κριτικής τον κυρ- Σάββα, γιατί από χρόνια συμπαραστεκόμουν νοερά στην πνευματική του περιπέτεια…)

Υ.Γ2: Τα δίνει όλα για να κερδίσει τις εθνικές εκλογές ο αχαμνός Κυριάκος, ο καϋμμένος ο "Εσκομπάρ" και οι... έγκυρες γραφίδες του άλλοτε σοβαρού- παρά τα όσα...- συγκροτήματος ΔΟΛ που χάρη στους ηλίθιους χειρισμούς του Νίκου Παππά πέρασε στην ιδιοκτησία του. Για να πάρει το αίμα του (δηλαδή τα υπέρογκα λεφτά που χωρίς κόπο εξασφάλιζε από το τσάμπιονς ληγκ) πίσω. Κι έτσι, όσο είδατε εσείς την είδηση ότι ο στενότατος συνεργάτης του Κυριάκου, Νίκος Γεωργιάδης καταδικάστηκε πρωτόδικα για μια απεχθή υπόθεση παιδεραστίας, άλλο τόσο την είδαμε κι εμείς. 
Αλλά, αν είναι να κυβερνήσει η ΝΔ για να επιστρέψει το ελληνικό ποδόσφαιρο στην αγκαλιά αυτής της Συμμορίας, τότε είναι που η βία, όπως προβλέπω, θα κόψει τη χώρα στα δύο και καλύτερα γι΄ αυτούς κι άλλο τόσο καλύτερα για όλους, να διοργανώνουμε ένα πρωτάθλημα όπως στο NBA, αλλά στην περίπτωσή μας "Βορά- Νότου" και στο τέλος να το παίρνει στον τελικό ο καλύτερος!      

Μεγάλο Υστερόγραφο: Στο ποδόσφαιρο, χάνει ΚΑΙ ο Ολυμπιακός, όταν παίζεται στο "50- 50" 

Αποφράδα μέρα για τον Αθλητισμό χθες και τα συμπαρομαρτούντα ποδοσφαιρικά ιδεώδη... Μα να χάσει η καλύτερη ομάδα της Ελλάδας, η ομάδα-φόβητρο με τις τόσες τελικές κι άλλες τόσες ημιτελικές και ίσως και κάτι τριημητόνιες και δε συμμαζεύεται, μέσα στο Καραϊσκάκη από τους Τουρκαλβανούς της Λαμίας 0-1; Φαντάζομαι τον Καραπαππά γονυπετή αυτήν την ώρα να τον μαστιγώνει ο "Εσκομπάρ" στους τρυφερούς γλουτούς. Τι άλλο θα δούνε τα μάτια μας; Χάθηκε πια το σέβας...Άντε τοξικοί κακομαθημένοι!.. Δεύτεροι στο πρωτάθλημα και πάλι καλά να λέτε...
Υ.Γ: Κρίμα για μας τα ΠΑΟΚια πάντως. Θέλαμε να τους βρούμε ξανά μπροστά μας, γιατί με κάποιον πρέπει να ξεχαρμανιάζουμε. 





Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2019

Συνταγματική Αναθεώρηση: Ακόμη μια χαμένη ευκαιρία…

Παρακολουθώντας κανείς συστηματικά τις Συνταγματικές Αναθεωρήσεις από το 1975 κι εντεύθεν, μένει με την εντύπωση ότι μας έχουν εγκαταλείψει προ καιρού, οι ψυχρές αρετές της Δημοκρατίας.

Ο Καταστατικός Χάρτης μιας χώρας, (θα έπρεπε να) είναι ένα λιτό κείμενο αρχών και διακηρύξεων που όπως το συνόψισε καίρια ο δάσκαλος Αριστόβουλος Μάνεσις αποτυπώνει συσχετισμούς κοινωνικής ισχύος στην ιστορική και πολιτική διαδρομή τους. Είναι με απλά λόγια, ό,τι λιγότερο μπορούν να παραχωρήσουν οι κυρίαρχες κοινωνικά τάξεις και ό,τι περισσότερο μπορούν να κατοχυρώσουν όσοι συνωστίζονται «στο ισόγειο». Όθεν, δεν είναι μια πολιτικά αναίμακτη διαδικασία. Έχει βαθύτατα ιδεολογικό περιεχόμενο. (σε μια ασυνάρτητη χώρα σαν την δική μας, βέβαια, όπου τα ταξικά όρια έχουν δραματικά αλλοιωθεί και στην θέση τους εμφανίζονται ως ισχυρά κοινωνικά υποκατάστατα οι κάθε είδους συντεχνίες, αναπόφευκτα σχεδόν, έχουν παραμορφωθεί και αυτοί οι τυπικοί κανόνες).

Μπροστά στην ασυγχώρητη αδυναμία τους να αυτορυθμιστούν με απλούς κανόνες δικαίου, οι στυλοβάτες του πελατειακού κράτους, κατάφεραν απερίσκεπτα να αναγάγουν τα πάντα σε άκαμπτους κανόνες συνταγματικής περιωπής.

Σχεδόν μοιραία, φτάσαμε σε μια κατάσταση θεσμικής ασφυξίας, όπου ιδίως τα αυτονόητα, όπως για παράδειγμα η ποινική δίωξη ενός υπουργού ή ενός βουλευτή ακόμα και για εξόφθαλμα ποινικές παραβάσεις, να έχει καταστεί απαγορευτική.

Κάθε φορά που ξεκινά στο Κοινοβούλιο μια Αναθεωρητική διαδικασία, η κοινή γνώμη, όπως τα νερά της παλίρροιας, αποσύρει ατάραχη το ενδιαφέρον της.

Πρόκειται για τυπικό σύμπτωμα της κόπωσης των πολιτών από τις κομματικές υπερβολές που χαριεντίζονται ασύγγνωστα με τους Θεσμούς και καταλήγουν να προσγειώνονται πανηγυρικά στη θεσμική ελαφρότητα. Σε αυτές τις συνθήκες, παράπλευρη, αλλά, όχι αμελητέα συνέπεια είναι η ολέθρια καταρράκωση του Συνταγματικού Πατριωτισμού.

Και αυτό μάλιστα, σε μια χώρα με νωπή ιστορική μνήμη, όπου το περίφημο «114» το ακροτελεύτιο άρθρο σε παλαιότερα Συντάγματα, έγινε φλογερό σύνθημα και δημοκρατικό ανάχωμα πυρπολώντας τις ψυχές του λαού και ειδικά της νεολαίας.
Η ιερή ανάθεση: «Η τήρησις του παρόντος Συντάγματος επαφίεται εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων», που παρέπεμπε τότε σε έναν λησμονημένο σήμερα κοινοτισμό, υψώθηκε την δεκαετία του ΄60 σε εγερτήρια ηθική επιταγή και έγινε ακμαία ιαχή αντίστασης απέναντι στο ξενοκίνητο Παλάτι και σε ένα εκδικητικό και μισαλλόδοξο (παρα) Κράτος.  

Είναι γεγονός, ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην Αναθεώρηση του 1976, αμφίβολος για το αν θα παραμείνει πρωθυπουργός ή θα μεταπηδήσει, όπως και έκανε τελικώς στην Προεδρία,  έδωσε την απειλητική δυνατότητα στον Πρόεδρο να διαλύει τη Βουλή, όταν διαπιστώνει προνομιακά δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα ή αν έκρινε ότι η σύνθεσή της, δεν εξασφάλιζε κυβερνητική σταθερότητα. Η επιλογή όμως του Ανδρέα Παπανδρέου στην Αναθεώρηση του 1986 να τον αποψιλώσει από κάθε παρεμβατική αρμοδιότητα, περιόρισε τον ένοικο των σκιερών ενδιαιτημάτων της Ηρώδου Αττικού στα προβλέψιμα όρια ενός αποστειρωμένου συμβόλου συλλογικής σοφίας και πατρικής καταλλαγής των παθών. Α, και απαραίτητο Τελετάρχη οσάκις αποφοιτούν οι Ευέλπιδες και χρειάζονται να παραλάβουν τα ξίφη τους…

Αλλά τότε για ποιον λόγο να συνδέεται η αποτυχία εκλογής του, μετά από τρεις ψηφοφορίες με το ασύμμετρα απειλητικό ενδεχόμενο της διάλυσης της Βουλής; Η απώτερη επιδίωξη των κομμάτων, ήδη μας γνέφει με συγκατάβαση…

Τα κόμματα εξουσίας δεν επιδιώκουν τη συναίνεση. Την εκβιάζουν. Και εντάσσουν την προεδρική εκλογή στον βραχύβιο κι ανομολόγητο σχεδιασμό τους. Απόδειξη η επεισοδιακή εκλογή των περισσότερων Προέδρων Δημοκρατίας που ενθουσίασαν μεν, τους κομματικούς στρατούς αλλά, κάποιες στιγμές, όπως έχει εξομολογηθεί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αναφερόμενος στα επιτηδευμένα «βεραμάν» ψηφοδέλτια της εκλογής Σαρτζετάκη, τους έφεραν πάνοπλους, μπροστά στα τείχη του εθνικού διχασμού.  

Από την άλλη, η αφυδάτωση της πολιτικής επιρροής του Προέδρου, μολονότι, όσοι από αυτούς είχαν ταλέντο, φρόντισαν έντεχνα να την αναβαθμίσουν- ποιος ξεχνά τον ακέραιο και ανεπίληπτο Κωστή Στεφανόπουλο να υποχρεώνει τον Κλίντον σε δημόσια συγγνώμη για την επιβολή της χούντας που έφερε την προδοσία της Κύπρου από τους προπάτορες των σημερινών εκπροσώπων του Ναζισμού;- προκάλεσε βαθμηδόν σοβαρή αλλοίωση, οξειδώνοντας τις θεμελιώδεις αρχές του Πολιτεύματος.

Το θεσμικό εκκρεμές, έγειρε μονόπαντα στο πρωθυπουργικό γραφείο, γύρω από το οποίο συγκεντρώθηκαν σταδιακά, όλες οι εξουσίες.
Στα κομματικά ρετιρέ, γνωρίζουν καλά, ότι τόσο η Νομοθετική εξουσία, δηλαδή, η Βουλή, η οποία κατά το Σύνταγμα είναι αρμόδια να νομοθετεί, όπως και η Δικαιοσύνη η οποία μόνο θεωρητικά είναι ανεξάρτητη, έχουν μεταμορφωθεί, όπως οι «ανίδεοι και χορτάτοι» σύντροφοι του Οδυσσέα,  σε ταπεινούς κομιστές της εσθήτας της παντοδύναμης Κίρκης- Εκτελεστικής εξουσίας.

Το υποβαθμισμένο και έρημο στις περισσότερες συνεδριάσεις Κοινοβούλιο, ο κατ΄ εξοχήν εκφραστής της λαϊκής κυριαρχίας, επικυρώνει μηχανικά και με ανυπόφορα πληκτικό στόμφο και φλυαρία, αποφάσεις που λαμβάνονται σε κέντρα ελεγχόμενης θεσμικής νομιμοποίησης, την ώρα που ένα σκοτεινό και βαθύ αίσθημα αδικίας κατακλύζει ενδημικά την αμήχανη χώρα. Δεν πρόκειται για πρωτότυπες διαπιστώσεις. Κάθε φορά που η Βουλή συζητά τον ετήσιο προϋπολογισμό της, μπορεί καθένας εύκολα παρακολουθώντας από τα θεωρεία, να συνθέσει ένα ατομικό ανθολόγιο από παρόμοιους αφορισμούς.  

Στον δημόσιο βίο, ειδικά από τότε που η Ελλάδα εισήλθε πλησίστια στα σκοτεινά νερά της οικονομικής κρίσης και το Σύνταγμα κατάντησε φθαρμένο υποπόδιο στην εξώπορτα των δανειστών, πλήθυναν οι φωνές, όσων υποστηρίζουν ότι το πραγματικό πρόβλημα της χώρας, δεν είναι κυρίως οικονομικό, αλλά, βαθύτατα πολιτικό.
Γιατί, η πολιτική ηγεσία, που μετεωρίζεται αενάως μεταξύ ουρανού και γης όπως τα ξεκούρδιστα αλογάκια του Λούνα-Παρκ, εκτός από ιδιοτελής, είναι ανήμπορη να θέσει θεμελιώδη και υπαρξιακά ερωτήματα για το Έθνος και να δώσει βιώσιμες απαντήσεις σχεδιάζοντας ζωτικές προβολές σε ένα μέλλον όλο και πιο αβέβαιο.

Στην πραγματικότητα, σε κανένα άλλο ευρωπαϊκό Σύνταγμα δεν υπάρχει τέτοια καταθλιπτική επιβολή της πλειοψηφίας και αντίστοιχα, τόσο άνιση μεταχείριση της Αντιπολίτευσης. Αυτή η Δημοκρατία, όμως, όσο κι αν ο όρος της συναίνεσης δεν λείπει από το ρεπερτόριο κανενός αστικού κόμματος που σέβεται τον εαυτό του, δεν είναι Δημοκρατία των συνθέσεων. Είναι μια Δημοκρατία, όπως αναγνωρίζουν και οι ίδιοι οι εκφραστές της,  που αγωνίζεται να κρατήσει ή να κατακτήσει πάση θυσία και χωρίς ενοχλητικά αντίβαρα,  την πλειοψηφία. Ο βουλευτής βέβαια, έχει απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση. Απλώς, όταν έρχεται η ώρα της ψηφοφορίας, επιβάλλεται σκαιά η σιδερένια κομματική πειθαρχία που καταλύει την ελεύθερη διαμεσολάβηση των συνειδήσεων και οι Συνταγματικές προβλέψεις,  παύουν να έχουν εμπράγματες αντιστοιχίες

Παρά τον ρητό Συνταγματικό κανόνα, οι κάλπες ποτέ δε στήνονται στην ώρα τους, αλλά, όποτε βολεύει το κυβερνών κόμμα, ο εκλογικός νόμος προκύπτει συνήθως με σκοπό να καταλάβει «εξ εφόδου» και να αναχαιτίσει τη φόρα του αντιπάλου και η πόλωση συσπειρώνει τους μεγάλους, οπότε η δημιουργική πολυφωνία μαζεύει σεμνά τις αποσκευές της και κόβει ρόδα μυρωμένα.

Οι υποθέσεις, είναι συνήθως το καλύτερο υπνωτικό της Δημοκρατίας, αλλά, αξίζει τον κόπο να φανταστεί κανείς ένα πολιτικό τοπίο, όπου θα υπήρχαν κυβερνήσεις συνεργασίας, κόμματα και πολιτικοί που θα υπερέβαιναν επινοημένες διαφορές και θα χτίζονταν ευρείες συναινέσεις στηριγμένες πάνω σε αρχές  ικανές να υπερασπιστούν δημόσια αγαθά και αξίες όπως η Παιδεία, η Υγεία , ο Χωροταξικός σχεδιασμός, η προστασία της γης και του Περιβάλλοντος, η Άμυνα και η Ασφάλεια της χώρας που θα οδηγούσαν, μαζί με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην Δικαιοσύνη και το ληθαργικό Δημόσιο, σε ένα υψηλότερο επίπεδο οργάνωσης του οικονομικού και κοινωνικού μας βίου.

Συνεπώς, η κρίση του πολιτικού συστήματος, αν θέλει κανείς να κατοικεί στα λόγια του, δεν είναι ένα κακό συναπάντημα με το τυχαίο, ούτε και προέκυψε ανεπαίσθητα, σαν χτύπημα κάποια βαρειάς μοίρας. «Μητέρα όλων των διαρθρωτικών αλλαγών», στην παραπαίουσα κι αδέσποτη ελληνική κοινωνία, είναι ο εκσυγχρονισμός του πολιτικού συστήματος και η εκλογίκευση των όρων του πολιτικού και εκλογικού ανταγωνισμού.

Ακολουθώντας το άθλιο παράδειγμα των προκατόχων του, ο Τσίπρας οδηγεί σε μια ακόμα άτολμη και πλαδαρή Αναθεώρηση που ξεχειλίζει από κομματικές σκοπιμότητες πασπαλισμένες με μπόλικες δόσεις αφόρητα υποκριτικής ρητορείας και κάλπικης «αριστεροσύνης». Στο απυρόβλητο ο χωρισμός Εκκλησίας- Κράτους, ανέπαφο το άρθρο 16 που όχι μόνο απαγορεύει την ίδρυση μη κερδοσκοπικών Πανεπιστημίων, αλλά, εμποδίζει και την λειτουργία των κατ΄ όνομα Δημόσιων, λειψή Αναθεώρηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, γιατί ο φόβος φυλάει τα έρμα, λάφυρο και πάλι η Δημόσια Διοίκηση, υπό έλεγχο η Δικαιοσύνη, άθικτο και το 110 που επιβάλλει τόσο άκαμπτη και βραδυκίνητη αναθεωρητική διαδικασία, ακόμα και όταν οι ραγδαίες αλλαγές στη ζωή, χλευάζουν κατάστηθα τον θεσμικό ακκισμό και την αστήρικτη αυταρέσκεια αναχρονιστικών Συνταγματικών διατάξεων.

Δύο αιώνες μετά την Επανάσταση του ΄21, η Ελλάδα δεν έχει καταφέρει ακόμα τον αστικό εκσυγχρονισμό της. Θα αργήσει κατά τα φαινόμενα και αυτήν τη φορά. Όπως όλα πλέον στη χώρα…



Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019

Ιστορίες χωρίς (κανένα απολύτως ηθικό) Δίδαγμα…

Απομεσήμερο Δευτέρας, ξύπνησε από ΄ ναν δαιμονισμένο βήχα σε εμβρυακή στάση, κάτω στην παραλία του Αλίμου. Τα ρούχα του αχνίζανε στον δυνατό χειμωνιάτικο ήλιο, σημάδι ότι είχε κοιμηθεί κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, υπό βροχήν. 

Γύρω του είχε σχηματιστεί ένας κλοιός αποστροφής, από ηλικιωμένους λουόμενους, οι οποίοι τον αντιμετωπίζαν από ώρα σαν ένα παράξενο κήτος που ξέβρασε με θυμό η χθεσινή νύχτα στη στεριά, αδιαβάθμητο κουφάρι μιας απειλητικής θάλασσας όπου είχε τώρα πια ημερέψει και παίρναν εκείνοι το μερτικό τους δικαιωματικά μαζί με το μπάνιο τους. Οι χειμερινοί κολυμβητές έχουν δική τους Δικαιοσύνη.

Ήταν φανερό ότι, στο ξεθωριασμένο φως της ημέρας, που έπεφτε απάνω στο δέρμα του σαν αγιασμός που τον έκαιγε, η παραλία είχε πλέον περάσει στην εχθρική τους αρμοδιότητα, κι αυτός, παρείσακτος, δεν ανήκε επ΄ ουδενί στον δικό τους κόσμο. Και μάλλον στην κατάστασή του, δεν φαινόταν να ανήκει πουθενά σε τούτον τον κόσμο.
Πενηντάρης με πρόωρες ενδείξεις παρακμής, στην αιχμηρή βελόνα της σύμβασης και δίχως καμία έμπνευση και με δυό παιδιά να μεγαλώνεις στον «πόλεμο»; Δεν σ΄ αγοράζει κανείς.

Στάθηκε κάπως να ξεμουδιάσει κι άναψε τσιγάρο. Ό,τι είχε διαδραματιστεί το περασμένο βράδυ θα πρέπει να είχε συμβεί ερήμην του. 

Κακήν- κακώς κάποια στιγμή, τρικλίζοντας σε κάτι κωλόμπαρα στα στενά κάτω απ΄ την Ακρόπολη προς το Κουκάκι, θυμήθηκε ότι τράκαρε αναπάντεχα πάνω στον Γιόζεφ Ροτ. [*]Χαρές και πανηγύρια!

«Που χάθηκες αδερφέ μου;» τόνε ρώτησε ενθουσιασμένος την ώρα που του ίσιωνε σεβαστικά τον γιακά, όπου είχε κάτι έντονα κοκκινάδια και φρόντιζε να τακτοποιήσει το ξεχαρβαλωμένο του παπιγιόν. «Με τρέχαν κάτι αλανιάρες εδώ στα σοκάκια της Συγγρού» απάντησε ανόρεχτα και με επιτηδευμένη δυσφορία που ήθελε να εκμαιεύσει κανάκεμα εκείνος κι από διακριτικότητα, δεν τον ξαναρώτησε τίποτε περισσότερο. Άνοιξε απλώς την πόρτα του αυτοκινήτου και τον προσκάλεσε για έναν τελευταίο γύρο, να κυλήσει με ποτά η υπόλοιπη  νύχτα στο σπίτι.

Δεν ήταν ακριβώς σίγουρος αν φτάσανε στο τέλος, και που. Δεν ήταν καν βέβαιος αν ο μελαγχολικός Γιόζεφ που φαινόταν σε αποσύνθεση απ΄ το βαρύ αψέντι ήταν διαρκώς δίπλα του. Εκείνη την ώρα πάντως ξημέρωνε, στη λεωφόρο τα φώτα στάλιζαν αραιά στην κίτρινη ομίχλη, το εστιατόριο «24 Ώρες» ήταν γεμάτο ξενύχτες, στο ζαχαροπλαστείο του Παπασπύρου στον Άγιο Σώστη φλυαρούσαν υπέροχα οι τελευταίοι αργόσχολοι θαμώνες τρώγοντας παγωτό, τα σκουπιδιάρικα ξερνούσαν απ΄ τα σπλάχνα τους αποφορά κι αυτός που κάποτε νόμιζε πως είχε ένα σωρό ταλέντα, έψαχνε θολά την τέταρτη είσοδο της Νέας Σμύρνης μακριά πολύ από αυτήν την μελαχροινή γραφίστρια που μόλις τα είχε όλα τελεσίδικα τινάξει στον αέρα. 
«Το “για πάντα”, αγάπη μου είναι πολύ μεγάλη πολυτέλεια» του είχε ανακοινώσει αγέρωχα λίγο νωρίτερα, λες και είχε έρθει αποφασισμένη από πριν να πει υπολογισμένα μονάχα ακριβώς αυτές τις γαμημένες εννιά λέξεις κι έπειτα υπεροπτική κι αδιάφορη για τα συντρίμμια που άφηνε πίσω της στη μπάρα, να χαθεί θεατρικά και μοιραία πίσω απ΄ την πόρτα συμπαρασύροντας λικνιστικά κι αμετάκλητα στους μηρούς της, ολόκληρο το μέχρι τότε γνωστό του σύμπαν. Ένοιωσε τόσο περιττός, όσο κανένας άλλος στον κόσμο την στιγμή που τον πληροφόρησε με πένθιμα υπηρεσιακό ύφος το γκαρσόνι «αδερφέ δεν προλαβαίνεις να πιεις άλλο. Πρέπει να κλείσουμε…».
Παράγγειλε ένα μπουκάλι για τον δρόμο και μηχανικά σχεδόν, έστριψε για τον Άλιμο.

Η τελευταία εικόνα που θυμόταν μες΄ σε παραισθήσεις, ήταν μια ετοιμόρροπη Φιλαρμονική που προχωρούσε αβέβαιη και χωρίς γραμμές μέσα στη θάλασσα, σαν να βάδιζε επί των κυμάτων, εκτελώντας ασυντόνιστα αλλά με συγκινητική προσήλωση μια απωθητικά γλυκερή μελωδία που κομματιαζόταν βασανιστικά στα μηνίγγια του. Ύστερα επιτέλους, ο ήχος χάθηκε δια παντός.

Σαν να πρόφτασε όμως, να διακρίνει απάνω στο παραλήρημά του, το αδιόρατο νεύμα του αρχιμουσικού που υπαγόρευε με επιστρατευμένη σοβαρότητα υπό το βάρος των στιγμών κι ενός αβέβαιου πηλήκιου, να παιανίσουν ένα ακόμα, το τελευταίο βαλς σαν ύστατο αποχαιρετισμό και τη σειρά των αμήχανων στην ακτή ακόμα,  αδέξιων μουσικών με τη βαρειά γκρανκάσα τους και τις αστραφτερές τούμπες που χάνονταν κι αυτοί αγκομαχώντας άτσαλα στον αινιγματικό ορίζοντα, με σκοπό να προλάβουν τους μπροστινούς που βυθίζονταν ήδη χωρίς αντίσταση στην υδάτινη πίστα και κάπως, σαν να λυπήθηκε ανεπαίσθητα τότε- λες και τα άψυχα υπογραμμίζουν πολλές φορές πιο έντονα τις απώλειες- βλέποντας να μουλιάζουν στον αφρό μερικές υγρές παρτιτούρες.

Απομείναν μετά να παλινδρομούν φωσφορίζοντας ανάλαφρα, κάτι κιτρινοκόκκινα σειρίτια, μερικές χρυσοποίκιλτες επωμίδες, διάσπαρτες στα σκοτεινά νερά και κάτι φαρδειές κόκκινες ζώνες από βελούδο με αστραφτερές αγκράφες που τις παράσερνε ο αέρας, πιασμένες σαν απελπισμένοι ναυαγοί πάνω σ΄ ένα κατάκοπο ταμπούρλο που επέπλεε κι αυτό μουσκεμένο, θαρρείς και ήταν ο μοναδικός επιζήσας μιας ιδιωτικής τραγωδίας, καλυμμένο με μπλε σκούρα ρετάλια, από βαρειά γαλλική τσόχα και λοφία λευκά χαμένων Δραγόνων.

Μάζεψε τα βρεμένα του και σηκώθηκε να φύγει με συστολή. Στο ξεκλείδωτο αμάξι την ώρα που έβαζε μπρος κι αρχινίσαν ξανά στο cd να ηχούν δαιμονικά τα λαϊκά της ολονύχτιας ασωτίας, υψωνόταν σε εκκωφαντικό κρεσέντο η προδομένη φωνή της Στανίση «Τρέχεις σαν το τραίνο σ΄ επικίνδυνες στροφές/ τρέχεις γιατί έχεις το κορμί μου για γραμμές…». Μελό διαρκείας και χωρίς διαφυγή. Δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναβρεί το νόημα στο καμένο φιλμ.

Κοίταξε με συμπόνοια τα γερόντια, ζηλωτές του υγιεινού βίου που ξεγελώντας τον εαυτό τους, όχι όμως και την επελαύνουσα φθορά, φλερτάρανε σχεδόν ξεδιάντροπα τώρα, στην ξεραμένη άμμο κι έφερε αυθόρμητα τα χέρια στις τσέπες. Όλες στη θέση τους και χλευαστικά άδειες.

«Άντε γαμήσου μωρή βίζιτα. Άντε ξέπλυμα…»  μούγγρισε στυφά. Απένταρος, μέσα- έξω.   

Έστριψε μαλακά το τιμόνι για σπίτι. Το ραδιόφωνο ενημέρωνε αρμοδίως ότι για μια ακόμα ημέρα, λόγω κάποιων αόριστων έργων, «εντοπίζονται σοβαρά κυκλοφοριακά προβλήματα στην Παραλιακή και τη Λεωφόρο Ποσειδώνος».
Οδηγίες για όσους έχουν το άλλοθι κάποιου προορισμού.

«Ένας μολυβένιος στρατιώτης ρε μαλάκα! Αυτό είσαι…» μονολόγησε όταν κοιτάχτηκε με φευγαλέο ναρκισσισμό στον καθρέφτη και οπωσδήποτε έτσι του φαινόταν ότι είναι και είχε αποδεχθεί πως έτσι στο φινάλε ήταν κι όμως ένοιωθε και κάπως έκπληκτος συν τω χρόνω, καθώς, πεπεισμένος ότι οι άνδρες όταν γκρεμίζονται η φύση όλη κρατάει την αναπνοή της στην πτώση τους, δεν έβρισκε αίφνης εκείνες τις στιγμές κάτι που θα μπορούσε να υποστηρίξει πειστικά ένα «χάπι εντ» και μια καινούργια γοητεία και είχε αρχίσει αντίθετα να φοβάται, όπως επέστρεφε ξανά στο ίδιο από καιρό αφιλόξενο έδαφος της Αθήνας που ξύπναγε όπως πάντα αχόρταγη εκείνη την ώρα, ότι δεν πρόκειται ποτέ από δω και στο εξής να τον βρούνε τυχαία έστω στο στομάχι ενός λαίμαργου ψαριού ας πούμε, για να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του κούκλος κι ανυποψίαστος μέσα σε ένα προβλέψιμο, χρυσοποίκιλτο παραμύθι.

Έστρωσε ξαφνικά περίφροντις και με σκοτεινή επιμέλεια τα άλλοτε ωραία μαλλιά του. Θα πρέπει σε τούτη την οριακή στιγμή μάλλον, να υπήρχε κάποιος λόγος, λέω, ώστε το μοναδικό πράγμα που του πέρασε απ΄ το μυαλό, ήταν ο φίλος του ο Μίμης, παληό αλάνι και χρόνια παράνομος λεσχιάρχης που πάντρεψε τις κόρες του από το μπαρμπούτι, όταν έγειρε συνωμοτικά ένα βράδυ που παίζανε πόκα στο υπόγειο του ΄Καριώτη και του ψιθύρισε με οίκτο βλέποντάς τον στο μαύρο του χάλι:  «Φιλαράκι…Είναι νόμος. Το μουνί άμα δεν το πληρώσεις, δεν το πονάς!».


*Γιόζεφ Ροτ (1894-1939): Αυστριακός, Εβραϊκής καταγωγής, σπουδαίος συγγραφέας και δημοσιογράφος του Μεσοπολέμου, συστηματικός πότης και αθεράπευτα  λάτρης των γυναικών.

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2019

"Τα μικρά ψάρια ταΐζουν τους πρόσφυγες"

Ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ που υπογράφει η Δημοσιογράφος Ανθή Παζιανού από την εφημερίδα "Καθημερινή" της Τετάρτης 20 Φεβρουαρίου 2019. Αυτά είναι αδέρφια!..

20s1psar



Ξεκινά το μεροκάματο στις 4.30 το πρωί με τους συναδέλφους του και φτάνει στο λιμανάκι της Παναγιούδας, στη Λέσβο, λίγο μετά τις 4 το απόγευμα. Οσο αργούν τόσο περισσότερα ψάρια πιάνει. Χθες ήταν πολλά, ανάμεσά τους κι ένας αστακός. Ο 35χρονος Κώστας Καραμανώλης κάθε απόγευμα που επιστρέφει στο λιμάνι με το καΐκι του, εδώ και ενάμιση χρόνο, δίνει τα μικρότερα ψάρια, «αυτά που τρώνε οι γλάροι, αλλά παλιότερα τα τιμούσαν οι φτωχοί», όπως λέει, σε προσφυγόπουλα και ντόπιους, που τον περιμένουν στο λιμάνι με σακούλες ανά χείρας.
Χθες το απόγευμα, οι «ωφελούμενοι» του Κώστα Καραμανώλη ήταν τυχεροί, πήραν πολλές σαρδέλες. «Ελα, Ω3 που σας δίνω σήμερα», τους φώναζε ο ψαράς, καθώς γέμιζε τις σακούλες.
Μεγάλωσε στη βάρκα και στα καΐκια, γιατί ο πατέρας του είναι ψαράς. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και αυτή την περίοδο παρακολουθεί το παιδαγωγικό πρόγραμμα της ΑΣΠΑΙΤΕ. Μέχρι το 2010 ήταν συμβασιούχος στα προγράμματα stage του υπουργείου Αιγαίου και μετά επέλεξε να ασχοληθεί με την αλιεία, καθώς «λόγω της ανεργίας και επειδή είχαμε παντρευτεί και έπρεπε να δούμε το σπίτι, αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά το 2011».

Κάθε απόγευμα, προσφυγόπουλα και ντόπιοι περιμένουν με σακούλες ανά χείρας τον Κώστα Καραμανώλη να επιστρέψει στο λιμάνι με την ψαριά του.
Εχει ένα γιο, τον Γιώργο, πεντέμισι ετών, με τη γυναίκα του την Αρετή, που έχει σπουδάσει μαθηματικός, αλλά δουλεύει στο ΚΥΤ Μόριας και σε λίγο περιμένουν το δεύτερο παιδί τους, μια κορούλα. Στην αρχή ήταν δύσκολα. «Τώρα με την τράτα (σ.σ. βιντσότρατα) είναι καλύτερα, γιατί από το 2010 το εργαλείο αυτό είχε σταματήσει.
Ξαναδόθηκε άδεια τον Οκτώβριο του 2017 με διαχειριστικό σχέδιο», εξηγεί. Δουλεύει στην τράτα από τον Οκτώβριο έως το τέλος Μαρτίου. «Από την αρχή, πριν από ενάμιση χρόνο που πήραμε την τράτα, ξεκινήσαμε να τους δίνουμε γιατί τα πετάξαμε κάποιες φορές, επειδή δεν πωλούνται.
Παρόλο που αυτά τα μικρά ψάρια κάποτε τα έτρωγαν και έχουν πολύ καλά συστατικά. Αποφασίσαμε άμεσα να τα κρατήσουμε. Ετσι κι αλλιώς, τα προσφυγόπουλα έρχονταν για βόλτα τα απογεύματα, επειδή το λιμανάκι είναι κοντά στο ΚΥΤ Μόριας, και μας ζητούσαν να τους δώσουμε κάτι για φαγητό. Οπότε βρήκαμε τη λύση», αναφέρει.
Η ανταπόδοση
Και τονίζει: «Εμείς όμως δεν ξεχωρίζουμε Ελληνες και ξένους. Σήμερα, για παράδειγμα, ήρθε ένα παιδί και μου άφησε μια ρετσίνα επειδή του έδωσα προχθές ψάρια. Και τα προσφυγόπουλα ή οι γονείς τους έρχονται κάποιες φορές να μας δώσουν φρούτα επειδή δώσαμε ψάρια. Φυσικά δεν τα παίρνουμε, αυτοί τα έχουν περισσότερο ανάγκη». Και σκέφτεται ότι κάποια από αυτά τα παιδιά δεν έχουν φάει ποτέ στη ζωή τους ψάρι.
Ο Κώστας Καραμανώλης στο παρελθόν είδε τα δίχτυα του κάποιες φορές να καταστρέφονται από πρόσφυγες που έψαχναν για ψάρια. «Ανταλλάξαμε τα λόγια μας, είχαμε τα νεύρα μας, αλλά τους καταλαβαίνουμε. Πάνε αυτά, τελείωσαν, μας κατάλαβαν και αυτά συμβαίνουν. Για μένα το σημαντικότερο είναι τα παιδιά αυτά που μένουν τόσους μήνες εδώ να πάνε όλα σχολείο, για να μη γίνουν παραβατικά και να μπορέσουν να προχωρήσουν στη ζωή τους».
Έντυπη

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2019

Για να μην το κουράζουμε.

Είναι τόσο λίγος ο Κυριάκος, ένας Γκιούλιβερ με χίλια σχοινιά δεμένος, κι είναι τόσο ανύπαρκτη η Φώφη- σοσιαλιστικό κόμμα χωρίς μια έστω σοσιαλιστική πρόταση γίνεται;- ώστε άμα σταματήσεις δέκα ανθρώπους στον δρόμο και τους ρωτήσεις τι θυμούνται από όσα λένε, οι ένδεκα θα σηκώσουν αμήχανα τους ώμους.
Το μοναδικό τους επιχείρημα, που εκπορεύεται από τα μέσα που ελέγχουν ο Μαρινάκης με τον Αλαφούζο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να φύγει "επειδή κούρασε"...

Αρκεί να δεις και μόνο τις φάτσες αυτών που το λένε, ώστε να γυρίσει αμέσως το επιχείρημα καταπάνω τους. Δηλαδή ο Βρούτσης ας πούμε που ήταν υπουργός Εργασίας και γάμησε τους μισθούς μας ή ο "μετριοπαθής" Χατζηδάκης που κατάπινε αμάσητες όλες τις μαλακίες του ΔΝΤ, θεωρούν ότι επειδή για λίγα χρόνια πέρασαν στην αντιπολίτευση, το... μάτι μας ξεκουράστηκε από την θλιβερή παρουσία τους; Κι ας μην αναφερθούμε καλύτερα σε κάτι "πουθενάδες", τύπου Σκανδαλίδη, Λοβέρδου, Βενιζέλου...

Προτάσεις είναι η αλήθεια δεν έχουν. Εξόν αν θεωρείται πρόταση το "θα μειώσουμε τους φόρους και η Οικονομία θα πάρει μπρος" που επαναλαμβάνουν στερεότυπα και πληκτικά με μια πίστη μεταφυσική στην οποία μας καλούν να προστρέξουμε. Οι τύποι είναι βαρειά ανεπαρκείς. Και μονάχα για την καρέκλα νοιάζονται.

Και γι΄ αυτό και κάνουν τον, επίσης ανεπαρκή, αλλά πιο μανουβραδόρο από αυτούς Τσίπρα, με την βαρύτερη ανεπάρκειά τους, να φαντάζει τεράστιος. Αυτά. τα απλοϊκά...  
Αηδία...

Το θέμα, ή τουλάχιστον ένα από τα βασικά θέματα στην ημερήσια δημοσιογραφική και πολιτική διάταξη της επικαιρότητας κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα έπρεπε να ήταν οι παραδοχές του Θόδωρου Τσουκάτου, του οποίου η υπόθεση κομματικού χρηματισμού, ήχθη επιτέλους στην τελική δικαστική της φάση.

Οι αφοπλιστικές παραδοχές του- για να σώσει το τομάρι του βεβαίως. Πάησαν οι παληές εποχές όπου κυκλοφορούσε υπομειδιών σαρδόνια στα κομματικά συνέδρια και με Πολάκειο ύφος, υπονοούσε στους δημοσιογράφους "σας έχω"!.. - θα ήπρεπε να μας απασχολούν σήμερα σοβαρότερα από τις επιλογές του/της κάθε αλαφροκάνταρου πολιτευτάκια.

Θα μπορούσαμε να βγάλουμε ένα ηθικόν δίδαγμα για τα κόμματα που στηρίζαμε τότε (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), τους εκπροσώπους μας στη Βουλή, για το πολιτικό μας σύστημα εν γένει, αλλά και για τον εξαίρετο δημοσιογραφικό αθέρα που ξεσάλωσε τώρα και έχει μετατραπεί σε μηχανή παραγωγής μίσους κι έπαιρνε τότε "πάρε- βάλε" τα non paper που τα πούλαγε στις συσκέψεις για τα Σαββατιάτικα φύλλα σαν αποκλειστικά.

Κυριαρχεί πλέον στην Δημοσιογραφία - επειδή δεν τους μάζεψε κανείς κι ούτε τους ζητήθηκε πραγματικά ποτέ ένα της προκοπής Πόθεν Έσχες- το ήθος αυτών των αγραμμάτων που πλούτισαν εκείνες τις εποχές και νομίζουν ότι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ τα σκάτωσε, έχουν το δικαίωμα να βγαίνουν σήμερα στο μεϊντάνι και να ασκούν κριτική, λες κι είναι τίποτε παρθενόπες. Ακόμα κι ορισμένοι λαδοπόντικες πολιτιικοί είναι πιο σεμνοί από αυτούς...

Και το ΣΚΑΝΔΑΛΟ της Siemens; Θα ξεχαστεί κι αυτό στ΄ αποκαΐδια της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας.
"Το Πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία" λέει το άρθρο 1 του Συντάγματος. Λάθος. Το Πολίτευμα της Ελλάδας είναι ένα μπουρδέλο περιωπής. Όποιος έχει την εξουσία το βγάζει τσάρκα τις νύχτες και εισπράττει τα φράγκα. Κι επειδή, ούτε γι΄ αυτό είναι ικανοί οι ιδιοτελείς και ανίκανοι πολιτικοί μας, δίνουν τη δουλειά στα ξένα αφεντικά ώστε να΄ χουν ήσυχο το κεφάλι τους και παίρνουν την υπεργολαβία... Αυτά είναι τα χαΐρια και τα καζάντια μας...  


Ίδια σιχάματα με τον Πολάκη, Αλλά, στην εξίσωση ποντάρουν…

Διαβάζω από τα δίκτυα:

«Να παρέμβει για τα δάνεια της “Σύριζα Bank” (σ.σ: εννοεί την Τράπεζα Αττικής) σε μέλη της κυβέρνησης, αλλά και φίλους, με ευνοϊκούς όρους ή ανύπαρκτες εξασφαλίσεις, αγνοώντας τους κανόνες της τραπεζικής πρακτικής, ζητά η Εύα Καϊλή από τον επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι».

Συγκρατιέμαι με το ζόρι να μην κάνω κάνα σχόλιο που θα θεωρηθεί αυτόχρημα σεξιστικό και μένω στην ουσία. Ναι να παρέμβει ο Ντράγκι. Να επέμβει και το ΝΑΤΟ άμα λάχει και να μπουκάρει κι ο αμερικανικός ΣΔΟΕ. Nα γίνει της πουτάνας!

Και να ξεσκονίσει και τα δάνεια που πήρε το κόμμα της, όπως και η ΝΔ και τα δάνεια που παίρνανε τόσα χρόνια οι βουλευτές και τα στελέχη των κομμάτων αυτών- από αυτά δηλαδή που ενέκρινε αθρόα στις παληές καλές εποχές κάθε βδομάδα η «Διάσκεψις των Προέδρων»…-  από τις «συστημικές» (σ.σ: με την χειρότερη σημασία ο όρος…) Τράπεζες και να μας ειπούνε για πόσα μας υποθηκεύσανε έναντι μελλοντικών χρηματοδοτήσεων. Να παρέμβει ο Ντράγκι για όλα τα δάνεια που πήραν «αέρα» οι κρατικοδίαιτοι «επιχειρηματίες» και τα αρμυρίζουνε τώρα στις Ελβετίες και τα Καϋμάν για να μας φτύνουν την αναίδειά τους κατάστηθα… Αυτοί που είχανε στην αυλή τους πολιτικιές (σ.σ: επίσης με την χειρότερη δυνατή και την αρχαία σημασία του όρου λέξη) σαν την Εύα- αρσενικές και θηλυκές εννοείται…- για να τους ξαλαφρώνουνε στα σεκλέτια τους, οσάκις, τους αργούσανε και δεν έπεφταν τα δανεικά του αέρα εγκαίρως για τα κότερα και τις σκόνες .  


Άσε ρε Καϊλή. Άντε να τινάξεις καμιά ελιά κυρά μου… 

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2019

Ας ιδιωτικοποιηθούν

"(...) ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα κι ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό κι ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η δικαιοσύνη και ο νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί το σύννεφο που περνάει, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά αν γίνεται μέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και τελικά, για να ολοκληρωθούν οι ιδιωτικοποιήσεις, ας ιδιωτικοποιηθούν και τα κράτη, παραδίδοντας για κάποιο χρονικό διάστημα την εκμετάλλευσή τους σε ιδιωτικές εταιρείες, που θα λειτουργούν σε καθεστώς διεθνούς ανταγωνισμού. Εκεί βρίσκεται η σωτηρία τού κόσμου...

Και τώρα, ας ιδιωτικοποιηθεί επίσης και η πουτάνα που τους γέννησε όλους"!..


[Ζοζέ Σαραμάγκου, "Τετράδια του Λαντσαρότε - Ημερολόγιο ΙΙΙ, 1993-1995

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2019

Δεν είναι ότι κερδίσαμε τον Ολυμπιακό σήμερα. Την πιο μισητή ομάδα στην Ελλάδα. Έχει ξαναγίνει. Και θα το σηκώσουμε στην Τούμπα! Έπρεπε να τους καταγαμήσουμε, λέω! Να μην ξανασηκώσουνε για τα επόμενα πολλά χρόνια κεφάλι. Αυτά τα πουσταριά που παίζουνε τα πρωταθλήματα στη γειτονιά τους και πάντα με τους όρους τους και μας λένε εμάς πως όταν ο ΠΑΟΚ κατεβαίνει από τα Τέμπη χάνει. Ολούρμου ρε!..

Αξίζαμε όμως, λέω, να πάρουμε μερικά βαρειά πρωταθλήματα όταν επέλαυνε ο αέρινος Κούδας. Εγώ αυτό πιστεύω. Εκεί αναχαιτίσανε τον ΠΑΟΚ όλες αυτές οι Νότιες χούντες. Και κάπου, εκεί εμείς, γινήκαμε ανυποχώρητα δίκαιοι.

Τρίτοι απ΄ το τέλος- για υποβιβασμό!- είμασταν μια φορά στο ελληνικό πρωτάθλημα με τις διαιτησίες που μας έπαιζε το γαμημένο Λεκανοπέδιο κι ο αείμνηστος Παρίδης, αυτό το δαιμόνιο "Εφτάρι" μας, χόρευε την άμυνα της Μπάγιερν υπό βροχήν. Τότε που αυτός ο κλασμεντζές ο Αουγκεντάλερ χτύπησε τρεις φορές το ίδιο μπέναλτι και μας αποκλείσανε στην ισοπαλία οι βρομιάρηδες οι Γερμανοί. Γυρίσαμε σπίτι μούσκεμα, αλλά, υπερήφανοι.Δεν κερδάει πάντα ο καλύτερος...Και δεν υποβιβαστήκαμε στο εσωτερικό χαμούρες!

Δεν είμαστε ρε εμείς ΠΑΟΚ,από μόδα. Αυτό θέλω να πω... Δεν υπάρχει μεγάλη Ομάδα τόσα χρόνια μακριά απο τίτλους κι αντί να μικραίνει αυτή να μεγαλώνει. Για σκεφτείτο (τιναφτόρε!) λίγο χαϊδοκώληδες Νότιοι... Ο ΠΑΟΚ είναι η πιο ακμαία ιαχή σ΄ αυτό το κουρασμένο κράτος!

Υ.Γ: Δεν πιστεύουμε στους ίδιους Θεούς. Και δεν θα το πάρετε ποτέ χαμπάρι γιατί και για τον λόγο που εμείς είμαστε ΠΑΟΚ. Κι άσε το κόμμα και τον Στέλιο. (Για το ράγισμα στην φωνή της Ελένης Βιτάλη, ίσως, αλλά ούτε πάλι). Ούτε κι εμείς ξέρουμε τα σκοτάδια απ΄ όπου ερχόμαστε.
Και δεν πρόκειται ποτέ να μπούμε στον κόπο των εξηγήσεων.
Ο κόσμος, αφετέρου, είναι γεμάτος χαροκαμένες και καρπετόκολες υπάρξεις. Κάτι γελοία pay roll που δεν ξέρουνε που έχουνε χαρίσει την κωλοτρυπίδα τους, αλλά, σε κάθε περίπτωση, είναι σινεφίλ... Τους καϋμένους...

Υ.Γ: Ο πιο καλύτερός μου φίλος που μου βάφτισε τον γιο μου, είναι Δραπετσωνίτης γέννημα- θρέμμα και Ολυμπιακός και Κομμουνιστής! Κάτι Ναζήδες Καραπαππάδες και Καρπετόκολους, όπως μου λέει, τους έχει γραμμένους στ΄ αρχίδια του. Ε, α γειά σου του λέω κι εγώ. Γιατί αυτά τα μουνόπανα της Θύρας τέσσερα του ΠΑΟΚ δεν πάνε πίσω φίλε... 

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2019

Η ζωή είναι ένα μελόδραμα για ενηλίκους...

Τον έναν τον διόρισε ο (παππούς) Μητσοτάκης εκεί γύρω στο ΄92 επικεφαλής στην προβληματική «ΕΛΙΝΤΑ». Μάζευε τα μεσημέρια τους «κατωτέρους», όπως γράφτηκε τότε στο (παληό…) «ΠΟΝΤΙΚΙ» κι ασκόντουσαν στην σκοποβολή απάνω στα ψυγεία, γεγονός που ούτε την ψύξη τους βελτίωσε, ούτε και την εταιρεία από την δύσκολη θέση ωφέλησε…

Τον άλλον τον ανέσυρε, με την αίγλη τού, ντεμέκ χαρισματικού, από τα βάθη της κομματικής επετηρίδας- και το΄ χει σκυλομετανοιώσει βέβαια…- ο Αλέκος Αλαβάνος. Έναν άνθρωπο που πέρασε τον περισσότερο καιρό του μαθαίνοντας κυρίως να χρησιμοποιεί τους αγκώνες του, παρά να ασχοληθεί με τα γράμματα.

Άνθρωποι και οι δύο, χωρίς την πίεση του βιοπορισμού. Ενταγμένοι δηλαδή, σε μια ειδική μορφή ανεργίας. Απ΄ όλες τις πλευρές ανώριμοι. Σε τέτοιον βαθμό, ώστε να μην έχουν επίγνωση του κυνισμού τους. Παρ΄ τον φλώρο και χτύπα τον μπούλη... 

Τσίπρας και Καμμένος. Η εισαγωγή της πολιτικής ζωής στην κουλτούρα των συνεργασιών, αποδείχθηκε ευθέως ανάλογη του κακού προηγούμενου: Σαμαράς- Βενιζέλος. Για τα μπάζα σύμπαντες και με συνοπτικές διαδικασίες!!! 

Τα σπάσανε τώρα με Καβάφη ο ένας με Ματρώζο ο άλλος. Αγνοώντας, ότι η ζωή είναι ένα μελόδραμα για ενήλικους…

(Υ.Γ: Βέβαια, όποιος ζει κλάνοντας, πεθαίνει χέζοντας...)  





Αν ο Μπακογιάννης είναι η ανανέωση, κάτι δεν πάει καλά…

Υπάρχουν χίλια φάρμακα για την αθλιότητα και για την φτώχεια κανένα. Πώς να βοηθήσεις αυτούς που αρνούνται στις μέρες μας να πεθάνουν από πείνα; Ούτε κι ο Θεός ο ίδιος δεν μπορεί να καλυτερέψει τη μοίρα τους.

Επειδή αυτά τα πράγματα είναι δύσκολες έδρες, κάτι σαν της Τούμπας και του ΠΑΟΚ, ας πούμε, ο Κώστας Μπακογιάννης, και οι άνθρωποι που τον συμβουλεύουν, τώρα που κατεβαίνει για υποψήφιος Δήμαρχος Αθήνας, σκέφτηκε να επενδύσει στην στρατηγική του φόβου.

Για να πείσεις τον άλλον ότι αξίζει κάτι καλύτερο, θέλει κόπο και σχέδιο. Οπότε, άσε καλύτερα, σου λέει, ας επιστρατεύσουμε τις παληές δοκιμασμένες συνταγές. «Πούλα φόβο». «Περπάτα με τον διαβόητο χρυσαυγίτη στον Άγιο Παντελεήμονα», χωρίς να τρέχει τίποτε αδερφέ, «δεν ζητάμε εμείς πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» ή κάπως έτσι, όπως είπε, και υιοθέτησε με πιο εξευγενισμένα χαρακτηριστικά και την νεανική σου φάτσα βεβαίως και σε χαλαρό στυλάκι, «με την Σία είμαι καψούρης» ας πούμε(…), που δείχνουν πόσο απέχεις από την ημιλιπόθυμη τάξη των παλαιών πολιτικών, σύσσωμη την ακροδεξιά θεώρηση των πραγμάτων.

Ας του πει κάποιος ότι η Αθήνα, όπως δήλωσε στο News 247, δεν είναι η πόλη όπου κυριαρχεί ο φόβος. Κι αν συμβαίνει αυτό, ο ίδιος δεν μπορεί να κάνει τίποτε.
Χθες το βράδυ για παράδειγμα που στάθηκα αργά μετά τη δουλειά στον νυχτοφύλακα της νικοτίνης τον περιπτερά στη γειτονιά μου στη Νέα Σμύρνη για ν΄ αγοράσω τσιγάρα, τον είδα ζορισμένο.
-Κρύο Φίλιππα; Τον ρωτώ
-Το κρύο δεν το φοβάμαι Γιωργάκη μου, μ΄ απαντά. Την φτώχεια φοβάμαι.
Και να φανταστείς κυρ- Κώστα μου (Μπακογιάννη…), πως τον έχουνε κλέψει δυό φορές…


Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2019

Μάλλον ήρθε η ώρα να μειωθούν οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΔΟΕΑΠ  

*Περασμένη Τετάρτη, στον ΕΦΚΑ στην Ακαδημίας, με πολύ ζόρι, αλλά με πολύ μεγάλη κατανόηση από τον προϊστάμενο και τις υπαλλήλους, βγάζω με τη μια (σε μισή ώρα) τα δύο παιδιά μου από το Ταμείο της συζύγου για να τα επανεντάξω στην δική μου "προστασία". Παρεμπιπτόντως: "Ρε φίλε!- μου λέει ένας υπάλληλος. Πέστε του ΕΔΟΕΑΠ να γίνονται αυτά ηλεκτρονικά...Τους το΄ χουμε πει τόσες φορές". Και να χαθούνε θέσεις αργομισθίας; σκέφτομαι... Που θα βρούνε δουλειά μετά τόσα καλόπαιδα που δεν έχουνε μάθει ποτέ τι σημαίνει στη ζωή να κοπιάζεις...

*Πέμπτη βγαίνω κι εγώ επιτέλους με επίσημη βεβαίωση από το σύστημα του ΙΚΑ χαμηλά στην Καλλιθέα, μετά από 5 ώρες αναμονής (εντάχθηκα στο ΙΚΑ διότι ως εργαζόμενος σε site, στο reporter.gr συγκεκριμένα επί σχεδόν τριετία, μετά από τόσα χρόνια η γαμημένη μας ένωση δεν μας αναγνώριζε ως δημοσιογράφους- κι ας υπέγραφα εγώ τα κείμενά μου μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα που είναι η ηλεκτρονική δημοσιογραφία...)

*Παρασκευή παγαίνω τα χαρτιά μου στον ΕΔΟΕΑΠ. Είναι τέσσερις παρά κάτι λεπτά. Ε, σκέφτομαι χρόνος επαρκής. Κι είμαστε μόνο δύο άτομα. Μπροστά μου ένας που τον ξέρω κι ούτε που θέλω να τον χαρακτηρίσω συνάδελφο. Ένας δούλος. Η ψώλα που τον εξυπηρετεί με βλέπει που περιμένω υπομονετικά. Και δεν λέει τίποτε. Και μόλις τελειώνει με τον γλύφτη, σηκώνεται και κλείνει τα φώτα. "Κλείσαμε" μου λέει με όσο γινόταν βαρειά ενόχληση "δεν μπορώ να ασχοληθώ μ΄ εσάς"! Και χάνεται -στραβωμένη κιόλας!-στα γραφειοκρατικά της βάθη...
Ευτυχώς, δίπλα, η συνάδελφός της Λένια Μπαλοπούλου και αξίζει να αναφέρω τ΄ όνομά της εργαζόταν ακόμα έστω για αυτά τα λίγα γαμημένα λεπτά με συνέπεια.  Πήρε τα χαρτιά μου, και συμπλήρωσα την αίτηση επανένταξης στο Ταμείο. "Δευτέρα με Τρίτη τηλεφωνείστε μου να σας πω τα νέα" μου λέει ευγενικά. Ένοιωσα ξανά άνθρωπος.

*Έδωσα τράτο. Και πήρα Τρίτη. Και δεν είμαι ακόμα ξανά στο Ταμείο, όπως μου΄ πε γιατί "δεν είχε νέα ακόμα από τον έκτο"... Λοιπόν δεν είμαι ακόμα στο ξεσκισμένο Ταμείο... Γιατί δεν το΄ χει δέσει ακόμα το θέμα "ο Έκτος". Με αυτούς τους επαγγελματίες δημοσιογράφους πρέπει να είναι κανείς φιλύποπτος, βλέπεις. Διότι είναι κακότροποι. Άσε που άλλοι κάναν ακριβοπληρωμένες πλαστικές την ώρα που εμείς το συζητούσαμε για βαρειά καρκινοπαθείς. Αλλά,δεν μπορεί ένας γαμημένος δημοσιογράφος με όλα τα χαρτιά συμπληρωμένα να επανενταχθεί στο Ταμείο του...

Το συμπέρασμα που βγάζω είναι απλό: οι τύποι αυτοί γαμιούνται! Τους κοιτάζεις στα μάτια- γιατί εγώ μονάχα αυτό έμαθα να κάνω στη ζωή μου- και δεν ξέρεις εκείνη την ώρα αν πρέπει να τους σκίσεις για την ανεπάρκεια και την σκατοψυχία τους ή, επειδή αυτοί οι άνθρωποι, είναι τόσο ψυχικά ασταθείς, ώστε και να τους πάρεις αγκαλιά επειδή τα΄ χουν τόσο πολύ χαμένα εκεί μέσα...

Υ.Γ: Θα είμαι από τους πρώτους που θα υπογράψουν ένα κείμενο για να μειωθεί δραστικά το διοικητικό προσωπικό. Κι όσοι μείνουν να είναι περισσότερο ευγενείς με εμάς τα σκυλιά του πολέμου από τους οποίους βγάζουνε παριστάνοντας ορισμένοι/ες τους καμπόσους, ένα ανάξιο μεροκάματο... 

Υ.Γ: Δεν εισηγούμαι αγριότητες. Να πάρουνε την κανονική αποζημίωσή τους οι άνθρωποι που θα απολυθούνε από τον ΕΔΟΕΑΠ. Θα έχουνε μετά όλον τον χρόνο να βρούνε, όπως κι εμείς,  μια θέση στην ιδιωτική αγορά. 


Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2019

Αυτή η μαφία που κυβερνά τον Πειραιά (και τον τόπο)…

Από τα Δελτία:
Κόβοντας την πρωτοχρονιάτικη πίτα της Νέας Δημοπρασίας στον Πειραιά πριν από λίγες ημέρες, ο πρόεδρος της Νομαρχιακής Ιωάννης Βοϊδονικόλας με τ΄ όνομα, ευχαρίστησε τα στελέχη του κόμματος για την παρουσία τους κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στον Βαγγέλη Μαρινάκη ο οποίος όπως αποκάλυψε αφοπλιστικά, καλύπτει όλα τα λειτουργικά έξοδα του γραφείου της οργάνωσης. Μάλιστα…

Απορία:
  • Καταγράφηκαν άραγε αυτά τα ΛΕΦΤΑ στα λογιστικά βιβλία της (καταχρεωμένης και εξαχρειωμένης, όπως και το ανυπόληπτο ΠΑΣΟΚ) Νουδούλας;
  • Εμπίπτουν στο όριο χρηματοδότησης των κομμάτων από ιδιώτες;
  • Υπάρχουν χαρτιά για όλα αυτά;
  • Είναι τα μοναδικά λεφτά που παίρνει η Νουδούλα και γύρευε ποιοι άλλοι στον Πειραιά, λόγου χάρη η «Χρυσή Αυγή», για να πουλάνε εγχρήματη «ιδεολογία», από τον συγκεκριμένο «Φαταούλα» που νόμιζε ότι τα «πακιστανικά» τηλέφωνα δεν παρακολουθούνται;
  • Πόσα παίρνουν; Εννοώ, πόσα τους δίνει;  
  • Υπόσχεται να μας κυβερνήσει ένα κόμμα (η Νουδούλα...) έχοντας τέτοιες ανομολόγητες παρτίδες; Και με ποιους άλλους χορηγούς; Ώστε αυτός είναι ο λόγος που τσαλακώθηκαν ι κομματικές υποψηφιότητες στον Πειραιά;
  • Σε ποιον ανήκει ο Πειραιάς; 
  • Μπορεί να μας πει ο Κυριάκος με ποιον τρόπο θα ξοφλήσει τα χρέη του κόμματός του;  


Οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι...
Θα μπορούσε κανείς και να τους συγχωρέσει, αν διατηρούσαν μιαν εξευγενισμένη λύπη που μας έφεραν ως εδώ. Ωστόσο, αυτοί αρνούνται τα λάθη τους και μας προσφέρουν μια κλίμακα επιλογών ανάμεσα στην απάθεια και στην απελπισία. Ε, δεν είναι ανάγκη να μας συμπαρασύρουν στο παραλήρημά τους. Θα κρατήσουμε λέω, για πάρτη μας, σαν ατυχείς κληρονόμοι, την διαύγεια αυτής της παρακμιακής εποχής.