Αυτές οι χαμούρες τρέμουν τον μόχθο

Ας φυλάξουμε μέρα που΄ ναι μια βεβαιότητα μέσα μας- ανώτερη απ΄ όλες τις άλλες. Πουθενά δεν μας έβγαλε η έπαρση της ήττας. Θα πεθάνουμε όμως ζητώντας Δικαιοσύνη και Ελευθερία! Όλες οι Αρχές τρέφονται απ΄ την δική τους αναιμία. Άϊντε, απάνω τους λέμε!

Χρόνια Πολλά σε όλους! 

Καλή Ανάσταση αδέρφια! 

ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα

Χριστός Ανέστη! (Εμείς να δούμε πότε...) 

Με 60 ευρώ θα σε ξεχάσω

Στεκόταν μετέωρος ανήμερα Μεγάλη Πέμπτη βγαίνοντας από το υπουργείο στην κατάφωτη Ερμού, μέσα στους ντεμέκ λυρικούς του γρίφους. Σαν να είχε βγάλει βόλτα την πάρτη του για πούλημα μισοτιμής. Διαθέσιμος για εκπτώσεις, αλλά ποιος να γαμήσει την περίπτωσή του... Δεν ήταν καν Black Friday. Ούτε καν επίτιμο μέλος σε κάποιον από αυτούς τους μυθικούς Συλλόγους που διατυμπανίζουν "τι κερδίζουμε με την αποχή από το σεξ".

Γεμάτη λάμπες και γυναικείες καλτσοδέτες η Αθήνα. Ούτε ένα μικρό έναυσμα όμως για λύση. Ούτε καν ένα δράμα της προκοπής. Αν εξαιρέσεις την ευγένεια των μεθυσμένων, το παιχνίδι δεν έχει λεπτότητα. Όλα μασκαρεμένος κανιβαλισμός. Ορδές που λαχανιάζουν για να αποφύγουν τον θάνατο. Εντελώς ατάλαντος και για πρώτη φορά τόσο απένταρος, νοσταλγούσε χαμένες δεξιότητες.

Βλέποντας την επιδέξια χαρά των άλλων, κύλησαν ζεστά τα ούρα του μέσα στο παντελόνι. Το κατάλαβε απ΄ την αποστροφή των περαστικών. Κρύωνε μετά. Η ύστατη διέξοδος του μέθυσου όταν βυθίζεται θαμπός στις σιωπές του και σε διαρκές εσωτερικό παραλήρημα, είναι να προσποιείται τον απασχολημένο. Προσπαθούσε εκείνη την ώρα να πιαστεί από την πρώτη έκπληξη που θα βρισκόταν μπροστά του. Άδικα. Παρελάζανε ανελέητα μέσα στο δικό του δικαστήριο κι ήταν προσιτά τα γαμημένα, όλα τα αποδεικτικά της ματαιότητας.

Αστεφής και άδοξος ήρωας, γελοίων ιδιωτικών παθών. «Ένα σώμα ρε πούστη μου και τι στον κόσμο αυτήν την ώρα» σκεφτόταν. «Να με πάρει μαζί του στη φθορά κι ας μην ξανανοίξω ποτέ τα θολά μου μάτια»…

Η πουτάνα η Καλιθιώτισσα τον «έπαιζε» σαδιστικά καιρό τώρα. Λες κι η δυστυχία του, στάλαζε μέσα της την ηδονή.

Κατηφόριζε ήδη τη Συγγρού χωρίς καμιά βεβαιότητα, με μισό μάτι οδηγώντας, μέσα στην αφθονία των παθών του. Πως επιστρέφεις στις προηγούμενες συμβάσεις άμα δεν έχεις λούσα; Ερωτήσεις που βγάζουν κατευθείαν στο κενό. Ο γνώριμος κόσμος τελειώνει ξαφνικά χωρίς προειδοποιήσεις, εκεί που δεν το περιμένεις. Ύστερα το ρίχνεις στην περιφρόνηση και στην ψιλή φιλοσοφία.

«Σκουπίδι στην άκρη της Συγγρού στο ύψος του Παντείου είναι ο κόσμος» και τα τοιαύτα. «Ρετάλι πεταμένο κάτω από το σκληρό φως των λαμπτήρων και τον πνιγηρό αέρα που φθάνει κάπως από τον Νοτιά μεταφέροντας τη σκόνη της Αφρικής και τη σήψη της θάλασσας».Να γελάς με τέτοιο μελό. Τιναφτόρε;  

Αιχμάλωτος στη μικρή διάρκεια των πραγμάτων, ένοιωσε αίφνης πως για να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του στην πραγματικότητα, έπρεπε σε κάτι να παραδοθεί.

Στην τέταρτη είσοδο της Νέας Σμύρνης έκοψε ταχύτητα, όπως πάντα. Πλάϊ σε μια μικροκαμωμένη ξανθιά μέσα στη βραδυνή υγρασία.

Πόσο πάει κούκλα μου; «35 ευρώ και το ξενοδοχείο» του λέει κοφτά σαν να τον βαθμολόγησε χαμηλά στην κλίμακα των ελεεινών.

Θα στα δώσω, της απαντά αποφασισμένος.

Και θα σου δώσω κι άλλα τόσα, αρκεί να με κάνεις να ξεχάσω τον εαυτό μου, είπε από μέσα του.

Τον κοίταξε με τη βαριεστιμάρα όλου του κόσμου στο βλέμμα. Εντάξει, δεν υπήρχε περίπτωση να φιληθούνε. Ο Θεός ξέρει να μοιράζει μόνο αρνήσεις. Και για να μαστε ακριβείς, μέσα στη θεία του ουδετερότητα, ούτε δυάρα δεν δίνει για τα ζευγαράκια που περπατάνε εκείνες τις ώρες με επαγγελματικό τρόπο στα σκοτεινά νερά της Δοϊράνης.
[Αφιερωμένο]
https://www.youtube.com/watch?v=FCo-U_9R6tY

Η "μεγάλη" του Σκάϊ σχολή
Μεγάλη Πέμπτη ανήμερα. Βλέπω φευγαλέα- γιατί δεν αντέχεται για παραπάνω...- στον Σκάϊ ότι έχει πιάσει φωτιά στο Αριστοτέλειο στη Θεσσαλονίκη. Και την ώρα που οι κάθιδροι πυροσβέστες προσπαθούν να συναρμολογήσουν τους σωλήνες για να κάνουν απαγωγή του πυκνού καπνού που βγαίνει από τα έγκατα του κτιρίου, χοροπηδάει φωνάζοντας υστερικά από πάνω τους- με όση χάρη μπορεί να χοροπηδάει μια πλαδαρή και στραβοχυμένη γυναίκα- και τους εμποδίζει να κάνουν τη δουλειά τους, η ανταποκρίτρια του σταθμού.
Αυτό της μάθανε ότι είναι η δημοσιογραφία. Η σκατόφατσά σου να φαίνεται στο γυαλί και δεν πα να καεί το πελεκούδι...
Υ.Γ: Δυστυχώς, δεν βρέθηκε ένας να της πει πάρε τον χοντρό σου κώλο από δω κι άσε μας να σβήσουμε τη φωτιά! Οι άνθρωποι είχανε με σοβαρότερα να ασχοληθούνε...  

 Ο ΠΑΟΚ δίδαξε ήθος!...

Ενοχλήθηκε πολύς κόσμος στα στέκια του Νότου την περασμένη Κυριακή. Όχι μόνο επειδή ο ΠΑΟΚ κέρδισε δια πυρός και σιδήρου, επάξια το πρωτάθλημα πάνω στο χορτάρι…

Αλλά και με τον τρόπο που ο Σύλλογος, με όλη τη σημασία της λέξης, διαχειρίστηκε με πρωτοφανή αξιοπρέπεια και ήθος τη νίκη του.

[Συνηθίσανε οι ανθρώποι τόσα χρόνια στο σκυλάδικο ήθος του ασθμαίνοντος, βουλιμικού υπόδικου Προέδρου που κράδαινε τα αγορασμένα τους τρόπαια μπροστά στο γελοίο πλήθος ώστε να υπογραμμίσει σε ποιον χρωστάνε την σακάτικη χαρά τους…]

Για πάρτη μας, νοιώσαμε απόλυτα υπερήφανοι. Κι όχι γιατί σίγησαν εκκωφαντικά όλοι αυτοί που θεωρούν υποτιμητικά, υπακούοντας σε βολικά στερεότυπα, ότι εμείς τα ΠΑΟΚια είμαστε κάφροι. Έχουμε κι από δαύτους… Επειδή κάναμε μια αξέχαστη σπονδή στο κοινό ήθος που άγγιξε κι ανθρώπους έξω από την δική μας Ομάδα.

Όσοι έχουνε δυό δράμια μυαλό, είδαν ότι ο ΠΑΟΚ, αυτή η βαρειά βιομηχανία αισθημάτων,  είναι κάτι περισσότερο από μια παρακμιακή αγέλη.

Νοιώσαμε το λοιπόν βαρειά υπερήφανοι, επειδή επιβεβαιώσαμε τους ακατάλυτους δεσμούς μας και τον ιδιαίτερο τρόπο μας, αυτόν τον αρχιτέκτονα της ποικιλίας που μας συνέχει και μας συγκροτεί σε μια ειδική κατάσταση μόνωσης. Τιμήσαμε το ήθος των ανθρώπων μας κι αυτό το βαθύ και σκοτεινό μας πείσμα που δεν λέει να τα παρατήσει μπροστά στον επικείμενο χαμό. Γιατί για μας η ζωή δεν είναι φτηνό πανηγυράκι. Είναι μια διαρκής αντινομία ανάμεσα στην έλξη και την αηδία για όσα συμβαίνουν μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας. Και, προφανώς, δεν έχει νόημα χωρίς συντριβή. Για τους άλλους, αυτό λέγεται πορεία στην έρημο. Για μας είναι μια μορφή αγιότητας. Δεν γαμιούνται στην τελική τα 34 χρόνια;

Πως αλλοιώς ρε θα βρισκόντουσαν τόσα φωτοστέφανα στις φλεγόμενες κερκίδες της Τούμπας; Και τόσα φωτεινά πρόσωπα; Εμάς οι ματαιώσεις δεν μας κάνουνε καταθλιπτικούς. Φάνηκε καθαρά ότι διατηρήσαμε ακέραιη τόσα χρόνια μέσα μας την δυνατότητα της χαράς! Κι από την άλλη, δεν είμαστε τίποτε νευρόσπαστα που αποδέχονται μια προκαθορισμένη μοίρα. Όταν η ύπαρξη σκοτεινιάζει ο ΠΑΟΚτζής αρνείται να εγκαταλείψει τη θέση του και να προδώσει τον εαυτό του. Δεν τοκίζουμε ποτέ στην ελπίδα. Κι ας μας απογοητεύουν όλα στον κόσμο. Είμαστε όθεν σε όλα μέσα, ανυπότακτοι υπήκοοι στην Επικράτεια μιας δυσπρόσιτης για άλλους, εσωτερικής Ελευθερίας!..

Η δικιά μας έπαρση δεν χρειάζεται εντυπωσιασμούς. Εντούτοις ο ΠΑΟΚτζής, κάνει μπαμ από μίλια μακριά. Όπως κι ο Μακεδόνας.

Ατομική εξομολόγηση: Πηγαίνοντας για Κοπεγχάγη επαγγελματικό ταξίδι μια φορά, σταθήκαμε αεροπορικώς για τρεις ώρες στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης. Ε, τι να κάνω. Πήγα κατευθείαν στο μπαρ… Θωρώ μια αλέγκρα μελαχροινή πίσω απ΄ τον πάγκο και της παραγγέλνω δίχως να το σκεφτώ καν μέσα στην πολύγλωσση Βαβέλ, στα Ελληνικά «βάλε ένα ποτό ρε πατριωτάκι». «Που με κατάλαβες ρε αλάνι;», «Φωνάζει απάνω σου η ρίζα κυρά μου!»… Μην τα πολυλογώ. Απ΄ την Πτολεμαΐδα και ΠΑΟΚι ήταν! Εξωτική, δική μας εντελώς τρέλα! Ήπια τέσσερα ουίσκια και πλήρωσα μονάχα το πρώτο κι αυτό με χίλια ζόρια.

Την περασμένη Κυριακή το βράδυ όσοι δαίμονες είχανε βάρδια στην  Τούμπα χορεύαν στην ασπρόμαυρη ψυχή μας. Μέχρι χθες ο ΠΑΟΚ ήταν το πρόσχημα για να επισπεύδουμε μες΄ την έξαψη την πτώση μας. Σαν η μοίρα να μας είχε ρίξει το γάντι. Από εκείνη τη μαγική νύχτα, είναι μια αιτία για να ζήσουμε ξανά τον ίλιγγο του ύψους.

Βρήκαμε ξανά το γενεαλογικό μας δένδρο όταν περπάτησε με το μπαστουνάκι του στο χορτάρι ο γίγαντας Κουιρουκίδης, κρατώντας ένα από τα «εγγόνια» του απ΄ το χέρι για να ακολουθήσει η δρακογενιά του Κούδα. Θυμηθήκαμε τους μεγάλους μας απόντες, τους νεκρούς μας και συνειδητοποιήσαμε με συγκίνηση το μέλλον που έχει αυτή η Ομάδα στα πρόσωπα των νέων παιδιών όχι μόνο στις Ακαδημίες, αλλά και στις κερκίδες.

Ο έρως για τον ΠΑΟΚ- όταν νομίζεις πως η Τούμπα πράγματι μετακινείται από το έδαφος ώρες- ώρες- μπορεί και να είναι μια πλάνη κάποιες στιγμές μέσα στο θολωμένο μυαλό μας. Μπορεί όμως και να΄ ναι αλήθεια. Την περασμένη Κυριακή πολλοί ορκίζονται ότι την έζησαν.

Γουστάραμε πολύ με αυτόν ειδικά τον τίτλο. Καθόλου ίσως για τον ίδιον τον τίτλο- άλλωστε έχουμε άλλους δυό. Αλλά, γιατί κατά βάθος πάντοτε πιστεύαμε ότι εμείς τα ΠΑΟΚια, δεν θα σας κάνουμε ρε κουφάλες το χατήρι να πεθάνουμε άκεφοι!..

Ο Πολάκης είναι το πρόσχημα...

Η θλιβερή παρουσία του Πολάκη στην δημόσια αγορά είναι ύβρις και για έναν ακόμα πολύ σοβαρό λόγο: επιτρέπει σε αυτούς τους ανίκανους της Νουδούλας και τους αβανταδόρους της- υποθέτω με το αζημίωτο, πουτανάκια με δωρεάν υπηρεσίες δύσκολα βρίσκει κανείς στις μέρες μας…- του Σκάϊ, (τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού) και των Νέων να υποστηρίζουν ότι πίσω από την τοξική στάση τους που δηλητηριάζει τον δημόσιο βίο, υπάρχει ηθικό αίτημα. Κοινώς, το έργο που παριστάνουν ότι παίζουν δεν είναι τσόντα. Έχει και υπόθεση…

Η παρουσία λόγου χάρη του Νίκου Γεωργιάδη, του στενότερου συνεργάτη του Κυριάκου ο οποίος πήδαγε ανήλικα επί πληρωμή στη Ρουμανία (και κατά προτροπή της αρχηγάρας "κάτσε λίγο στα μετόπισθεν και μόλις καθαρίσει η σκόνη ξαναβγές" κούρνιαζε στην Πειραιώς) δεν ενοχλεί την λεπτή ηθική αυτών των σκερβελέδων.

Αλλά, νυν υπέρ πάντων ο αγών… Κατά την άποψή τους η ΝΔ πρέπει να έρθει στα πράγματα επειδή Πρέπει ντε και καλά να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, χωρίς πρόγραμμα. Ή καλύτερα, με την ίδια ακριβώς μνημονιακή συνταγή- τυφλοσούρτη. Ο κόσμος μπορεί να είναι μαλάκας και αποβλακωμένος εξαιτίας της έλλειψης Παιδείας, αλλά φαίνεται πως δεν είναι τόσο μαλάκας!.. Γιατί δεν μπορεί να βρει ουσιώδεις προγραμματικές διαφορές των δύο κομμάτων. Αν προσθέσεις την… «χαρισματική» προσωπικότητα του Κυριάκου και τις απανωτές του γκάφες, καταλαβαίνεις γιατί είναι προτιμότερος για πρωθυπουργός ο «Κανένας».

Μην έχοντας λοιπόν τίποτε καλύτερο να προτείνει η ΝΔ και τα τιποτένια φερέφωνά της- Σκάϊ, ΝΕΑ και Σια…- επιχειρούν να μεταθέσουν τον πολιτικό ανταγωνισμό στο πεδίο της ηθικολογίας, όπου όλοι, με πρώτη τη Νουδούλα και τους στρατευμένους δημοσιογράφους που εμετικά την στηρίζουν παράγοντας καθημερινά μίσος από τις πένες και τα μικρόφωνά τους, είναι από χέρι χαμένοι.

Και περισσότερο χαμένοι είμαστε όλοι εμείς.

Και την ίδια ώρα αυτοί οι θρασύτατοι τύποι που δεν ξέρουν τι πα να πει «Μέτρο» και «Όρια», θρηνούν υποκριτικά για την άνοδο του "λαϊκισμού" (Λαϊκιστής, είναι γι΄ αυτούς όποιος αρνείται το μεσίστιο μέλλον που σχεδιάζεται στα ρετιρέ των Τραπεζών) και της Ακροδεξιάς.

Στ΄ αρχίδια τους η Ακροδεξιά όμως. Γιατί είναι δικό τους παιδί. Και από αυτήν δεν κινδυνεύουν. Από την οργή των ανθρώπων κινδυνεύουν. Που αν ξυπνούσαν κάποτε απ΄ τον βαρύ λήθαργο θα΄ πρεπε να τους στρώσουν στο κυνήγι μέχρι να πατήσουνε χιόνι τις χαμούρες… 

Υ.Γ: Πρόεδρα Βαγγέλη (Μαρινάκη) δεν πειράζει που έχασες και φέτος το πρωτάθλημα από τον αλύγιστο ΠΑΟΚ. Ακούγεται πως άμα και όταν έρθει ο υπαρχηγός Κυριάκος στα πράγματα, θα σου απονείμει το βραβείο του ηθικού επιχειρείν!..  

Ε, ναι. Μερικά πράγματα, η ΟΠΛΑ τα χειριζόταν καλύτερα!

Γι αυτόν τον αδάμαντα που δημοσίευσε τις φωτογραφίες οροθετικών Γυναικών

Κρατώ από την χθεσινή ομιλία του Ανδρέα Λοβέρδου στη Βουλή, όπου ήρθη η κοινοβουλευτική του ασυλία το εξής: " Οι εταιρείες αν έβλεπαν μεροληψία θα έκαναν καταγγελίες. Θα κινητοποιούνταν οι πρεσβείες τους, αν επρόκειτο για δυσμενή μεταχείριση σε βάρος κάποιας πολυεθνικής".

Συμπεραίνω πως άμα το χέρι της Δικαιοσύνης φτάνει όσο βαθειά πρέπει οι πολιτικοί δικαιούνται να λένε τα πάντα... 

Είμαστε ό,τι ψηφίζουμε
Θωρώ μια καράβλαχα -οδοντοτίατρο...- σε ένα λαϊκό site ευρείας επισκεψιμότητας να εξηγεί "Γιατί μπαίνω στη μάχη της Περιφέρειας" στην Αττική. Και μόστρα μια χειραψία με τον υπερατλαντικό Πατούλη. Μπήκα να αφήσω κι εγώ ένα σχόλιο για την περιφέρειά της, αλλά δεν υπήρχε δυνατότητα. Οπότε τον Γιωργάκη θυμήθηκα. Και το "λεφτά υπάρχουν". Γιατί, όπως λέγανε οι εκπρόσωποι της συγκεκριμένης δημοσιογραφικής σχολής "στις Δημοτικές, βγάζουμε λεφτά ρε μαλάκες!"...  

Έχω έναν ακριβό φίλο. Όλο νομίζει πως εμείς τα ΠΑΟΚια κι οι Καζαντζιδικοί φοβόμαστε το κενό. Μετεωριζόμαστε είναι αλήθεια. Αλλά, δεν θα συμμεριστούμε το δικό τους μένος. Θα χτίσουμε τη νέα παρακμή. Ο ΠΑΟΚ είναι η διαφορά ανάμεσα στην ανυποψίαστη ύπαρξη και το τελικό αποτέλεσμα. Απάνω τους λοιπόν.  Θα γιορτάσουμε στην Τούμπα αύριο κι όλοι οι μαγκίτες είναι καλεσμένοι!!!


https://www.youtube.com/watch?v=64dDb9t84_U

Ανάσταση που μοιάζει με θάνατο...
Ωράριο μέχρι τις 9 το βράδυ από Μ. Δευτέρα έως Μ. Παρασκευή και μέχρι τις 8 μ.μ ανακοίνωσε για τα εμπορικά καταστήματα ο Σύνδεσμός τους (ΣΕΛΠΕ). Γιατί τέτοια χουβαρνταλίκια κύριοι; Χάθηκε ο κόσμος να κάνουν Ανάσταση οι εργαζόμενοι στη δουλειά τους; 

Περί ψηφοδελτίων…

Το ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ, έχει μερικές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Ξεχωρίζω πρόχειρα, τον γιατρό πλέον Στέλιο Κυμπουρόπουλο, τον πρώτο σημαιοφόρο μαθητή Λυκείου που παρέλασε με τη σημαία στο αναπηρικό του αμαξίδιο και τον κορυφαίο διπλωμάτη Αλέξανδρο Π. Μαλλιά. Δεν ξέρω ποια τύχη θα έχουν. Μακάρι να πάνε καλά.

Από κει και πέρα, πολλές από τις πολιτικές προσωπικότητες που το απαρτίζουν, είναι από αδύναμες και άστοχες όπως ο Δ. Καιρίδης που έχει χαρακτηρίσει μύθο την γενοκτονία των Ποντίων, εξαγριώνοντας όχι μόνο το Ποντιακό στοιχείο αλλά, κάθε Έλληνα, έως για κλάματα., όπως η Άννα- Μισέλ Ασημακοπούλου, την οποία, όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς, «σούταρε» στο Ευρωψηφοδέλτιο ο Πρόεδρας, μπας και της δοθεί η ευκαιρία για μια ήσυχη πενταετία στα ευρωπαϊκά κομμωτήρια…(σ.σ: και παρακαλώ, μην θεωρηθεί αυτό σεξισμός...).

Ακόμα και η «εμβληματικός» Βαγγέλης Μεϊμαράκης, δείχνοντας πόσο ζεστά έχει πάρει την επικείμενη αναμέτρηση, φρόντισε να ξεκαθαρίσει ότι δεν είναι ο επικεφαλής της «μητέρας των μαχών» κατά μια άποψη στο κόμμα του.

Αν δεν είχε προκύψει το θέμα με τη Μυρτώ Λοΐζου στον ΣΥΡΙΖΑ, το θέμα δεν θα είχε απασχολήσει τόσο. Τώρα όμως τα θαυμαστά γαλάζια «μπουμπούκια» έρχονται στο φως… 

Οι φασίστες δεν ακούνε Καζαντζίδη!

«Όλους μαζί να τους βάλεις σ΄ ένα καζάνι, μισό Καζαντζίδη δεν βγάζουνε», είπε ο Άκης Πάνου. Μας αρκεί.

Ο Στέλιος για μας είναι ένα ανυπέρβλητο αισθητικό όριο. Όχι αστεία. Τα τραγούδια του, έχουν ηθική ευθύνη. Ανεξάρτητα από τα προφανή, αποκαλύπτουν την αποσύνθεση αυτού του κόσμου που καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Κι όποιος έχει μάτια βλέπει.

Ο Στέλιος δίνει κύρος σε μια ζωή που δεν μας άξιζε να ζήσουμε. Αυτό πρέπει να είσαι μαλάκας για να μη το καταλαβαίνεις. Ή τουλάχιστον Σύμβουλος Έκδοσης. 

Μιλάνε κάτι ακροδεξιοί καιρό τώρα, κάτι αθύρματα, κάτι γόνοι δοσίλογων που γλυτώσανε- δυστυχώς- από το λεπίδι του Άρη- και μιλάνε κατάστηθα σε μας, χωρίς ίχνος ντροπής για την ΑΡΙΣΤΕΡΆ, ώστε να ξεχάσουμε  τα λεφτά που μας χρωστάνε αυτές οι αρσενικές πουτάνες που  βαραίνουν τη ζωή μας. Χαμούρες. Βρίσκετε και κάνετε... 

Λίγοι δημοσιογράφοι διαβάζονται και ακούγονται πλέον... 

Ακριβοπούλου και Καψώχας και Πορτοσάλτες (μορτάλες) με κυρ Μπάμπη (Παπαδημητρίου) απέναντι.  Το εκκρεμές της ενημερωτικής συμφοράς (μας). Ενδιαμέσως Πρετεντέρηδες και Τσιμαίοι, τα "σοβαρά"χαρτιά που έχουνε μπερδέψει απο καιρό τις διαχωριστικές γραμμές κι εξόφθαλμα φοράνε υπηρεσιακό κράνος, και κάτι "ορντινάντσες" ασήμαντες για αναφορά... Όλος ο εσμός του μνησίκακου Παππά και του υπόδικου Μαρινάκη. Λιγότερο του  (γραπτού) Αλαφούζου, εξαιτίας του κεκτημένου ήθους της "Καθημερινής" που φοβούνται να το αγγίξουν και κραυγαλέα αυτού του Τουρκοκάναλου, του Σκάϊ (και του ρ/σ) που είναι γεμάτος-αξιολογικά μιλώντας- από αγράμματες ανθυπομετριότητες που περιστρέφονται, όπως τα ηλιοτρόπια, γεμάτες υποταγή γύρω από το ατάλαντο και μοχθηρό αφεντικό. Όποιος φεύγει απο κει, για κάποιον περίεργο λόγο, δεν σκέφτεται καν να ξαναγυρίσει. (σ.σ:  άσχετη υπόμνηση: αποδείχθηκε ανυπόστατη και αναληθής η καταγγελία ότι στα εγκαίνια του σταθμού και για πολύν καιρό μετά, κάποιος είχε τοποθετήσει κρυφές κάμερες στις τουαλέτες των γυναικών...).

Η σάρα κι η μάρα της δημοσιογραφίας. Κι όμως, παρόλα αυτά, στα "ΝΕΑ" και στο "ΒΗΜΑ" πολύ περισσότερο, επειδή εκεί στο δεύτερο φαίνεται πως υπάρχουν ακόμα συνθήκες για να ανθεί ακόμα η ατομική και επαγγελματική αξιοπρέπεια, διασώζονται κάποιες υπογραφές. Αντιστέκονται όσοι σέβονται τον εαυτό τους και τους ελάχιστους, εναπομείναντες αναγνώστες. Η έκπτωση των υπoλοίπων προκαλεί οίκτο.)

Είναι μάταιο να προσπαθείς σε αυτές τις συνθήκες να ξεχωρίσεις ποιος παράγει περισσότερο μίσος. Αλλά, κατά την ταπεινή μου άποψη, μακράν τα μέσα του αποσταθεροποιημένου Μαρινάκη, είναι αυτά που καλλιεργούν τον νέο διχασμό κι αυτήν την διάχυτη τοξικότητα στη ζωή μας. Του Μαρινάκη... Που χάνει τα σίγουρα πρωταθλήματα του Ολυμπιακού και συνακόλουθα και τα σίγουρα λεφτά της Ευρώπης κάτω απ΄ τα πόδια του. Και που όπως είναι γνωστό, σύμφωνα με μαρτυρίες στελεχών της επιχείρησής του, ένα από τα πρώτα κομμάτια της πρωτοχρονιάτικης πίτας το έκοβε πάντα για την Οικογένεια (με την σικελική σημασία ο όρος) Μητσοτάκη...

[Υ.Γ: Πρόβλεψη: Αν η ΝΔ επικρατήσεις στις προσεχείς εκλογές και ο επιρρεπής στις δωρεές Κυριάκος-όπως και όλοι μεγαλοδημοσιογράφοι που τον στηρίζουν- (βλέπε την σχέση του(ς) με τον Μεγάλο Δωρητή της Οικογένειας Μιχάλη Χριστοφοράκο της Siemens...) κάνει τα ποδοσφαιρικά χατίρια του Μαρινάκη, τότε ο διχασμός που προκαλεί για το "Μακεδονικό" περιφερόμενος στα μέρη μας σαν υποψήφιος Περιφερειάρχης, ενώ το κόμμα του συμφωνεί με την Συμφωνία των Πρεσπών,  θα είναι παιδική στρακαστρούκα...]

Η μαύρη τρύπα,το Brexit και η Αντιγόνη... 

Επέστρεψε στη Βουλή για το «Ποτάμι», (στη θέση του Γιώργου Αμυρά) η Αντιγόνη Λυμπεράκη. Και μετά την ορκωμοσία της δήλωσε τα εξής τρομερά:

 «Επιστρέφω στη Βουλή σε μία λαμπρή μέρα, την επόμενη που βγήκε η πρώτη φωτογραφία για τις μαύρες τρύπες και σε όλη την ταραχή που φέρνει στην Ευρώπη το Brexit και η αβεβαιότητα. Πιστεύω ότι το Ποτάμι με μία φωνή παραπάνω θα καταφέρει να πει ακριβώς αυτά που θέλει με τη ψυχραιμία που πρέπει, χωρίς να πέφτει στις παγίδες των ανταγωνισμών και της στείρας επανάληψης παλιών επιχειρημάτων για να ανανεωθούμε, να αναπνεύσουμε και να προχωρήσουμε όλοι μαζί».

 Μάλλον πρέπει να είχε μπότζι στη Βουλή εκείνη την ώρα, δεν νομίζετε; 

Ε, Ναι. Ο άνθρωπος είναι το ύφος

Αντιγράφω από το εύστοχο άρθρο του Γιώργου Καρελιά στο News247.gr.

Η πρώτη δήλωση είναι του Ανδρέα Παπανδρέου, όταν το ΄89 η Βουλή τον παρέπεμψε στο Ειδικό Δικαστήριο που έστησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Η δεύτερη, του Ανδρέα (κι αυτού, αλλά…) Λοβέρδου, επειδή ζητείται απλά η άρση της ασυλίας του για την υπόθεση της Novartis.

Στην τελική, σκέφτομαι, (πάντα) ο άνθρωπος είναι το ύφος και προφανώς και το ήθος…  

Ανδρέας Π.

«Αναλαμβάνω προσωπικά το μερίδιο της δικής μου πολιτικής ευθύνης, όχι μόνο γιατί αυτήν την περίοδο το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση -θα είχε συμβεί και σε άλλη- αλλά και γιατί δεν κατορθώσαμε να εμποδίσουμε την οικονομική και κοινωνική αναρρίχηση ενός ανθρώπου χωρίς επιφάνεια, που αποδείχτηκε εκ των υστέρων επικίνδυνος πραγματικά απατεώνας. Βέβαια, σε παγκόσμιο επίπεδο δεν σπανίζουν οι αχυράνθρωποι και οι χάρτινοι οικονομικοί κολοσσοί [...]

Για την επιλογή των συνεργατών μου όπως και για τις πολιτικές τους αποφάσεις ουδέποτε απέφυγα να αναλάβω την πολιτική ευθύνη που είναι εύλογο να μου ανήκει. Ομως, η τιμή, η υπόληψη και η στάση ζωής του καθενός είναι προσωπική του υπόθεση που καλύπτεται από τη δική του ατομική ευθύνη. Κατηγορώ τους κατηγόρους μου ότι διαστρέβλωσαν με πολιτική ιδιοτέλεια την έννοια της κάθαρσης, για να μπορέσουν έτσι να οργανώσουν αυτόβουλα τον πολιτικό μου διωγμό».

Τρεις μήνες μετά, μιλώντας στην τηλεόραση, είχε πει για το ίδιο θέμα: «Χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο μείναμε στις εικασίες και στις υποψίες. Στέλνουν πρωθυπουργό οκτώ ετών στη Δικαιοσύνη. Βεβαίως η Δικαιοσύνη θα κάνει το έργο της. Πιστεύουμε σε αυτό και η αλήθεια θα λάμψει. Αλλά το ότι ένας πολιτικός διωγμός πήρε αυτή την μορφή είναι απαράδεκτο και επικίνδυνο για τον τόπο.

Σκεφθείτε αν κάποια νέα πλειοψηφία στο μέλλον-δεν μιλώ ούτε για τις επόμενες εκλογές- η κάθε πλειοψηφία αποφασίζει να στείλει στη Δικαιοσύνη την τότε αντιπολίτευση, που ήταν πριν κυβέρνηση, αν ποινικοποιηθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο η πολιτική ζωή, μπορεί ο τόπος να πάρει μπροστά;».

Ανδρέας Λ.

«Όταν αναδύθηκε στην επιφάνεια αυτή η ελεεινή και δυσώδης πλεκτάνη είχα χαρακτηρίσει τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της άθλιους και με χαρακτηριστικά παλιανθρώπων. Μετά το σημερινό συμπληρώνω: πρόκειται περί κακοποιών. Και κακώς ορισμένοι μιλούν για φαρσοκωμωδία. Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, μόνο για πολιτική αλητεία μιας συμμορίας κακοποιών οφείλουμε να μιλάμε.

Ακόμη κι αν χρειαστεί να γυρίσω τη γη ανάποδα, θα το κάνω, προκειμένου οι υπεύθυνοι να λογοδοτήσουν από το εδώλιο του κατηγορουμένου. Έχω ήδη καταθέσει από τις 26 Φεβρουαρίου 2018 μηνύσεις κατά των κουκουλοφόρων ψευδομαρτύρων. Τώρα δηλώνω ότι θα προχωρήσω σε υποβολή μηνύσεων για τα αδικήματα που τελέστηκαν και τελούνται σε βάρος μου, συμπεριλαμβανομένου και του κακουργήματος της κατάχρησης εξουσίας, εναντίον όλων ανεξαιρέτως των εμπλεκομένων προσώπων.

Προφανέστατα έχω εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Δεν έχω όμως καμία εμπιστοσύνη στους λίγους, εκείνους και εκείνες, που καταχράστηκαν την εξουσία τους και παραβίασαν τον όρκο που έχουν δώσει. Και κάτι απολύτως προσωπικό, αλλά συνάμα βαθύτατα πολιτικό. Είμαι ο πιο στοχοποιημένος πολιτικός μετά το 1989. Η στήριξη, όμως, του κόσμου μετατρέπει τις κατηγορίες των άθλιων κακοποιών σε τίτλο τιμής για μένα».

Ο ΠΑΟΚ, είναι η προσευχή πάνω απ΄  την άβυσσο

Γίναμε ΠΑΟΚ, όχι τόσο επειδή είμαστε Βόρειοι, αλλά, γιατί είμαστε αισθηματίες. Πιο πολύ κι από τη νίκη, μας ποτίζει και μας πωρώνει η γεύση της συντριβής.

Άνθρωποι ασκημένοι στην ήττα και στην ματαίωση. Κανένας άλλος δεν θα άντεχε να υποστηρίζει μια ομάδα που διαψεύδει τόσο βαρειά τις προσδοκίες του. Ο ΠΑΟΚ, δεν είναι Μόδα!  Ο ΠΑΟΚ είναι η πιο ακμαία ιαχή σε αυτό το κουρασμένο κράτος. Γύρευε τώρα... Εμείς όμως ακόμα και στις νίκες μας, είμαστε πένθιμα ωραίοι. Μας αφανίζουνε τα ίδια μας τα λόγια. Αυτή η υπαρξιακή μύηση στο μηδέν. Ό,τι για μας είναι στολίδια για τους άλλους είναι το πένθιμο κενό.

Ίσως επειδή κατά βάθος γνωρίζουμε ότι κανείς δεν μπορεί να γλυτώσει από την καταδίκη του και τις επικείμενες λύπες.

Τι είναι ο ΠΑΟΚ; Αυτός ο μετεωρισμός που εγκαθιδρύει μια διαφορετική πραγματικότητα, όταν στην Τούμπα, την ώρα που βγαίνει η Ασπρόμαυρη στο χορτάρι  οι κερκίδες δονούνται και ξορκίζουν όλους μας τους φόβους, ταξινομώντας το κακό.

Ζούμε την απελπισία μας μέσα στο μαύρο φως που μας τυλίγει και μας κρατάει στεγανούς από τις αδιάφορες συνήθειες των πολλών και τις τέρψεις των αδυνάμων. 

Στην τελική τι είναι ΠΑΟΚ; Η προσευχή που κάνουμε πάνω από την άβυσσο...

Μην καρφώνεστε τόσο...

Εντυπωσιάζει το μένος ορισμένων "αριστερών" (ιδίως και δημοσιογράφων) εναντίον του Τσίπρα, όταν ακόμα ή και ιδίως το ΚΚΕ το οποίο μετακινείται με την ταχύτητα των Παγετώνων, τον χαρακτηρίζει "Σοσιαλδημοκράτη", ώστε να ξεμπερδεύει μαζί του, τους πολιτικούς και ιδεολογικούς του λογαριασμούς. Ε, ναι. Δεν είναι το ίδιο ο (παντελώς και αποφασισμένα ανίκανος γιατί έχει εναποθέσει την πολιτική του μοίρα σε ξένα χέρια...) Κωστής Χατζηδάκης με τον Χρήστο Σπίρτζη. Με τίποτε...
Όπως δεν πιάνει χαρτωσιά- για τα κυβικά τους μιλάμε πάντα- ο Σταϊκούρας, μπροστά στον Τσακαλώτο. Για να περάσεις τα όρια της Λιβαδειάς χρειάζεται και κάτι παραπάνω. Εκτός, αν υπάρχει μια ενδιαφέρουσα οικονομική πρόταση της ΝΔ που αγνοώ, οπότε πάσο. 
Στο γενικό πεδίο, δεν μπορεί κανείς ψάχνοντας την τσέπη του να πάει με κανέναν από αυτούς. Έχουμε περισσότερες επιλογές πιστεύω από αυτήν την αγυρτεία. 
Οι υπόλοιποι, άμα έρθει ο Κυριάκος στα πράματα θα το πάρετε το μεροκάματο... 

Κι εμείς, χωρίς ποτέ να ξεθυμαίνουμε από τη βαρειά μανία μας κι επειδή καταλαβαίνουμε οτι καθένας άνθρωπος- εκτός από καράβι- είναι ένα σύστημα παρεξηγήσεων, πάντα θα εξαρτώμαστε απ΄ τους δικούς μας αγίους μέρες πού΄ναι. 


https://www.youtube.com/watch?v=qKGQbFOzITk

Ρε, που πάμε, ρε!..
Ο διασυρμός του ελληνικού ποδοσφαίρου, πρέπει επειγόντως να σταματήσει! Βρισκόμαστε τρεις αγωνιστικές πριν τη λήξη του Πρωταθλήματος και δεν έχουμε ακόμα πρωταθλητή! Κι έχεις και την ΕΡΤ, εκτός από την διαιτησία, τα άστατα καιρικά φαινόμενα και όσους είναι μουτρωμένοι ενδεχομένως για τους λόγους τους, να καταδιώκουν ανελέητα τον Ολυμπιακό... Ε, όντως, όπως θα΄ λεγε και μια "ψυχή" που βγάζει μεροκάματο από τις "ερυθρόλευκες ιδέες", πράγματι, δεν αντέχεται το 50- 50...  

Δεν τους πηδάτε μαντάμ; 

Ας μεταποιήσουμε λίγο το δίλημμα εμείς τα κομμούνια: Μοναστήρι ή Σκυλάδικο; Κανονικά, μέσα στην ταραγμένη ζωή μας, είμαστε πολύ μακριά κι απ΄ τα δύο. Μεσολαβούν ωστόσο οι καθημερινές χρεοκοπίες μας κι αυτή η άγονη γνώση ότι η ζωή τελικά δεν τρέχει προς όφελός μας και καταλήγουμε να ψάχνουμε κάτι συνένοχους, γνωρίζοντας κατά βάθος ότι οι φυσικοί αυτοματισμοί κανέναν δεν απαλλάσσουν από τους μορφασμούς της πτώσης.

Απλά θέλω να πω, ότι φύγαμε από την εποχή του Μ. Αναγνωστάκη που έλεγε "εμείς που θέλαμε να πιστέψουμε σε κάτι πολύ και να πεθάνουμε...". Ε, και;

Αναιρούνται όλα τώρα ανάλογα με την διάθεση της στιγμής. Το καθημερινό παραλήρημα επιβραβεύεται. Των Αυτιάδων, ας πούμε. Η αυστηρότητα υποχωρεί, μπροστά σε αυτούς που συνηγορούν με την ίδια θέρμη για τα ψέμματα και το αντίθετό τους. Κλονίζεται,λέω με κάτι τέτοια ο συρφετός των ανθρώπων, αλλά κάπως έτσι μάλλον γράφεται η Ιστορία. Μας εμπνέουν μικρές επιθυμίες. Οπότε ξαναγυρνάμε στα βασικά: Δεν τους πηδάτε μαντάμ; 

Ο Νίκος Δένδιας έχει έργο! Και μάλλον επί σειρά ετών...

Αν δεν πρόκειται για τίποτε χωρατατζήδες- έχει συμβεί αυτό στην γενέτειρα Καστοριά με την προτομή του καριόλη Βαν Φλητ, γεγονός που θορύβησε μέχρι και το αμερικανικό προξενείο στη Θεσσαλονίκη που κατέφθασε στην πόλη για να απευθύνει αυστηρές συστάσεις επειδή συνέβη δυό φορές, μέχρι να την πάει ένας βασιλικός στην αυλή του (!)...- κάποιοι ασεβείς κυνηγοί χαλκού, κατά πάσαν πιθανότητα, αφαίρεσαν στην Κέρκυρα, την προτομή του Γεωργίου Ράλλη. Όλοι σκεφθήκαμε αυτά τα αυτονόητα. Όμως ο Κερκυραίος βουλευτής της ΝΔ και τώρα στη Β΄ Αθηνών άμα και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος Νίκος Δένδιας, ανάρτησε συντετριμμένος (υποθέτουμε...) τα εξής:


"Η είδηση της κλοπής της προτομής του Γεωργίου Ράλλη στην Κέρκυρα - για την τοποθέτηση της οποίας εργάστηκα επί σειρά ετών έχοντας την τύχη και την τιμή να γνωρίζω προσωπικά τον πρώην πρωθυπουργό - μόνο θλίψη και προβληματισμό μπορεί να προκαλεί. Σημεία των καιρών ή και μη χειρότερα…"

Αγνοώντας ομολογουμένως τις δυσκολίες ενός τέτοιας έκτασης εγχειρήματος- οι προτομές δεν είναι αστείο πράγμα ως φαίνεται...- οφείλουμε σεβασμό και συμπάθεια στον κ. Νίκο Δένδια που εργάστηκε "επί σειρά ετών" για την "τοποθέτηση" ενός έργου που βρέθηκαν κάποιοι γύφτοι(;) να το αποκαθηλώσουν. Ευχόμαστε σε αυτούς τους δυσεβείς, μέρες που΄ναι, να πάνε στο μηδέν και να γνωρίσουν τον δημιουργό τους! (Και ίσως και τον δημιουργό της προτομής και παραπέρα!..). Ε, ναι. Και μη χειρότερα, βεβαίως... 

Άντε απο κει ρε...

Δεν χρειάζεται λέω, να βιαιοπραγεί κανείς στον πρώτο δημοσιοφράγκο που θα βρει μπροστά του. Για όλους το λέω. Με παρότρυνε από μικρό, όταν μ΄ άκουε να οργίζομαι η καλή μου η μάννα, σαν γενικό κανόνα " Μη μιλάς έτσι. Ο ντουνιάς, έχει και καλούς". Ναι, βέβαια...
Κάθομαι εγώ ο μαλάκας και σκέφτομαι τις προάλλες ότι δεν έχει νόημα να υποβάλω δήλωση"Πόθεν Έσχες". Και το θεωρώ περιττή υποχρέωση. Μια επινοημένη σκευωρία. Ένα χουνέρι στο κράτος των φοροφυγάδων. Χλεύη για τους έντιμους. "Θέλεις να σε πιάσουν στην δηγματοληπτικό έλεγχο και να πας στο Δικαστήριο να δηλώσεις μαλάκας;" με προσγειώνει η λογίστρια. (Δούλευα τότε και με Δελτίο...). Εντάξει. Ήττα. Συμμορφώθηκα και μόνο στην εικόνα μου στο εδώλιο.
Έχουν εξαντληθεί όλα, λέω, καθώς κοιτάζω τις τηλεοπτικές περσόνες με το σήμα της Lacoste- έμβλημα καταξίωσης- στο πέτο.
Μιλάνε αυτοί για θεωρίες του θανάτου, κι εμείς είμαστε ο ίδιος ο Θάνατος! Βαρειά εκμαυλισμένος κλάδος οι Δημοσιογράφοι. ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να επιστρέψουν κάπως στον εαυτό τους και να ανακαλύψουν το γυμνό γεγονός.
Και μας έχουνε κουράσει τώρα οι λέξεις που χρησιμοποιούμε με τον ίδιο τρόπο με αυτούς τους μαγαρισμένους. Εμάς οι λέξεις μας αφανίζουνε. Κι ενίοτε, να μην πω συχνά, μας εξαγριώνουν. Αυτούς τους φέρνουν σε μιαν κλίμακα, όπου αποθεώνεται η στείρα παλιατσαρία...
Ε΄ρε μάγκα! Ένα Πόθεν Έσχες λοιπόν, και τι στον κόσμο!.. Να χρεοκοπήσει κάπως αυτή κάλπικη ποιότητα...
(Υ.Γ:: Οι περισσότεροι στο συνάφι, ξέρουμε τα βασικά: Ποιος τα παίρνει και απο που.Και συχνά χωρίς να πατάει καν στην "ΥΠΕΡΕΣΙΑ". Πλην όμως αναπόδεικτα και μισά. Μέχρι τα επίσημα γραφεία τύπου, είναι γνωστά κάποια πράγματα. Ε, με βάση νομική υποχρέωση, θα έπρεπε αυτά να δημοσιοποιούνται. Για να γνωρίζουμε αν τηρούνται- που δεν τηρούνται...- ορισμένα επαγγελματικά ασυμβίβαστα. Και θα ήταν καλό να τα ξέρει και ο "κοσμάκης", ώστε να μην του πουλάνε φούμαρα κάποιες ομιλούσες "προσωπικότητες" που παριστάνουνε και τους διωγμένους από τα... "καθεστώτα"...).   

Από την Εφημερίδα των Συντακτών της Τετάρτης.

«Η (πλαστή;) διαθήκη των θεών»

Πέπη Ρηγοπούλου

                            

            Ο φιλόσοφος και ακτιβιστής κύριος Ανρί Λεβί και ακόμα επιχειρηματίας (που ανάμεσα στο κράτος και το χρηματιστήριο διαλέγει, όπως έλεγε σε συνέντευξή του, το δεύτερο), εισαγωγέας ξυλείας από χώρες της Αφρικής, όπου σύμφωνα με ανάρτηση του danger few η Γαλλία επενέβη στρατιωτικά τριάντα φορές μετά την απελευθέρωσή τους, εμφανίστηκε στο «Παλλάς». Εκεί παρουσίασε το έργο του «Αναζητώντας την Ευρώπη», που επ’ ευκαιρία των ευρωεκλογών θα εμφανιστεί σε είκοσι συνολικά ευρωπαϊκές χώρες.

Βασικός εκφραστής του κύκλου των «Νέων φιλοσόφων», αμφισβητήθηκε από άλλους συγγραφείς που δήλωσαν ότι η νέα φιλοσοφία ήταν μια νέα απάτη.

Αναφέρω εδώ δύο από αυτούς που είναι πιο γνωστοί στην Ελλάδα. Πρόκειται για τον κορυφαίο ιστορικό Πιερ Βιντάλ Νακέ, θερμό και δρώντα φίλο της χώρας μας την εποχή της χούντας, συγγραφέα μεταξύ άλλων των έργων «Μύθος και τραγωδία Ι και ΙΙ» (μαζί με τον Ζαν Πιερ Βερνάν) και «Ο μαύρος κυνηγός». Και επίσης για τον επιστήθιο φίλο και πνευματικό αδελφό του Νακέ, Κορνήλιο Καστοριάδη.

Το 1979 ο Βιντάλ Νακέ σε μια επιστολή του στο περιοδικό «Νουβέλ Ομπσερβατέρ» κατήγγειλε ότι το βιβλίο «Η διαθήκη του θεού» του κυρίου Ανρί Λεβί «βρίθει από χονδροειδή λάθη (…) ψευδείς παραπομπές και παραληρηματικές απόψεις (…)». «Θα παρουσιάσω εδώ, γράφει ο Νακέ, μία ανθολογία μαργαριταριών (σχετικών με την ελληνική και τη βιβλική ιστορία) άξιων ενός μέτριου υποψήφιου για το Μπακαλορεά». Σταχυολογώ μόνον ένα: Οτι, κατά τον συγγραφέα της «Διαθήκης», η Αντιγόνη του Σοφοκλή (της οποίας ο μύθος αναφέρεται σε εποχή πριν από τον Τρωικό Πόλεμο) μας πληροφορεί για τις συνθήκες της… Θήβας τον 5ο αιώνα!

Ο κύριος Λεβί απάντησε ότι είναι θύμα αστυνόμευσης της σκέψης. Την ίδια εποχή ο Κορνήλιος Καστοριάδης χαρακτήριζε το ρεύμα των νέων φιλοσόφων «βιομηχανία του κενού» ή, σύμφωνα με μια διατύπωσή του που έτυχε να ακούσω σε προφορική του παράδοση, «ψευδοϋποσοφιστές της αριστερής όχθης».

Ηταν η ώρα της ανόδου των λαμπερών μετριοτήτων. Η γαλλική «μικρή Αριστερά», που είχε καταυγάσει τη Γαλλία και τον κόσμο με το έργο της, έχανε σε επιρροή. Ο Νακέ δυσκολευόταν να βρει βήμα στη Monde, της οποίας ήταν συνιδρυτής. Κάπου εκείνη την εποχή, αυτός «ο εβραϊκής καταγωγής Γάλλος πατριώτης», που είχε χάσει τους γονείς του στα χιτλερικά στρατόπεδα, πλήρωσε την υποστήριξή του στους Παλαιστίνιους, χαρακτηριζόμενος από διάφορους ψευδοστοχαστές ως… ναζιστής.

Ωστόσο, καμία αίγλη της διαφήμισης δεν μπορεί να εγγυηθεί τη δολοφονία της μνήμης.

Το θέμα, όπως πάντα, είναι: «τώρα τι λες»…

Ο πολιτικός διάλογος στη χώρα διεξάγεται με όρους αρένας. Και ο τρόπος που η πολιτική τάξη εκδιπλώνει την πρωτογενή της ενέργεια, φανερώνει και τα όρια του δυναμισμού της. Οι άνθρωποι αυτοί είναι κατάκοποι. Διαφορετικά στις δημοσκοπήσεις δεν θα΄ βγαινε πρωθυπουργός ο «Κανένας»…

Μην έχοντας να προτείνει τίποτε καλύτερο, ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης, σε έναν ρόλο που δεν τον ευνοεί, οργώνει τα χωριά και τις πόλεις της Μακεδονίας, σαν να ήταν υποψήφιος περιφερειάρχης και προσπαθεί να χτίσει την άνοδό του στην εξουσία, πάνω στην Συμφωνία των Πρεσπών με την οποία επί της ουσίας το κόμμα του συμφωνεί. Αν ρωτήσεις απεναντίας δέκα τυχαίους διαβάτες για το οικονομικό πρόγραμμα της ΝΔ, το πιθανότερο είναι να ανασηκώσουν και οι δέκα αμήχανα τους ώμους. Το είπε άλλωστε προ ημερών κι ίδιος ο Κυριάκος σε διεθνές ακροατήριο: «ο Τσίπρας πρέπει να φύγει γιατί κούρασε». Οπότε στις κάλπες, με βάση την λογική του, οι πολίτες ψηφίζουμε την επόμενη κόπωση…

Κι από την άλλη, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, έχοντας ανακαλύψει την πρόσκαιρη γοητεία του πρόθυμου- εκείνου δηλαδή που έχει δανεικό φως και ενδύεται το χλωμό κύρος των προστατών του- περιφέρει αμέριμνα τα γαλανόλευκα ράκη στα σαλόνια της διεθνούς διπλωματίας, εκεί όπου κάθε φιλοφρόνηση πληρώνεται ακριβά στο ταμείο με σκληρές εθνικές υποχωρήσεις. Ε, και κατά καιρούς, όταν το ενδιαφέρον ατονεί,  οι δικοί του, ρίχνουν στους «δημοσιογράφους υπηρεσίας» και κάνα πρόχειρο σκάνδαλο (δεν έχουν δα και λίγα στην πλάτη τους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, μόνο τα λεφτά που χρωστάνε είναι 250 εκ. ευρώ…), αλλά με τρόπο ευτελή, φθηνό, που να ικανοποιεί τις ανάγκες της πολιτικής κλειδαρότρυπας και όχι το επιτακτικό αίτημα για απόδοση Δικαιοσύνης. Αρκεί να κρατάμε σε ηθική ομηρεία τον αντίπαλο…    

Τι θα μπορούσε αλήθεια στο κλίμα αυτό να μας κρατήσει σε συνθήκες ιστορικής έντασης; Το ερώτημα αφορά μόνον όσους, έξω από τις δοσοληψίες με το κομματικό σύστημα που διαμορφώνουν αυτήν την ανυπόφορη μαζική ψυχολογία, είναι σε θέση να αντιληφθούν πως η Ελλάδα δεν είναι ένα άθροισμα ευδαιμονιστικών επιδιώξεων, αλλά, ένα Έθνος απειλούμενο ευθέως με ιστορική αποδρομή. Δεν ωφελεί όθεν, η σημαία στο μπαλκόνι στις εθνικές επετείους. Αυτήν την υψώνουν ακόμα και οι ιδεολογικοί επίγονοι των ναζήδων, οι χρυσαυγίτες- και δεν τους την χαρίζουμε βεβαίως!..

Πρέπει να σκεφθούμε όμως, τι ακριβώς και τι περισσότερο είμαστε, αν όχι μια φθίνουσα δημογραφικά, ιστορική περίπτωση. Στο κοινωνικό σώμα δυσκολεύεται κανείς να εντοπίσει εκείνες τις «αγιάτρευτες» εσωτερικές αντιφάσεις, που θα πυροδοτούσαν ζωτικές εξάρσεις και μια εγερτήρια ικμάδα που θα τροφοδοτούσε καίριες προβολές και μια επεκτατική στο μέλλον ορμή. Έχουμε στόχους έξω απ΄ τα σύνορά μας; Ή αρκούμαστε στην εφησυχασμένη εκδοχή ότι «η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτε» που αποπνέει παραίτηση; Για να μην πηγαίνουμε μακριά- αν και κατά τον… «εθνάρχη» Καραμανλή, έπεφτε μακριά: Θα στείλουμε πολεμικά αεροσκάφη μόνιμα στην Κύπρο ως πρώτο βήμα αντιμετώπισης της τουρκικής απειλής; Θα υπερασπιστούμε την Ελληνική μειονότητα στην Βόρειο Ήπειρο; Θα οργανώσουμε μια ικανή στρατιά με επιθετικό προσανατολισμό στην Θράκη, έτοιμη σε ενδεχόμενη πολεμική σύρραξη να εισβάλει στα εδάφη της Ανδριανούπολης τα οποία, ενώ τα κερδίσαμε στο πεδίο της μάχης τα παραχωρήσαμε ατιμωτικά στην Τουρκία σαν πολεμικές αποζημιώσεις για το ΄22 στη Λωζάνη; Άλλως, γιατί ξοδεύουμε τόσα για την Εθνική Άμυνα; Για να παζαρεύει μυστικά με την Τουρκία η πολιτική ηγεσία την συνεκμετάλλευση και ουσιαστικά την διχοτόμηση του Αιγαίου; Ή για να δεχόμαστε τις προσβλητικές θωπείες του εκάστοτε προέδρου των ΗΠΑ; Το δόγμα της αποτροπής, έχει σιδερένιους κανόνες. Δεν εδράζεται σε έναν έωλο βολονταρισμό.

Οι ηχηρές πλην όμως κωμικές εκδηλώσεις εθνικής αυταρέσκειας, οι ψυχολογικές υπεραναπληρώσεις και ο ανούσιος δημόσιος θόρυβος καθυστερούν την συγκρότηση μιας νέας συλλογικής μυθολογίας και αναβάλλουν διαρκώς την συνειδητοποίηση απλών πραγμάτων. Είμαστε έτοιμοι για νέες ιστορικές προκλήσεις;

Χρειαζόμαστε επειγόντως κάποιες μεταρρυθμιστικές λύσεις που θα προκαλούσαν αίσθημα ανάτασης και θα τόνωναν τον τρόπο που συλλογικά υπάρχουμε.

Χωροταξικό σχεδιασμό λόγου χάρη και διαχείριση υδάτων και ανακύκλωση σκουπιδιών –πρακτικά πράγματα ούτως ειπείν…-στην κατά τα άλλα όμορφη Πατρίδα μας που ντρέπεσαι να περπατείς στην ασχήμια της, φορολογικό σύστημα με απλούς κανόνες ώστε να μην πληρώνουμε εμείς οι ίδιοι πάντα τα βάρη, (το 19% των φυσικών προσώπων, καταβάλλουμε το 90% των φόρων), Παιδεία απαλλαγμένη από τους άθλιους πειραματισμούς κάθε καταθλιπτικού, δραστική περιστολή της φαρμακευτικής δαπάνης, (σ.σ: έχουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία, ενώ το Δημόσιο είναι ολιγοψώνιο, να μην διεκδικεί εκπτώσεις από τους προμηθευτές!) λειτουργικό, στα αστικά κέντρα και στην ύπαιθρο Σύστημα Υγείας (σ.σ: ο Έλληνας «Γιατρός της χρονιάς» στην Ευρώπη, Ανάργυρος Μαργιόλης είπε μόλις προχθές: «έχουμε 70.000 γιατρούς. Χρειαζόμαστε 27.000. Και από αυτούς οι 8.000 πρέπει να είναι οικογενειακοί ώστε να αλλάξει το πρότυπο». Παρεμπιπτόντως, ο Γερμανός υπουργός Υγείας μας ευχαρίστησε πέρυσι για τους καταρτισμένους γιατρούς που εργάζονται πλέον εκεί με ελληνικά έξοδα και στηρίζουν το ΕΣΥ και το εθνικό προϊόν της πατρίδας του…).

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε λύσει αιματηρά πολλά από τα λογιστικά μας προβλήματα, αλλά, κανένα από όλα τα υπόλοιπα που αφορούν το παραγωγικό υπόδειγμα της χώρας και συντηρούν τις βαρειές συνθήκες εξάρτησης. Χώρα που είναι σε προγράμματα εποπτείας δεν έχει καμιά εθνική αξιοπρέπεια. Δεν φαίνεται να μας χαλάει όμως αυτό… Μας καλύπτουν τα μοχθηρά σχόλια για τον «σακάτη Σόϊμπλε». Η έλλειψη σεβασμού όμως στον αντίπαλο, μαρτυρά την δική μας απογοητευτική ποιότητα. Ένα ανήμπορο και άγονο μένος …   

Είναι ανάγκη βεβαίως να τυποποιείται εδώ το ελαιόλαδο, με το οποίο θα…κατακλύσουμε κάποτε τους Κινέζους και να ενισχύσουμε τον πρωτογενή τομέα με προϊόντα έγκυρης ταυτότητας. Στο μεταξύ, η Ελλάδα, εκτός από αμφίβολης ποιότητας δημόσια έργα, κυρίως χρειάζεται βαρειά βιομηχανία. Είναι διαφορετικό να δίνει το 1% του ΑΕΠ ο Τουρισμός (σ.σ: ειρήσθω, με αυτά τα άθλια μεροκάματα και αυτόν τον τρόπο της οργανωμένης αρπαχτής, ενώ τα περισσότερα λεφτά, επειδή τα συμβόλαια κλείνονται, όπως κλείνονται εκτός συνόρων, μένουν και εκτός Ελλάδος) και άλλο το 1% η βαρειά βιομηχανία, τα Ναυπηγεία, η βιομηχανία όπλων και η αξιοποίηση του υπεδάφους από ελληνικές επιχειρήσεις.    

Αυτό όμως απαιτεί σκληρή δουλειά κι όχι βολική αναμονή στον προθάλαμο της εξουσίας που ετοιμάζεται να αντικαταστήσει τους προηγούμενους με φτηνά τεχνάσματα και χωρίς σχέδιο. Να δούμε την αλήθεια κατάματα. Επιδοτούμενη ελευθερία δεν υπάρχει. Η χώρα οφείλει να απαλλαγεί από τον παρασιτικό καταναλωτισμό για να εξοικονομήσει επενδυτικά κεφάλαια, αναγνωρίζοντας την επιτακτική ανάγκη για εκπαίδευση, τεχνογνωσία και παραγωγικότητα.

Μόνο από την καθιέρωση της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας που θα καταργούσε το απίστευτο χαρτομάνι στο Δημόσιο, σύμφωνα με σχετική έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, το κοινό ταμείο θα εξοικονομούσε γύρω στο μισό δισ. ετησίως. Λογαριάστε πόσες περιττές δαπάνες θα μειώνονταν με έναν κρατικό μηχανισμό-από τον τελευταίο βλαχοδήμαρχο μέχρι τον κορυφαίο δικαστή- που δεν θα εξυπηρετούσε τα μικροσυμφέροντα της ισχυρά οργανωμένης πελατείας και με πολιτικά κόμματα βεβαίως που θα λειτουργούσαν δημοκρατικά και όχι υπακούοντας στην ενός ανδρός αρχή.  

Αν είναι λοιπόν να χαθούμε, ας συμβεί αυτό χωρίς προσχήματα. Στην αιθρία. Μην ψάχνουμε ξένες πλάτες να φορτώσουμε την ευθύνη μας.

Ετοιμάζονται κάποιοι να γιορτάσουν το 2021, τα 200 χρόνια της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Φενάκη. Η χώρα, τείνει να γίνει δορυφόρος της Τουρκίας. (σ.σ: Να το ξανασκεφτούν όσοι αποφάσισαν να είναι η τιμώμενη χώρα στην ΔΕΘ). Μιλάμε για δύο μόλις ιστορικούς αιώνες –τσιγαρόχαρτα είναι αυτά στην ιστορική πορεία- όπου το ελληνικό Κράτος, ανίκανο να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα, συρρικνώθηκε στα σημερινά του όρια, χωρίς καν την δυνατότητα πλέον να εγγυηθεί τα υφιστάμενα σύνορα. Εκτός αν κάποιοι νομίζουν ότι η πλήρης υποταγή στο ΝΑΤΟ και στις πολυεθνικές της ενέργειας, θα αφήσει την εθνική περίμετρο άθικτη. 

Την μέριμνα για την Πατρίδα, την μεταποιήσαμε σε όρους καταναλωτικούς. Και την  υποβιβάσαμε στον μέσο όρο μιας κούφιας γενικής ευημερίας όπου η κορυφαία αποστολή της πολιτικής τάξης είναι να εγγυάται την διατήρηση αυτής της πλαδαρότητας. Δεν είναι αξιοπρεπής όμως όποιος ζει με δανεικά και δεν παράγει όσα καταναλώνει.

Η χώρα, συνελόντι ειπείν, θα πρέπει επειγόντως τώρα να κερδίσει χρόνο, προτού να απωλέσει κι άλλο εθνικό έδαφος.

Ορμάτε!

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Τετάρτης, από την κρατική τηλεόραση, αυτή η...δημοσιογραφάρα ο Σεραφείμ Κοτρώτσος, παίρνει μια ασθμαίνουσα συνέντευξη από τον κατακαημένο Γιώργο Βουλγαράκη που εκτίθεται -κυριολεκτικά όμως...- για την Δημαρχία της Αθήνας. Θα ήταν αβάσιμο και άδικο να υπαινιχθεί κανείς ο,τιδήποτε επιλήψιμο για τόσο εξαιρετικούς και υπεράνω πάσης υποψίας συνομιλητές. Αλλά, μπορεί κανείς να μας πει, έτσι απο περιέργεια, πόσο κοστίζει αυτός ο τηλεοπτικός χρόνος σε χρήμα;

Ζουν- ευτυχώς- και Αυτοί ανάμεσά μας!

Από τις πλέον συγκροτημένες και ενάρετες παρουσίες στην Ελληνική Βουλή, ο βουλευτής του "Ποταμιού" Γιώργος Μαυρωτάς. Χαίρεσαι να τον ακούς και να απολαμβάνεις την ευεργετική εκπομπή ενός δημόσιου λόγου, χωρίς υστερία και εμπάθεια, αλλά, αντίθετα, γεμάτου επιχειρήματα και ήθος. Αντιγραφή από το σχετικό δελτίο τύπου του κόμματος. 

"Με αφορμή τη Παγκόσμια Ημέρα Ακοής, που ήταν στις 3 Μαρτίου, ο Αντιπρόεδρος του Ποταμιού και βουλευτής Αττικής, Γιώργος Μαυρωτάς, υπέβαλε πρόταση προς τον Πρόεδρο της Βουλής, κ. Νικόλαο Βούτση, που αφορά στους συμπολίτες μας, που αντιμετωπίζουν προβλήματα ακοής (μεταγλωσσικοί κωφοί και βαρήκοοι), προκειμένου να αποκτήσουν προσβασιμότητα στα πολιτικά δρώμενα.

Όπως τονίζει ο κ. Μαυρωτάς, δεδομένου ότι η νοηματική γλώσσα είναι κατανοητή μόνο από λίγα άτομα με προβλήματα ακοής και επίσης παρέχεται μόνο στις συνεδριάσεις της ολομέλειας, θεωρεί ότι θα ήταν χρήσιμο η Βουλή των Ελλήνων να κάνει χρήση των νέων τεχνολογιών και να εφαρμόσει συστήματα “speech to text” (μετατροπής λόγου σε κείμενο), έτσι ώστε να υποτιτλίζονται άμεσα οι ομιλίες των βουλευτών στις επιτροπές και στην ολομέλεια. Η Βουλή, άλλωστε, διαθέτει αρκετές από τις υποδομές και το κατάλληλο προσωπικό, ώστε να υποστηρίξει μια τέτοια πρωτοβουλία. Έτσι, θα δοθεί η δυνατότητα σε πολλούς συμπολίτες μας με προβλήματα ακοής να παρακολουθούν άμεσα τα πολιτικά δρώμενα στο Κοινοβούλιο.

Κλείνοντας, ο βουλευτής επισημαίνει πως είναι ευκαιρία αφουγκραστούμε τις ανάγκες χιλιάδων συμπολιτών μας και να κάνουμε ότι μπορούμε, για να αποκτήσουν ισότιμη πρόσβαση στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, κάνοντας πράξη τις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις, έτσι όπως προκύπτουν και από τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ήδη από το 2010 για την «Ευρωπαϊκή στρατηγική για την αναπηρία 2010-2020: Ανανέωση της δέσµευσης για µια Ευρώπη χωρίς εµπόδια».

Πάμε ρε ΠΑΟΚ! Μονάχα εσένα τώρα ακούμε! 

Δεν ξέρω αν οι κραυγές, η θύελλα από βλαστήμιες, ο αυτοβασανισμός και τα μπηγμένα νύχια στη σάρκα συγκαταλέγονται στις θεραπευτικές μεθόδους των ανθρώπων του "τοξικού", αλλά, έστω δια πυρός και σιδήρου, ο ΠΑΟΚ, αυτό το Πρωτάθλημα θα το πάρει! Γιατί-όπως και πέρυσι, όπου μας το κλέψανε!- το δικαιούται! Θα τους αφήσουμε στους αφρούς της αποτυχίας τους.
Ο ΠΑΟΚ ρε μαλάκες δεν είναι μόδα. Εσείς είχατε πάντα την αυταπάτη της παντοδυναμίας. Χάνουμε κερδάμε, όμως, εμείς καταποντιζόμαστε για τους δικούς μας λόγους ρε ξεφτιλισμένοι. Γελάμε μαζί σας κορόϊδα. Γιατί για μας η ύπαρξη, όταν κοιτάμε τον "φωτεινό πίνακα" στο 90΄ δεν έχει αποτέλεσμα.
Γιατί, είμαστε εμείς οι κάτοχοι της τελευταίας πιθανής διεξόδου.  Αυτή που μας δείχνει ρε μαλάκες η Ασπρόμαυρη όταν βγαίνει στο χορτάρι!!! Και πολλά είπα...
Χαϊδοκώληδες Νότιοι...  Μόλις αλλάξανε λίγο οι διαθέσεις, καρναβάλια γίνατε...