Δεν τους πηδάτε μαντάμ; 

Ας μεταποιήσουμε λίγο το δίλημμα εμείς τα κομμούνια: Μοναστήρι ή Σκυλάδικο; Κανονικά, μέσα στην ταραγμένη ζωή μας, είμαστε πολύ μακριά κι απ΄ τα δύο. Μεσολαβούν ωστόσο οι καθημερινές χρεοκοπίες μας κι αυτή η άγονη γνώση ότι η ζωή τελικά δεν τρέχει προς όφελός μας και καταλήγουμε να ψάχνουμε κάτι συνένοχους, γνωρίζοντας κατά βάθος ότι οι φυσικοί αυτοματισμοί κανέναν δεν απαλλάσσουν από τους μορφασμούς της πτώσης.

Απλά θέλω να πω, ότι φύγαμε από την εποχή του Μ. Αναγνωστάκη που έλεγε "εμείς που θέλαμε να πιστέψουμε σε κάτι πολύ και να πεθάνουμε...". Ε, και;

Αναιρούνται όλα τώρα ανάλογα με την διάθεση της στιγμής. Το καθημερινό παραλήρημα επιβραβεύεται. Των Αυτιάδων, ας πούμε. Η αυστηρότητα υποχωρεί, μπροστά σε αυτούς που συνηγορούν με την ίδια θέρμη για τα ψέμματα και το αντίθετό τους. Κλονίζεται,λέω με κάτι τέτοια ο συρφετός των ανθρώπων, αλλά κάπως έτσι μάλλον γράφεται η Ιστορία. Μας εμπνέουν μικρές επιθυμίες. Οπότε ξαναγυρνάμε στα βασικά: Δεν τους πηδάτε μαντάμ;