Ο ΠΑΟΚ δίδαξε ήθος!...

Ενοχλήθηκε πολύς κόσμος στα στέκια του Νότου την περασμένη Κυριακή. Όχι μόνο επειδή ο ΠΑΟΚ κέρδισε δια πυρός και σιδήρου, επάξια το πρωτάθλημα πάνω στο χορτάρι…

Αλλά και με τον τρόπο που ο Σύλλογος, με όλη τη σημασία της λέξης, διαχειρίστηκε με πρωτοφανή αξιοπρέπεια και ήθος τη νίκη του.

[Συνηθίσανε οι ανθρώποι τόσα χρόνια στο σκυλάδικο ήθος του ασθμαίνοντος, βουλιμικού υπόδικου Προέδρου που κράδαινε τα αγορασμένα τους τρόπαια μπροστά στο γελοίο πλήθος ώστε να υπογραμμίσει σε ποιον χρωστάνε την σακάτικη χαρά τους…]

Για πάρτη μας, νοιώσαμε απόλυτα υπερήφανοι. Κι όχι γιατί σίγησαν εκκωφαντικά όλοι αυτοί που θεωρούν υποτιμητικά, υπακούοντας σε βολικά στερεότυπα, ότι εμείς τα ΠΑΟΚια είμαστε κάφροι. Έχουμε κι από δαύτους… Επειδή κάναμε μια αξέχαστη σπονδή στο κοινό ήθος που άγγιξε κι ανθρώπους έξω από την δική μας Ομάδα.

Όσοι έχουνε δυό δράμια μυαλό, είδαν ότι ο ΠΑΟΚ, αυτή η βαρειά βιομηχανία αισθημάτων,  είναι κάτι περισσότερο από μια παρακμιακή αγέλη.

Νοιώσαμε το λοιπόν βαρειά υπερήφανοι, επειδή επιβεβαιώσαμε τους ακατάλυτους δεσμούς μας και τον ιδιαίτερο τρόπο μας, αυτόν τον αρχιτέκτονα της ποικιλίας που μας συνέχει και μας συγκροτεί σε μια ειδική κατάσταση μόνωσης. Τιμήσαμε το ήθος των ανθρώπων μας κι αυτό το βαθύ και σκοτεινό μας πείσμα που δεν λέει να τα παρατήσει μπροστά στον επικείμενο χαμό. Γιατί για μας η ζωή δεν είναι φτηνό πανηγυράκι. Είναι μια διαρκής αντινομία ανάμεσα στην έλξη και την αηδία για όσα συμβαίνουν μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας. Και, προφανώς, δεν έχει νόημα χωρίς συντριβή. Για τους άλλους, αυτό λέγεται πορεία στην έρημο. Για μας είναι μια μορφή αγιότητας. Δεν γαμιούνται στην τελική τα 34 χρόνια;

Πως αλλοιώς ρε θα βρισκόντουσαν τόσα φωτοστέφανα στις φλεγόμενες κερκίδες της Τούμπας; Και τόσα φωτεινά πρόσωπα; Εμάς οι ματαιώσεις δεν μας κάνουνε καταθλιπτικούς. Φάνηκε καθαρά ότι διατηρήσαμε ακέραιη τόσα χρόνια μέσα μας την δυνατότητα της χαράς! Κι από την άλλη, δεν είμαστε τίποτε νευρόσπαστα που αποδέχονται μια προκαθορισμένη μοίρα. Όταν η ύπαρξη σκοτεινιάζει ο ΠΑΟΚτζής αρνείται να εγκαταλείψει τη θέση του και να προδώσει τον εαυτό του. Δεν τοκίζουμε ποτέ στην ελπίδα. Κι ας μας απογοητεύουν όλα στον κόσμο. Είμαστε όθεν σε όλα μέσα, ανυπότακτοι υπήκοοι στην Επικράτεια μιας δυσπρόσιτης για άλλους, εσωτερικής Ελευθερίας!..

Η δικιά μας έπαρση δεν χρειάζεται εντυπωσιασμούς. Εντούτοις ο ΠΑΟΚτζής, κάνει μπαμ από μίλια μακριά. Όπως κι ο Μακεδόνας.

Ατομική εξομολόγηση: Πηγαίνοντας για Κοπεγχάγη επαγγελματικό ταξίδι μια φορά, σταθήκαμε αεροπορικώς για τρεις ώρες στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης. Ε, τι να κάνω. Πήγα κατευθείαν στο μπαρ… Θωρώ μια αλέγκρα μελαχροινή πίσω απ΄ τον πάγκο και της παραγγέλνω δίχως να το σκεφτώ καν μέσα στην πολύγλωσση Βαβέλ, στα Ελληνικά «βάλε ένα ποτό ρε πατριωτάκι». «Που με κατάλαβες ρε αλάνι;», «Φωνάζει απάνω σου η ρίζα κυρά μου!»… Μην τα πολυλογώ. Απ΄ την Πτολεμαΐδα και ΠΑΟΚι ήταν! Εξωτική, δική μας εντελώς τρέλα! Ήπια τέσσερα ουίσκια και πλήρωσα μονάχα το πρώτο κι αυτό με χίλια ζόρια.

Την περασμένη Κυριακή το βράδυ όσοι δαίμονες είχανε βάρδια στην  Τούμπα χορεύαν στην ασπρόμαυρη ψυχή μας. Μέχρι χθες ο ΠΑΟΚ ήταν το πρόσχημα για να επισπεύδουμε μες΄ την έξαψη την πτώση μας. Σαν η μοίρα να μας είχε ρίξει το γάντι. Από εκείνη τη μαγική νύχτα, είναι μια αιτία για να ζήσουμε ξανά τον ίλιγγο του ύψους.

Βρήκαμε ξανά το γενεαλογικό μας δένδρο όταν περπάτησε με το μπαστουνάκι του στο χορτάρι ο γίγαντας Κουιρουκίδης, κρατώντας ένα από τα «εγγόνια» του απ΄ το χέρι για να ακολουθήσει η δρακογενιά του Κούδα. Θυμηθήκαμε τους μεγάλους μας απόντες, τους νεκρούς μας και συνειδητοποιήσαμε με συγκίνηση το μέλλον που έχει αυτή η Ομάδα στα πρόσωπα των νέων παιδιών όχι μόνο στις Ακαδημίες, αλλά και στις κερκίδες.

Ο έρως για τον ΠΑΟΚ- όταν νομίζεις πως η Τούμπα πράγματι μετακινείται από το έδαφος ώρες- ώρες- μπορεί και να είναι μια πλάνη κάποιες στιγμές μέσα στο θολωμένο μυαλό μας. Μπορεί όμως και να΄ ναι αλήθεια. Την περασμένη Κυριακή πολλοί ορκίζονται ότι την έζησαν.

Γουστάραμε πολύ με αυτόν ειδικά τον τίτλο. Καθόλου ίσως για τον ίδιον τον τίτλο- άλλωστε έχουμε άλλους δυό. Αλλά, γιατί κατά βάθος πάντοτε πιστεύαμε ότι εμείς τα ΠΑΟΚια, δεν θα σας κάνουμε ρε κουφάλες το χατήρι να πεθάνουμε άκεφοι!..