Το Πολυτεχνείο Ζει!

Όταν η μνήμη υποβιβάζεται στο επίπεδο της τελετουργίας, οι πολιτικοί αγώνες αντιμετωπίζονται σαν φτηνά πανηγυράκια. Με την –αναγκαία;- πινελιά εκείνων που τα σπάνε στο κέντρο, ώστε αρκετοί να αναρωτιούνται σήμερα «μήπως ήρθε η ώρα να καταργηθεί η καθιερωμένη πορεία;».

(Ε, κάνουν ό,τι μπορούν γι΄ αυτό και τα «καθεστωτικά ενημερωτικά» μέσα που χτυπάνε, όπως άλλοτε οι μπάτσοι με τα στειλιάρια,  στο ψαχνό της συλλογικής κόπωσης…).  

Όμως την κατάργηση της πορείας επιθυμεί διακαώς τόσα χρόνια και η πρεσβεία των ΗΠΑ όπου καταλήγουν χρόνια τώρα οι διαδηλωτές και δεν έπαψε ποτέ να εκφράζει την ενόχλησή της, επειδή ίσως υπάρχει ακόμα (πολύς) κόσμος που θυμάται, κι άλλοι τόσοι- οι νέες γενιές βασικά- που πληροφορούνται στην πορεία της πολιτικής τους ενηλικίωσης τις βαρειές ευθύνες και την συμμετοχή-κέντρων και παράκεντρων- της αμερικανικής διοίκησης στο χουντικό πραξικόπημα και στην προδοσία της Κύπρου.

Δεν ταιριάζει σε αξιοπρεπείς ανθρώπους η λήθη. 

Γιατί, το Πολυτεχνείο, δεν τελείωσε το ΄73. Και τα αιτήματά του παραμένουν σε ισχύ. Όσο τουλάχιστον υπάρχουν Πολίτες που αγωνίζονται –πολύ περισσότερο στις μέρες μας, για Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία- Εθνική Ανεξαρτησία- καθώς δεν έχουμε τίποτε από αυτά κι έχουμε αντίθετα μετατραπεί με ευθύνη αυτής της απροκάλυπτα γονατισμένης κυβέρνησης σε αμερικανικό υποζύγιο. 

Θα «σκαλώνουν» μπροστά σε αυτά τα αιτήματα, όλες οι σημερινές αλλά και οι επόμενες γενιές που αξιώνουν Δικαιοσύνη στην διαβατάρικη ζωή που ζούμε κι όχι σε κάποιο μεταφυσικό σύμπαν που καταστέλλει τα πάθη και τις αρετές των ανθρώπων.

Υ.Γ: Ήταν μαζική η χθεσινή πορεία. Εντούτοις, τα "καθεστωτικά μέσα" σταθήκανε στις -συνήθεις και αναμενόμενες- μολότοφ.....

Υ.Γ 1: Εν παρόδω: Δεν υπάρχει, ούτε και υπήρξε ποτέ κάποια...διαβόητη "γενιά του Πολυτεχνείου"στην οποία εντέχνως επιχειρήθηκε να φορτωθεί το μεταπολιτευτικό άγος. Μειοψηφία αγωνιστών φοιτητών, κάποιοι (στατιστικά ανυπολόγιστοι) πλην όμως συγκλονιστικοί μαθητές, εργαζόμενοι πολλών κλάδων, απο οικοδόμους μέχρι μισθωτούς και πολίτες της Αθήνας που προσέτρεξαν εν κινδύνοις. Αυτοί ήσαν.

Για τη σημερινή κατάντια μας και τα δικά μας χαΐρια, όθεν, ας ψάχνουμε αλλού εχθρούς να τα φορτώσουμε...