Ε και που πήραμε το κύπελλο; 

Κράτησε χρόνια ο θυμός του Αχιλλέα

Οι σύντροφοί μας χάνονταν μες΄ το ανελέητο φως

μπροστά στ΄ αψηλά τείχη των Τρώων

Σαπίζαν τα καράβια μας στην αρμύρα

άπραγα κάτω στις ρηχές αμμούδες του Ιλίου

Οίκτος κανείς

Μας λυπηθήκαν φαίνεται στο τέλος οι Θεοί

Βγήκε στα κάστρα τότε η Εκάβη κι αρχίνησε τους θρήνους γοερά

Τότε καταλάβαμε τι είχαμε κάνει

Ανάψαμε φωτιές

και κάψαμε τα ρούχα μας

σπάσαμε τα ξίφη στα δυό

και πλυθήκαμε με τις στάχτες

Την άλλη μέρα κινήσαμε πρωί με όσα είχαμε-χωρίς αποσκευές- για την πατρίδα.

Αμίλητοι και πικροί, εξόριστοι μέσα μας.

Που να γυρίσεις, άμα δε σε περιμένει κανείς;

Ο,τι είχαμε τ΄ αφήσαμε πίσω

Ξεπορτίζουμε τώρα τα βράδυα αλλά και που να πας;

Πιο ξένος κι από ξένο στην Ομόνοια…

Πικρό στανιό η νοσταλγία

Πότε μας κεντάει και πότε ανθίζει μέσα μας.