Γεια σου ρε Μπεστ!

Ένας καταραμένος που δεν λυτρώθηκε ποτέ από τα πάθη του. Στην αναμέτρηση με τον εαυτό του κυρίως, δεν ζήτησε ποτέ τη μεσιτεία της συμβατικότητας. Πιστός στο αρχέγονο παρελθόν, διέσωσε το αρχέτυπο της βίας, αλλά, όχι με τον απωθητικό τρόπο των Γερμανών και της Νationalmannschaft που αποζητούν την ταπείνωση του αντιπάλου.

Εκείνος, ακόμα και για τους αντιπάλους, το έκανε να μοιάζει μαγικό. Γι΄ αυτό και μας αιχμαλώτισε τα έκθαμβα νιάτα. Το ζόρικο αλάνι του Μπέλφαστ. Ο Τζωρτζ Μπέστ!

Αυτός ο φλεγόμενος κομήτης που άναβε κάθε Σάββατο στα γήπεδα της Αγγλίας, κι έσβυνε μετά μέσα σε ποτάμια αλκοόλ και στις παράφορες αγκαλιές των γυναικών που τις λάτρεψε και τον αποθέωσαν βιαστικά, γνωρίζοντας με τη συνετή σοφία τους την εφήμερη λάμψη των πραγμάτων.
Η ζωή δε θα άξιζε ούτε καν μια δεύτερη ματιά, αν απουσίαζε η αλητεία.

Πολλοί θεωρούν ότι το να φτάνει κανείς στα άκρα είναι απόδειξη κακού γούστου. Όμως η φυσική ροπή των ανθρώπων είναι προς τον ίλιγγο της πτώσης. Βαθμιαία και με μαγνητική έλξη, όλα συντελούν επίμονα στην φθορά. Εφορμούμε οι περισσότεροι κάθετα στη φρίκη. Μερικοί επιλέγουν να συντομεύσουν τη διαδρομή. Ακόμα πιο λίγοι το κάνουν με ταλέντο. Και ελάχιστοι, όσοι φαίνεται να υποφέρουν υπερβολικά από αυτό κι από τον αναχρονισμό των πνιγηρών συμβόλων... Επειδή γνωρίζουν ότι η έντονη εσωτερική ζωή, δεν είναι ένας κλήρος που αναλογεί στους συντηρητικούς και στους λεπταίσθητους που ζούνε ακίνητοι με το φόβο του θανάτου και είναι χωρίς να το ξέρουν επιληπτικοί δίχως εξάρσεις.

Στην ομίχλη του Μάντζεστερ κάθε χρόνο εκεί γύρω στα μέσα Νοεμβρίου, στις παμπ της πόλης που λυγίζουν κάτω από το βάρος της βραδυνής υγρασίας και στις ιερές κερκίδες του Όλντ Τράφορντ που πλημμυρίζουν από συγκίνηση, οι φίλαθλοι της Γιουνάϊτεντ όρθιοι τραγουδάνε με πάθος:
«Υψώνομαι προς τον ουρανό
Εκεί θα πάω όταν πεθάνω
Όταν αναπαυθώ
Θα πάω να τα πιω με τον Τζορτζ Μπεστ».

Ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που έβγαλε ποτέ το «Νησί», το ίνδαλμα για κάποιους από μας των παιδικών μας χρόνων, ο Τζορτζ Μπεστ γεννήθηκε σαν σήμερα 22 Μαΐου κι έφυγε από τη ζωή μόλις στα 59 του χρόνια στις 25 Νοεμβρίου του 2005.
Αλήτης με τα όλα του και γόης, πρότυπο αρσενικού, αληθινός αστέρας, τράβηξε τα πάθη του μέχρι τα όρια, ώσπου να καεί οριστικά εντός του μύθου του, όπως με μανία επεδίωκε, από αυτά. Ποτά, Γυναίκες και γρήγορα αυτοκίνητα τον στροβίλιζαν έξω από τα λασπωμένα γήπεδα της Αγγλίας όπου χόρευε τις άμυνες των αντιπάλων. Το ποδόσφαιρο άλλωστε, είναι το μπαλέτο των φτωχών και ο Μπεστ έδινε κάθε Σάββατο μοναδικές παραστάσεις.

Το συνόψισε εκπληκτικά ο Ρέι Φέαρφαξ, αμυντικός της Νορθάμπτον που είχε αναλάβει να μαρκάρει τον Βορειοϊρλανδό δαίμονα σε ένα παιχνίδι όπου, σαν ανελέητη καταιγίδα πέτυχε 6 γκολ, αναγνωρίζοντας με το φλέγμα του παλαιού ιπποτισμού: «Η μόνη φορά που στην πραγματικότητα βρέθηκα αρκετά κοντά του, ήταν όταν χαιρετηθήκαμε στο τέλος του αγώνα»!..

Ζωγράφιζα τον Μπεστ από μικρός, αενάως. Ξεσήκωνα τις ντρίμπλες του στην αλάνα της γειτονιάς και αργότερα στην εφηβική ομάδα της πόλης, ζηλεύοντας πάντα το πάθος και την ορμή του που τα σάρωνε όλα στον ασταμάτητο καλπασμό του προς τα αντίπαλα δίχτυα.
Κι όταν έμαθα ότι πέθανε δεν τον πένθησα. Κατέβασα αργά ένα ποτήρι στο μπαρ κι ευχήθηκα μέσα μου «καλό ταξίδι Τζορτζ! Αν υπάρχει Θεός όταν βρεθούμε θα βάλω αν επιτρέπεις έναν γύρο στη μπάρα παρέα με τον γερο- Μπάσμπυ…».

Υ.Γ: Απ΄ όλες τις ατάκες του, δείγμα μιας ευφυΐας που δεν έψαχνε προσχήματα για να αποκαλυφθεί, κράτησα τις εξής:
* «Αν με ρωτούσαν τι θα προτιμούσα: να παίξω σε ένα ντέρμπι με τη Λίβερπουλ ή να πήγαινα στο κρεβάτι με την Μις Κόσμος δεν θα ήξερα τι να απαντούσα. Τα έχω κάνει και τα δυό…»
* «Το 1969 έκοψα τις γυναίκες και το αλκοόλ. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά τις ζωής μου»
* «Αν είχα γεννηθεί άσχημος, κανείς δεν θα ήξερε τον Πελέ»!
Simply the Best!