Υπέρ «ακροδεξιού»

Υπέρ «ακροδεξιού»

(απάντηση στο "Άιντε και στα δικά μας")

Φίλε Γιώργο,

Αδιαφορώ εάν ο βραβευθείς είναι ακροδεξιός, δεξιός ή αδέξιος, εθνικόφρων ή διεθνιστής, αντικρατιστής, αναρχικός κοκ. Αμφότεροι γνωρίζουμε συναδέλφους «ακραίων» πεποιθήσεων, που είναι επαρκείς επαγγελματικά, αρκούντως συναδελφικοί, και –τουλάχιστον- ανεκτικοί στις απόψεις όλων μας.

Επί της ουσίας: Ασκούμε κριτική στα βραβεία Μπότση; Στο ποιοι βραβεύονται; Ή μήπως στα κριτήρια βράβευσης; Υποθέτω σε όλα μαζί, αν και κρίνω καλό να τα διαχωρίσουμε.

Ο μακαρίτης Νάσος Μπότσης, εκδότης της Ακρόπολης και της Απογευματινής, δημιούργησε το ίδρυμα, που φέρει το όνομά του, με σκοπό την «προαγωγή της δημοσιογραφίας εν Ελλάδι [..] διά τής απονομής, καθ' έκαστον έτος, μέχρι δέκα (10) χρηματικών βραβείων, α) είς "Έλληνας τήν Ιθαγένειαν, δημιουργούς τών καλυτέρων κατά τό έτος δημοσιογραφικών επιτυχιών, εργαζομένους είς οιανδήποτε εφημερίδα, περιοδικό ή είς την Ραδιοφωνίαν ή Τηλεόρασιν». Γιατί βραβεύτηκε φέτος ο Π. Κάμπρας; Σύμφωνα με το ίδρυμα, «για την αντικειμενική κάλυψη του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ στον Τύπο και στα ΜΜΕ και για την προβολή του έργου του Κοινοβουλίου». Υπενθυμίζω ότι φέτος, το βραβείο, που χορηγείται από τη Βουλή των Ελλήνων, δόθηκε στο όνομα του γνωστού δημοσιογράφου Γιάννη Φάτση.

Δίκαιη είναι, λοιπόν, η κριτική σου όταν εξετάζει το κατά πόσον πληρώθηκαν τα κριτήρια του ιδρύματος Μπότση, όταν ερωτά εάν η Βουλή έχει λόγο στο ποιοι βραβεύονται, όταν αμφισβητεί ότι ο Φάτσης θα συμφωνούσε στο να δίδεται αυτό το βραβείο στο όνομά του. Ακόμα περισσότερο θα ήταν δίκαιη η κριτική σου εάν στόχευε στο ίδιο το ίδρυμα Μπότση και ότι αυτό σημαίνει.

Κι επειδή η κριτική δεν είναι μόνο αντίθεση αλλά και θέση, θα είχε ενδιαφέρον εάν εσύ, εγώ, όλοι μας, λέγαμε τι θα κάναμε εφόσον μας πρότειναν για ..βραβείο. Θα εξετάζαμε, για παράδειγμα, εάν ο βραβεύων έχει προαγάγει τη δημοσιογραφία; Αποτέλεσε τέτοιο παράδειγμα ο Μπότσης και οι εφημερίδες του; Θα εξετάζαμε τα κριτήρια της βράβευσης; Θα αρκούσε, για παράδειγμα, να παρακολουθούμε το ρεπορτάζ; Θα αρκούσε να καλύπτουμε αντικειμενικά τις εργασίες του κοινοβουλίου; Θα ασκούσε να λέμε «όχι» σε θέσεις «συμβούλων» ή γραφείων Τύπου κομμάτων, κυβερνητικών υπηρεσιών, δημοσίων και ιδιωτικών επιχειρήσεων; Θα αρκούσε να είμαστε συναδελφικοί, να μην «υποκλέπτουμε» τη δουλειά άλλων; Τελικά, ποιος θα θέλαμε να βραβεύεται; Ένας «δημοσιογράφος-ιδιωτικός υπάλληλος-πρακτικογράφος» ή κάποιος που προάγει την αντικειμενική πληροφόρηση, προασπίζεται την ελευθερία της έκφρασης και μάχεται υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης; Ή μήπως όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα..

ΥΓ Παρενθετικά σημειώνω ότι το 1984, η εφημερίδα το Ποντίκι, ο Γιάννης Ιωάννου και η Όλγα Μπακομάρου δεν αποδέχθηκαν τα βραβεία Μπότση, και προφανώς, ούτε το χρηματικό βραβείο που τα συνόδευε..

Για την ιστορία, οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες που βραβεύτηκαν* από το ίδρυμα Μπότση ήταν οι κάτωθι:

1987 -

1988 -

1989 Αντώνης Κορόβηλας (Ελευθεροτυπία, Ακρόπολις)

1990 Θανάσης Αντωνόπουλος (Τα Νέα)

1991 Παντελής Αθανασιάδης (ΕΡΤ, Μεσημβρινή)

1992 -

1993 -

1994 -

1995 -

1996 Ντόρα Νταϊλιάνα (Ελευθεροτυπία)

1997 Γιάννης Ε. Διακογιάννης (Τα Νέα)

1998 Φώτης Καλλιαγκόπουλος (Καθημερινή)

1999 Δημήτρης Ράντος (Αδέσμευτος Τύπος

2000 Γιάννα Μπαλή (Έθνος)

2001 (δεν έγινε απονομή σε καμιά κατηγορία)

2002 Κώστας Μαρδάς (Έθνος)

2003 Λασκαρίνα Γερασίμου (ΕΡΑ, Μακεδονία)

2004 Ειρήνη Αντωνίου (Σκάι ράδιο)

2005 Νίκος Τσιούτσιας (Καθημερινή)

2006 Γρηγόρης Τζιοβάρας (Το Βήμα)

2007 Δημήτρης Τζάθας (Τα Νέα)

2008 Τάκης Κάμπρας (Βραδυνή)

*ειδικό βραβείο κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ δίδεται από το 1996.