Ήμουνα 16 χρονών και μπαλαδόρος όταν ανέβηκε αίφνης Καστοριά από τη Σαλονίκη, εκείνος ο σκατόψυχος ο Τσολάκης και μ αρωτάει βλοσυρά «το κόμμα ή τη μπάλλα σύντροφε;».
Τον κοίταξα λίγο στα θολά του μάτια να δω αν το εννοεί κι έπειτα χωρίς πολύ να το σκεφτώ του απάντησα ανενδοίαστα «το κόμμα σύντροφε!».
Ποτές δεν το μετάνοιωσα.
Αν κι έπαιζα καλή μπάλλα τότε…
Η μαύρη μου εκδίκηση- και ταυτόχρονα η πίκρα- είναι ότι ο γυιόκας μου έχει ένα αριστερό πόδι που κόβει σαν λεπίδι…
Και το μόνο που με σώζει και δύναται να με παρηγορεί, όπως τον βλέπω, είναι ότι έχει καλύτερη κρίση από τη δική μου…
Υ.Γ: Το πήρα όμως απόφαση τώρα, να μην ξαναβγώ από την κάλπη τρέμοντας…
2 σχόλια:
παρηγορησου.
αλλοι τραβηξαν χειροτερα απο τους τσολακηδες
ΥΓ: σχετικά με το τρεμουλο... ενας μαζοχισμος σου'μεινε σαν παρασημο των..."ηρωικων χρονων"
Γιαννης Σ.
Δημοσίευση σχολίου