Θα΄ τανε γύρω στην Άνοιξη του 1825 όταν ο γέρο- Τσαμαδός, από τους ακμαιότατους νοικοκυραίους της Ύδρας που ξόδεψαν αγόγγυστα ολάκερο το βιός τους στον υπέρ πάντων αγώνα, σηκώθηκε στην τοπική συνέλευση με τρεμάμενα απο το γήρας πόδια κι αφού δεν είχε τίποτε άλλο πια να δώσει για την Πατρίδα παρεκτός τη ζωή του, προσφέρθηκε να στρατευτεί σαν απλός ναύτης στο τελευταίο του πλοίο ώστε να κυνηγήσει ο ελληνικός στόλος τον Ιμπραήμ.
Όταν η Ελλάς ελευθερώθηκε, ο μεγάλος του γιος Λάζαρος ανέβηκε απερήφανος και μετρημένος στην Αθήνα προκειμένου να ζητήσει αρωγή για την πάμφτωχη πλέον οικογένεια, αλλά βρήκε πόρτες κλειστές.
Χαράματα και μη έχοντας στη τσέπη ούτε δραχμή, πήρε σκοτεινός ποδαρόδρομο τα λασπόνερα για το λιμάνι του Πειραιά. Εκεί, χάρη σε κάποιους σεβαστικούς Υδραίους συντοπίτες του, επιβιβάστηκε αμίλητος σε ένα καΐκι άναυλα για τον άδοξο γυρισμό.
Άπραγος κι εξόριστος όπως ήταν όταν έφτασε στο νησί, αυτοχειριάστηκε χωρίς καν να εξηγήσει τους λόγους.
Μια φορά, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα που την σταμάτησαν οι βλοσυροί φρουροί, έξω από τους δροσερούς κήπους του Προεδρικού Μεγάρου, ανήμερα της εορτής για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα. "Ποια είστε κυρία μου;" τη ρώτησαν με κάποια συγκατάβαση τω όντι στο βλέμμα. «Είμαι η γυναίκα του Μουστακλή…», απάντησε αμήχανα εκείνη, για να εισπράξει την αήττητη απορία «Και ποιος είναι ο Μουστακλής;»…
Δεδομένου ότι είμαστε μόλις 10 εκ. ψυχές, μάλλον έχει ήδη συνδεθεί η Παιδεία με τις ανάγκες της αγοράς...
(Φαντάσου δηλαδή, να πήγαινε και η οικογένεια του Κώστα Κάππου…)
Γι΄ αυτό και ο πολύπειρος Λάκων, ο Παναγιώτης Κρητικός πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής και ανιδιοτελής αγωνιστής της Δημοκρατικής Παράταξης κάθε φορά που τον αρωτούσαν «γιατί δεν πας ρε Παναγιώτη κι εσύ στη δεξίωση;» συνήθιζε να λέει με το εύφλεκτο χιούμορ του «Τι λέτε ρε; Αν πάω εγώ εκεί, θα με συλλάβουν!».
Είναι αλήθεια, ότι 42 χρόνια μετά την επιβολή της αμερικανοκίνητης δικτατορίας στη χώρα, η Δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει πια από τα τανκς.
Όμως αν προσπεράσουμε τα πένθιμου ύφους, κύρια άρθρα των εφημερίδων που προσπαθούν να μας το φέρουνε με τρόπο, οφείλουμε τώρα με σεβασμό να σταθούμε μπροστά στην άταφη νεκρή…
Υ.Γ: Ακόμα και ο Σημίτης συνηθίζει να διηγείται στις κατά τόπους ομιλίες του, το πως του έλαχε να ξεπληρώνει (σ.σ: αυτός και όχι εμείς…) τα δάνεια της ανεξαρτησίας! Από κάτω τον ακούνε και χαζογελάνε. Και δεν τους πάει ο νους ότι εκείνοι που κάνανε κουμάντο τότε, στη Βαυαροκρατία, είναι στα πράγματα και σήμερα…
Άϊντε και στα επόμενα 42 χρόνια Ελληνικής Δημοπρασίας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου