Άϊντε και του χρόνου, να σουβλίσουμε την Τρόϊκα!!!

Ήταν στενάχωρη αυτή η Λαμπρή. Χωρίς προσδοκίες. Κι είχε ένα έντονο άλγος. Απαρηγόρητο. Σαν χωρισμός. Και σαν να μη άξιζε τίποτε απ΄ όσα ζήσαμε πρωτύτερα στην αδιάφορη ύπαρξη μας Λες κι όλες οι έγκυρες εξηγήσεις απομακρύνθηκαν με βαρειά τραύματα, καταλαβαίνοντας αφενός την αισθηματική γελοιότητα και αφετέρου το πολιτικό μασκαριλίκι που μας καταβροχθίζει.
Ακόμα κι ο καιρός, ξημέρωσε βαρύς.
Στέκομουν με τον μικρό μου και γυρίζαμε μονότονα τη σούβλα στην αυλή, κάτω απ΄ τον βαρύ ίσκιο του πατρικού. Γέμιζα ανόρεχτα τις ερωτήσεις του. Όλο ιστορίες παληοημερίτικες γύρευε να μάθει. «Άμα δεις απάνω σου, ένα φορτωμένο σύννεφο, του διηγούμουν, μην τρομάξεις! Θα΄ ναι ο παππούς σου, ο κυρ- Ηλίας που, ντυμένος με το πλεχτό γιλέκο του, έχει δρομολόγιο και μαρσάρει ανυπόμονα το φορτηγό του γιατί έχει πέσει σε τράφικο στους ουρανούς».
«Μας βλέπει τώρα μπαμπά;» ρώταγε έκπληκτος ο δικός μου.
«Ναι γιε μου. Από μιαν αμετάκλητη θέα»...
Νικητές κι αιχμάλωτοι είμασταν. Όπως η χαρά, έτσι κι η λύπη χρειάζεται ένα άλλο σύμπαν. Κι εμείς μπαινοβγαίναμε τα σύνορα.
«Στα κομμάτια!» σκέφτηκα εκείνη την ώρα και πήγα κατευθείαν στην αποθήκη, οπούναι κρεμασμένο το παληό του δίκαννο.
«Άλαλα τα χείλη των ασεβών/Και των μη προσκυνούντων-τους κερατάδες!- την εικόνα σου τη σεπτή»! Ακούστηκε βαρειά η ντουφεκιά κατά πάνω στον μολυβένιο αέρα. Την πήρανε για λίγο τα διπλανά βουνά μέχρι που χάθηκε ο αντίλαλος.
Τσουγγρίσαμε ύστερα, οι δυό μας το πασχαλινό αυγό με τελετουργικό κύρος.
Σα να σφραγίζαμε μυστικά συμφωνία.
Και σαν να είχαμε επίγνωση, πατέρας-γιός, πως από δω και πέρα, κι όταν ακόμα τα μάτια μας χαθούνε σε χωριστά πρωϊνά, θα μας ορίζει αληθινά και με αφοσίωση, η αγιάτρευτη νοσταλγία των κοινών αισθημάτων.