Αυτή η καθυστέρηση πάντα, στη Λάρισσα.
Αδιάφορη αναμονή, χωρίς όφελος.
Φτερωτοί δεινόσαυροι πετάνε πάνω απ΄ το τιμόνι μου εκείνη την ώρα
Ανοίγει το Χρυσανθακι το νεσεσέρ της, κι αποσπάει την προσοχή τους
"Πουλί φυλακισμένο, στα 1900" αρχίζει να διηγείται, μετά ο Ηλιάκος
Περνάμε αυτήν την εθνική οδό, μου φαίνεται, εδώ και κάτι αιώνες.
Και πάντα εκεί στο Βελεστίνο, στο κυπαρίσσι, ας λένε οι στατιστικές, βγαίνει ο παππούς μου ο Παναγιώτης. Αψηλός, ευθυτενής κι Αρβανίτης. Ραγισμένος απο μέσα του.
Ακούμε αμίλητοι μαζί, τ΄ αμάξια στην Εθνική να σφυρίζουν
-Θα ξανάρθεις του χρόνου;
-θα ξανάρθω, παππού
Μέχρι να φανεί αγκομαχώντας το πράσινο λεωφορείο που γράφει Καστοριά.
"Τον μικρό να μου στέλνεις" παραγγέλνει στη μάνα μου, μια φορά, "ο μεγάλος με νευριάζει...".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου