Όταν ένας πολιτισμός αναζητά τη σωτηρία του, χαράζει η στυφή μέρα μιας ατέρμονης παρακμής. Όμως- ας πω κι εγώ την κουταμάρα μου- εκεί όπου εκπνέει η γελοιότητα της ύπαρξής μας, εφοδιάζεται το μέλλον, εγκαινιάζοντας, λέω, μιαν νέα εγκαρδιότητα.
Όποιος έχει συνοδέψει γκόμενα στη συνοικία του Αγίου Παντελεήμονα μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Η απελπισία, είναι μεταδοτική. Το μηδέν, ισάξιο του τίποτε. Σάμπως η ζωή η ίδια να καταγίνεται να σε πείσει, πως το μόνο πράγμα που αξίζει, είναι να απαλλαγείς όσο πιο γρήγορα γίνεται από αυτήν. «Αν δεν είχα τα παιδιά, θα σου ΄λεγα…» μου λέει υπαινικτικά χθες βράδυ ο φίλος μου ο Βαγγέλης. Ποιος να επωμιστεί τα άχθη του διπλανού;.. Η στεναχώρια για πολλούς ανθρώπους έχει γίνει ρουτίνα. Γνήσια Καζαντζιδικός, ξέρω από πρώτο χέρι, ότι η αδικία μας κυβερνάει.
Όμως αυτό, δεν είναι βαρειά μοίρα. Δεν υπάρχει μεταφυσική στο άδικο, Δεν είναι ειμαρμένη.
Θα τους γαμήσουμε το σπίτι στο μεταξύ, όλων αυτών που ζούνε στις… «υψηλές εξασθενήσεις» και τα «άχρωμα φωτοστέφανα», σαν να οδηγούμε εμείς οι υπόλοιποι μαλάκες, αενάως στις στροφές της Ελασσόνας κι αυτοί να πίνουνε μετά, στην φθαρμένη υγειά μας.
Είμαστε στο περιθώριο, επειδή, συναινέσαμε σε αυτό. Κι όχι γιατί μαζί τα φάγαμε με τον πούστη τον Πάγκαλο. Πες, ότι υπήρξαμε δαίμονες, κομπορρήμονες κι αλαζόνες. ΠΑΣΟΚους δε μας είπε ποτέ κανείς, ατιμώρητα…
Κρίμα που ο κόσμος, χρειάζεται την απειλή των θεών για να φτάσει να πει κάποτε ότι είναι ελεύθερος. Κρίμα που πάψαμε να διατηρούμε τις αμφιβολίες μας, κουβαλώντας ασήκωτα φορτία μέσα σε τούτην την πνιγηρή χώρα κι αυτοκαταστρεφόμαστε με ευφάνταστους τρόπους, εμείς οι πρίγκιπες, εξαιτίας της προχειρότητας των ξεπουλημένων πολιτικών.
Τα σημαντικά, λίγο- πολύ, έχουν ειπωθεί από αυτούς που στα Οικονομικά ξέρουνε κάτι περισσότερο από τα δικά μας κολλυβογράμματα. Θα ξαναβρεθούμε, εμείς οι ελεήμονες και θα σηκώσουμε απ΄ τη λάσπη και τους άλλους.
Απλώς, αυτός ο κόσμος, για την ώρα, δεν είναι στη θέση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου