Εκλογές τώρα!

Παρακολουθώντας ασθμαίνοντας κανείς όσα συμβαίνουν με ραγδαίο ρυθμό τις τελευταίες ημέρες, θα νόμιζε ότι ολόκληρη η Ελλάδα έχει μεταβληθεί σε μια σκηνή από άψυχες μαριονέτες τα νήματα των οποίων βρίσκονται σε ξένα χέρια.
Όμως μια τέτοια διαπίστωση προσφέρει αδικαιολόγητο άλλοθι στην ελληνική πολιτική τάξη.
Είναι αλήθεια ότι μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας συντελείται ένα πραξικόπημα εις βάρος της χώρας και του λαού της, με όρους φθηνού θεάματος.
Από την στιγμή που ο ανεκδιήγητος Γ. Α. Παπανδρέου εγκλώβισε τη χώρα στη μεθόδευση ενός δημοψηφίσματος που όχι μόνο ανακλήθηκε με την ουρά στα σκέλια, αλλά, στην πορεία εκτελωνίστηκε σαν ωμός εκβιασμός από το διευθυντήριο, χωρίς να υπάρχει καμία απολύτως νομική βάση, όλοι αντιλήφθηκαν ότι το θέμα της συμμετοχής μας στο ευρώ, τέθηκε με τέτοιον τρόπο, ώστε να κλείσει οριστικά και παραδειγματικά και φυσικά με τους χειρότερους δυνατούς όρους για την πατρίδα μας.
Ο πρόεδρος της ΝΔ, Αν. Σαμαράς που ακολούθησε εδώ και 19 μήνες μια αντιμνημονιακή ρητορική, αναδιπλώθηκε θεαματικά και ολέθρια για τον ίδιο και όσους τον πίστεψαν. Αφότου, αποδέχθηκε το δίλημμα «μέσα ή έξω από το ευρώ» και την επαίσχυντη Συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, είναι υποχρεωμένος να ζευτεί τώρα υπάκουα, όπως απαιτούν απέξω, στο κάρο της υποτέλειας και να πιει το πικρό ποτήρι της συνευθύνης μέχρι τον πάτο. Οι θυμωμένες αντιδράσεις που εκδηλώνονται στο γαλάζιο στρατόπεδο, επιβεβαιώνουν στον κατηφή Σαμαρά, την στυφή προσδοκία ότι θα βαδίσει σε έναν δρόμο που έχουν χαράξει άλλοι κι ότι θα αναγκαστεί να αποχαιρετίσει άδοξα την «Αλεξάνδρεια» της πρωθυπουργίας, ξαναβάζοντας το καλό του κοστούμι οριστικά στη ναφθαλίνη.
Στην πολιτική, όπως άλλωστε συμβαίνει στη ζωή, όπως στρώνει κανείς έτσι κοιμάται, λέει η ευθύβολη λαϊκή κρίση.
Προς γενική κατάπληξη, όμως, στο ίδιο εκβιαστικό δίλημμα, βυθίστηκαν αύτανδρες και ανήμπορες και οι δυνάμεις της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, οι οποίες αντί να κινητοποιήσουν τους πολίτες γι αυτό το πραξικόπημα που δεν έγινε με όπλα, αλλά είχε το ίδιο πρακτικό αποτέλεσμα-την αναίμακτη κατάλυση της Τέταρτης Ελληνικής Δημοκρατίας- άφησαν το λαό ξυλάρμενο, να παρακολουθεί αμέτοχος τη νέα βαρειά υποδούλωση της χώρας.
Χάρη στις ασφυκτικές διεθνείς πιέσεις που σιγοντάρισαν με τις δικές τους, μικρές αλλά, υπολογίσιμες δυνάμεις και οι εγχώριοι κλεπταποδόχοι του μόχθου μας-δείτε ποιοι πράσινοι βουλευτές βγήκαν απέναντι στον ΓΑΠ αξιώνοντας επιτακτικά, απο το θράσσος των πατρώνων τους ορμώμενοι, την παραίτησή του και θα καταλάβετε…- η Ελλάδα απειλείται να έχει για απροσδιόριστο, μεν, αλλά, με βεβαιότητα επαρκή χρόνο, μια κυβέρνηση υπαγορευμένη από τους Τραπεζίτες και τα κάθε λογής συμφέροντα που θέλουν να διαγουμιστεί εκδικητικά αυτός ο ευλογημένος τόπος και να γίνουμε από αφεντικά, (στο βαθμό που είμασταν, τέλος πάντων, αλλά, κρατώντας έστω χωρίς όφελος τους ιδιοκτησιακούς τίτλους) ανεπιθύμητοι φιλοξενούμενοι και παρίες-Δούλοι...
Είναι βέβαιο ότι το πολιτικό σκηνικό δεν πρόκειται να είναι ποτέ ξανά το ίδιο, δεδομένου ότι οι μνημονιακές δυνάμεις που βρίσκονταν οριζόντια στο υπόστρωμα όλων των αστικών κομμάτων από το ΛΑ.Ο.Σ μέχρι την Κεντροαριστερά, βγήκανε πλέον στο ξέφωτο και επιδεικνύουν την παληομοδίτικη πραμάτεια τους.
Άλλωστε, οι διαφορές τους είναι ανεπαίσθητες, αφού, ανέκαθεν το πολιτικό κατεστημένο στήριζε την εξουσία του στην ζηλότυπη περιφρούρηση και διανομή των κρατικών πόρων.
Όμως στο μεταξύ, οι καρπαζιές από την Εσπερία πέφτουν σύννεφο, καθώς η μία ιταμή αξίωση, διαδέχεται την άλλη, μέχρις ότου καμφθεί και η τελευταία αντίσταση στην ξεπεσμένη πολιτική τάξη και συρθούν όλοι μαζί στην τυφλή εκτέλεση των εντολών της τρόϊκας, χωρίς αστερίσκους και ενστάσεις. Θα στέρξουν;
Διότι με τη φόρα που έχει πάρει ο Όλι Ρεν και το σκυλολόι τους θα μας στέλνουν σε λίγο ατομικά ειδοποιητήρια κατ΄ οίκον.
Όπως είχε πει προ καιρού άλλωστε ένας από τους βλοσυρούς εκπροσώπους των «δανειστών», «η ελληνική πολιτική τάξη οφείλει να αντιληφθεί ότι η εφαρμογή του Μνημονίου δεν είναι μόνο υποχρεωτική, πρέπει να είναι και αρεστή»!..
Το είπε με άλλα λόγια ο Σόϊμπλε, όταν παρατήρησε γελώντας σαδιστικά «Άδικο αυτό για τους Έλληνες αλλά, έτσι πρέπει να γίνει» κι όποιος αμφιβάλλει, ας ρωτήσει τον Σαμαρά, που νόμισε απερίσκεπτα, ότι μπορεί να παίζει εν ου παικτοίς…
Προς το παρόν, στο μικροκομματικό παιχνίδι, όπου οι εγχώριοι αστέρες διαπρέπουν μην έχοντας δυνατότητες για τα ψηλότερα, ο Παπανδρέου και οι δικοί του, αισθάνονται, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο στο χάλι που μας φέρανε, ότι έσωσαν…αξιοπρεπώς την παρτίδα, πετυχαίνοντας προηγουμένως να βάλλουν στο λασπωμένο γήπεδο την αξιωματική αντιπολίτευση. Για να μην μείνει μάλιστα καμία αμφιβολία για το "ποιόν" της νέας κυβέρνησης, ο ίδιος ο ΓΑΠ -που φρόντισε χαιρέκακα να θυμίσει στις στελεχάρες του, πως όταν εκείνοι ήσαν μεγαλο-υπουργοί και τα βαλιτσάκια πηγαινοέρχονταν, τότε, δεν έθεταν θέμα παραίτησης (σ.σ: έχουν οι ΠΑΣΟΚοι ράμματα πολλά γαι τις εκατέρωθεν γούνες...)- προειδοποίησε για τον κίνδυνο να εμφανιστεί μια κυβέρνηση ανδρεικέλων που θα κινείται σαν ηλιοτρόπιο, γύρω από τα συμφέροντα.
Για τον ίδιο λόγο, στο υπουργικό συμβούλιο της περασμένης Κυριακής, ανέφερε εμφατικά, ότι τον πολέμησαν λυσσαλέα ΜΜΕ, πετρελαιάδες, εργολάβοι, προμηθευτές και ιδίως τα τραπεζικά συμφέροντα, όταν η κυβέρνηση αποφάσισε πως οι αυξήσεις του μετοχικού τους κεφαλαίου, θα γίνουν με κοινές μετοχές οι κάτοχοι των οποίων θα έχουν αναφαίρετο δικαίωμα λόγου και ψήφου και όχι με προνομιούχες, ώστε να συντηρηθεί ανέπαφο το σημερινό ιδιοκτησιακό άβατο, όπου ο λαός χρηματοδοτεί την ίδια του την λεηλασία απο τους "επιφανείς" μετόχους.
Και μερίμνησε ακόμα να αφήσει και μια ηχηρή αιχμή, συνιστώντας «να δει η νέα κυβέρνηση» και το θέμα των υπεράκτιων τραπεζικών εταιρειών, τις οποίες ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, θέλει να αφήσει εκτός ελεγκτικού πεδίου της Black Rock που ξεσκονίζει τώρα τα κιτάπια τους.
Γιατί δεν τα έπραττε όλα αυτά όταν ήταν πανίσχυρος και αδιαμφισβήτητος; Και γιατί, αυτός ο καταλληλότερος ποδηλάτης, προτίμησε να κάνει τους εκπροσώπους των συμφερόντων που αδρά περιέγραψε προνομιακούς συνομιλητές του και συνδαιτυμόνες;
Επ΄ αυτών, ο ΓΑΠ που φαίνεται πως ανακάλυψε την διαπλοκή στην πτώση του και αφού νωρίτερα με την κυβέρνησή του, της είχαν στρώσει το κόκκινο χαλί για να περάσει θριαμβικά από τη βασιλική θύρα, οφείλει πειστικές απαντήσεις!
Φεύγοντας από μια βραχύβια πρωθυπουργική θητεία, στην οποία ο επίγονος του Τσολάκογλου πρόλαβε να φέρει σε πέρας την αποστολή του με πειραματόζωο την ίδια τη χώρα του-αν υπήρξε ποτέ χώρα του- το μόνο για το οποίο νοιάστηκε, ήταν, σύμφωνα με τα λόγια του «να τηρηθούν οι δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει» με την Συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου.
Οι δεσμεύσεις που ανέλαβε προεκλογικά απέναντι στο λαό, ήταν αγιοβασιλιάτικες και δεν υπολογίζονται…
Το δυστύχημα, μιλώντας γενικότερα, είναι ότι αυτήν τη στιγμή, οι άνθρωποι της εξουσίας δεν μπορούν να δούνε ο,τιδήποτε πέρα από την ανάγκη να υπερασπιστούν το ευρώ.
Υπερβαίνοντας μάλιστα κάθε όριο νομισματικής και δημοσιονομικής Ορθοδοξίας οι πολιτικές ηγεσίες, έχουν αναγάγει την υπεράσπιση αυτού του υβριδικού νομίσματος, σε πατριωτικό καθήκον.
Η περιορισμένη αντίληψή τους για τον ρόλο που πρέπει να παίξουν η πολιτική και το κράτος σε μια περίοδο κοινωνικού και οικονομικού μετασχηματισμού, δεν αφήνει περιθώρια να αισιοδοξούμε ότι εν μέσω δεινής κρίσης, έχουν κατανοήσει πως τα καθήκοντα έχουν αλλάξει.
Από την ανικανότητά τους ωστόσο, να ελέγξουν τις κοινωνικές συγκρούσεις που έρχονται πλησίστιες, οδηγούν μοιραία στην κατάρρευση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.