Θα ήταν καλύτερα πολλά πράγματα στην έρημη χώρα, αν δεν τα όριζε το προαίσθημα του θανάτου. Άμα σταματούσαμε αίφνης να΄ μαστε άχρηστες καρικατούρες...
"Τέλεια! Τέλεια! Περνάμε Τέλεια" ξεφωνίζει η αναίδεια στα χιονοδρομικά...
Εδω και καιρό, η ζωή μας γίνηκε σαν Μεγάλη Παρασκευή.
Κατηφορίζουμε αβοήθητοι, τις κλίμακες του πένθους.
Γυρνάνε αμέτοχα τα κουφάρια μας σ΄αυτήν την καταδίκη.
"Έχεις ένα Καλάσνικοφ;" γυρνάω και λέω του Αλβανού, στο στέκι που τα πίνω στη γειτονιά μου. "Όποτε θες" μ΄ απαντά με σταθερό βλέμμα.
Χίλιες πίκρες που έχω, μου χαμογελάνε!
"Κουφάλες!", σκέφτομαι με ρίγος, "δε θα γλυτώσει κανείς!"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου