Απ΄τις πολλές τους νίκες οι ανθρώποι καταλήγουν ηττημένοι.
Η πόζα τους προδίνει. Κι ύστερα τους δίνει άσπλαχνα, βορά στη αρένα της εικόνας τους.
ΔΕν υπάρχει έπαρση αργότερα. Φτερά κατεβασμένα.
Μόνο θύματα που φλέγονται και παληές συγκινήσεις.
Σαν κάτι σταυρούς αφρόντιστους στα ερωτικά νεκροταφεία.
Περνάει σιγοπατώντας μετά απο χρόνια εκεί μια αόριστη συμπάθεια
κι ανάβει το καντηλάκι του πένθους.
Υ.Γ: Λιούλιος με Τάκη Καρναβά και το Εγώ Ήμουν το Αρχοντόπουλο σε διάφορες εκδοχες για αντίδοτο (προτείνω την εκδοχή Βαγγέλλη- Κυρίτση)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου