Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

Ούτε ανθρώπινη ασπίδα, ούτε καμικάζι!...

Παραβλέπω, για λίγο, το γεγονός ότι το ελληνικό πρόβλημα έχει πηγές ευθεία αναφερόμενες τόσο στην ελληνική κοινωνία, όσο και σε ένα παγκοσμίων διαστάσεων άγριο παιχνίδι εξουσίας...
Επικεντρώνω στη "μικρή", στην εντός των συνόρων πτυχή. Μετά από τη συγκεκριμένη συμφωνία των Βρυξελλών (της 11ης Ιουλίου), στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, της κυβερνώσας δικομματικής πλειοψηφίας, και ομάδων-κινήσεων που αυτοπροσδιορίζονται στο λεγόμενο χώρο της Αριστεράς, έβγαλαν κραυγές αφορισμού και έστησαν εμφύλιες κρεμάλες: Πρώτος στόχος είναι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά τα αρχικά σκληρά χτυπήματα εκδηλώνονται έναντι των στελεχών και -κυρίως- των βουλευτών εκείνων που σπεύδουν από την πρώτη στιγμή, να υποστηρίξουν την επίμαχη πρωθυπουργική επιλογή.
Αυτοί  που με οργή προπηλάκιζαν φραστικά τους νεοδημοκράτες και τους πασόκους ως "γερμανοτσολιάδες", τώρα μιλάνε ανοιχτά για "προσκυνημένους", αναφερόμενοι στους έως χθες συντρόφους και συνοδοιπόρους τους. Με την ίδια κανιβαλιστική διάθεση, αλλά αποφεύγοντας ανάλογους χαρακτηρισμούς, οι ίδιοι στρέφονται κατ΄του Αλ.Τσίπρα, ψελλίζοντας από το "καλύτερα να μην επέστρεφε πίσω από τις Βρυξέλλες", ως το "είναι στην καλύτερη περίπτωση ανίκανος, αφού δεν είχε προετοιμαστεί για ρήξη, έχοντας "σχέδιο Β"...
Διαβάζω προσεκτικά όλες τις δηλώσεις των "επαναστατημένων" και αγανακτούντων από την ... προδοσία Τσίπρα. Ακούω με την ίδια προσοχή όσα λένε μακριά από τις κάμερες και τα μικρόφωνα. Βλέπω παντού καταγγελίες, καταδίκες, οργή. Αλλά παρατηρώ, ταυτόχρονα, να απουσιάζει στοιχειωδώς από το λόγο τους, αυτό ακριβώς για το οποίο κατηγορούν και καταγγέλουν τον πρωθυπουργό: μια σαφής, καθαρή εναλλακτική λύση!
Απαντες κολυμπούν μέσα στα θολά -και εξόχως βρώμικα, αφού σε αυτά "φιλοξενούνται" και άθλιοι της πολιτικής και κοινωνικής ζωής- νερά της ανέξοδης καταγγελίας και της "δέσμευσης" σε έναν αγώνα ανατροπής, σ' έναν "επαναστατικό αγώνα" για μια άλλη πορεία, τα χαρακτηριστικά της οποίας ουδείς περιγράφει... Με άλλα λόγια, κάνουν ακριβώς ό,τι καταλογίζουν στον Τσίπρα: δεν παρουσιάζουν σαφή, δομημένη, ιεραρχημένη και χρονικά προσδιορισμένη εναλλακτική πρόταση.
Φράσεις διακηρυκτικού τύπου "Δεν θέλω "αυτή" την Ευρώπη", ή "Γίνεται πραξικόπημα", ή "Να επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα", ή "Υπάρχουν εναλλακτικοί δρόμοι", μοιάζουν το ίδιο ή και περισσότερο επικίνδυνες / οδυνηρές, μ' εκείνη που σηματοδοτεί η επιλογή του Α.Τσίπρα να συνυπογράψει τη γνωστή συμφωνία τις προάλλες ο πρωθυπουργός στη βελγική πρωτεύουσα.
Συνολικά μιλώντας, θα έλεγα ότι περισσότερο "κοντά" σε μια σαφή εναλλακτική λύση είναι το ΚΚΕ με την πρότασή του όχι απλώς για έξοδο από την ΕΕ και επιστροφή σε εθνική πολιτική, αλλά και για "λαϊκή εξουσία". Μιλούσα προχθές με ένα εκ των κορυφαίων και πιο θεωρητικά συγκροτημένων στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος στη Βουλή. "Αν και δείχνετε πιο "καθαροί" στον δικό σας αντίλογο, εκτιμώ ότι πρέπει να κάνετε ένα ακόμα καθοριστικό βήμα, ώστε να γίνετε και περισσότερο σαφείς: Να (μας) πείτε συγκεκριμένο "μοντέλο" διακυβέρνησης, στη βάση αυτού που λέτε περί "λαϊκής εξουσίας". Τί θα είναι; Η γνωστή Σοβιετική Ενωση; Η Αλβανία; Η Κούβα; Η Γιουγκοσλαβία; Η Βόρεια Κορέα;", τον ρώτησα. Εισέπραξα μορφασμό αγανακτισμένης αποδοκιμασίας, και μια απάντηση που τα έκανε ακόμα χειρότερα - όσον αφορά τη σκέψη του συγκεκριμένου χώρου, όχι εμένα: "Αυτά να τα αφήσετε. Τα έχουμε λύσει! Το Κόμμα έχει μιλήσει για τα λάθη του Υπαρκτού. Αρκεί να πάρετε να διαβάσετε τα Συμπεράσματα του (...) Συνεδρίου" - (Σημείωση γράφοντος: αφήνω κενό το ποιό συνέδριο ήταν, διότι είναι φανερό ότι είναι παντελώς αδιάφορο. Ποιός να ψάξει "τώρα" σε κόκκινα ντοκουμέντα; Αλλωστε, και "τότε" άλλα έγραφε στο χαρτί ο Μαρξ και ο Λένιν, και άλλα έγιναν στην πράξη...).
Αφήνω πίσω μου τα της ασάφειας του όποιου "αντιλόγου", και λέω κάτι ακόμα: Οι φορείς του, εντός ΣΥΡΙΖΑ ή και στις ανταρσυακές παρυφές του, ειδικά τους τελευταίους πέντε μήνες, και ειδικότερα τα τελευταία 24ωρα, καταδεικνύουν με τη στάση και τις συμπεριφορές τους πως είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει για τη χώρα αυτή τη στιγμή. Και για να είμαι ξεκάθαρος: Αναφέρομαι είτε στην πλειοψηφία τους, είτε σε μια "μαχητική" μειοψηφία που γνωρίζει καλά το άθλιο σύστημα της ... πεφωτισμένης αυταρχικής εξουσίας - και που δίνουν τον τόνο για το συγκεκριμένο "χώρο".
Αυτοί, λοιπόν, προπαγανδίζουν το χάος: όχι το ιστορικά διατυπωμένο ως αφετηρία δημιουργικότητας, αλλά το απολύτως καταστροφικό που επιβάλλεται μόνο και μόνο για να κυριαρχήσουν εκείνοι. Στο πλαίσιο αυτό είναι που καλλιεργούν το μίσος και καταρτίζουν λίστες με πρόσωπα προς λιθοβολισμό ή και εξόντωση. Κριτήριό τους; Οχι μόνο οι ιδεολογικο-πολιτικοί αντίπαλοί τους. Αλλά και όλοι όσοι αρνούνται να γίνουν στρατιωτάκια στα ακραία σχέδιά τους. Ολοι όσοι αμφισβητούν τη σάπια "αυθεντία" τους.
Στον αντίποδα; Στρατεύουν ό,τι πιο άσχημο έχει να επιδείξει τούτη η κοινωνία, τόσο σε ατομικό όσο και συλλογικό επίπεδο.
Είναι άσχημοι οι καιροί. Θα έρθουν αγριότεροι. Μα, δεν θα κρατήσουν για πάντα!...
υ.γ. Στο απαράδεκτο "Είτε είσαι μαζί μας, είτε εναντίον μας", μια μόνο απάντηση αρμόζει: Στον πόλεμο που στήσατε, ούτε ανθρώπινη ασπίδα, ούτε καμικάζι!

Δεν υπάρχουν σχόλια: