Κυριακή 8 Ιουλίου 2018

Αυτές οι εποχές της παρακμής.


Θωρώ στο «Γιουτούμπ» -τη μόνη μας δυνατότητα πλέον ν΄ ακούμε λαϊκά-αυτόν  τον μέγα Καζαντζίδη, να κρέμονται οι άλλοι γύρω από το μεγαλείο της ιδιοτροπίας του, περιμένοντας πότε θα σταματήσει τα ατελείωτα σολαρίσματα στην κιθάρα και ν΄ απλώσει τη θεϊκή φωνή του και λέω,  όλες οι μεγαλοφυΐες κοιτάνε τον χρόνο σαν ένα παιχνίδι με σπάγκους.

Περιμένουμε εμείς μετά,  να μας ξανακάνουν παιδιά.

Παρεμπίπτον συμπέρασμα ότι οι πολιτικές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ όλα αυτά τα χρόνια που δυστυχώς τις συνέχισε ο ΣΥΡΙΖΑ, γυρίσανε την Ελλάδα στα χρόνια μετά τον Εμφύλιο και δεν έχουμε ακόμα φωνές σαν και τη δική του, ή έναν Μητσάκη ας υποθέσουμε,  να πούνε το «η Νύχτα είναι βροχερή» και να τραγουδήσουνε τα πάθη μας, να μας φύγει αυτή η μελαγχολία και να μη λογαριάζει κανείς βραχνά εκείνη την ώρα, ότι δεν έχει τίποτε στον κόσμο κι ότι είναι τόσο αχρείαστος.

Αυτό λέω… Να βγούνε τώρα οι τεχνίτες της νέας γενιάς, όχι παρακμιακοί φραγκοφονιάδες τύπου Μαχαιρίτσες και Πυξ- Λαξ, να δυϊλήσουνε κάπως μακρύτερα σαν τους παληούς μαστόρους  αυτήν τη νοσηρότητα και να ξαναβρούμε λίγο αυτό που χάσαμε για την ώρα.

Μια Ελλάδα μετρημένη, στην ηθική κλίμακα  προηγούμενων χρόνων, αλλά, με πολλή μεγαλύτερη επιείκεια και περισσότερο αξιοπρεπή, κι αυτή τη φορά ολότελα Δίκαιη γιατί, αλλοιώς, αν δε ξεσηκωθούμε θα μας πάρει ξανά ο διάολος και θ΄ ασπρίζουνε τα κόκαλά μας στις ξενητειές που έχουν οι άνθρωποι μέσα τους!..

Υ.Γ: (οι παππούδες μας κατέλαβαν ορμητικά το Σαραντάπορο για να λένε τώρα τα παιδιά μου οτι τους ζαλίζουν οι στροφές κάτω από το Μεταξά.

Αντίκρυσαν μετά, ηρωικά μονάχοι τον Σαγγάριο, προτού να σκεπάσουν τα προδομένα μάτια τους οι στάχτες. Κι οι ρακένδυτοι πατεράδες μας κάναν το ΄40! Πως φτάσαμε μέσα σε τόσο λίγα χρόνια απο τη φτώχεια στο δήθεν; Ας το βρει η γενιά τους. Κι ας αποτύχει καλύτερα από μας!

Το θέμα είναι να μην φτάσουμε να ζούμε κάποτε τη νοσταλγία αυτού του τόπου. Ομόνοια-Σταδίου, σκυφτοί. Στα "βαρειά" να παίζει το κλαρίνο. Κι εμείς, ξένοι σε ό,τι αγαπήσαμε...).

Μέχρι να συμβούν οι νέες εκπλήξεις, θα μας εκφράζουν σταθερά κι ας μας λένε γραφικούς, ο Στέλιος με τον Βίρβο.

https://www.youtube.com/watch?v=5KwkQjSk-bk


2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τραγούδι και μόνο τραγούδι, αγκαλιά με το χαμόγελο να υπερβούμε τα μνημόνια και την καταχνιά που σκόρπισαν στη ζωή μας...

Γιώργος Χατζηδημητρίου είπε...

Ναι, το τραγούδι, πρέπει να συντροφεύει την ατομική και συλλογική προσπάθεια για να υψωθούμε από τη σκόνη. Χωρίς αγώνα πως να φύγει η καταχνιά; Αναρωτιέμαι...