Μη τα βαράς τόσο άγρια τα αφεντικά μωρέ Κούλη…

Μειωμένη, μόνο στα χαρτιά, εργασία, γιατί στην πράξη αυτό δεν υφίσταται, υπό το καθεστώς των εργοδοτικών απειλών και ανείπωτων (εδώ κολλάει αυτό το επίθετο που έχει κακοπάθει) και ωμών ψυχολογικών εκβιασμών, μειωμένος μισθός- κατάσταση που προϋπήρχε ασορτί με την πολύμηνη καθυστέρηση στην μισθοδοσία, απλώς τώρα επιδεινώνεται- γενική μείωση των άθλιων μισθών χωρίς διαπραγμάτευση τουλάχιστον κατά 20%, (σ.σ: σκέψου την πινακοθήκη αυτών των γελοίων, Κούλη, Χατζηδάκη, Άδωνη, Βορίδη και δεν συμμαζεύεται να γυρνάνε με μηνιάτικο στο σπίτι στα έξι κατοστάρικα και με παιδιά στον "πόλεμο") παροχή δυνατότητας στα αφεντικά να απολύουν αυθωρεί όσους/ες εργαζόμενους/ες δεν ενταχθούν στο μειωμένο ωράριο (δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς σε ποια... προνομιακή θέση περιέρχεται ο "κόσμος της εργασίας"...), δυνατότητα της εργοδοσίας να ανακοινώσει αδιακρίτως μαζικές απολύσεις και αυτών που εργάζονται με μειωμένο ωράριο μετά τις 15 Οκτωβρίου οπότε λήγει το διαβόητο Πρόγραμμα ΣΥΝ- ΕΡΓΑΣΙΑ.

Αυτούς τους βαρειά επαχθείς όρους που γράφηκαν από το μολύβι των εργοδοτών νομοθέτησε για όσους από εμάς αντέχουμε ακόμα στην κόλαση της ιδιωτικής αγοράς η αδίστακτη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη που κρύφτηκε πίσω από την συντηρητική γραβάτα του Τσιόδρα για να εισηγηθεί τη νέα αγριότητα.

Έχει παληώσει ακόμα κι η κόπωσή μας. Κι απομένει στην ψυχή μας, ένας βαρύς και σκοτεινός Θυμός. Το θέμα ήταν πάντα ή αυτοί ή εμείς. Η χυδαιότητά τους κι η μελαγχολία μας. Η περιφρόνησή τους σε ό,τι μας συνέχει και η δική μας απελπισία που δεν μας επιτρέπει να παραιτηθούμε απ΄ το όνομά μας και το ακλόνητο αίτημα να ξαναχτίσουμε τη ζωή μας