Οι "Ιάπωνες" της ελληνικής Βουλής.

Υπό Παντελεήμονος του Ιαματικού.

Μια άτυπη και πολιτικά ετερόκλητη ομάδα βουλευτών, με ξενική ονομασία, έγραψε τη δική της πολιτική ιστορία, στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν η χώρα προσπαθούσε να απαλλαγεί από τις παλαιοκομματικές νοοτροπίες και να βρει τον κατάλληλο βηματισμό στο νέο περιβάλλον, που δημιουργούσαν οι ανάγκες του εκσυγχρονισμού της.

Τους ονόμασαν Ιάπωνες, αλλά ήταν Έλληνες. Τους παρομοίωσαν με τους Ιάπωνες στρατιώτες, αλλά ήταν βουλευτές, με πάθος για την αποστολή τους και όραμα για τη χώρα.
Ήταν το έτος 1906, όταν ένα πυρήνας βουλευτών με ταυτόσημες απόψεις σε καίρια ζητήματα, έκανε την εμφάνισή του στην Ελληνική Βουλή, χωρίς ωστόσο να αποτελέσει κόμμα.
Επικεφαλής, αλλά πρώτος μεταξύ ίσων, ήταν ο βουλευτής Αττικοβοιωτίας Στέφανος Δραγούμης, παλαιός τρικουπικός. Ακολουθούσαν ο ανεξάρτητος βουλευτής Πατρών Δημήτριος Γούναρης, παλαιός θεοτοκικός και ο βουλευτής Κυκλάδων Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, παλαιός δηλιγιαννικός. Αργότερα προστέθηκαν σ’ αυτούς, ο ανεξάρτητος βουλευτής Χαράλαμπος Βοζίκης από την Κυνουρία, παλαιός δηλιγιαννικός και ζαϊμικός, ο Απόστολος Αλεξανδρής, ανεξάρτητος από την Καρδίτσα πρωτοεκλεγείς τότε και ο βουλευτής Ερμιονίδας Εμμανουήλ Ρέπουλης, παλαιός δηλιγιαννικός. Λίγα χρόνια αργότερα ο Ρέπουλης και ο Αλεξανδρής ακολούθησαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο στο κόμμα των Φιλελευθέρων.
Η ομάδα αυτή, δεν είχε πολιτικά ομοιογενή σύνθεση, αλλά είχε πολλά κοινά στοιχεία: Την αγωνιστικότητα, το πάθος, το όραμα και την έντονη παρουσία και συμμετοχή της στις συνεδριάσεις της Βουλής καθημερινά. Χαρακτηρίζονταν αδιάλλακτοι και αναγνώριζαν ως πεδίο δράσης τους, την αίθουσα του Κοινοβουλίου.
«Ιάπωνες» τους ονόμασε ο δημοσιογράφος Βλάσης Γαβριηλίδης, σε ένα άρθρο του στην «Ακρόπολη» στις 10-2-1907, βαθύτατα επηρεασμένος από τον διεξαγόμενο τότε Ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο. Στον πόλεμο εκείνο, οι Ιάπωνες πολεμιστές, είχαν αποσπάσει τον παγκόσμιο θαυμασμό για τις αιφνιδιαστικές και παράτολμες επιθέσεις τους στα τσαρικά στρατεύματα.
Η ομάδα των Ιαπώνων, δεν μακροημέρευσε. Άρχισε να διαλύεται όταν ο Δημήτριος Γούναρης ορκίσθηκε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Γεωργίου Θεοτόκη τον Ιούνιο του 1908. Οι συναγωνιστές του στην ομάδα, δεν του χαρίστηκαν. Έτσι, κατά τη συζήτηση του κρατικού Προϋπολογισμού, άσκησαν τόσο έντονη κριτική, που τελικά ανάγκασαν το Γούναρη να παραιτηθεί.
Γενικά, η ομάδα των Ιαπώνων, που έμεινε στην ιστορία με την ξενική αυτή ονομασία, διακρίθηκε για τις επιθέσεις της κατά του πολιτικού ελιτισμού, για την ριζοσπαστική κριτική κατά της διαφθοράς για τις δομικές επισημάνσεις της στην απαιτούμενη ανάπτυξη της κοινωνίας και στην ανάγκη εθνικής ανάτασης. Πολιτικοί μελετητές, τους θεώρησαν ως τη χαρακτηριστικότερη περίπτωση αστών ριζοσπαστών. Μια αποτίμηση της προσφοράς της ομάδας των Ιαπώνων, έκανε έμμεσα στις 19 Μαΐου 1924 στη Βουλή ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, νεκρολογώντας τον Εμμανουήλ Ρέπουλη:
«Δια των λαμπρών αυτών αγώνων από των δημοσιογραφικών το πρώτον στηλών και εκ παραλλήλου έπειτα από του βήματος τούτου ως εκπρόσωπος της ομάδας των Ιαπώνων, συνετέλεσεν με ακάθεκτον ορμήν κατά της πολιτικής διαφθοράς και του εθνικού μαρασμού, εις επανάστασιν, η οποία διήνοιξε νέας απόψεις, εδημιούργησεν νέας ηθικάς αξίας, έσπειρεν άφθονον τον σπόρον των ιδεών, έδωκεν εις πάσαν κατεύθυνσιν ισχυράν ώθησιν προς την πρόοδον και τον πολιτισμόν και ενέπνευσεν εις τον Ελληνικόν λαόν την θέλησιν προς μίαν νέαν ζωήν».


*Το θέμα πρωτοπαρουσιάστηκε στην Τηλεόραση της Βουλής.