Ήταν έξη χρονών ο Ηλίας μου, όταν, όπως λιαζόμασταν αγαπημένοι κι αμήχανοι στον κόλπο της Τορώνης, έσπασε πρώτος αυτός τον πάγο λέγοντας "ξέρεις κάτι μπαμπά; Είναι πολύ δύσκολο να είσαι ΠΑΟΚ στην Αθήνα!".
Γύρισα και τον περιεργάστηκα με προσοχή, πως καθότανε με τα γυμνά χεράκια του πίσω απ΄ το σβέρκο, σαν μεγάλος
"Γιατί ρε Ηλία;" τον αρώτησα
"Γιατί ρε μπαμπά, όλοι στο σχολείο είναι ή Παναθηναϊκοί, η Ολυμπιακοί. Άντε και λίγοι ΑΕΚ".
"Και συ γιατί στεναχωριέσαι αγόρι μου;" τον ξαναρώτησα
"Γιατί ρε μπαμπά...κάθε πότε κερδίζει ο ΠΑΟΚ;" είπε κοιτάζοντάς με ίσα στα μάτια
Τον είπα τότε τον γιόκα μου για την ομάδα μας-όλοι οι μπαμπάδες κάνουνε λάθη- και για τις εποχές όπου είχαμε εντεκάδα- φόβητρο, αλλά όπως είχε δηλώσει και ο πρόεδρός μας(ο Γιώργος Παντελάκης) όταν κατέβαινε στην Αθήνα "μιλούσε με τα πηλίκια" των συνταγματαρχών της Χούντας, καθώς και για τότε που μας αδικούσε το ΠΟΚ όπως και για εποχές όπου ο ΠΑΟΚ κινδύνευε με υποβιβασμό στο εθνικό πρωτάθλημα ενω ο Παρίδης χόρευε την άμυνα της Μπάγερν και χάναμε στα μπέναλτι...Μαλάκωσε...Και τον πήρα πρόπερσι κι ανεβήκαμε μαζί στη Σαλονίκη. Χάσαμε απο τον ΠΑΟ δύο-μηδέν κι έπρεπε κανονικά να φάμε κι άλλα τόσα. Ήταν τότε που μας τη χάρισε δυό φορές ο Σαλπιγγίδης, το δικό μας παιδί, και όταν τον έκαναν αλλαγή, η Τούμπα χωρίστηκε στα δυό: οι μισοί όρμησαν στους άλλους μισούς που χειροκροτούσαν! Καφρίλα...
Άναυδος όμως ο δικός μου. Πρώτη φορά δεν κοιμήθηκε στο αυτοκίνητο, βλέποντας στην Εθνική οδό απο τη Λάρισσα και πάνω τους μαύρους πρίγκηπες ν΄ ανηφορίζουν προς το Βορρά ! "Όλοι ΠΑΟΚ;", ρωτούσανε τα έκθαμβα ματάκια του "Όλοι ΠΑΟΚ μάγκα μου" τον επιβεβαίωνα κι εγώ.
"Ρε μπαμπά, και στην τρίτη Εθνική να πέσει ο ΠΑΟΚ, πάλι ΠΑΟΚ θα είμαι!" Πορώθηκε- ας πάρει και κάτι καλό το παιδί...
Ξέρω εν τω μεταξύ κάτι αδιάφορες ιστορίες απο τα χρόνια που σπούδαζα στη Σαλονίκη και πηγαίναμε απο τα Κάστρα στη Μαρτίου με τα πόδια κουβεντιάζοντας μεθυσμένοι και ψάχνοντας τις συνήθειες των ανθρώπων όπου ζούσανε σε κείνα τα παληά σεβαστικά σπίτα. Θυμάμαι ας πούμε τον μάγκα τον Γκιμουρτζίνα που έπαιζε μπάλλα "με το Κουδάκι ρε!" κι αργότερα κιθάρα με την Γκρέη, τον "Άρχοντα" στο Κουλέ- Καφέ που έχασε τον μονάκριβό του σε τροχαίο και τα μαγαζιά πιο κάτω που δε θέλω να τα μακελέψω έτσι πρόχειρα.
ΚΙ ακόμα τον φτωδιάβολο τον Άρη που έλεγε σε μας τα κωλόπαιδα "εγώ ρε, έμεινα μπεκιάρης για τον ΠΑΟΚ!" όταν θύμωνε και την καντίνα απέναντι απο το Λοιμωδών, όπου τα πίναμε όταν ξεμέναμε απο λεφτά.
Δουλεύοντας πια στις λαϊκές αγορές της Αθήνας γύρω στο ΄86 ανέβηκα σ΄ένα ρεπό αεροπορικώς στη Σαλονίκη. Με τις πρώτες κουβέντες ο ταρίφας με χάλασε άσχημα όταν είπε "όλοι οι χαμουτζήδες ίδιοι είσαστε". Ρε έρμε- του λέω... Το ξέρεις πόσοι επαρχιώτες σαν και μας ξυπνάνε αυτήν την ώρα στα Τουρκοβούνια και περιμένουνε στη στάση του λεωφορείου με το κολατσό στο χέρι και τα όνειρά τους κομματιασμένα στο ναρκοπέδιο της επιβίωσης; Τσιμουδιά... Με χαλάει τώρα ο βαθύς επαρχιωτισμός αυτής της πόλης. Οι σαλτιμπάγκοι που ο κόσμος ψηφίζει. Η μεταδοτική ανία των παντρεμένων γυναικών της. Οι καλοντυμένοι φλώροι-σαν για φωτογραφία ντεμέκ στα λαδάδικα. Οι αυτοβαρυσήμαντοι πνευματικοί της...Να μην έχει κανείς τόπο να σταθεί; Ολούρμου ρε!..
Θ΄ανέβω λέω, Σάββατο με τον Ηλία παρόλα αυτά. Θα πάμε στην Τούμπα να δούμε τον ΠΑΟΚ με τον ΟΣΦΠ. Θα ανταμώσουμε με φίλους! Θα βγούμε σε στέκια παληά! Και θα ξοδέψουμε τα τελευταία μας λεφτά σε γυναίκες που λένε το λάμδα υπέροχα. Δόξα τω Θεώ, στη Θεσσαλονίκη, μπορεί να γίνεται της πουτάνας, αλλά ΔΕΝ είναι ακόμα ερωτική πόλη...
Και γιατί, στην πραγματικότητα, θέλω να δείξω στον γιόκα μου, οτι χάσει κερδίσει ο ΠΑΟΚ, πρέπει να επιστρέψουμε σπίτι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου