Στη ρωγμή του χρόνου.

Με πήρε στο τηλέφωνο πρωί ο φίλος μου ο Γιωργάκης ο Πολυζωϊδης απο τη Σαλονίκη, με σκουριά στη φωνή που ερχόταν από παληά βάθη. «Πέθανε ο Νίκος Παπάζογλου» μου ανάγγειλε θλιβερά.
Άναψα τσιγάρο. Κι ύστερα μηχανικά, σχεδόν, γέμισα ένα ποτηράκι τσίπουρο.
«Καλό ταξίδι, ρε μάστορα» σκέφτηκα αναπάντεχα έτοιμος. "Χαιρετίσματα στους δικούς μας».
Ποιος τους κρατάει τώρα, τους υλατζήδες που θ΄ αρχίσουν να κεντίζουνε τίτλους λυγμικούς για σένα και το μπαγλαμαδάκι σου.
«Ξημερώματα στο σπίτι του πέθανε» μου λέει ήσυχα ο Γιώργος «όπως οι πατεράδες μας αδελφέ. Τον στολίζουνε τώρα…».
Στα αυτιά μου άρχισε ξαφνικά ν΄ ανεβαίνει ένα βαρύ και νοτισμένο από την ψιλή υγρασία της αγαπημένης πόλης βραχνό μπεράτι «βρέχει η βροχή και βρέχεσαι/ Χιονίζει θα κρυώσεις/ Θα σου βραχούνε τ΄ άρματα…».
Σαν ν΄ αποχαιρετούσα οριστικά τα νειάτα μου τα ίδια.