Εκλογές ΕΣΗΕΑ: Ας τελειώνουμε με αυτήν τη γελοία πρόζα!

Αύριο και την μεθεπόμενη έχωμε στην Ένωση των δημοσιογράφων εκλογές.
Η εργοδοτική πλευρά, σε όλες τις εκδοχές της, γαλάζιες, πράσινες και ροζέ,
επιδόθηκε στα συνήθη μαγειρεία, κάνοντας αισθητή την παρουσία της και τις διασπαστικές της προθέσεις. Τους είναι ευκολότερο μετά, άμα κλείσει η πόρτα και πάρουμε θέση απέναντι στον λογιστή της επιχείρησης, να μας πετσοκόψουνε άδοξα, έναν- έναν, στη μοναξιά των ατομικών συμβάσεων εργασίας.
Από κοντά, συμπαραταχθήκανε κάτι ρετάλια της διατεταγμένης δημοσιογραφίας, άνοστοι αρθρογράφοι της μίζερης μνημονιακής πραγματικότητας-άνθρωποι ποδοπατημένοι, χωρίς ταλέντο, καθεστωτικοί, ούτως ειπείν…- και μετρίου βαθμού σχολιαστές, εδώ που τα λέμε, υπερτιμημένοι κατά το πλείστον που μάλλον κοροϊδεύουνε τ΄ αφεντικά τους. Εμείς θα μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερα την ίδια δουλειά, λέω και με λιγότερα χρήματα...
Η μελαγχολία μας, όμως, μας κρατά. Που, χωρίς ιδεώδη, στέκει περιφρονητικά, απέναντι στη χυδαιότητά τους…
Κι ας μην επικαλεστώ, ότι από απελπισμένη ευγένεια κι απ΄ ένα ιδιοτελές πείσμα αρνούμαστε τον ταπεινό συμβιβασμό!
Μας συνέχει το σέβας κι ο φόβος. Πώς να κατρακυλήσεις απ΄ τα μάτια του διπλανού, που εμπιστεύεσαι κι αγαπάς; (σ.σ: «Μείνει πίκρα στην καρδιά μου και μη βγαίνεις/ μη με ρίχνεις μες΄ τα μάτια τ΄αλλουνού» Άκη Πάνου, υπάρχει στο Γιουτούμπ)Δεν είμαστε εμείς άνθρωποι ελεήμονες. Κι ήδη έχωμε χάσει πάρα πολλά, ώστε να δυσκολευόμαστε τώρα να υπολογίζουμε τις συμβάσεις.
Μπροστά στη φρίκη για την οποία μας προορίζουνε, η χολή μας εξεγείρεται. Και μέσα σε τούτην τη βαρειά νύχτα όπου κι ο οίστρος μας, μας περιγελάει, δρέπουμε τα άνθη των έμμονων ιδεών μας! Σαν να΄ χωμε τώρα σταματήσει φαντάζομαι, για ένα τελευταίο ποτήρι έξω από την Κατερίνη καρντάσια, με την ύστατη ευχή, λίγο προτού αντικρύσει καθένας στα μάτια του, ο,τι αγαπά: ήρθε ο καιρός να πνίξουμε αυτήν τη γελοία πρόζα! Ύστερα, ξανά θα τα βρούμε...