Μετά απο πολυετείς προσπάθειες, ο ασυμπάθιστος κλάδος των δημοσιογράφων, απέκτησε χθες το απόγευμα επιτέλους και προεδρείο!..
Δεδομένου, οτι δεν υπάρχουν πια Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και, για να μην μακρυγορώ, μιας και τ΄ αφεντικά έχουν επιβάλει απολύτως τους όρους τους στην αιματοβαμμένη αγορά εργασίας μας, η χρησιμότητά του, έχει την ίδια αξία με της σκωληκοειδίτιδος.
Σε "τσιμπάει" κάθε φορά που τρως πασατέμπο...
Υ.Γ Εξαιρώ, όπως πάντα τον Γιάννη Αγγέλη! Έναν καλό δημοσιογράφο και καθαρό συνάδελφο, με φιλότιμο και μπέσα, μέσα σ΄ αυτό το έρεβος της "τράμπας" που μας έφερε εδώ που μας έφερε...
Υ.Γ2: Μεθούσα απ΄το πρωί μέχρ ι το βράδυ (σ.σ: βρήκε ο κουτσός κατήφορο, θα πεις...) ολάκερο τον Ιούλιο που μας πέρασε, γιατί το΄ χα βάρος στη συνείδησή μου να πάω να υπογράψω στο συγκρότημα υπό την εκβιαστική σπάθα της απόλυσης, την ατομική σύμβαση εργασίας. Για μένα προσωπικά, μετρούσε ή ήττα. Όχι γι΄ αυτά τα μουνόπανα!
"Δε θα πάρεις το αντίγραφο;" με ρώτησε απορημένη η κυρία στο Λογιστήριο.
"Τι να το κάνω γλυκειά μου;" την απαντάω θυμωμένος "να μου θυμίζει την υποταγή μου;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου