Ο χρόνος τους τελείωσε!

Δεν είναι ανάγκη να προσθέτει κανείς περισσότερο θυμό, σε έναν ήδη, υπάρχοντα, σκοτεινό κι ακατέργαστο, αλλά, μας κυκλώνει ενίοτε αναπόφευκτα, η φρίκη.
Έχοντας προ πολλού συνηθίσει να φθέγγεται με μιαν αφύσικη υστερία, η υπουργάρα μας των Οικονομικών, Β. Βενιζέλος, λέει με αβάστακτο στόμφο εκείνη την προχθεσινή μεγάλη νύχτα, απ΄ το εξωτερικό:
«Αδυνατώ να πιστέψω ότι θα υπάρξει κάποιος που δεν θα θελήσει να στηρίξει αυτήν τη συμφωνία. Αδυνατώ να πιστέψω πως υπάρχει έστω και ένα πολιτικό κόμμα στη Βουλή, έστω κι ένας υπεύθυνος πολιτικός ηγέτης που δεν θέλει κι αυτός να βάλει την υπογραφή του στην απαλλαγή του έθνους μας από ένα σημαντικό μέρος του ιστορικού βάρους του δημοσίου χρέους(...)".
Ξέρει ο Βενιζέλος οτι τα λόγια μας, δείχνουν τα όριά μας. Και προσπαθεί πιεστικά απο τότε που ανέλαβε το ζόρικο πόστο- απο το οποίο θέλει διακαώς να αποδράσει μέσω εκλογών-να χρησιμοποιήσει καινούργιες λέξεις, μπας και τις απογαλακτίσει απο το παληό τους φορτίο. Μάταιος κόπος. Βυθίζονται στα αβαθή της προσωπικής του ιδιοτέλειας. Γνήσιος εκρόσωπος της υπαλληλικής πολιτικής τάξης που εκφράζει, δεν ημπορεί να ανταλλάξει απόψεις σε στάση προσοχής. Δεν φταίει αυτός. Τόσος είναι...
Και είναι αλήθεια, πως όταν δεν έχεις εθνικό σχέδιο και σκληρούς ώμους ώστε να αντισταθείς στην κτηνώδη Γερμανική βία και τους εκβιασμούς των αγορών, όπως, κι όταν έχεις συνομολογήσει αδιάντροπα πως είσαι παρίας, μοιραία γίνεσαι διαθέσιμος με συνέπεια να οδηγείσαι μετά, στις βολικές ψυχολογικές υπεραναπληρώσεις προσπαθώντας να μεταθέσεις τα βάρη σε ξένες πλάτες...
Η συμφωνία που υπογράψανε οι νέοι Τσολάκογλου, μας πάει ολοταχώς στην ξέρα της μεγάλης ανέχειας και στην απόλυτη υποτέλεια.
Και τίποτε πιο θλιβερό, απο την εικόνα του Γεωργίου Α. Παπανδρέου που επιχειρούσε τα χαράματα της περασμένης Πέμπτης να παρουσιάσει τις νέες δανειακές επιβαρύνσεις και την ασφυκτική στο εξής παρουσία των επιτηρητών- που, εκτός των άλλων, μας επιβλήθηκε- ως... Ελληνικής επίνευσης αίτημα. Να δηλώνει ας πούμε, ψευδόμενος, πλην όμως, με... αδιαπραγμάτευτο και βαθύ αίσθημα μιας, άτεχνα προσποιητής (σ.σ: αφού, ο άνθρωπος δε το΄ χει...) "εθνικής αξιοπρέπειας":
«Εμένα, δεν μου αρέσει κάθε τρεις μήνες να γίνεται ένα «σόου». Εγώ θέλω να είναι εκεί, επιτόπου, και αν υπάρχει ένα οποιοδήποτε πρόβλημα, να το λύνουμε άμεσα. Να βλέπουμε άμεσα αν υπάρχει κάποια καθυστέρηση κάπου, να εντοπίζουμε το πρόβλημα και να το συζητάμε».
Άμα το σώβρακο κατέβει μέχρι τα γόνατα, μετά πέφτει μόνο του , λένε στο Αγρίνιο...
Είχε δυστυχώς για την αλήθεια προηγηθεί η Μέρκελ, που δήλωσε απροκάλυπτα:
«Θα υπάρξει καθεστώς ενισχυμένου ελέγχου αναφορικά με την εκπλήρωση των ελληνικών υποχρεώσεων. Θα υπάρξει μόνιμη παρουσία στην Ελλάδα. Θα είναι εφικτό να ελέγχονται τα μέτρα που λαμβάνονται από την Ελλάδα. Νομίζω ότι από το να ταξιδεύει εκεί η τρόικα κάθε τρεις μήνες, είναι καλύτερα να υπάρχει ένα μόνιμο σύστημα εποπτείας».
Ποιά γλώσσα μιλάνε αυτοί οι ανθρώποι;
Θέλουνε, όθεν, να πανηγυρίσουμε που μας βύθισαν σε ακόμα μεγαλύτερα χρέη; Αλλά και για το γεγονός, οτι τώρα με την ακόμα επαχθέστερη επιτροπεία, μας στερούν την ευθύνη ακόμα και να χαράξουμε την ίδια τη μοίρα μας; Και απευθύνουν προσκλητήρια ...εθνικής ενότητας, τρομάρα τους, αυτοί οι σύγχρονοι εθνικοσοσιαλιστές, σημαίνοντας σιωπητήρια - μπροστά στο φονικό- το ύστατο καταφύγιο, όλων των εξωνημένων που νοιώθουν πως τελείωσε ο πολιτικός χρόνος τους και γυρεύουνε απεγνωσμένα συνενόχους...
Και δε συζητάμε για την τραγωδία της αξιωματικής αντιπολίτευσης...Να σιγοντάρει μέρες τώρα, σαν απρόθυμη νύφη το θέμα των περιβόητων "181" ψήφων που απαιτούνται, λέει για την κύρωση της νέας επονείδιστης συμφωνίας... Σάμπως υπάρχει Σύνταγμα, πέρα απ΄ένα κουρελόχαρτο, όπως το καταντήσανε τα καμάρια της λεγάμενης "Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας"...
Και ποιον προϋπολογισμό θα συζητήσουνε όλοι αυτοί οι γελοίοι στα τέλη Νοεμβρίου; Αυτόν που κάθε ημέρα, θα τελεί υπό την αίρεση των βλοσυρών τροϊκανών υπαλλήλων; Το δούλεμα έχει παραγίνει!..
Η γεβεντισμένη κι ανυπόληπτη "Δημοκρατία" τους δε μας αφορά, όσους απο εμάς, τουλάχιστον, είμαστε αποκλεισμενοι και χωρίς μερτικό απο μια ζωή που έτσι κι αλοιώς μας σπρώχνει στα αζήτητα.
Υπήρξανε σήμερα στις παρελάσεις, αποδοκιμασίες κι "αποδοκιμασίες". Κάποιες απο αυτές, δεν αφήσανε πίσω τους καμία ηθική καταβολή. Προσφέρανε αντίθετα, μια καλή ευκαιρία να χαρακτηριστούνε "αποκλίνουσες συμπεριφορές" και να γίνουν, εκούσια ή όχι, καλοί αγωγοί της θεσμικής προτεραιότητας για την "διατήρηση της τάξεως". Τέτοιον κόσμο "διαπαιδαγώγησε" το ΠΑΣΟΚ κι η Ακροδεξιά στη χώρα, αυτά λούζονται...
Οι υπόλοιποι, γνωρίζουμε πως ένα σύστημα που μας εξωθεί στο περιθώριο, με την πλαστή δικαιολογία οτι δε μας χρειάζεται, μας είναι εξίσου αχρείαστο και πρέπει να το χαλάσουμε.