Στην ενδοχώρα της παρακμής

Μαθημένοι να εξαργυρώνουν στο προσωπικό τους ταμείο τη γόνιμη βλακεία του πλήθους, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί μας, δυσκολεύονται τώρα, να επινοήσουν έναν εγερτήριο μύθο που θα γοητεύσει και θα συναρπάσει εκ νέου, την πόλη. Έτσι κι αλλοιώς είναι μάταιο να περιμένεις εθνικό σχέδιο από ανθρώπους που τα ρούχα τους, καπνίζουν συναλλαγή.
Μοιραία, επιστρατεύουνε τώρα τη γλώσσα των δανειστών. Η στερνή καταφυγή του δούλου, όταν όλα γκρεμίζονται γύρω του, είναι να ενδυθεί το ετερόφωτο κύρος των προστατών του… Άκου πως αγορεύει στο κενό ο Β. Βενιζέλος, πως τρέχει η γλώσσα του πριν από το μυαλό του δίνοντας την παραμικρή του ικμάδα για να πλουτίσει την προσωπική του βιογραφία, με ξένα επιχειρήματα και θα διακρίνεις επί της κεφαλής του, το μηδέν που γίνεται φωτοστέφανο. Στα χείλη του, οι λέξεις «πατρίδα», «κοινωνία»,"μέλλον", «δικαιώματα», «νέα γενιά», «προσδοκίες», κυλιούνται στη λάσπη-κομματιάζονται σφαδάζοντας σαν απο αντιαθλητικό "τάκλιν", κάτω από τις αγοραίες ερπύστριες της πολιτικής που του υποδεικνύουν να εφαρμόζει και η οποία δεν μας περιλαμβάνει στις προτεραιότητές της.
Το κακό είναι ότι, χάρη στους εγχώριους και ξένους υποστηρικτές τους, πάνε να τη βγάλουνε καθαρή και χωρίς ατομικές συνέπειες. «Το 2011 η χώρα θα ξαναβγεί στις αγορές» δήλωνε για παράδειγμα, πριν από λίγους μόλις μήνες με αθεράπευτη αναίδεια ο τότε υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου. Ποιος το θυμάται; Τώρα μας γνέφει ειρωνικά από το πόστο του υπουργού Περιβάλλοντος επιβεβαιώνοντας ότι η φλυαρία της «πράσινης ανάπτυξης», ήταν μια αφόρητη ασυναρτησία, με κρυφούς, αδιακήρυκτους στόχους. Το μόνο που έχουν στο κεφάλι τους κάτι τέτοιοι κυνικοί, είναι με ποιον τρόπο θα ξεφορτωθούνε την… ενοχλητική πρασινάδα για να ρίξουνε λίγο τσιμέντο ακόμα σε αυτήν την ληστρική «αξιοποίηση» του τόπου.
Ολάκερη, σχεδόν, η πινακοθήκη αυτών των γιαχνί σοφών που βρισκόταν στις κυβερνήσεις του μανιώδους υγιεινιστή ΓΑΠ και διακρίθηκε για την ανικανότητα και την ανεπάρκειά της, περιλαμβάνεται σήμερα στο σχήμα Παπαδήμου και εγγράφει υποθήκες, με κραυγαλέες τις περιπτώσεις των αυτοβαρυσήμαντων, Λοβέρδου και Χρυσοχοΐδη για την «επόμενη μέρα». Τι να καρτεράς από αυτό το ανυπόληπτο τσούρμο; Αδρανή υλικά. « Κινούνται σαν τα ηλιοτρόπια μόνο, γύρω από τα συμφέροντα που χρηματοδοτούνε τις προεκλογικές τους εκστρατείες» λένε με αηδία για δαύτους, όσοι τους ξέρουν.
Αλλά και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ; Συγκέντρωσαν διακαώς υπογραφές, προκειμένου να αποτραπεί μια πολιτική λύση στην πρωθυπουργία, έστω, στο μουντό πρόσωπο του προέδρου της Βουλής Φ. Πετσάλνικου. Και απειλούσανε με θράσσος τον ΓΑΠ ότι θα του παράσχουν εμπιστοσύνη υπό την προϋπόθεση ότι θα πάρει τα βρεμένα του και θα κάνει στην μπάντα. Δεν φάνηκε ωστόσο να ενοχλεί και τόσο την αβρή… σοσιαλιστική τους ιδιοσυγκρασία, ότι χάρη στις ψήφους τους, φέρανε σε κυβερνητικά πόστα την χουντική και ακραία Δεξιά του Καρατζαφέρη και μάλιστα σε μια κυβέρνηση χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση, που μας τη φορέσανε κανονικά οι ξένοι και εγχώριοι τοποτηρητές. Ωραία αντανακλαστικά… (Τιμητική εξαίρεση, θα πεις, ο σεμνός και επαρκής Χρήστος Κατσούρας από την Θεσπρωτία, αλλά, πάει μπροστά η ιστορία με εξαιρέσεις;). Γκρεμίσανε καθ΄ υπόδειξη μια κυβέρνηση στην οποία οι ίδιοι είχαν μόλις δώσει ψήφο εμπιστοσύνης για να φέρουνε τον Λουκά Παπαδήμο, έναν άνθρωπο που μιλάει την αποστειρωμένη γλώσσα των τραπεζιτών, η οποία ωστόσο δεν είναι διόλου πολιτικά ουδέτερη, ούτε και ιδεολογικά αποχρωματισμένη. Αφήνει πλήθος θύματα στο διάβα της και πάντα κατά σύστημα, από τις ίδιες οικονομικές και κοινωνικές τάξεις.
Όλα έγιναν στη μεθόριο του Συντάγματος. Αντί να παραιτηθεί ο Παπανδρέου-για να μην πούμε, να παραπεμφθεί σε δίκη- του προσφέρανε πριγκιπικές ευκολίες, ώστε να σουλατσάρει τώρα στην Ευρώπη και, αντί να απολογείται, να παρασταίνει τον παράγοντα!.. Η αλλοφροσύνη κάποιων δικών του, φτάνει μάλιστα σε σημείο που να λένε ότι πρέπει να του δοθεί και η ευκαιρία να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στις προσεχείς εκλογές, «για να υπερασπιστεί το έργο του». Ποιο έργο; Ότι μας οδήγησε μεθοδευμένα, στα χέρια των τοκογλύφων!..
Οι χιλιαστές του Μνημονιακού μονόδρομου έκαναν ο,τι μπορούσαν αυτές τις γκρίζες ημέρες για να εξορίσουν από τη δημόσια σφαίρα την είδηση που έδειξε πως πορεύονται τα κράτη που διαθέτουν πολιτική ηγεσία με εθνικούς στόχους και στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Την Πέμπτη που μας πέρασε, μέσα σε μια ζοφερή και απειλητική ατμόσφαιρα όπου η κρίση μεταφερόταν στην μικρή περιοχή της Ευρωζώνης και οι παγκόσμιες οικονομίες κλυδωνίζονταν, ο… οίκος (ανοχής) Standard & Poor’s αναβάθμιζε την προοπτική για την πιστοληπτική αξιολόγηση της Ισλανδικής οικονομίας, από «αρνητική» σε «σταθερή», επισημαίνοντας πως η οικονομία του μικρού νησιού, επιστρέφει σε πορεία ανάκαμψης, ύστερα από την βαρειά οικονομική κρίση του 2008 και την κατάρρευση των τραπεζών της. Μόλις 350.000 ψυχές οι εύψυχοι Ισλανδοί αλλά, δίδαξαν ότι εκτός από την σωτηρία των δόλιων τραπεζιτών, υπάρχει και το συμφέρον των πολιτών… Παραφράζοντας τον Ν. Εγγονόπουλο, θα λέγαμε ότι για να το καταλάβουν αυτό οι ημέτεροι φωστήρες, θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι νεκροί…