Κοιτάζω γύρω μου τα άδεια έδρανα των κοινοβουλευτικών συντακτών που έχουν ερημώσει απο τις απολύσεις και σκέφτομαι πόσο σκόπιμο είναι να αμύνεται κανείς στην επελαύνουσα παρακμή.
Θωρώ εξεταστικά και μ΄ αγάπη τα πρόσωπα των συναδέλφων μου που απομείναν, σαν να βλέπω το τέλος του κόσμου. Ακόμα κι η στεναχώρια τους έχει παληές ρυτίδες.
"Δεν είσαι πια θεατής της ιστορίας", λέω, "είσαι στα μαύρα διλήμματα τώρα, αλλά, και πάλι, σε ποιόν σκοπό να πάς;".
Να φύγουμε γκαρντάσια απο αυτό το κοιμητήριο, μπας και βρούμε τις ερωτήσεις. Διαφορετικά, Θα πεθάνουμε πολύ κουρασμένοι λέω, την ωρα που τα αφεντικά θα χορεύουνε βαλς στο σφαγείο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου