Ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει κανέναν λόγο να μεμψιμοιρεί. Βγαίνοντας από μια μακρά ρητορική ανταρσία κατά του Μνημονίου στην οποία λίγο έλειψε να ξεγελάσει κάμποσους σοβαρούς ανθρώπους, επιστρέφει τώρα στα βασικά στοιχεία από τα οποία συγκροτείται ο κόσμος του δικομματισμού: ρηχά ψεύδη που διαλύονται στο φως της μέρας, υποκρισία, λαϊκισμός, αβάσταχτη κομματική υστεροβουλία, παρακμιακές και ατάλαντες ηγεσίες, αδυναμία κατανόησης των πραγμάτων, φτηνές επινοήσεις, πληκτικός λόγος, ανικανότητα κατάστρωσης εθνικού σχεδίου, υποταγή εντέλει στα συμφέροντα στα οποία ο δικομματισμός, ευπειθώς αναφέρεται. Όλα όσα τουτέστιν και συνοπτικά, μας βύθισαν από χρόνια σε μια πολιτική πλάνη καταστροφικών κυβερνητικών εναλλαγών, χωρίς εποχές. Ο καιρός όμως των ντεμέκ ηρωϊκών αρνήσεων τελείωσε. Βλέποντας ότι όχι μόνο δεν έχει το σθένος να προχωρήσει περισσότερο, αλλά και ότι κινδυνεύει να τον πιστέψουν οι οπαδοί του, ο Σαμαράς τρέχει πλησίστιος το τελευταίο διάστημα να απαγκιστρωθεί από «πολιτικά ανελαστικές θέσεις» που ενδέχεται να αποβούν μοιραία βαρίδια (σ.σ: σαν το αλησμόνητο «λεφτά υπάρχουν» του έτερου φωστήρα…)αν ο μη γένοιτο, καταλάβει την εξουσία. Έχουμε και λέμε, ενδεικτικά:
Πρώτον, σύρθηκε θέλοντας και μη στην περιπέτεια για την στήριξη μιας κυβέρνησης, στην οποία αφού έχασε ταχύρρυθμα τη λαμπρή πανοπλία του… ιστορικά αμέτοχου , προσπαθεί τώρα να πείσει τον εαυτό του, ότι δεν... συμμετέχει!
Πάνω στην απελπισιά τους, μάλιστα, οι συνεργάτες του, υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου, «είναι ειδικού σκοπού», έχοντας ως αποκλειστικό ορίζοντα να στήσει κάλπες, αφού προηγουμένως υπογράψει τη νέα δανειακή σύμβαση και διεκπεραιώσει το πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων (PSI σε απλά ελληνικά). Προσπαθούν οι καψεροί με λογικά άλματα να απωθήσουν ψυχολογικά την παραδοχή ότι όποιος υπογράψει τη νέα δανειακή σύμβαση, συνυπογράφει δεσμευτικά και τα νέα επαχθή μέτρα που τη συνοδεύουν.
Δεύτερον, αναδιπλώθηκε δραματικά από την υπόσχεση ότι ο ίδιος θα αναδιαπραγματευόταν το Μνημόνιο, ώστε να επιτύχει καλύτερες συνθήκες σφαγής. Και ξεμακραίνοντας από τον Αντώνη που γνωρίζαμε, ως «αφέντη και τσουτσουλομύτη» δηλώνει τώρα σκεπτικός και περίφροντις, ότι θα επιδιώξει να το… τροποποιήσει, στα επιμέρους, λες και ο πεθαμένος ενδιαφέρεται αν το μαόνι ή η καρυδιά στην κάσα, του στρώνουν την ψυχολογία καλύτερα…
Τρίτον, εγκατέλειψε άναυλα την ημερομηνία φετίχ της 19ης Φεβρουαρίου, που ζητούσε να στηθούν κάλπες και συμμορφώθηκε με το χρονοδιάγραμμα Παπαδήμου, δηλώνοντας ανάλαφρα την περασμένη Κυριακή, στο «Βήμα», πως, «δεν κοιμόμαστε δα και αγκαλιά με το ημερολόγιο»…
Τέταρτον, συντρίβοντας με τα χέρια του και τους τελευταίους γυάλινους μύθους που ο ίδιος είχε υφάνει σε στιγμές μεγάλης έμπνευσης, ανακοίνωσε μόλις χθες μιλώντας μπροστά στους εμπόρους της χώρας, που τείνουν να γίνουν εξωτικό είδος, ότι «η μείωση των φορολογικών συντελεστών εξαρτάται από τους δανειστές μας. Θα προσπαθήσω να τους πείσω. Αν δεν συμβεί αυτό, δεν θα γίνουν». Να ζήσουμε να θυμόμαστε και τις εξαγγελίες του περιβόητου Ζαππείου…
Στη ζωή όπως στρώνει κανείς έτσι κοιμάται, έλεγε ευθύβολα ο αρβανίτης παππούς μου. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο όμως ο Σαμαράς μου θυμίζει την άδοξη περιπέτεια μιας φίλης μου. Λεπταίσθητο άτομο, με ιδιωτικό κλήρο μιαν άχρωμη εσωτερική ζωή, δοκίμασε να επαναστατήσει στα 18 της και να φύγει από το σπίτι, λίγο προτού την ανακόψει στην εξώπορτα με τις βαλίτσες ανά χείρας η σκαιά πατρική φιγούρα για να την οδηγήσει στα προβλέψιμα νερά του υμέναιου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου