Του Αγίου Γεωργίου (στην Λ.Γ)

Στα 50 τους οι άνθρωποι εισχωρούνε σε κάτι βαθύτερο απο την επιδερμική τους μοναξιά. Μπορούνε να ταξινομούνε τα συμβεβηκότα. Απο κει και πέρα, πεθαίνει κανείς ακατάπαυστα. "Να ζήσω" λες, παρακαλετά, μέχρι το μεδούλι, ξέροντας την ίδια στιγμή, οτι μιλάς για μια μεγάλη ανακρίβεια. Οπότε, ξαναγυρνάς στα βασικά "Γιώργο μας πήρε η άνοιξη...". Ο Θάνατος μας γνέφει και μοιράζει τώρα τα ρούχα μας Κι ο,τι αγαπήσαμε δεν θα προλάβουμε καν να το αποστραφούμε. Στην υπερβολή μας, εκείνη την στιγμή, εγκαθίσταται η ηρεμία και πάμε καλιά μας Θαυμάζοντας τη θέα στις κατηφόρες του Δομοκού Εναποθέτουμε ανυποψίαστοι,τότε, απο κει τη φιλαυτία και το σφρίγος μας σε τούτο τα πανοραμικό νεκροταφείο . Απρόβλεπτοι με τραυματισμένο σκαρί Αν μας καλωσορίσει κανείς εμάς, κέρδος θα΄ ναι.