Ήθελα να΄ μουν ΣΥΡΙΖΑ/ για να σου τονε σφύριζα!

(Απο τη σημερινή "Ημερησία", χωρίς περικοπές...) Το εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής ανέτρεψε θεαματικά τον κοινόχρηστο ευφημισμό για την περιβόητη «λαϊκή σοφία». Με μια υπολογισμένη δόση ρεαλισμού και προσδοκιών οι πολίτες, υποχρέωσαν αυτή τη φορά τα λεγόμενα φιλομνημονιακά κόμματα να σχηματίσουν την κυβέρνηση συνεργασίας που είχαν αρνηθεί μετά τις κάλπες της 6ης Μαΐου και ταυτόχρονα, αναβάθμισαν την «απειλή» του ΣΥΡΙΖΑ, φέρνοντας τις λεγεώνες του σε απόσταση βολής από την εξουσία. Η ριζοσπαστική Αριστερά, μπορεί να μην νίκησε, όμως στην πραγματικότητα είναι αυτή που κέρδισε στις κάλπες της 17ης Ιουνίου. Από τα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα έχει τώρα την ευκαιρία που ενδόμυχα αποζητούσε προκειμένου να αφομοιώσει πολιτικά τα εντυπωσιακά εκλογικά της οφέλη και να οργανώσει αποτελεσματικά την έφοδο στα κυβερνητικά ενδιαιτήματα, έχοντας ωστόσο, επίγνωση ότι στις μέρες που ζούμε, περίοδος χάριτος δεν υπάρχει πια για κανέναν. Βλέποντας τις ανελαστικές διαθέσεις και την ακαμψία των ισχυρών εταίρων που εμφανίζονται διατεθειμένοι μόνο για μικροπαραχωρήσεις προς την Ελλάδα αξιώνοντας πιεστικά την εμμονή στην τήρηση των δημοσιονομικών στόχων, αλλά και τις οριακές αντοχές της ελληνικής κοινωνίας, στην Κουμουνδούρου, προβλέπουν ότι ο βίος της νεότευκτης κυβέρνησης θα είναι βραχύς. Σε συνθήκες επιδείνωσης του οικονομικού περιβάλλοντος, δεν είναι δύσκολο ο φόβος που, όπως έγραψε και ο «Εκόνομιστ» υπερίσχυσε της ελπίδας στις κάλπες, να μετατραπεί σε μένος, συμπαρασύροντας όσους βρεθούν μπροστά στη λαϊκή οργή απροετοίμαστοι. Αφετέρου, ο ΣΥΡΙΖΑ -που από κόμμα το οποίο μέχρι χθες οργάνωνε την κοινωνική διαμαρτυρία, πριν εκτοξευθεί σε απλησίαστα επίπεδα που είχε να προσεγγίσει η Αριστερά από το 1958- αντιμετωπίζει σήμερα προβλήματα πολυτελείας, όπως η επιτακτική ανάγκη να καταρτίσει πειστικό κυβερνητικό πρόγραμμα αλλά και η υποχρέωση να ικανοποιήσει το αίτημα χιλιάδων διψασμένων ψηφοφόρων που συνωστίζονται πλέον με ανανεωμένη πίστη στην αυλή του και ζητούν μερτικό στην εξουσία. Ο Αλέξης Τσίπρας, φρόντισε να αποφύγει εγκαίρως την παγίδα της συμμετοχής σε ένα κυβερνητικό σχήμα, όπως αυτό που ορκίστηκε προχθές το βράδυ, η οποία θα καταδίκαζε αυτόχρημα στην πολιτική ανυποληψία το κόμμα του, ωστόσο, το επιτελείο του αναγνωρίζει ότι όλες οι κινήσεις στο εξής αποκτούν επείγοντα χαρακτήρα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να επιτύχει τον στρατηγικό του στόχο για την συγκρότηση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης της Αριστεράς. Η ανάδειξή του σε ηγεμονική δύναμη στον κεντροαριστερό χώρο, όπου δέσποζε μεταπολιτευτικά το ΠΑΣΟΚ, προϋποθέτει σύμφωνα με τα στελέχη του κόμματος βαθειές οργανωτικές αλλαγές, προκειμένου, αφενός να ασκηθεί ταχύρρυθμα ο κομματικός μηχανισμός στις τεχνικές της εξουσίας και αφετέρου να μετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο φορέα, μεταποιώντας την εκλογική ισχύ σε στιβαρή πολιτική ταυτότητα. Κοντολογίς, να μετεξελιχθεί σε αυτό που χαρακτηριστικά λένε στην Κουμουνδούρου, σε ένα «σύγχρονο κόμμα της Αριστεράς του αιώνα μας». Πόσο νερό σκοπεύει να βάλει στο κρασί του; (σ.σ: ήδη παρατηρούνται κάποια ανοίγματα στις δυνάμεις της αγοράς) Και ποιός θα είναι ο ρόλος των συνιστωσών που κινούνται πάντως σε συναινετικά νερά αυτές τις ώρες, στη νέα πολιτική και οργανωτική φυσιογνωμία; Οι απαντήσεις αναμένεται να εξαχθούν το προσεχές φθινόπωρο, αν οι εξελίξεις δεν τον προλάβουν, σε ιδρυτικό συνέδριο στο οποίο θα αποτυπωθούν τα ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά και οι στρατηγικοί προσανατολισμοί του κόμματος που φιλοδοξεί να γίνει «ο βασικός κορμός της λαϊκής, προοδευτικής, αντιμνημονιακής πλειοψηφίας του λαού». Θεμελιώδης προσδοκία είναι εκτός τούτων, να αναχαιτιστεί η πανσπερμία προγραμματικών απόψεων που εκδηλώθηκε προεκλογικά και πρόσφερε ανέλπιστα όπλα στους πολιτικούς αντιπάλους, σκορπώντας αισθητή αμηχανία στη ηγεσία. Ο πολιτικός κλήρος που διεκδικεί είναι ακηδεμόνευτος, μετά τον πολιτικό και εκλογικό καταποντισμό του ΠΑΣΟΚ, που το οδηγεί όπως εκτιμούν οι επιτελείς, στην οριστική παρακμή, ενώ και η ΔΗ.ΜΑΡ, όπως συμπληρώνουν, μάχεται άγονα για τη λεία του «παληομοδίτικου» κεντρώου χώρου. Είναι αλήθεια, ότι προεκλογικά ο κ. Τσίπρας, απέναντι στην απροκάλυπτη ψυχολογική πίεση που δέχθηκε από διεθνείς και εσωτερικούς κύκλους το κόμμα του, προσπάθησε να εμφανιστεί ως η «ήπια δύναμη» που είναι αποφασισμένη να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ, διαπραγματευόμενη όμως καλύτερους όρους συμμετοχής στους θεσμούς της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η προσπάθειά του πέρασε από πολλές αντιφατικές κορυφές καθώς από την ανελαστική θέση της καταγγελίας του Μνημονίου υποχρεώθηκε να διολισθήσει διαδοχικά στη θέση για την ακύρωση προτού καταλήξει στην αντικατάστασή του, αποφεύγοντας επιμελώς να αποκαλύψει αν διέθετε εναλλακτικό σχέδιο, ώστε να μην επηρεαστεί αρνητικά το πολιτικό κλίμα όπως υποστήριξε και πληγεί ο εύθραυστος χρηματοπιστωτικός τομέας. Μαχητικά και υπεύθυνα, όπως υπόσχεται, ο ΣΥΡΙΖΑ θα σταθεί την επόμενη μέρα στο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνιστώντας στον πρωθυπουργό «να μην προσπεράσει» απερίσκεπτα, αλλά, αντίθετα «να αξιοποιήσει» την ισχυρή του παρουσία στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους. Ο κ. Τσίπρας, επισήμανε ότι είναι λάθος να στριμωχτεί και το κόμμα του στο κάδρο της μνημονιακής διαχείρισης που αποδοκιμάστηκε από το λαό, διεκδικώντας ρόλο θεσμικού αντίβαρου στα πολιτικά πράγματα με παρεμβάσεις εντός και εκτός Βουλής, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αφού η μοίρα είναι κοινή. Και με τις διαδηλώσεις; «Δεν θα τις υποδαυλίσουμε, αλλά και δεν θα τραβήξουμε εμείς το χαλί κάτω από τα πόδια του λαού» έρχεται η απάντηση. Άλλωστε, προστίθεται, «οι διαδηλώσεις δεν διατάσσονται και εμείς έχουμε σκοπό να σταθούμε στο πλευρό της κοινωνίας για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών». Στην πορεία κάθε κόμματος υπάρχει μια εποχή που ο άνεμος κουβαλάει μόνο ευχές…