Ο ίλιγγος της απόφασης

Η συνοχή και η διάρκεια ενός συστήματος εξουσίας βρίσκεται σε συνάρτηση με την ισχύ των ζωτικών ψευδαισθήσεων που προβάλλει. Το αξίωμα αυτό επιβεβαιώθηκε εκκωφαντικά τη νύχτα της 6ης Μαΐου, αφήνοντας πίσω του θλιβερά συντρίμμια. Χρειάστηκε μόνο μια αποφασιστική και απεγνωσμένη ματιά της λεηλατημένης πλέμπας για ν΄ αποκαλυφθεί ότι πίσω από τη διάτρητη σκηνή του παρακμιακού και σάπιου δικομματισμού, δεν υπήρχαν παρά μάσκες και ξεθωριασμένα φαντάσματα και ν΄ αρχίσει μια ταχύρρυθμη αποσύνθεση του παλαιού κόσμου που άλλαξε ακόμα και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη δυστυχία μας. Σήμερα, στην κόψη του «δεύτερου γύρου», νοιώθουμε ακόμα πιο έντονα το βάρος της ιστορίας, το άχθος της ύπαρξής μας της ίδιας και αυτήν την ζωτική αμφιθυμία από την οποία υποφέρει κανείς, όταν ατενίζει μπροστά του την αυγή μιας καινούριας μέρας και διστάζει αν θα επιμείνει στις νωχελικές συνήθειες του νωθρού θεατή, ή θα προκαλέσει τις ασταθείς ισορροπίες των νέων δημιουργικών εποχών. Ανάμεσα σε αυτά τα ακραία όρια, διεξάγεται σήμερα η μάχη της εκχειλίζουσας βαρβαρότητας με τις συλλογικές ανθρώπινες αξίες που συμπυκνώνονται στο καθολικό αίτημα για Δικαιοσύνη. Ο,τι και να γίνει, γράφεται μπροστά μας, από εμάς, ένα νέο μυθιστόρημα που αξιώνει αυστηρότητα και προσήλωση και αντλεί το υλικό του από τα αρχεία της ηθικά και πολιτικά εξουθενωμένης μεταπολίτευσης που νοιώθουμε τώρα, μετά από μια περίοδο άσκοπων αρνήσεων, ότι εκπνέει λαχανιασμένη στο τέρμα χωρίς να βρίσκει άσυλο πουθενά. Το ξέρουμε ότι έτσι κι αλλοιώς θα χαθούμε. Αλλά, αν είναι έτσι, ας χαθούμε όρθιοι τουλάχιστον, στην αιθρία ενός εγερτήριου συλλογικού στόχου για την παλινόρθωση της αξιοπρέπειάς μας κι όχι σ΄ ένα ζοφερό σύμπαν που ορίζουν οι εισαγόμενοι εκβιασμοί και ο μεταφυσικός φόβος τον οποίον εκτελωνίζουν κυνικά όσοι θέλουν να παραμείνει η χώρα αυτή μια ασήμαντη ευρωπαϊκή επαρχία στα χέρια μιας ποινικά υπόλογης Συμμορίας…