«Είναι μια βροχή και που συνεχίζει χρόνια…». (Αυτό το γαμημένο "και"...)

Στη ζωή, λέει κάπου ο Μούζιλ, υπάρχει μια εποχή, όπου όλα βραδυπορούν παράξενα, λες και διστάζουν να προχωρήσουν, σαν να θέλουν να αλλάξουν πορεία. Αυτή την εποχή το κακό μπορεί να σε βρει ευκολότερα. Μάλλον εδώ είμαστε τώρα. Εδώ όπου με τη θέλησή μας, μας έφερε μια ρακένδυτη πολιτική εμπροσθοφυλακή που απομακρύνθηκε τόσο μακριά, ώστε δεν άκουσε κανείς τις ηχηρές τρομπέτες της υποχώρησης. Μας βρήκε μετά αμέριμνους το «κακό» και μας πετσόκοψε…

(«Πεινούσαμε στης γης την πλάτη,
σα φάγαμε καλά
πέσαμε εδώ στα χαμηλά
ανίδεοι και χορτάτοι». Γ. Σεφέρης «Οι σύντροφοι στον Άδη»)

Σε αυτές τις συνθήκες, δεν ημπορεί κανείς εύκολα να υπερβεί τον εαυτό του.

Ούτε και να μεταποιήσει σε κάτι μονιμότερο το σκοτάδι, άμα τον ζαλίζει το ύψος. Γκρεμίστηκαν καιρό τώρα από αυτόν τον ίλιγγο όλες μας οι βεβαιότητες, χαρίζοντάς μας ένα υπερθετικό και πολύχρωμο θέαμα.

Περιφέρονται όμως, ανάρμοστα μεταξύ μας, σαν κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας, αυτοί που σπατάλησαν τις αντοχές του τόπου. Και την ώρα που εμείς ξυπνάμε με τον ίδιο βαρύ βραχνά απ΄ τ΄ αχάραγα κάθε μέρα για ένα άδοξο μεροκάματο και τα παιδιά μας ξενητεύονται και παίρνουν των ομματιών τους ζητώντας καλύτερη μοίρα, ακούμε τη φάλτσα γκρίνια τους. Έλεος ρε με τις μελαγχολικές και τις γλοιώδεις συναισθηματικές σας εξάρσεις και τις αοριστίες της ντεμέκ πένθιμης ακτινοβολίας σας!

Μας γάμησε αυτή η αυτοαναφορική αντίληψη του κόσμου. Κι εμάς τους σημερινούς μεσήλικους και τις γενιές που έρχονται πίσω μας και κάπως ματώσαμε να τις βγάλουμε στο μεϊντάνι. Κι έπλασε ένα καταχρεωμένο σύμπαν όπου οι αναιδείς κι οι παρτάκηδες επέβαλαν κυριαρχικά το ήθος τους. Πασχίζουμε τώρα να φέρουμε τον κόσμο στις εύθραυστες αναλογίες μας. Φοβάμαι ότι εμείς δεν θα τα καταφέρουμε. Γιατί, έχει παληώσει ακόμα κι η κόπωσή μας. Κι η μπογιά μας πέρασε. Άντε το πολύ- πολύ να μπούμε μπροστά στα χημικά των μπάτσων…

Στα παιδιά μου όμως, και στα παιδιά όλων των ανθρώπων ποντάρω που, έχοντας πάρει προ καιρού πρέφα ότι αυτή η ασυνάρτητη πατρίδα των επιτήδειων έχει οριστικά σχολάσει, αρνούνται να παραιτηθούν και να ποδοπατήσουν την ταυτότητά τους και δηλώνουν με τον τρόπο τους έτοιμοι να χτίσουν μια καινούρια ζωή μέσα στην απελπισία.

Οι παλαιότεροι, ας περιοριστούμε στον Μάνο Ελευθερίου που βγάλαμε το φοιτηταριό μας με την «Μαρκίζα» του και το «Πέφτει μια βροχή» το οποίο και αφιερώνω ειδικώς στην παρακάτω σύσταση.

https://www.youtube.com/watch?v=zYgM57zO__I