Βραδυνές Πλάνες

Ζούμε τα τελευταία χρόνια, μια ζωή χωρίς αντικείμενο. Συσπειρωμένοι αυστηρά, σε εσώκλειστους κόσμους. Με καχυποψία κοιτάμε τον άλλον. Με παραιτημένη ψυχή. Σαν να τελειώσαν πια τα ιδεώδη ακροατήρια κι όλες οι μέχρι τώρα επινοήσεις.

Κι όμως αν ημπορούσαμε για λίγο να αρθούμε πάνω από αυτόν τον ημερήσιο ζόφο, να ιδούμε λέω λίγο πάνω από αυτήν την εξασθενημένη συνήθεια, θα ημπορούσε ίσως να σκάσει λίγο το χειλάκι μας- δεν χέζουνε άλλωστε όλοι οι ήρωες ατσάλι όπως στις παληές ταινίες με τον Τζον Γουέϊν…- και να συνομολογήσουμε πως δεν έχει καμία αξία να είμαστε γελοιωδώς μοναχικοί και να παραδεχτούμε, έστω κρυφά μεταξύ μας,  πως η ζωή αυτή, αυτή η πουτάνα, δεν είναι παρά μια διαρκής ασέβεια απέναντι στην διάρκεια και τότε να γουστάρουμε βραδυάτικα, έχοντας τελειώσει μόλις τις υποχρεώσεις μας, λέω, από μια τιποτένια δουλειά που μας δίνει λίγα λεφτά κι αυτά «μαύρα» και να αναγνωρίσουμε στην τελική, ότι ρε φίλε, είμαστε φαιδρά άστρα, που δεν πειθαρχούνε σε κανόνες και αστερισμούς, μπορεί μέσα από αυτήν την ευτέλεια και να επαναστατήσουμε!  

Δεν μας περισσεύει πίστη για πολλά… Οπότε τραγούδια σαν κι αυτό, μας δείχνουν ότι έχουμε ακόμα δικαίωμα στην κοινοτοπία και πως ό,τι κάνουμε πολλές φορές, τείνει- αποτυχημένα συνήθως, αλλά έστω…- στην συναισθηματική υπερβολή. Αλλά, δεν γαμιέται, λέω… Τουλάχιστον είναι κι αυτό κάτι, απέναντι στην παραίτηση. 

Αφιερωμένος, γλυκύτατος Γκολές!

https://www.youtube.com/watch?v=TwiUZX-II6M