Τα συγχαρητήρια ενός γελοίου.

(σ.σ: Συγχαίρει τον Τσίπρα, καθ΄ ομολογίαν του,  όλος ο ντουνιάς για την [προβληματική] Συμφωνία των Πρεσπών)

Δεν κλείνουν έτσι οι ιστορικές εκκρεμότητες ρε βλαμμένο! Αν ήταν έτσι, θ΄ άφηνα κι εγώ τον γείτονά μου στο χωριό ν΄ ανοίξει παράθυρο στη βορεινή μεριά, όπως παρακαλετά κι αναξιοπρεπώς μου ζητάει χρόνια τώρα, χωρίς όμως να μου δίνει αποζημίωση! Θα του ΄κανα το χατήρι. Γιατί είμαι γιος του μπαμπά μου! Αλλά, είναι κλαψομούνης και ανυπόληπτος. Και τον αφήνω χρόνια τώρα να τσιγαρίζεται. Οι αμάχες κληρονομούνται λέω. Κι από την άλλη, δεν τρέχει και τίποτε όταν δεν επείγουν οι λύσεις... Κι εσύ πήγες και την έδωσες μαλάκα! Ξεχνώντας ότι για μας ορισμένα πράγματα έχουν σημασία.

Το ξέρουμε πως η εξωτερική πολιτική πρέπει να ασκείται με επαγγελματισμό και συνέπεια. Τίποτε εσύ από αυτά. Ιδέα μουσικής. Και πήγες και μας πείραξες, μετά από τρία μνημόνια που φάγαμε αδιαμαρτύρητα –καλοί κι εμείς οι μαλάκες, δε λέω-με το τελευταίο μας απομεινάρι. Το όνομά μας!

Δεν κλείνουν οι ιστορικές εκκρεμότητες με τέτοιες ευκολίες ρε ανιστόρητοι βολεμένοι κοσμοπολίτες. Δεν βιαζόμασταν εμείς πάρεξ των ΗΠΑ και Γερμανίας. Ο κόσμος που ζούμε δεν είναι ιδανικός. Αυτονόητο. Όμως χαράχτηκαν με αίμα αυτά τα σύνορα. Κι ό,τι υπογράψατε, θα το βρούνε μπροστά τα παιδιά μας. (αν υπάρχουν κι αυτά). Σας υπερβαίνουν ρε όρνια αυτές οι παρτίδες.

Αυτό είναι και το χάλι μας. Ψηφίζουμε πολιτικούς που διαχειρίζονται τη μοίρα μας απερίσκεπτα, με μόνη επιδίωξη το κομματικό κέρδος. Γαμώ την αστική δημοκρατία τους μέσα…  

Βαρύ Επιμύθιο

Χαθήκαν στη φωτιά στο παληό μας σπίτι- το καινούργιο είναι του 1929- τα εννιά παράσημα ανδρείας του πάππου μου Ευάγγελου («Γκέλιος»για τους φίλους του όταν βγήκαν στην πόρτα και τον ξεπροβόδιζαν για την άλλη όχθη) Χατζηδημητρίου με τ΄ όνομα, που πολέμησε όπως όλη εκείνη η ανυποψίαστη για ό,τι τους έμελλε, χάλκινη γενιά, πολλά χρόνια για να ελευθερώσει την Ελλάδα που ξέρουμε.

Τις λεγόμενες Νέες Χώρες- μόλις το 1911 απελευθερώθηκε η γενέτειρα Καστοριά.

Από τη Μελούνα, λίγο έξω απ΄ τη Λάρισα ( την έδειχνα κάθε φορά που ανηφορίζαμε στα παιδιά μου αλλά στ΄ αρχίδια τους. Ούτε που τους έλεγε τίποτε, γιατί χάζευαν μηχανικά στο κινητό) μέχρι τον θολό Σαγγάριο και το άξενο Αφιόν Καραχισάρ και λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω απ΄ την Άγκυρα, φτάσανε, όπου θα τους γαμούσαμε τα πέτα!, φτάσανε προδομένοι και πεισματάρηδες αυτοί οι ταπεινοί και αλληλέγγυοι μαχητές. Και γυρίσανε πίσω με τον Πλαστήρα τον «μαύρο καβαλάρη»,δια πυρός και (γερμανικού) σιδήρου, μαύροι κι αυτοί οι ίδιοι μέσα βαθειά στην ψυχή τους, αλλά, συντεταγμένοι και πάντοτε με έγνοια κι ας καμώνεται τώρα ο ανισόρροπος Ερντογάν ότι μας πέταξαν στη θάλασσα. Ποιους ρε; Τα γυναικόπαιδα στον «συνωστισμό» της Σμύρνης;

  

Ε, και; Θα πει κανείς. Ε, ναι. Αυτό το "ε, και" σήμερα εμάς τους αμήχανους  επιγόνους, βαρειά μας χαλάει. Γιατί, όπως διηγιόταν με την δική του αυτοδίδακτη Δικαιοσύνη ο παππούς μου ο «Γκέλιος», ο πατέρας του πατέρα μου, που άφησε εκεί το μεγαλύτερο κομμάτι της ψυχής του, «Στο μέτωπο, να ξέρεις μονάχα εμείς οι Μακεδόνες και οι Κρητικοί πολεμήσαμε καλά. Οι Παληολαδίτες μας κλέβαν στον ύπνο, οι πούστηδες!, τις αρβύλες».

Γύρευε τώρα, σε λίγα χρόνια, ποιοι ακριβώς Μακεδόνες… Γατί οι χαμούρες οι «Παληολαδίτες» εξακολουθούν να μας κλέβουν. Κι αυτήν τη φορά στον ξύπνιο.