Κάτι έπρεπε να πει κι ένας δυστυχής, ονόματι Βιντιάδης...

Στο πένθος οι παλαιοί των ημερών προσερχόντουσαν σοβαροί. Από λύπη για τον τεθνεώτα. Απο βαρειά επίγνωση για την κοινή μας μοίρα και τα δυσοίωνα μελλούμενα. Κοινή γαρ η τύχη...

Δεν βγάζεις μεροκάματο από τις απώλειες.

Το διέπραξε ένας Βιντιάδης στο “Ποντίκι”, όπου αφού αράδιασε μια γλυκανάλατη “θύμηση¨για τον χαμό του Θάνου Μικρούτσικου, έβαλε και το...μεγαλειώδες της παπαριάς του υστερόγραφο:

“Από τότε που το πρωτοάκουσα μέχρι σήμερα το πρωί, το σιγοτραγουδώ γιατί με εκφράζει όσο κανένα άλλο τραγούδι: Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής, των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων, και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές, χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων”.

Ας τον λυπηθεί κάποιος ώστε να μην παραμένει ανάξιος εραστής (κοινώς μαλάκας...), και να πληροφορήσει τον ιδανικό... ότι την μουσική σε αυτό το τραγούδι έχει γράψει ο Γιάννης Σπανός. 

Υ.Γ: Με συγχωρείτε, αλλά, εμείς που είμασταν κανονικοί Δημοσιογράφοι πάει πολύ να ζητάμε τα μεροκάματά μας πίσω;