Αγαπημένη Σωτηρία Μπέλου

Έχουνε περάσει πάνω από 30 χρόνια- είχε πεθάνει εκείνες τις μέρες ο Βασίλης Τσιτσάνης- και καθώς τα κοπάναγα μονάχος στο σπίτι που νοίκιαζα τότε στα Τουρκοβούνια μου τη σβουρίζει- και είχα λεφτά, γιατί, δεν ξέμενα ποτέ από δουλειά και μεροκάματο-δούλευα τότε βοηθός μαρμαράς- κατεβαίνω στον Περιφερειακό και παίρνω ένα ταξί γραμμή για Καισαριανή και το θρυλικό “Χάραμα”.

Είχε απομείνει μοναχή της αυτή η Σωτηρία Μπέλου. Κάνω μεταβολή προτού να μπω στο μαγαζί και πάω και της αγοράζω ένα κόκκινο σκέτο τριαντάφυλλο. Κι ανεβαίνω στην πίστα και της το προσφέρω.

“Πως σε λένε αγόρι μου;” μ΄ αρωτά

“Γιώργο”

“Κάτσε εδώ κάτω” μου δείχνει επιτακτικά μπροστά στα πρώτα τραπέζια και δίνει νεύμα στα σερβιτόρια για να φέρουνε τα σχετικά.

“ Εδώ θα κάτσεις Γιωργάκη μου, όσο βγεί το πρόγραμμα!” μου λέει μαγκιόρικα.

“Ό,τι πείτε κυρια Μπέλλου”, έκθαμβος εγώ.

“Ποιο Θέλεις:” μ αρωτά

“ Το σαν τον αητό” της λέω.

Το είπε καθιστή. Με τον αγέρωχο τρόπο της. Με την στεντόρεια φωνή της. Με την αξιοπρέπειά της.

Πόσο ευαίσθητη υπήρξε η Μπέλου νομίζω πως δεν θα μάθει κανείς.

Δεν ξέρω άλλον τρόπο για να το αναρτήσω. Ιδού η σύσταση.

https://www.youtube.com/watch?v=bomUi0Ftr24