Τίποτε δεν είναι σαν τον ΠΑΟΚ!

Την περασμένη Κυριακή συμφιλιώθηκα ξανά με τη Σαλονίκη. Περνούσαμε έξω απο το Λουτρό όταν άκουσα, χωρίς να το περιμένω, τον οχτάχρονο γυιό μου να λέει "μπαμπά, όσοι ζούνε εδώ μπορεί και να είναι συνηθισμένοι, αλλά, για μας που είμαστε απο αλλού, η Θεσσαλονίκη είναι πολύ ωραία πόλη!". Ο Ηλίας μου, σκέφτηκα, έχει τον τρόπο του...
Φτάσαμε με το τραίνο μεσημεράκι, γύρω στις 12, λύνοντας σταυρόλεξα και κινώντας με τα πόδια, απο τον Σιδηροδρομικό Σταθμό, διαβήκαμε το έρημο Βαρδάρι και περνώντας ξυστά απο τη Μοδιάνο, πιάσαμε στο καπάκι Αριστέλους για να βγούμε μετά κατηφόρα στη λεωφόρο Νίκης. Διαδρομή επιτηδευμένη. Και σαν νάμασταν-και είμασταν!- χαρούμενοι ξένοι, ανάμεσα σε δικούς.
Σταθήκαμε μαγεμένοι στη λιακάδα, σ΄ένα μαγαζί στη λεωφόρο Νίκης. Έβγαλε αυτός το ταπεράκι του με τα γεμιστά της μάνας του να φάει, η τελευταία της εξουσία, κι εγώ παράγειλα κεφτέδες.
Γυρίσαμε στα πέριξ αδιαμαρτύρητα.
Κι εκεί γύρω στις πεντε ανηφορίσαμε για την Τούμπα!..
Όποιος δεν είναι ΠΑΟΚ δεν καταλαβαίνει...Η Τούμπα ήταν-και είναι!- άλλο σκηνικό! Σαν να άνοιξε ξαφνικά μια αυλαία και μπήκαμε απροσδόκητα στο προσκήνιο, σ΄ έναν τόπο οικείο και μαγικό, γεμάτο αποδοχή κι αβερτοσύνη. Τα (ξανα)έβλεπα μέσα απο τα έκθαμβα μάτια του...
Καμία επιτήδευση, καμιά ανάγκη για επινοήσεις και συγκατάβαση. Πανυγήρι! Πρίγκηπες και νεράϊδες ντυμένοι στα μαύρα στις ταβέρνες, τα γυράδικα και τις καφετέριες, γουστάρανε περιμένοντας την ώρα έναρξης του παιχνιδιού. Το παιχνίδι ήταν η πρόφαση, Οι αδερφάρες του ΟΣΦΠ και η αγορασμένη τους ιστορία όπως και ολόκληρου του γαμημένου ΠΟΚ ήταν το λιγότερο που τους απασχολούσε! (σ.σ: παρεπιμπόντως, είδα στο ημίχρονο, αυτήν την τσατσά και παραγωγό οπαδικού μίσους τον Σάββα Θεοδωρίδη που τόσο καμώνεται στου Καραϊσκάκη τον νταή, να τον προστατεύει-ΕΝΤΡΟΜΟ και ΚΑΤΩΧΡΟ- η ασφάλεια του ΠΑΟΚ σαν τις γριές που τις αλλάζουν καθετήρα στα νοσοκομεία...).
Οι μπάτσοι βεβαίως, υπακούοντας στις επιταγές του Κόκκαλη και των θλιβερών του κολαούζων που ζήτησαν να κατέβει στο γήπεδο ο στρατός, πνίξανε τη Τούμπα στα δακρυγόνα!
Πειθήνια όργανα αυτού του γελοίου και ασυνάρτητου κράτους των "εθνικών προμηθευτών", έπεσαν απάνω σε ο,τι κινείται και αντιμετώπισαν τους Τουμπιώτες, όπως τον IRA οι λούγκρες οι Εγγλέζοι!
Άνθρωποι που καθόντουσαν και πίνανε κρασί φιλειρηνικά στις γύρω ταβέρνες και ζευγαράκια ή παρέες στις γειτονικές καφετέριες γινήκανε θύματα μιας βλακώδους επιχείρησης καταστολής (σ.σ: σαν να θέλανε προκλητικά να μας πούνε μπροστά στα μούτρα μας ποιος είναι το κράτος...) απο γαμημένα ένστολα κωλόπαιδα που μπουκάριζαν μέσα με άνωθες διαταγές και ρίχνανε δακρυγόνα στο ψαχνό!
"Μπαμπά, θέλω να πάμε σπίτι" μου ζήτησε φοβισμένος ο γιός μου, μισή ώρα περίπου προτού αρχίσει το παιχνίδι, όταν δεν μπορούσε πλέον να σταθεί κανείς πουθενά! Ένοιωσα απόγνωση! Δεν είχα κάπου να τον πάω ...Κι αν δεν τον είχα μαζί μου θα΄ παιρνα κεφάλια!..
Έξω, στον ανοιχτό χώρο του γηπέδου, μιλάμε!, δεν μπορούσες να σταθείς! Στις απάνω αίθουσες των VIP΄S όπου κατέφυγα τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. "Στο διάολο όλοι!¨είπα κάποια στιγμή και πήρα τον Ηλία να φύγουμε απο το τρελοκομείο. "Είναι χειρότερα κάτω!" μου είπαν κλαίγοντας απο τα χημικά, τα φιλότιμα παιδιά της Ασφάλειας του ΠΑΟΚ. Οι μπάτσοι είχανε κάνει τη Τούμπα κόλαση!!!
"Έγινε λελογισμένη χρήση χημικών" είπε χθες στην πούστικη ανακοίνωσή της η Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης!
Τους γαμείς τώρα αυτούς για όχι...
Επιμύθιο: Γυρνάμε με τον Ηλία με την κλινάμαξα "505" Αθήνα. Τον βοηθάω να βάλλει παπούτσια και μπουφάν κι αφού πιάνει επαφή με την πραγματικότητα μου λέει εκεί γύρω στις εφτά παρά τέταρτο το πρωϊ "ρε μπαμπά, τι ωραία περάσαμε στη Σαλονίκη!.."
Οχτώ χρονών παιδί και μπήκε στο νόημα...
Αθήνα γαμημένη. Ποιός σε γαμεί και ποιός σε πληρώνει...